Światełko dla nieobecnych

Odchodzącym

Ciągle odchodzą wyrwani

z rąk miłości i kurzu codzienności

niemy krzyk rozpaczy

zatrzymał się w sercach pozostałych

chłodna mgła

snuje refleksje na cmentarzach

wiatr jesienny opowiada

o niespełnionych marzeniach.

Żywi wciąż biegną

potrącając liście i wspomnienia

listopadowy dzień przypomina

o zapomnianych obietnicach

o czasie

którego wciąż mało

o rękach

które wiele dawały

o sercach

które nie umarły

o tęsknocie

która każe żyć

ciche szepty i płomienie świec

łączą niebo z ziemią.

Basia Wójcik

Stara legenda głosi, że w noc pomiędzy Dniem Wszystkich Świętych, a Zaduszkami blask zapalonych na grobach zniczy wskazuje właściwą drogę zagubionym i nieszczęśliwym duszom, błąkającym się pomiędzy niebem a ziemią. Zapadający z wolna jesienny zmrok, rozświetlany blaskiem palących się zniczy, zaciera granice między światem tych, co odeszli i tych, którzy ciągle o nich pamiętają. Nie tylko w tym czasie przychodzimy na cmentarz, aby pobyć przez chwilę z tymi, których już z nami nie ma.

Ale pierwszy listopada nie jest tylko dniem rozpaczy i smutku. Przecież wierzymy, że nasi najbliżsi są w innym, lepszym świecie. Że nie odeszli zupełnie.

W tym roku te dni są inne niż zazwyczaj. Nie wszyscy odwiedzamy cmentarze. A jeżeli już, to nie w te najważniejsze dni. Dlatego myślę, że dzisiaj tym bardziej, ci co odeszli są w nas, w naszej pamięci, sercach, wspomnieniach.... 

Zatem wspomnijmy zwłaszcza tych, na grobach których nikt w tym roku nie przystanie, nie zaduma się, nie zapali lampki, nie odmówi modlitwy...

A jeżeli sami wybieramy się na cmentarz w późniejszym terminie, to może warto przystanąć i zapalić znicz na smutnym, opuszczonym grobie?

Zaduszki

W dniu Zaduszek,

W czas jesieni,

Odwiedzamy bliskich groby,

Zapalamy zasmuceni

Małe lampki - znak żałoby.

 

Światła cmentarz rozjaśniły,

Że aż łuna bije w dali,

Lecz i takie są mogiły,

Gdzie nikt lampki nie zapali.

Władysław Broniewski

Zaduszki wedle encyklopedii z roku 1868.

"ZADUSZKI, oprócz religijnych obrzędów poświęconych pamięci umarłych przodków, lub członków rodziny, lud nasz zachowuje wiele zwyczajów poza kościelnych, które zowie Zaduszkami. W wielu okolicach, w pierwszych dniach Listopada, gdy nabożeństwa odbywają się po świątyniach pańskich, lud rozsypuje się po cmentarzach, i znosząc potrawy, stawia je na mogiłach i grobach, dla nasycenia dusz spragnionych. Pod wieczór, zapalają lampki i świece, któremi miejsce wieczystego spoczynku  przystrajają. Największy z cmentarzy warszawskich na Powązkach, najuroczystszy przedstawia obraz wieczorem w dzień Zaduszek, gdy oświetlone zostaną grobowce i mogiły wśród cienia nocy. Te migotliwe światełka lamp różnobarwnych, te migające świec płomyki, rozścielając się w drżących cieniach, wywołują wrażenie, jakby z otwartych mogił podlatywały duchy tych, co tu kośćmi swemi użyźnili tę nieplenną wydmę piasczystą, i dopomogli że zamieniła się w piękny ogród pełen drzew bujnie rosnących. Cisza w około głęboka, zaledwie przerwana skrzypem piasku lub śniegu pod nogami przechodnia, czasem przytłumionym szeptem modlitwy, jękiem z piersi, płaczem i łkaniem, łącząc się razem, obudzają uczucie niewysłowionej rzewności. Na Rusi, lud obchodzi cztery razy do roku Zaduszki, to jest około Bożego Narodzenia, w czasie Wielkiego Postu, w dzień Narodzenia Boga Rodzicy, i około ś. Piotra. Na Litwie obchodzono do niedawna święto Dziadów (ob.), które tak poetycznie opisał Mickiewicz, biorąc za osnowę swego utworu, lądowy obrzęd".

Gwiazdom rozsypanym w niebieskim oceanie,

w chryzantemowych wiankach, w jodłowych warkoczach

płomienie jaśniejące idą na spotkanie;

płyną nad horyzontem, w łunę się jednoczą

i swoim ciepłym blaskiem ziemię rozświetlają,

modlą się razem z nami i w zadumie trwają.

 

Ogniki zapalone - jasne serca znaki,

płynące cichą nutą boskiego przesłania;

ślady w duszy pisane, pamiętania ptaki,

co nigdy nie odfruną do kraju mijania -

rozświetlają nam serca i łzy osuszają,

modlą się razem z nami i w zadumie trwają

Strug Renata