Sierpniowe myśli

Cierpliwe lato
W słonecznikach 
gra wciąż jeszcze
 pszczela muzyka
niżej liczne biedronki
wdzięcznie narzekają
zaś samym dołem
łąkę ujeżdżają
koniki polne

Tu kwiat dyni
jakimś cudem
w owoc przechodzi

Tu lato cierpliwie
na jesień się godzi
Adam Ziemianin
Zazwyczaj letnie miesiące kojarzą się nam z wypoczynkiem, z wyjazdami, podróżami i wędrówkami.
W tym roku szczególnie mocno odzywa się w mojej duszy tęsknota za oderwaniem się od codzienności, niekoniecznie na łonie natury.
Przyroda wabi mnie spokojem, zapachem, kolorami....
Minął już kapryśny lipiec. Ciężko było mi funkcjonować w te na przemian upalne i burzowe dni. Na szczęście nastał mój ulubiony sierpień, dojrzały i aromatyczny, którym mogę się cieszyć. Mam tylko nadzieję, że ta jeszcze lipcowa temperatura spadnie.  
Zdecydowanie, sierpień jest niezwykłym dla mnie miesiącem.
Sierpień jest granicą między upalnym latem a ciepłą jesienią. To jeden z najpiękniejszych miesięcy, jakie znam
Sierpień ma w sobie ciepło lata, ale i przeczucie nadchodzącej jesieni, a więc i trochę melancholii.
Sierpień zazwyczaj, niestety ostatnio to się zmienia, nie ma w sobie nic z nieprzewidywalnej siły lipca. Jest bardziej spokojnym miesiącem.
To Lato dojrzałe zbożem,owocami i warzywami. To Lato lekko już spłowiałe od pracy w promieniach króla Słońce.
Sierpniowa Pani Lato przeciąga się po pracy i z zadowoleniem spogląda na owoce swojej pracy. Jest zmęczona, dlatego coraz częściej potrzebuje dłuższego odpoczynku i skraca dzień.
Dojrzały zboża, trwają żniwa. Owady uwijają się pomiędzy roślinami.
To czas spadających gwiazd i mojej ulubionej Matki Bożej Zielnej, kiedy najchętniej wyruszyłabym w drogę w poszukiwani przydrożnych kapliczek.
Przydrożna kapliczka
Stara kapliczka przydrożna
ściany zmurszałe spękane
malutki witrażyk rozbity
świece się palą czasami

U stóp posągu Maryji
nieco przywiędłe kwiaty
ludzie z wioski są biedni
nie masz bogatej szaty

Ktoś sercem cię wyrzeźbił
pięknym uczynił oblicze
szatę zaś pomalował w
kolorze nieba błękicie

Mała stareńka kapliczka
a tyle w niej miłości ludzi
co z wioski do ciebie
zanoszą modły i troski

Teraz już pójdę Mateńko
niechaj twój syn cię strzeże
białych róż naręcza jutro
przyniosę dla ciebie

Obok kapliczki dąb stary
ptaki do snu kołysze
wielkie konary rozłożył
szumi prastarą ciszą

Gdy noc rozsypie gwiazdy
księżyc w okienko zagląda
od łąk od pól mrok płynie
latem tak kwieciem wonny
znalezione w Internecie
Zazwyczaj na przełomie sierpnia i września wyjeżdżałam na urlop. W ostatnich latach bywało różnie i wiem, że w tym roku chociaż bardzo bym chciała, to to znowu nie wrócę do tej tradycji. Długo byłam na zakręcie, a teraz pojawiło się światełko, które powoli pokazuje mi dalszą drogę. Muszę chronić ten płomyczek, bo jeszcze nie jest silny i pewny.Ale czy ponownie starając się nadążyć za pędzącym światem, poganiający mnie wiatr cywilizacji nie zdmuchnie go raptownie? Może lepiej było zostać na zakręcie, w cichym i bezpiecznym zaułku? 
Chyba nie mam wyboru. Teraz więc nie pozostaje mi nic innego, jak czasem zawołać:

Nie poganiaj mnie, bo tracę oddech, 
Nie poganiaj mnie, bo gubię rytm, 
Nie poganiaj mnie, bo tracę oddech, 
Nie poganiaj mnie, bo gubię rytm...

Od miesięcy duszę się w mieści i marzę, aby choć na parę dni zmienić otoczenie. Gdzie i kiedy jednak mogłabym pojechać? Lubię przecież miejsca, które znam.
Jednak dawno już przestały istnieć miejsca mojego dzieciństwa i młodości. Wsie i miasteczka dokąd jeździłam na wakacje, parki, ulice, domy... To prawda, że często zachowała się ich zewnętrzna postać. Jednak teraz przypomina to tylko skorupę, która zapewne nie zawiera już tego co było kiedyś. Może jednak powinnam tam wrócić i spróbować odnaleźć to, co jeszcze nie zniknęło.
Nie jest to proste, ale.... Muszę w końcu przestać oglądać się wstecz i ruszyć z miejsca. Zacząć od nowa.
Przecież życie biegnie do przodu, a świat tak szybko się zmienia. Już prawie nic nie jest stałe. A ja bym chciała, aby coś było wieczne. Niestety przeszłość wyświetla się w najmniej oczekiwanym momencie. Wiatr przywiewa wspomnienia, które otulają mnie. A życie pędzi, nie ma czasu na spoglądanie wstecz.
Kiedy człowiek już wie, czego chce, jest dobrze. Wystarczy tylko iść przed siebie. Nie należy oglądać się za siebie. Zbędny bagaż porzucić w pobliskim rowie i o nim zapomnieć. W drodze nie wszystko jest potrzebne. Wszystko, co nieodzowne, pojawi się samo.
Ale czy ja tak potrafię? Chyba nie, przecież już tyle razy próbowałam.
Od pewnego czasu spoglądam na moje życie, na tą porwaną i postrzępioną tkaninę. Czy mogę na powrót ją zszyć? Przecież wszyscy wiedzą, że ja i igła to nie jest dobre połączenie. Jak więc mam to zrobić? Poprosić kogoś o pomoc? Na szczęście Bóg czasem okrywa mnie swoim kocem, który chociaż popruty na brzegach i w licznych miejscach jest zacerowany. Z chęcią naciągam ten koc na ramiona, aby choć na chwilę poczuć się bezpieczna.
Jednak wiem, że muszę w dalej iść przed siebie. 

Wiersz o sierpniu
Jeszcze lato
a już czuję jesień
opadają pierwsze liście z drzew
jeszcze lato
to nawet nie wrzesień
znalezione w Internecie