Majowe nostalgie

Tych lat straconych lat
Już nam nie odda nikt

Nikt nam nie odda pięknych

Nocy ani dni

Tych zmierzchów pełnych barw

I tych wiosennych burz

Gdy wiatr zgina drzewa

Gdy wiruje złoty kurz

Najcichszych kilku chwil

Nim ptaki zbudził świt

I gwiazd które spadły w dół

Nie odda nam już nikt

Tych lat nie odda nikt

Tych lat nie odda nikt

Nie powracajmy już do tamtych nocy ani dni

Uciszmy w sercu żal

Wyrzućmy nagły gniew

Witajmy muzyki dźwięk

I nocnych ptaków śpiew

Tych lat idących lat

Już nam nie weźmie nikt

Nikt nie zabierze pięknych nocy ani dni

Tych zmierzchów pełnych barw

I tych wiosennych burz

Gdy wiatr zgina drzewa

Gdy wiruje złoty kurz

Najcichszych kilku chwil

Nim ptaki zbudzi świt

I gwiazd które lecą w dół

Nie weźmie nam już nikt

Nie weźmie nam już nikt

Nie weźmie nam już nikt…

Irena Santor

Wspomnienia znowu zapukały do moich drzwi na ostatnim piętrze i chyba planują u mnie dłuższą majówkę.  Przeszłość nie chce odejść. Dobrze jej tutaj. Ma tutaj swoje miejsce w szufladzie i wie, że tylko tutaj może liczyć na gościnę. Kto inny poświęci jej choć chwilkę w tym pędzącym do przodu świecie? Tylko ja…  A przecież te dni już minęły i nie wrócą. I czy warto odwracać głowę. Zwyczaj zatapiania się w przeszłości często odsuwa mnie od codzienności.

Czy nie powinnam tak jak inni zająć się teraźniejszością i przyszłością?  Przecież obrazy z przeszłości pojawiają się tylko na chwilę, aby przez moment zabłysnąć drobiazgiem. Potem jednak równie szybko znikają.

Dlatego czasem boję się znajomych zapachów, dźwięków, twarzy…, które kojarzą mi się z pierwszymi latami życia. Ogarnia mnie wówczas poczucie dotkliwej straty, które sprawia, że czuję się jeszcze bardziej samotna. Po co więc wracam do tamtych bezpiecznych, niekończących się, dni które spędziłam w Domu i u Dziadków. Dlaczego moje myśli biegną znowu do mojej Letniej Wakacyjnej Przystani? Przecież tam praktycznie już nikogo nie ma. Ostatnia nitka łącząca mnie z tym światem jest już bardzo cieniutka, ale najważniejsze, że jest, że nikt jej nie przerwał. Cieszę się, że jeszcze mogę się jej uchwycić. Nie chcę nawet myśleć o tym, że kiedyś ta nitka może się urwać definitywnie. Dlatego będę tam wracać. 

Czas biegnie tam swoim rytmem. Nikt się tak nie spieszy, nie stresuje, tym, że jeszcze jest coś do zrobienia. Wszystko co można zrobić dzisiaj – robione jest dzisiaj, a jeśli się nie uda – bez problemu zostawia się na jutro. Wierzę, że niedługo chociaż przez chwilę znowu będę mogła pożyć w takim tempie.

Jednak czas nie zawsze jest z nami uczciwy. Podczas miłych chwil biegnie niczym struś pędziwiatr, natomiast, gdy jest nudno, smutno wlecze się niemiłosiernie. Godzina radości trwa tyle co minuta smutku, nudy….

Bez z mojego ogrodu 

Wczesnym świtem

wtuliłam zmęczoną twarz w kiście bzu

omdlewającego pod ciężarem poranka

mokre płatki pachnących zachwytów

wpłynęły cicho w głąb serca

jego bicie

poruszyło ciężkie grona uczuć

zapisanych w nim od zawsze

stary krzak bzu otulił mnie zapachem

wypielęgnowanym miłością Ojca

od dziesięciu lat

podlewającego niebieskie ogrody

swoim wiekuistym byciem

abym ja mogła

przytulać każdej wiosny

kwitnący bzowy bez

karmiony moją tęsknotą.

Basia Wójcik

Amerykanie o stanach przygnębienia mówią "blue devils" - niebieskie diabły, i kto wiej może w tym określeniu kryje się część prawdy. Może przyczyną tego stanu są nieprzyjazne, niezbadane siły? Przed wynalezieniem pigułek szczęścia ludzie ratowali się przed przygnębieniem przystosowywaniem swojego otoczenia w taki sposób, aby emanowało z niego jak najwięcej pozytywnej energii.

W czasach renesansu i średniowiecza uważano, że w dobry nastrój wprawia kolor czerwony i złoty. W późniejszym okresie za barwę przynoszącą radość uznawano kolory słoneczne, wszystkie odcienie żółci, a także pomarańczowy. Podobne stanowisko zajmują współcześni psychologowie. Dobrą energię można więc czerpać z żółtej sukienki, ścian pokoju, pościeli czy zasłon. Cóż... kiedyś w dzieciństwie miałam pokój pomalowany na pomarańczowo, z zasłonkami w maki, które do dziś pamiętam i muszę przyznać, że energia rozpierała mnie aż za bardzo. Dlatego potem w szkole średniej miałam już zielone ściany.

Dawniej za przedmioty poprawiające nastrój uważano obrazy przedstawiające mitologiczne sceny - wyspy szczęśliwe, Arkadię, nimfy w orszaku Apollina czy Dionizosa, bukiety pięknych kwiatów z piwoniami i rozkwitłymi różami na czele. Humor poprawiano sobie także pijąc kawę, herbatę czy czekoladę z porcelanowych filiżanek zdobionych motywem wschodzącej jutrzenki, tańczących nimf czy pięknymi końmi. I to jest prawda. Nic tak nie mi poprawia nastroju, jak dobra, gorąca herbata z ukochanej filiżanki.

Stan przygnębienia może oznaczać też, że przepływ energii w domu, w pracy nie jest korzystny. Można więc zmienić ustawienie mebli. Brigitte Bardot, kiedy miała napady smutku, które nazywała oryginalnie "kring-krong", robiła przemeblowanie w domu. Czasem trwało to przez cały dzień, jednak nie przestawała, dopóki nie poczuła, że pomieszczenie stało się dla niej przyjazne. Wtedy przygnębienie mijało i nie powracało przez jakiś czas.

Dzisiaj panuje przekonanie, że najwięcej pozytywnej energii dają rośliny, przede wszystkim kwiaty rosnące w doniczkach, które nawet w zimne i szare zimowe i jesienne dni przywodzą

na myśl słoneczny.

Czy to bez w wiośnie

czy wiosna w bzie zaklęta

budzi nadzieję każdego ranka

opowiadając cudne baśnie

o ziemi i o niebie

o życiu kołysanym przez liliowe gałęzie

w ramionach wiatru bzem pachnącego

w bzowych promieniach słońca

oczarowanego cudem życia...

Basia Wójcik

Astrologowie od wieków próbowali znaleźć zapachy, które mogą pomóc ludziom w stanach przygnębienia. Ich dobór przyporządkowali znakom zodiaku. Osoby urodzone w znaku Koziorożca (to właśnie ja), mające wyjątkową skłonność do smuteczków, powinny im zapobiegać, obcując z aromatem żywicy drzew iglastych. - np. jodły, cisu i cedru. Nieodporny na smutki Wodnik może im zaradzić, wąchając lewkonie, fiołki i rozmaryn. Rozchwiane emocjonalnie Ryby rozluźni i rozweseli zapach roślin i owoców wodnych - np. melona, a także jaśminu.

Według włoskiej uczonej Marii Immacolaty Maciotti, ludzie dla poprawienia nastroju powinni często obcować z zapachem bzu. Woń kwiatów tej rośliny ma bowiem posiadać niezwykłą moc pobudzania pozytywnej energii, radości życia i wiary we własne siły.

RWANIE BZU

Narwali bzu, naszarpali

Nadarli go, natargali

Nanieśli świeżego, mokrego,

Białego i tego bzowego.

Liści tam – rwetes, olśnienie,

Kwiecia – gąszcz, zatrzęsienie,

Pachnie kropliste po uszy

I ptak się wśród zawieruszył.

Jak rwali zacietrzewieni

W rozgardiaszu zieleni,

To się narwany więzień

Wtrzepotał, wplątał w gałęzie.

Śmiechem się bez zanosi:

A kto cię tutaj prosił?

A on, zieleń śpiewając,

Zarośla ćwierkami zanosił.

Głowę w bzy – na stracenie,

W szalejące więzienie,

W zapach, w perły i dreszcze!

Rwijcie, nieście mi jeszcze!

Julian Tuwim

W moim ogrodzie pachną teraz bzy i konwalie..... Tak one teraz są najlepsze na smuteczki.

Konwalie..... Kiedyś chyba już pisałam, że specjalnie dla jednego wiersza o tych kwiatach, kupiłam cały tomik poezji.

Taka mała, delikatna konwalia, a jak potrafi poprawić nie tylko nastrój.

Wierzę, że te majowe kwiaty spowodują, że moje smuteczki odpłyną.