Siła spokoju

Spokój…

trawą kołysze wietrzyk swobodnie

kładę się, leżę bardzo wygodnie

chmury nad głową płyną równiutko

spokój przed burzą - bardzo cichutko

ptak nagle wzniósł się bardzo wysoko

jego skrzydła delikatnie trzepoczą

tańcem zachwyca w pięknej przestrzeni

zamykam oczy, wszystko się mieni

kolory tańczą, wirują pięknie

marzenia krążą, nikt się nie zlęknie

nadzieją miłości nucę melodię

otwieram oczy, serce bije radośnie...

znalezione w Internecie

Dzisiaj opowieść o kolejnej roślinie, a która gości w moim zielniku. A napar z której lubię czasem wypić przed snem. Zwłaszcza teraz pomaga mi zasnąć.

Kozłek lekarski, potocznie zwany walerianą jest dzisiejszym bohaterem.

Nazwa ”waleriana” pochodzi z łacińskiego słowa i oznacza “być zdrowym”.

W Polsce często była wymieniana w różnych źródłach średniowiecznych pod nazwami kozieł, kozłek, waldrian. Nazywa się go też kocią trawą, odolanem, stoniebem, baldrianem, ...

Grecy i Rzymianie nazywali go phu. Ta  nazwa wywodzi się od Arabów i oznacza  roślinę o brzydkim zapachu. Również polska nazwa kozłek ma podobne pochodzenia, bo powstała z powodu woni korzenia, który czuć kozłem.

Jednak ponieważ surowcem leczniczym jest kłącze wraz z gąszczem licznych korzeni przypominających brodę sędziwego kozła, to może nazwa pochodzi właśnie stąd?

Jak dla mnie najładniej kozłek lekarski nazwano „zielem świętej Klary”. Nie wiem jednak dlaczego?

Kozłek lekarski jest jedną z najstarszych i najbardziej znanych roślin leczniczych.

O właściwościach tej rośliny można przeczytać w księgach sporządzonych przez Dioskurydesa (I w.n.e.) i Hipokratesa (V w.p.n.e). Według legendy, kozłek lekarski był składnikiem odtrutki Mitrydatesa, króla Pontu. Władca w obawie o swoje życie stworzył odtrutkę na wszystkie trucizny. Jej skuteczność król przetestował na swoich poddanych. Na podstawie eksperymentów okazało się, że jest to niebywale skuteczny lek. Zapewne dlatego wykorzystywano go przez wiele wieków.

W Polsce stosowano go już w XV wieku

Obecnie waleriana występuje niemal w całej Europie, Azji i Ameryce. Kozłek to typowa roślina porastająca tereny wilgotne – przeważnie brzegi rzek i torfowiska niskie, podmokłe łąki... Ale bynajmniej nie zadowala się byle czym. Lubi gleby żyzne, bogate w próchnicę i wapń.

Spokój

Wciąż się denerwujemy

o nic tyle hałasu

rozdarty na przeszłość i przyszłość

święty spokój czasu

ksiądz Jan Twardowski

Wokół kozłka lekarskiego narosło kilka przesądów. Do jednych z zabobonów należało przekonanie, że kozłek - zebrany przed wschodem słońca i zjedzony na surowo - skutecznie chroni przez czarami.

Natomiast narzeczeni powinni nosić zawsze przy sobie to ziele, aby złe moce nie mogły ich rozłączyć.

Według ludowych podań kozłek rośnie tylko w sąsiedztwie tojadu, gdyż zgodnie z legendą jest to zaczarowana para kochanków przeklęta przez rodziców, którzy nie chcieli im pozwolić na małżeństwo.

Waleriana umieszczona w poduszce chroniła przed koszmarami nocnymi, a przyjmowana jako napar sprzyjała (i nadaj sprzyja) spokojnemu spaniu.

Medycyna ludowa wykorzystywała lecznicze właściwości kozłka do leczenia nerwowości, a także astmy i epilepsji.

Obecnie kozłek lekarski wykorzystywany jest głównie jako roślina o działaniu uspokajającym i wyciszającym. Preparaty z kozłka nazywane są powszechnie walerianą.

W ziołolecznictwie wykorzystywane są podziemne części rośliny kłącza i korzeń o charakterystycznym zapachu. Służą m.in. do produkcji kropli walerianowych, będących popularnym środkiem uspokajającym i regulującym pracę serca.

Waleriana redukuje stres i nadpobudliwość, wycisza, łagodzi skutki nerwicy, ułatwia koncentrację.

Zmniejsza różnego rodzaju lęki, ułatwia zasypianie, pomaga w leczeniu nadciśnienia tętniczego spowodowanego napięciem nerwowym. Ogranicza częstotliwość skurczów mięśni, zmniejszając bóle ramion, barków i kręgosłupa spowodowane stresem i długotrwałym wysiłkiem. Jest pomocny nieraz jako środek przeciwbólowy.

Co ciekawe, roślina ta wpływa nie tylko na ludzi, ale także na zwierzęta. Słodki, miodowy zapach kozłka lekarskiego jest również znanym, kocim afrodyzjakiem.

Pochwała spokoju

Spokój kołysze godziny.

Minuty zawiesza, by schły

na lekkim wietrze bez winy,

że kiedyś mokły od łzy.

I myśli rozbuja spokój,

rozhuśta w górę do nieba,

a z nimi wędruje nastrój

tak trzeba, tak dzisiaj trzeba…

Spokój kołysze… też ciszę

bezdźwięcznie szemrzącą w sercu,

wypełnia głęboką niszę,

szczelinę rozwartą w miejscu…

gdzie chaos zwykle się wdziera.

I znalazł gościnę spokój...

Stargany, zły los odmienia,

rozsiewa wór ziaren wokół…

Plonem spokoju błogostan,

pochwała za chwil wytchnienie

i wiwat niech żyje ten stan...

Już jutro będzie wspomnieniem…

znalezione w Internecie