Życie bez zegarka i nie tylko….

Zadziwiasz nawet wiatr

Ciągle ten sam wiatr

szybujący nad starą Dąbrową

pyta przychodniów o ciebie

jakby nie mógł zrozumieć

skąd czerpiesz niegasnące zdroje

młodzieńczego entuzjazmu,

który nie boi się srebra dojrzałych lat

skąd nić tak mocna,

że przeszłość łączy z teraźniejszością

by móc ocalić od zapomnienia

papierowe fotografie

i zdjęcia w sercach ukryte

by promień piękna rzucić pod nogi młodym

zadziwiasz ten wiatr

bo lepiej niż on rozumiesz mowę wiersza,

który łagodnym dźwiękiem

ściele się po wąskich uliczkach

i zagląda w okna rodzinnych zakamarków

by ci powiedzieć

że warto siać nadzieję w przydomowych ogródkach

i wiarę, że można na zawsze pozostać

w kwiatach jabłoni kwitnącej wciąż na nowo.

Dzisiaj kolejna opowieść o niezwykłej kobiecie. Pierwszą można przeczytać TUTAJ.

Urzekła mnie jej osobowość, jej styl, oderwanie nie tylko od nowinek technicznych. A przecież nie było to proste pod koniec ubiegłego wieku.

Po przeprowadzce z miasta szybko przystosowała się do życia na wzgórzu.

Żyła bez presji upływającego czasu. Nie miała zegarka, za to żyła zgodnie z porami roku. Cały rok odmierzał więc jej zegar natury, od której była uzależniona. Nie miała prądu, ani wody w domu. Utrzymywała się z darów swego ogrodu i z hodowli zwierząt.

Codziennie wraz z wschodem słońca rozpoczynała każdy pracowity dzień. Wędrowała do studni po wodę. Potem  krzątała się wokół swych zwierząt. Hodowała kozy, które dostarczały jej mleko, z którego wyrabiała masło, śmietanę i sery.

Miała też stadko kur.

Zbierała miód z własnej pasieki. Lubiła też łowić ryby w pobliskiej rzece. z których mleka wyrabiała masło i sery.

W ogrodzie hodowała warzywa i owoce, z których później robiła przetwory. Jej spiżarnia zawsze była pełna darów natury.

„Kiedy mieszasz dżem, możesz czytać Szekspira” - mawiała Tasha

Natomiast  pieczywo oraz ciasto wypiekała samodzielnie. Cóż jest piękniejszego niż zapach pieczonego chleba roznoszący się po domu.

Na łąkach zbierała zioła, które potem suszyła i używała zarówno w kuchni, jak i do samoleczenia.

Wyznanie

Trawom mogę wyszeptać

moją piosenkę o szczęściu

by ją zamknęły w kropelkach wody

klękam wśród traw

by zrozumieć ich mowę

słowa wielekroć powtarzane

pod słonecznym niebem

życzenia o bezpiecznym spojrzeniu

w stronę słońca i gwiazd

które wtapia się w ludzkie serce

jedyne wśród traw i gwiazd

słuchające ich mowy

o szczęściu ukrytym w kropelkach rosy

na zawsze najprawdziwszym

choć ukrytym w płatkach

zroszonych łzą

niezwykłych słów i szeptów

moich ale nie moich – najwierniejszych.

Doceniała każdą porę roku i na żadną nie narzekała.

Lubiła nawet zimę i nie obawiała się jej.

„Uwielbiam zimę. To wspaniała pora roku. Nie muszę nigdzie iść, bo pracuję w domu. Jeśli zasypie mnie śnieg, moje zapasy pozwolą mi przeżyć przez kilka miesięcy”

Wieczorami tworzyła swoje urzekające rysunki.

Rysunki Taszy pojawiały się nie tylko w książkach, ale też na kartkach z życzeniami, zakładkach do książek i przedmiotach codziennego użytku.

„Wszystko jest na nich prawdziwe - ludzie to moje dzieci, wnuki i przyjaciele, pejzaże to świat za moim oknem, a kwiaty pochodzą z mojego ogrodu. Sądzę, że to decyduje o uroku tych rysunków” – mawiała Tasha Tudor,

Oprócz książek i ilustracji, to właśnie ogród stał się jej największym dziełem sztuki. I tak naprawdę nigdy nie został przez nią zaprojektowany.

„Nigdy nie zrobiłam projektu ogrodu na papierze. Spójrz, co ludzie zrobili z tej pięknej planety. Kiedyś zrozumieją, że zaszło to wszystko za daleko.”

W ogrodzie sadziła po prostu to, co uważała za piękne i to, czego potrzebowała, aby żyć.

Wybierała kwiaty i warzywa dobrze znoszące klimat nieco ostrzejszy niż na nizinach. Ale to od kóz i kur uzależniała bogactwo swojego ogrodu, które się w nim żywiły. Nie używała też w nim żadnych nawozów sztucznych, musiał starczyć ten dostarczany przez zwierzęta.

Ubierała się tak, jak lubiła, w długie powłóczyste spódnice, a na ramiona zarzucała chusty i pięknie wydziergane szale. Sama zresztą tkała materiały i szyła ubrania.

Swoje długie włosy zazwyczaj wiązała w warkocz, który zakręcała w kok z tyłu głowy.

Nawiasem pisząc dlaczego dzisiaj starsze panie rzadko mają długie włosy? Kiedyś piękny warkocz był normą. Jednak teraz wszechobecny kult młodości raczej na to nie pozwala. Panuje powszechne przekonanie, że paniom w pewnym wieku długie włosy nie pasują. Szkoda…

Telewizora, co dla większości było niezrozumiałe, nie posiadała.

"Rezygnując z oglądania TV fundujemy sobie lepsze samopoczucie i spokój. Wiele złego dzieje się na świecie, ale czy musimy o tym wszystkim wiedzieć? I tak niewiele zaradzimy. Poprawę świata najlepiej zacząć od siebie, od swojego otoczenia, środowiska, rodziny. Zastanów się ile dobra można w ten sposób posłać światu w przeciwieństwie do bezsensownego pochłaniania niepotrzebnych i frustrujących informacji? ”

To i wiele innych ciekawych zdań powiedziała Tasha Tudor. Chociażby:

„Nie sądzę, że postęp jest piękny, więc jestem bardzo zacofana”. To określenie zwykle nie należy do pochlebnych. Dzisiaj  ludzie określiliby je zacofanym, staroświeckim. Ona jednak zdobyła się na odwagę, aby żyć w ten sposób.

Tasha żyła i wyglądała jak nie z nie naszego świata. Świata zwariowanego, zestresowanego, który pędzi na złamanie karku nie wiadomo dokąd i po co.

W swojej wyrwanej czasowi posiadłości przeżyła 36 szczęśliwych lat. Zmarła 18 czerwca 2008 roku w wieku 92 lat.

Czasem Mała Dziewczynka myśli, że z tęsknoty za prostotą i spokojem takiego życia chętnie wyjechałaby z miasta. Uciekłaby od ego hałasu, chaosu, pędu….

Jednak Tasha  Tudor była silną kobietą, wszak mało która kobieta odważyłaby się podjąć i zrealizować taką decyzję. A Mała Dziewczynka? Czy tak naprawdę mogłaby żyć jak Tasha Tudor? Czy zdecydowałaby się na to?

To prawda, że oglądając zdjęcia można się nimi zachwycić i chcieć przenieść się w inną, spokojniejszą epokę. Do tego  opowieści o jej życiu kojarzą się z wolnością, sielskością i naturą czyli tym wszystkim, co dla Małej Dziewczynki jest ważne. Tak bliski kontakt z naturą, dostęp do świeżych produktów z ogrodu, własne przetwory, świeże powietrze… Tam znacznie łatwiej zatrzymać się w biegu.

Gdy Mała Dziewczynka, ale chyba nie tylko ona, myśli o życiu na wsi, to wyobraża sobie siebie w ogrodzie, pod rozłożystą śliwką (tak jak to było na działce u Dziadków) z herbatą , kawałkiem ciasta i lub kanapkę ze świeżo zerwaną rzodkiewką i szczypiorkiem. Na stole leży nieodłączna książka… Jest cisza i spokój. Słychać jedynie śpiew ptaków i szum pobliskiego lasu.  Poranne lub zachodzące słońce przyjemnie muska jej twarz.

Ale przecież to nie wszystko. To tylko piękna otoczka. Zdjęcia i opowieść nie przestawiają wszystkiego. Życie na wsi to przecież nie tylko sielanka, której tak naprawdę jest niewiele. No chyb, że mamy kogoś do pracy: )))

Życie na wsi niesie za sobą nieustanną pracę. Każdego dnia trzeba zmagać się z trudnościami wynikającymi z dbania o zwierzęta, rośliny, dom. To pochłania cały dzień. A jeżeli coś pójdzie nie tak, to o specjalistę nie jest łatwo.

Tasha Tudor miała siłę i wiarę w to co robiła. A Mała Dziewczynka? Czy dałaby radę? Musiałaby przełamać niektóre swoje lęki. 

Ludzie

Biegną ulicami potrącając moje marzenia

gonią moje myśli

choć nie wiem po co

wkradają się do skarbonki serca

za wszelką cenę

depczą mi po piętach raniąc ciało

nie rozumieją mojego świata

bo żyją w innej przestrzeni

udają ciepło choć emanują chłodem

uciekam przed nimi w pośpiechu

a jednak powracam na nowo.

wiersze Basi Wójcik