Wspomnienia znad jeziora

Szukam dobroci

Ciągle szukam dobroci

ostrożnie stąpając po ścieżkach życia

kiedyś

nieśmiało podniosłam swój wzrok

który zawędrował do głębin twego serca

pozostał tam ukryty przed światem

by szukać w nim pokory

i radości obdarowywania

naucz mnie

prostować ścieżki trudnych codzienności

nawet wtedy

gdy bledną barwy

pachnące jeszcze niedawno szczęściem

pokaż

jak zachwycić się pokorą nisko pochyloną

otwórz przede mną

niezrozumiałą dla świata radość

gdy słowa giną nieporadne

i tylko cisza przenika do głębi

czy wiesz

że szukając dobroci

potykam się o twój ślad…

Jestem, wróciłam z moich wysp szczęśliwych. Pobyt był krótki, ale bardzo intensywny. Na wyjazd wybrałam jeden z najpiękniejszych okresów w roku. Dni stawały się już  prawie najdłuższe w roku.  Skorzystałam rzeczywiście wyjątkowej pory roku.  Moim wędrówkom towarzyszyło spokojne, wiosenne słońce, a wiatr od jezior rozpędzał. A przecież pamiętam końcówki maja, gdy wiatr dosłownie przewracał najsilniejsze drzewa. 

Miałam zatem komfortowe wędrowanie bez deszczu.  Czego nie można powiedzieć o odtaczającej mnie pięknej naturze, która od dawna spragniona zachłannie pochłonęłaby każdą kroplę wody. 

Towarzyszyła mi zatem ciepła, radosna Pani Wiosna ubrana w kolorową, zwiewną, kwietną sukienkę. Można było na niej dostrzec  maki, chabry, kwiaty kasztanów, dzikie róże.... Wędrując razem ze mną królewna Wiosna roztaczała dookoła najpiękniejsze majowo-czerwcowe zapachy: różane, akacjowe i przypominający mi dzieciństwo zapach bzu czarnego. Niestety na zatopienie się w żółtym polu rzepaku spóźniłam się.   

Razem w Panią Wiosna miałyśmy także innych towarzyszy wędrówek.  

Jak co roku o tej porze wspomnienia i nostalgie, snuły się wokoło i otulały mnie niewidzialnym szalem, abym nie zapomniała o osobie, której już nie spotkam, nie uśmiechnę się do niej, nie usłyszę jej ciepłego słowa, nie spojrzę w jasne oczy. 

Babcia nie żyje już tak długo, właśnie mija kolejna rocznica odką jej nie ma,  a ja nadal widzę dookoła pozostawione przez nią ślady na piasku. A to leżący na dnie szuflady tęczowy sweterek, kryształowy wazon na kwiaty, obraz wiszący na ścianie, schowany głęboko list od Babci...

Nieustająco wierzę, że jest zawsze obok mnie. Wierzyć, że żyjemy w równoległych światach, że ten jej czas gdzieś tam jest i nigdy nie mija. Może tam jestem dla niej nadal Małą Dziewczynką, która ma marzenia i cieszy się każdą chwilą.

Jaka była Babcia? Chyba najbardziej pełnym dobroci człowiekiem, jakiego znałam. Może wiele osób powie, że właśnie ich babcia była najlepsza na świecie. Czasem jednak, jak za bardzo psociliśmy z bratem, to potrafiła pogonić nas "ze ścierką" w ręku, albo opowiedzieć nam historie o Czarnej Łapie, aby na chwilę mieć odrobinę ciszy w mieszkaniu. Ale tak naprawdę miała serce na dłoni, którym dzieliła się ze wszystkimi dookoła. Dlaczego zatem, ta nieprzeciętnie zdolna, ale słabo wykształcona (niestety szkolono wówczas tylko chłopców) nieustanie zajmuje miejsce nie tylko w moim sercu? Może dlatego, że nie zdążyłam jej powiedzieć "dziękuję", nie zdążyłam wysłuchać wszystkich historii, które chciała mi przekazać.... 

BABCI AGNIESZCE

O tyle spraw nie zdążyłam Cię zapytać

Babciu Agnieszko o sile olbrzyma

dźwigająca na swoich barkach worek ze zbożem

by nakarmić dwanaścioro dzieci

po całodniowej służbie...

chciałabym spojrzeć raz jeszcze

w Twoje radosne oczy

i zapisać przepis na wytrwałość...

zbyt młoda wtedy byłam

by Ci powiedzieć

że noszę cząstkę Ciebie w sobie...

Tak, cząstka Babci na zawsze pozostała i pozostanie w Małej Dziewczynce. 

Mała Dziewczynka nieustannie żałuje, że mieszkanie, podobnie jak działka Dziadków od dawna nie należy do jej rodziny. Że nie ma już możliwości ponownie wejścia do kuchni i zajęcia ulubionego miejsca Dziadka przy stole. Tak, tak, jak Dziadek był w pracy Mała Dziewczynka zawsze zajmowała miejsce przy oknie, gdzie wpadające słoneczne promienie wesoło tańczyły na stole. Skąd też roztaczał się widok na sąsiedni dom i podwórko. Można też było usłyszeć przejeżdżające pociągi.  (i takie kuchenne okno zawsze nadal musi być, oczywiście w pobliżu torów kolejowych). Wówczas chłonęła też wszystkie zapachy, które za sprawą Babci roztaczały się po całej kuchni. Do tej pory zapach koperku i ciasta drożdżowego jest nieodłącznie związany z tymi latami. A smaku tego białego sera i śmietany, które królowały też w kuchni, nie można już spotkać. Dom Dziadków był niedaleko mleczarni, a także sklepu z nabiałem. Mała Dziewczynka często wędrowała z kanką po śmietanę, którą Babcia potem chętnie dogadzała wnukom. Pyry z gzikiem do dzisiaj królują w Domu Małej Dziewczynki. Jednak to już nie ten smak. Nie ten ser, nie ta śmietana, nie te ziemniaki....

Dom Dziadków pachniał też rosołem, kapustą. Czuć było zapach świeżego chleba, któremu towarzyszyła walka o możliwość zjedzenia chrupiącej piętki.  Na stole kuchennym zawsze był kompot z działkowych owoców, który szybko gasił pragnienie po powrocie z podwórka. Mała Dziewczynka najbardziej lubiła ten czereśniowy. Często jednak do kompotu Babcia wrzucała jabłka, gruszki, wiśnie, rabarbar, agrest (kto dzisiaj o nim pamięta??), porzeczki...

Dom pachniał też świeżo wykrochmaloną pościelą. U Babci tylko taka musiała być. Mała Dziewczynka z przejęciem obserwowała wszystko co działo się z pościelą. Począwszy od jej prania w Frani, a kończąc na przytuleniu się do świeżo obleczonej, pachnącej poduszki.

Dom Dziadków pachniał też kwiatami, które Babcia kochała. Gdyby mogła, to zapewne kupowałaby ich całe bukiety. Niestety czasy były niełatwe, więc nie mogła sobie na nie pozwolić. Za każdym razem jednak całe naręcza przynosiła z działki: piwonie, floksy, mieczyki, lilie... To także dzięki niej Mała Dziewczynka kocha kwiaty. Bez nich w domu, mieszkaniu czegoś by brakowało. 

PRZYZWOLENIE

Pozwól przypłynąć wspomnieniom

tym najzwyklejszym

co niegdyś zbudowały twój świat

pozwól zaśpiewać ptakom i rozkwitnąć kwiatom

niech rześki wiatr otworzy okno

nie obawiaj się pamiątek

schowanych na dnie staroświeckiej szuflady

przygarnij słowa zapachy kolory

obudź uśpione marzenia

dotknij mokrej ziemi i nie wstydź się łez.

wiersze Basia Wójcik

Wspomnienia sfrunęły z moich ramion. Jeszcze unoszą się po moim mieszkaniu, zaglądając w każdy kąt. Cicho szumią przywołując obrazy, zapachy i smaki z tamtych lat. Nie zapominają o ludziach i miejscach.  Za chwilę jednak znowu wrócą do swojej szuflady, a ja ją zamknę. Na jak długo? Wszak takich wspomnień uśpionych na dnie szuflady (zresztą nie tylko mojej, jak pisze Basia) jest jeszcze wiele…