Letnie marudzenie

Wystarczy być

Gdy dzień uchyla drzwi

Wsłuchany w sen Twój często myślę jak mam żyć

Los układa się jak dźwięk, na klawiaturze cień mej ręki

Tam świat już szczerzy kły, a w tej ciepłej dobrze cicho, dom jeszcze śpi

Niech dwa dźwięki plotą się w harmonii zwykłych dni jak ten

Aby życie miało smak, wystarczy być

Nieuchwytnie pieścić czas, wystarczy być

Niech sobie pędzi wielki świat, wypada z szyn

Niech gdzie indziej wyścig trwa, a Ty bądź koło mnie, tylko bądź bo wiesz, wystarczy być

Jak żyć, nie powiem Ci, nie trzeba pachnieć, wodzić, kraść, wystarczy być

Trwać w powozie zwykłych dni, na przeciw swego wi, za nic

Aby życie miało smak, wystarczy być

Nieuchwytnie pieścić czas, wystarczy być

Niech sobie pędzi wielki świat, wypada z szyn

Niech gdzie indziej wyścig trwa, a Ty bądź koło mnie, tylko bądź bo wiesz, wystarczy być

Ryszard Rynkowski

Długo mnie tutaj nie było. Od miesiąca zaniedbałam moje pisanie. A przecież wcześniej starałam się pisać co tydzień. Mogłabym szukać usprawiedliwień, ale to przecież niemądre. Doskonale wiem, dlaczego nie pisałam przez ostatnie tygodnie, a poza tym nikt nie spytał co się stało, że milczę. Widocznie moja nieobecność została niezauważona. Tylko nieliczne dobre duszyczki regularnie wspierały mnie w tym czasie milczenia.  

W końcu zebrałam się w  sobie i postanowiłam coś napisać. Nie jest łatwo, bo za oknem dodatkowo upalne lato, czasem tylko z gwałtownymi burzami...  To sprawia, że bardziej się męczę. Może za dużo od siebie teraz wymagam? Wszystko przecież potrzebuje czasu. Ale przecież inni pracują teraz zdecydowanie ciężej ode mnie. A ja...?

Chociaż dbam o siebie, przyjmuję witaminki, to mój organizm i tak nie wszystko wchłania. I to jest mój największy problem.

Jestem zmęczona tym codziennym pędem przystaję więc i zadaję sobie pytania „Po co i dokąd? Czy warto? Czy człapię w dobrym kierunku?” Przecież świat dookoła jest taki piękny i jest tyle ważniejszych rzeczy niż osiągnięcie nie tylko zawodowego sukcesu.

Jednak jeżeli nie będę znowu podążać za innymi, to co mnie czeka w przyszłości? I tak kółko się zamyka. Dlaczego musimy dostosować się do tego co nas otacza, chociaż nas to nie uszczęśliwia?

Wokół mnie toczy się „normalne” życie. Wszyscy niczym mrówki biegną w poszukiwaniu upragnionego celu. Ciężko pracują i nie zwracają uwagi na życie obok, na inne osoby, na piękno natury….

A przecież trzeba cieszyć się każdą radosną minutą, gdy coś nam się uda, gdy porozmawiamy z kimś bliskim.

Nie od dziś wiadomo, że jesteśmy narodem maruderów, który nie potrafi się cieszyć, uśmiechać do siebie i do innych. Czy rzeczywiście tak trudno jest okazać radość, zadowolenie?

O czym zazwyczaj rozmawiamy?  Najczęściej narzekamy. Tak jak ja teraz:)))) 

Wiele osób uważa, że chwalenie się jest sprzeczne z normami moralnymi obowiązującymi w naszej kulturze. Zatem chwalić się po prostu nie wypada. 

Trudną sztuką jest także odnalezienie w gąszczu zmartwień i problemów tych drobnych radosnych perełek, które przytrafiają nam się każdego dnia.

A przecież warto się pochwalić drobnym rzeczami, które nam sprawiają radość. Ileż to razy na otrzymany komplement odpowiadamy np. to taka stara sukienka. Albo zamiast pochwalić się rzeczywiście dobrym obiadem z góry uprzedzamy gości, że....  

Przeplatane kolorami

Przeplatane kolorami a raczej miłością

zerwaną z płatkami kwiatów i kroplami rosy

przeplatane nadzieją

ufną w nieskończoność piękna

pobudzającą do życia zaczarowany świat

noszony w sercu

ofiarowany światu

na wyciągnięcie zapracowanej dłoni

przeplatane zwyczajną kolorową codziennością

dzieloną na wiele drobnych cząsteczek

by nikomu nie zabrakło

przeplatane życiem o różnych odcieniach

wschodzącego i zachodzącego słońca

ciągle przeplatane

sercem rękoma myślami

nazwane i nienazwane

zwyczajne i niezwyczajne

proste jak nasz los powszedni

przeplatane kolorami.

Basia Wójcik

i jej obrazy

Może i u mnie jest to w pewien sposób uwarunkowane kulturowo?

Niby wszystko w porządku. Wieczory długie i ciepłe, a człowieka ogarnia dziwny niepokój.

Chciałabym wreszcie chwycić koniec nitki trzymać go mocno. Po nitce  jak do kłębka chciałabym dotrzeć do celu. Jednak czasem muszę nauczyć się odpuszczać. Nie mogę trzymać wszystkich sznurków. Czasem trzeba odpocząć, odetchnąć.

Chciałabym każdą minutę rozciągnąć do długości, jaką osiąga się w oczekiwaniu. Może wówczas zdążyłabym ze wszystkim.  Ale kiedy coś szwankuje czasem nie trzeba nic robić. Natura sama sobie poradzi. Trzeba jej zaufać i zbytnio się nie wtrąca.

Teraz jestem w Domu 

Każdy pobyt tutaj zawsze dodaje mi siły i energii, które zazwyczaj muszą mi wystarczyć na cały roboczy tydzień. Kocham te pobyty w Domu. Przyjemnie jest pojechać „na pola” lub  pospacerować wśród kwitnących łąk, zerwać malinkę lub poziomkę  w ogrodzie…..

Czasem dużą przyjemność sprawia mi wyrywanie chwastów. Może to dziwne, ale prac ogrodowym nie wykonuję w rękawiczkach. Lubię czuć, gdy chwast traci przyczepność z ziemią, gdy korzeń wychodzi. To w pewien sposób uspakaja mnie. 

W moim ogrodzie zawsze czuję się spokojnie, bezpiecznie. Tu o poranku jest zawsze cisza. To najlepsza dla mnie pora, gdy mogę pomyśleć, odpocząć… Tylko śpiew ptaków, szum drzew, wschód słońca... Do tego zazwyczaj tęsknię od poniedziałku przez cały pracowity, zagoniony tydzień.

Teraz jednak mój pobyt jest inny i zostanę tu trochę dłużej.

W Domu czuję się zawsze bezpieczna, świeża i rześka jak kwiat po letnim deszczu. Taką chciałabym pozostać.

Zachwyt

Zachwyt ulotny jak tiul,

zachwyt zaborczy jak sznur,

co łapie cię nagle za gardło

i czujesz że warto jest żyć.

Zachwyt muśnięcie dwóch serc,

zachwyt wzruszenie do łez

i nie mów mi że to niemodne

i nie wstydź się że tego chcesz.

Kiedy, no kiedy, no kiedy to miałeś,

było minęło, na śmierć zapomniałeś.

Zachwyt, co ma chwyt tak mocny jak miłość,

nie mów to było, powiedz to jest.

Zachwyt otwiera cię świat

jachty rzucone na wiatr,

to jakbyś dotykał marzenia,

i nagle wystrzelił do gwiazd.

Kiedy, no kiedy, no kiedy to miałeś,

było minęło, na śmierć zapomniałeś.

Zachwyt, co ma chwyt tak mocny jak miłość,

nie mów to było, powiedz to jest.

Nie daj złamać się

gdy nad głowa masz niebo z nafty,

spróbuj przeżyć coś, co wyzwoli cię,

przeżyj zachwyt,

nie daj zgasić się, w życiu kochaj się

walcz o miłość,

nie mów to było, powiedz to właśnie jest.

Ryszard Rynkowski