Wspomnienia w kolorze sepii

Stare fotografie

Leżą na dnie w szafie

pamiątkowe fotografie

w album stary są wklejone

tyle wspomnień kryją w sobie

Echem są dawnego życia

nic nie mają do ukrycia

czarno białe kolorowe

takie stare wyjątkowe

Każda fotka to przeżycie

które nam przyniosło życie

a okazję do pstryknięcia

widać w pozowanym zdjęciu

Gdy otwieram swe albumy

cała aż się trzęsę z dumy

bo są w nim osoby bliskie

które znałam od kołyski

Zanurzam się we wspomnieniach

i oglądam bez wytchnienia

jest w pamięci przygód tyle

wszystkie to są cudne chwile

Chociaż czas oblicza zmienia

są pamiątką bez wątpienia

w ramki więc niektóre włożę

by oglądać w każdej porze.

znalezione w Internecie

Listopadowe wieczory,  to czas gdy wspomnienia powracają jak bumerang. Zamiast uchylić się przed jego trafieniem, znowu pozwalam mu uderzyć w teraźniejszość.

Czerwiec. lipiec, sierpień, wrzesień, listopad....  to miesiące rocznic- przypominających o osobach, które znałam zbyt krótko.

Poddaję się więc nostalgii, zostawiam na chwilę pogoń za światem. Nostalgia prowadzi mnie w moją naiwność tamtych lat, gdy w wakacje żyłam każdą chwilą, każdym zapachem czy dźwiękiem. Teraz ta beztroska minęła. A szkoda.... Bo życie stało się taki poważne, mało spontaniczne. 

Otwieram moją szufladę wspomnień i wyciągam album ze zdjęciami.

To zapis wspomnień związanych z różnymi wydarzeniami, a zwłaszcza osobami, o których nie chciałabym zapomnieć. To chwile, które chciałabym zatrzymać na zawsze. Zdjęcia to zamrożona chwila z przeszłości. Jest na nich wszystko. Fotografie te przenoszą przeszłość w przyszłość. Dla mnie są zawsze osnute mgiełką nostalgii i tajemnicy. Przykuwają uwagę, zatrzymują w czasie

Lubię patrzeć na stare fotografie i wracać do czasów, które już bezpowrotnie minęły. Świat zatrzymany na starych fotografiach już nie istnieje, jednak wtedy, gdy były one robione tętnił życiem, był wypełniony emocjami, uczuciami... Był, istniał.... Nawet czasem i ja w nim żyłam. 

Postacie na zdjęciach zostały uchwycone w określonej chwili swojego życia. Czasem są uśmiechnięte, nawet roześmiane, w innej chwili zadumane, zapatrzone w dal lub przybierające określoną pozę. 

Trudno oderwać się od starych fotografii. Najchętniej nie robiłabym tego. Świat dookoła zmienia się, stale biegnie do przodu, ludzie zmieniają się z biegiem lat, przychodzą nowe pokolenia, stare ustępują im miejsca. To normalne, że czas mija, a wraz z nim zmieniają się ludzie, otoczenie, styl życia.... 

Jedno jednak się nie zmienia. Nie zmienia się stara fotografia. Jest taka sama jak kiedyś. 

Stare zdjęcia mają swój urok. Pokazują nie tylko osoby, które żyją tylko w naszej pamięci, czy też jak zmienialiśmy się przez lata. 

Często jednak leżą gdzieś zapomniane. Tylko od czasu do czasu wyciągnięte przywołują wspomnienia.

FOTOGRAFIA

Gdy się miało szczęście, które się nie trafia:

czyjeś ciało i ziemię całą,

a zostanie tylko fotografia,

to - to jest bardzo mało...

Maria Pawlikowska - Jasnorzewska

Stare fotografie... Lubię na nie patrzeć. Dzięki nim mogę zobaczyć rzeczy, których już nie ma, bądź zmieniły się praktycznie nie do poznania. Dzięki nim mogę odtworzyć historię oraz dowiedzieć się jak wyglądało kiedyś życie, świat, kiedy mnie jeszcze nie było.

Kiedy oglądam stare zdjęcia,­ niestety nie zawsze pamiętam kogo przedstawiają. Im starsza fotografia tym trudniej przychodzi mi ją opisać. Po dłuższym namyśle czasem udaje mi się odpowiedzieć na proste pytanie - kto to jest? Czy na pewno jest to moja prababcia? A może to tylko druga żona mojego pradziadka lub też dalsza rodzina... Podobnych pytań mam wiele. Niestety niewiele osób może już na nie odpowiedzieć. Ludzie, którzy mogliby rozpoznać postacie ze zdjęć odeszli. Pozostały zatem bezimienne zdjęcia. Jeśli nie znajdą się inne fotografie, tym razem podpisane na odwrocie, tych tajemnic nie rozwikłam nigdy. Pamięć ludzka jest bowiem ulotna.

Codzienność niczym gumka zamazuje to co już minęło, o czym już nie pamiętamy, bo są inne bardziej absorbujące nas sprawy. Zdarzenia nie opisane znikają, odchodzą wraz z ostatnimi świadkami minionych, odległych dni. Przykro mi, gdy słyszę, że gdy ludzie odchodzą, to później nikt już o nich nie pamięta. Jedną z niewielu rzeczy jakie po sobie pozostawiają to fotografia. Mały obrazek z wizerunkiem osoby zapisanym w ułamku sekundy przez fotografa. Tylko przeszłość cierpliwie składana z okruchów i opisywana może przestać być tajemnicą dla kolejnych pokoleń. Warto zatem ocalić każdy najdrobniejszy okruch przeszłości. 

Stare fotografie

Stare fotografie pożółkłe od tęsknoty 

chowają się pod stertami niewypowiedzianych słów 

które rozmazując swe kształty 

trafiają do szuflad zamiast do serc 

czas pokrywa smutkiem dawną wesołość 

miesza daty i ludzi 

zmienia rysy poddawane nowym emocjom 

chowam pożółkłe fotografie 

gładzę krawędzie postrzępione jak życie 

które deformuje proste kształty 

ocalam wspomnienia zasłuchana w cichy szum wiatru 

błądzącego po szczelinach wspomnień 

i wołam spadkobierców tych kosztowności 

by zdążyli się nauczyć elementarza wspomnień.

Basia Wójcik

Siedzę na podłodze, wyjmuję z szuflady kolejne zdjęcia, zatrzymuję się na chwilę przy każdym z nich. Zastanawiam się, co myśli osoba na niej przedstawiona, jakie miała życie, co lubiła, kochała. Czy to po niej odziedziczyłam melancholię, miłość do natury, książek...

Oglądanie starych fotografii jest jak czytanie książki. To miniaturowe opowieści o przeszłości. Dzięki nim odnajduję ukryte, czasem już zapomniane historie, dawne piękno, które nie powinno przeminąć. Fotografie przechowuję nie tylko w szufladzie, posegregowane w albumach, ale także w sercu i w wyobraźni. Tych mężczyzn, kobiet, większości dzieci nie ma już na świecie. Cieszę się jednak, że pozostały po nich małe obrazki, które uczyniły ich nieśmiertelnymi.

Jednego jednak żałuję. Dlaczego jak byłam dzieckiem, nie chciałam słuchać opowieści dziadków? Teraz jest już za późno, aby ktoś opowiedział mi o starych fotografiach....

Uważam zatem, że warto czasem pochylić się nad  rodzinnymi sepiowymi zdjęciami, przymrużyć oczy i poszukać szczegółów zatrzymanych w kadrze.

 Stare fotografie

Tylko fotografie nie liczą się z czasem

pokazują babcię jak chudą dziewczynkę

z wiosną na czerwonych gałęziach wikliny

jej piłkę przed pół wieku i wróble jak liście

jej warkoczyk tak wierny jak anioł prywatny

jej skakankę jak prawdę bez łez i pożegnań

biskupa w krótkich majtkach na wysokim płocie

fotografie najchętniej ocalają dziecko

wolą uśmiech niż ostre dogmatyczne niebo

również serce co się dyskretnie spóźniło

pokazują wakacje bezlitosne lato

z psem spotkanie pomiędzy pszenicą i owsem

zwłaszcza gdy życie ucieka jak balon

i ślimak chodzi z domem swym bezdomny

kamień z twarzą królewską który nie skamieniał

przed dworem co się spalił siostry cieknie w pasie

dowcipne choć zegarek im płakał na rękach

wspomnienie 6 klasy stygnące jak perła

z dyrektorem jak z ssakiem niewinnym pośrodku

umarł nie zmartwychwstał by odejść jak człowiek

staw pożółkły jak topaz i żabę z talentem

kiedy szczygieł z ogrodu przenosi się w pole

nawet trawę co zawsze wykręci się sianem

krajobraz co już przeszedł dawno w geografię

i oczy już za wielkie by stać je na rozpacz

Jan Twardowski