Ucieczka przed jesienią, czy zimą?

Listopadowe myśli

W płomieniu świecy

dopalają się rozmowy niedokończone

na które z szelestem

spada jesienny liść

pożółkły jak kartki listów

zawierających wieczną miłość

listopadowy wiatr

odwraca wspomnienia

by przydać im tylko ciepłe barwy

pośród alejek zasypanych jesienią

spotykam dawne słowa

spojrzenia oczekujących oczu

i mądrość której nie zagłuszą

kolejne zimy

biała brzoza o złotych warkoczach

podsłuchuje moje rozmowy

ze światem odbitym w blasku świecy

stary dąb puka żołędziami

do serc żyjących

bo zmarli rozumieją mowę wiatru

jesienny cmentarz

widziany przez okna naszego życia

rozbłyska światełkiem nadziei

zobacz

znów spadł kolejny liść

na którym zapisano najpiękniejszy wiersz

który cicho poszybuje

do nieba.

Basia Wójcik

Ostatnie dni, jak przystało na listopad, są trochę brzydkie, mokre i zimne... Kilka dni temu kapryśna córka Króla Słońce znowu zapłakała z żalu, że już tak niewiele dni jej panowania pozostało. Jak można być radosną i wesołą, skoro się wie, że za chwilę przyjdzie najstarsza z sióstr Zima i przysypie śniegiem złote i purpurowe kobierce, które utkała Jesień. Nie ma więc co się dziwić, że patrząc na coraz bardziej nagie, drżące z zima drzewa rozpływa się teraz Jesień we łzach. Dobrze wie, że za chwilę będzie musiała spakować swoje skarby do kosza i wrócić do pałacu Ojca Słońce. Nic dziwnego, że zawodząc błąka się smutna po polach, gdzie wiatr psotnik targa jej kasztanowe włosy.

Dzisiaj zrobiło mi się jej żal i postanowiłam jej w tym spacerze potowarzyszyć. Nie byłyśmy zresztą same, bo towarzyszył nam Pan Listopad.

Przez chwilę żałowałam mojej decyzji, jednak nie zawróciłam... Jesień pomimo mojego towarzystwa nadal rzewnie płakała kroplami deszczu, a biegnący za nami wiatr nie tylko targał naszymi włosami, ale zrywał ostatnie liście z drzew i z przekorą wywijał moim czerwonym parasolem. Jednak nie poddałam się i uparcie podążałam za tą rudą dziewczyną, starając się przemykać pomiędzy śladami, które na ścieżce pozostawiały jej nieprzerwanie płynące łzy.

Szybko zaczął zapadać szaro - granatowy wieczór. Czas było więc wracać do domu i rozgrzać się ciepłą herbatą z miodem i pysznym owocowym deserem. Na szczęście wiatr zrozumiał, że pora na zabawę się skończyła i tym razem wiejąc mi plecy tylko pomógł mi w drodze powrotnej.

Po drodze mijałam jasne ulice i migoczące witryny sklepów. Na chwilę udało mi się zatrzymać przy kwiaciarni i spojrzeć na przedwczesne jeszcze ozdoby świąteczne. Zamyśliłam się... Tak Zima już niedługo. Ale wiatr nie pozwolił mi na dłuższą zadumę. Znowu mocno dmuchnął i popchnął do przodu.

Wróciłam do domu. I jak przystało na tą porę roku, wieczór rozpoczęłam z ciepłym kocem, gorącą herbatą i słodkim deserem gruszkowym. Właśnie takie chwile celebrowane wolniutko i delikatnie rozgrzewają mnie i pozytywnie nastrajają.

Trochę mi tylko szkoda, że mój jesienny koszyk powoli pustoszeje. Śliwki już się skończyły, winogrona powoli też. Gruszki jeszcze są, ale i one niedługo znikną. Pozostaną jak zawsze niezastąpione jabłka, orzechy, no i oczywiście niezawodny, wiecznie trwający przy mnie miód.

Listopad to dla mnie zawsze taki niezwykły czas, inny niż wszystkie. To okazja do spotkań z rodziną, wspomnień, zadumy. Nastrój mój jest trochę na huśtawce i dużo w nim melancholii. Spowolniałam, wyciszyłam się. Także zesmutniałam. Dziś myślami wracam do mojej babci, która odeszła dawno temu. Nie miałam okazji lepiej jej poznać.

Tak listopadowy wiatr przywiewa coraz to nowe wspomnienia.

Jednak… Lubię tą listopadową nostalgiczną jesień - mokrą, szarą, idealną na herbatę w kubku. Do tego fotel i kocyk. Idealne preludium do zimy.

Razem z królewną Jesienią zaśpiewałabym:

Światem zaczyna rządzić zima,

choć ciągle jesień trwa w purpurach,

A ja tak pragnę, choć na krótko,

uciec pociągiem od tej zimy,

W taką podróż chcę wyruszyć,

Gdy podły nastrój i pogoda…

Nie trzeba długo się namyślać,

wystarczy tylko wybiec z domu.

Jednak taka ucieczka niewiele zmieni. To co nieuchronne i tak przyjdzie. Jesień i tak prędzej, czy później musi odejść, oddając panowanie nad ziemią swej starszej siostrze.

To prawda, że kocyk, herbata, książka brzmią miło. Ale  w końcu wiem, że będę musiała wyjść z domu na tą listopadową, wietrzną pluchę.

Tak, będę musiała się z nią zmierzyć, jak każdy z nas. Bo przecież ileż jest takich dni, gdy nie muszę wychodzić z domu, kiedy Pani Jesień rozpacza, a wiatr rozwiewa jej włosy?

Dzisiaj jednak słucham jak deszcz dzwoni o szyby i patrzę jak popołudnie skąpane w szarościach zagląda w moje okna.

Z deserem w ręce wyglądam przez okno.

Królewna Jesień nadal rzewnie płacze, nad tym co nieuchronne. Tylko na chwilę uspokoił ją spacer w moim towarzystwie. Teraz znowu snuje się samotnie po szarych, mokrych uliczkach, a wiatr tylko pcha ją do przodu, jakby chciał jej pomóc w jak najszybszej ucieczce przed jej kruczowłosą siostrą Zimą.

Pora więc przygotować się na tą zmianę. Najstarsza córka Króla Słońce może zawitać niespodziewanie i  nas wszystkich zaskoczyć. Przykrywając szarości młodszej siostry białą pierzynką. I tak na pewno nas zaskoczy. Jak zresztą każdego roku )))

A może

Zobacz znów pada śnieg

może białymi płatkami zasłoni

każdą szarość świata

może przytuli i ogarnie

skołatane myśli niespokojne

a może ukołysze serce zbyt zatroskane

a może to nie śniegu nam potrzeba

tylko ciszy zatopionej w błękicie

która na palcach dyskretnie

wsunie się w zakamarki duszy

by ciepłą falą dobroci

osuszyć łzy niepokorne

nie rezygnuj

szepcze wiatr w nagich konarach drzew

z wiarą że za moment zakwitną młode pąki

przecież jest gdzieś słońce

igrające z jutrzenką poranka

i jest gdzieś okruch wolnego serca

utkanego z nieśmiertelnej miłości .

Basia Wójcik