Zimowe (???) myśli

Czego szukam

mocując się każdego dnia

z własną słabością

przygniatającą ciało ku ziemi

brnąc po labiryncie nierozwikłanych spraw

czego szukam pod powiekami zapłakanych oczu

i pod sercem tłukącym w nieporadność

pod kolejnym liściem

którego zabrakło miejsca na drzewie?

siebie- prawdziwej

Wstał kolejny piękny dzień. Taką mam nadzieję spoglądając w lustro, które znowu się do mnie uśmiecha. Trudno się nie odwzajemnić. Cieszę się, że na dworze nie ma mrozu, na chodnikach nie leży śnieg.... Jednak z drugiej strony w skrytości ducha chciałabym śniegu  z orzeźwiającymi igiełkami mrozu. Tak wiem, będę potem narzekać, że zimno i ślisko. Jednak dla natury przydałaby się prawdziwa zima. Nie musi być taka, jak ostatnio na obrazach u Łucji.  Nie tylko rolnicy mają powody do obaw. 

Śnieg, pokrywający rośliny, chroni je bowiem przed mrozem w zimie i uszkodzeniami na wiosnę. Niekorzystnie jest, kiedy roślina za dnia zostanie ogrzana, a nocą schłodzona. Brak śniegu to także sucha gleba i zamarzanie korzeni.
Bez śniegu i mrozu nie będzie wiosennych roztopów, a co za tym idzie znowu może brakować wody. A wszyscy dobrze już wiemy jakie są tego skutki.
Ostatnio pogoda popada w skrajności. Mamy albo niesamowity upał, albo ulewny deszcz niosący chłód. Teraz w moim ogrodzie i na balkonie od lata nieprzerwanie kwitną niektóre kwiaty.  Czy tak powinno być?
Boję się, że za chwilę zacznie się przedwiośnie. A potem jak w marcu przyjdą mrozy, wszystkie owoce zaczną obumierać. W tej sytuacji nie będzie już praktycznie żadnego ratunku dla nich.
Marzę o spokojnych, zwykłych naszych porach roku. Jednak z roku na rok jest gorzej.
Teraz mamy "zimę". Zima to dobra pora, aby zaprzyjaźnić się z książką, muzyką... To dobry czas na pisanie. 

Na stole komputer i kubek gorącej herbaty z cytryną i miodem. 

Za oknem śpiący jeszcze świat. Cisza. Idealne warunki do pisania.  

Przede mną świeci niby-kartka ekran komputera. Biała przestrzeń, która czeka na moje słowa. Dobrze udaje kartkę, jednak nie można jej zgnieść, podrzeć, poszarpać – jednym słowem wyładować się za to, że nic mądrego i sensownego nie przychodzi mi do głowy, aby przelać to na „papier”. 

Zazdroszczę ludziom którzy mają taki talent i potrafią tak pięknie przelać swoje myśli, uczucia i przeżycia "na papier". Może się to kiedyś zmieni i moje pisanie nabierze charakteru. Czasem wydaje mi się, że piszę chaotycznie, chciałabym naraz poruszyć kilka wątków… Nie potrafię skupić się na jednym wątku.

Myśli

znów zbieram moje myśli

które ciągle odfruwają w krainę blasku

bez leku i bez tajemnic

chronią się w obszarach światła

prawdy i bezpieczeństwa

gdzie nie ma dostępu  

kto nie posiadł bezinteresownego piękna

ono zamyka się

w płatkach lilii

budzących się do życia każdego roku

i w szumie liści wpadających przez słoneczne okno

w kolorach wypełniających przestrzeń

światła bez lęku i bez tajemnic

moje myśli odfruwają i wracają

wędrując jak ptaki

tymi samymi szlakami

bez których świat przestałby istnieć.

Jestem niespokojna, uciekam myślami nie wiadomo gdzie. Chciałabym uciec do innego świata, gdzie jest spokojniej bardziej normalnie.  

Obecnie zwłaszcza słowo „polityka” nie działa na mnie dobrze. Mam dosyć całego tego zamieszania związanego z wyborami i nie tylko. 

Nie znaczy to jednak, że jestem nieczuła i obojętna na to, co dzieje się dookoła. Z obawą śledzę to co dzieje się np. teraz w Chinach.  Dostrzegam ludzką krzywdę, biedę, ale także nieuczciwość, chamstwo. A przede wszystkim dążenie do celu za wszelką cenę.
Jestem otwarta na świat, ale na ten zwykły, ludzki, nam najbliższy.

Politycznie jestem może dla innych niedouczona, niezorientowana....  I dobrze. Nie lubię wdawać się w dyskusje. Z tego co się dzieje tam na górze nic dobrego bowiem nie wynika i pewnie szybko nie wyniknie. 

Zdecydowanie wolę zagłębić się w mój własny mały świat.

Od jakiegoś czasu moje życie nabrało tempa, jednak chyba nie wszystko jest takie idealne jakbym chciała. 

Oscar Wilde napisał „Umieć żyć to najrzadziej spotykana rzecz na świecie. 

Znowu jestem niezadowolona. Jak nic się nie działo narzekałam, jak wszystko pędzi i ledwo nadążam też nie jest dobrze. Może kiedyś spełni się moje marzenie o idealnym życiu?

Codzienna rutyna też nie jest łatwa.
 Większość ludzi tylko egzystuje”. Jednak  mnie ta egzystencja męczy. Jak mam ją przerwać, zmienić…? Jak sprawić, abym nie bała się wyjrzeć co czekam mnie za kolejnym zakrętem? Jak poczuć się bezpiecznie i odważnie dalej wędrować przez drogę, którą jest życie?

Rano staram się jednak:

 - uśmiechnąć do dnia, który się zaczyna,

 - bez pośpiechu zjeść śniadanie,
 - spacerkiem powędrować do pracy, 

a wieczorem spokojnie zasnąć.

Nie jest to łatwe. Ale nie chcę całego życia przebiec w pośpiechu, nie zważając na to co dzieje się dookoła.

Jednak z drugiej strony, jeżeli nie dotrzymam kroku innym, nie wezmę udziału w wyścigu, którym jest życie - to znowu zostanę sama na zakręcie. 

Czy mogę więc zatrzymać się na chwilkę i pomyśleć sobie? Czyż tak wiele potrzebuję do szczęścia? 

To przecież takie proste marzenia, ale niestety czasem tak trudne do zrealizowania.

Może więc pora wziąć się za realizację tego wszystkiego? Może to czas się nie śpieszy, to ja  nie nadążam?

Niepotrzebnie siedzę tutaj i narzekam. Siedzę użalam się nad swym losem, a przecież nie jest taki zły, choć czasem tak dobrze jest pomarudzić.

Zwyczajnie

Moje szczęście dotyka stopami

zwykłej ziemi

cichutko przebiega przez

zmierzchy i poranki

wychwytując najmniejsze

promyki słońca

nie chowa się przed światem

choć nie krzyczy głośno

że jest największe

moje szczęście ogromne

da się zamknąć w dłoniach

po to bym mogła je ofiarować każdego dnia.

wiersze i obrazy Basi Wójcik