Myśli przy oknie

Myśli przy oknie

Za oknami mojego domu

las szumi kołysankę wspomnień

przywołując czar dzieciństwa

otoczonego miłością rozkwitłych róż.

Te same ptaki na gałęziach czeremchy

podziwiają słodkie grona akacji

bo gdy szumi las

w jego mowie słychać głos babci

przywołującej gospodarstwo

na południowy spoczynek

potem muzyka drzew

przybiera tony matki i ojca

liście zrzucają figle brata

a stokrotki zabawiają się w chowanego

z wiejskimi dziećmi

te same promienie słońca nad lasem

rzucają dotyk ciepła i nieskończoności

w nowe życie

osłonięte tą samą miłością

różnobarwnych róż.

wszystkie wiersze Basi Wójcik

Wstałam sobie rano i wyjrzałam przez okno..... Widok  z okna Domu rodzinnego (nie z mojego mieszkanka) jest dla mnie sielsko- anielski, w porównaniu z tym co mam na co dzień u siebie. Oczywiście nie jest to widok z moich marzeń, czyli: łąka, konie, mnóstwo drzew z wijącym się między nimi strumykiem, a jedynie parę wspaniałych drzew, trawnik z szalejącymi na nim ptakami, które jak zwykle podniosą bunt, jak otworzę drzwi balkonowe i będę chciała wtargnąć do ich królestwa. A ja przecież kocham te poranne chwile w ogrodzie u rodziców.  Wszyscy (oprócz śpiewających ptaków i ostatnio komarów) jeszcze śpią, nie słychać więc odgłosów cywilizacji i spokojnie można się rozkoszować muzyką natury. Jeżeli do tego na trawie jest rosa, to nic więcej do szczęścia nie potrzebuję. Dom rodziców ma dla mnie dużą zaletę. Zawsze mogę tu przyjechać i ukryć się przed światem. Chociaż właśnie to nie za bardzo. Tutaj praktycznie żyje się jak na wsi. Wszyscy się znają, każdy wszystko widzi, słyszy, nic nie da się ukryć. Ale ten mały światek jest mi znany, życzliwy, jest mój. Zupełnie inaczej jest tam gdzie mieszkam, gdzie jestem prawie anonimową jednostką, wtopioną w tłum bezimiennych postaci.

Dlatego cieszę się bardzo, że każdą wolną chwilkę mogę spędzić u rodziców. Tam staje się naprawdę sobą, tą dawną, jeszcze z lat szkolnych

Pytasz

ile może pomieścić okno

pewnie las brzozowy

który mieni się kolorami

pięciu pór roku

błąkający się razem z dzieciństwem

w oczekiwaniu przedwiośnia

wybuchający zieloną nadzieją

wespół z młodością pełną marzeń

dojrzewający starymi jabłoniami

kochającymi ptaki w upalne noce

szeleszczący złotymi liśćmi przemijania

w objęciach jesiennego słońca

by zimą przytulić białą głowę

do pościeli późnej starości

pytasz mnie czy to prawda

a ja powiem

że okno może pomieścić

całą moją miłość…

Teraz jestem u siebie. Tutaj także każdego dnia o świcie budzą mnie jeszcze zaspane promienie słońce. Z radością witam każdy nowy słoneczny dzień, chociaż niestety jego część trzeba poświęcić głównie na pracę.

Myślę sobie, że jednak chwilowo nie mam najmniejszej ochoty na pracę i myślenie. Czyżby  odpoczynek i wyjazd na łono przyrody nie wystarczył?  Ostatnia sierpnówka (czy takie słowo istnieje?) była zdecydowanie za krótka.

Byłam zachwycona i odurzona kwitnącą i pachnącą naturą  na peryferiach miasta.

Pełna jestem jeszcze zapachu lasku, trawy, kwiatów. W mojej głowie rozbrzmiewa śpiew ptaków. A gdy zamykam oczy zieleń drzew i traw wydaje się taka realna. I znowu jestem na polach.

Dobrze (nie dla natury), że nie padało. Wilgotne, błotniste ścieżki wyschły w cieple promieni słońca i zaprosiły mnie na spacer po polach (o ile jeszcze tak można je nazwać, bo cywilizacja dotarła także tutaj).

Czułam się wspaniale, kiedy w blasku słońca mogłam wędrować beztrosko. Miałam wielką ochotę zazielenić się, zabłysnąć i rozkwitnąć jak wszystko dookoła. Przecież świat każdego dnia jest piękniejszy i im bliżej wieczora coraz bardziej pachnący.
A ja….?

Przez te dni starałam się  czuć, że niczego więcej mi nie trzeba. Na chwilę zbladły wszystkie problemy. Moje codzienne życie to ciągłe pamiętanie, pilnowanie terminów i kombinowanie, żeby cudem zdążyć wszędzie tam, gdzie muszę.

Jednego jestem pewna – nuda mi nie grozi, bo nie mam na nią czasu, ale czasem odczuwam znużenie powtarzalnością moich dni.

Myśli

Znów zbieram moje myśli

które ciągle odfruwają w krainę blasku

bez lęku i bez tajemnic

chronią się w obszarach światła

prawdy i bezpieczeństwa

gdzie nie ma dostępu

kto nie posiadł bezinteresownego piękna

ono zamyka się

w płatkach lilii

budzących się do życia każdego roku

i w szumie liści wpadającym przez słoneczne okno

w kolorach wypełniających przestrzeń

światła bez lęku i bez tajemnic

moje myśli

odfruwają i wracają

wędrując jak ptaki

tymi samymi szlakami

bez których świat przestałby istnieć.

Jeszcze na chwilę wrócę do Domu. 

Ponownie zamykam oczy, a dojrzała zieleń drzew i traw wydaje się taka realna. Znów jestem w pachnącym moim ogrodzie.

Dzisiaj muszą mi wystarczyć pachnące goździki, groszek i lawenda kwiaty na balkonie. Do tego margaretki, fuksje, pelargonie.... Jak tylko na nie patrzę, to zaraz robi mi się cieplej na sercu. Słońce, ciepło, zieleń, kwiaty i niczego więcej mi nie trzeba.... No może jeszcze herbata i coś do czytania...
A najważniejsze jest to, że z mojego okna na ostatnim piętrze łatwiej złapię spadającą gwiazdę. Przecież dzisiaj najliczniej spadają one z nieba.  Może tym razem choć jedna Łza św. Wawrzyńca uśmiechnie się do mnie. 

To wystarczy, aby na chwilę odpłynęły w nieznane wszystkie niedobre myśli, niepokoje i stresujące dni. Znowu można cieszyć się drobiazgami, dostrzegać, to wszystko, na co zwykle nie zwraca się uwagi.  Można mieć nadzieję, że wszystko, co najlepsze jeszcze przed nami...

Sierpniowa Pani Lato bezinteresownie ofiarowuje nam przecież to co najpiękniejsze.