Jesień już...

Jesień już...

a nabrzmiałe pełnią lata

astry

podnoszą głowy

w poszukiwaniu słońca.

Jesień już...

a liście wciąż czekają

na rozmarzone nici

babiego lata.

Jesień już...

a ja tęsknię za muzyką polnych świerszczy

i tylko deszcz realista

przypomina wszystkim

że smutek musi przeplatać radość.

Październik.... Jak zawsze ubrany jest w złoto-purpurowy płaszcz utkany przy pomocy nitek babiego lata. Przychodzi w towarzystwie aniołów, które świętują właśnie dzisiaj.  Zawsze pamiętam o tym dniu. Kilkanaście lat temu mój Anioł Stróż podał mi rękę, gdy siedziałam na zakręcie i poprowadził w dobrym kierunku. 

Jednak w tym roku, chociaż kocham Anioły,  na anielską opowieść zapraszam do Basi. Była pierwsza. Nie będę jej robiła konkurencji.

Dzisiaj o jesiennym październiku.

Lubię zachwycać się tą złotą jesienią, nawet jeżeli na dworze jest pochmurno. 

Dlatego nie  spędzam teraz zbyt dużo czasu w wirtualnym świecie. Usiłuję złapać babie lato i zatrzymać je na dłużej.

W tych zwyczajnych dniach staram się dostrzec, każde małe piękno. Spotykam się z królewną Jesienią codziennie. I ona ma teraz lekki, pięknie uszyty kolorowy płaszczyk. W swoich rudych włosach pięknie wygląda w promieniach słońca na tle błękitnego nieba.

Staram się zatem nasycić tą niespotykaną grą kolorów.  Zapewne więcej będę pisać w szare listopadowe wieczory.

Październik- ciepły, kolorowy początek jesieni. Powietrze jeszcze pełne zapachów, gałęzie uginają się od ostatnich jabłek, gruszek, śliwek.... wołających o słoje.

Las także przebiera się w jesienne barwy. Zaczął od poszycia - suche żółte trawy, rdzawe kapelusze grzybów, powyżej lekko żółciejące liście. Najwyżej oko cieszy się jeszcze zielenią.

Ciepłe powietrze sprawia radość. Słońce przenika przez liście. W ich prześwitach połyskuje jeszcze babie lato.

Niezwykła pogoda jak na tę porę roku, sprawiła, że barwy są pełne słonecznego ciepła. Tak chciałabym je zatrzymać na dłużej. Niestety deszcz i wiatr niedługo rozwieją to na dobre.

Dlatego cieszę się panującą dookoła paletą ciepłych barw i staram się zachować je w pamięci do przyszłego roku.

Jesienne szczęście

Jesienne szczęście

szybuje nisko nad horyzontem

wędruje ze słońcem

tuż nad pustymi polami

wpadając w kwiaty

otulone chłodem poranka

nie boi się zimna

i choć już niemłode

zachwyca się szelestem liści

nieśmiało spadających pod stopy

jesienne szczęście

napełnione spokojem

wiruje w podmuchach wiatru

i nie wiadomo

gdzie przysiądzie na chwilę

może na polu

wyzłoconym ziarnem kukurydzy

albo w bocianim gnieździe

a może między kolcami głogu

a może w twoich włosach

niesfornie poukładanych

w jesienną mozaikę liści.

W drzewach debatują ptaki, które jeszcze nie odleciały do ciepłych krajów. Trwają narady przed odlotem.

A ja wędruję moimi ścieżkami. Jesienne spacery to czas uciekania przed spadającymi zielonymi, klującymi kulkami, brodzenia w liściach, i odkrywania wśród nich prawdziwych skarbów: kasztanów, żołędzi, korali jarzębiny i niespotykanych liści. Wszystko to czasem znoszę do domu. Kiedyś po takim spacerze z Kajtkiem i Kubą na stole zaczynały królować armie ludzików i zwierzaczków, a w wazonach panoszyły się kompozycje zrobione z kolorowych liści, zaschniętych traw i kwiatów. Na ścianie wieszaliśmy obraz zrobiony przez Kajtka z zaschniętych liści i jarzębinowych korali. Wszystko to przeminęło. Chłopcy są już dojrzałymi nastolatkami. Teraz powstają tylko jesienne kompozycje z liści, kwiatów, traw...

Niedługo skończy się ciepła jesień, nadejdą szare listopadowe dni. Chciałbym zatrzymać to jesienne, złote słońce, uciec przed nieuchronnym pochmurnym niebem. Niestety nic nie jest nam dane na zawsze. Zresztą wówczas byłoby nudno….

Jesień z mojej wioski

Kocham jesień

to nic że w perspektywie zima

ze srogością obyczajów

jesień złotymi płatkami brzozy

zapisuje najpiękniejsze przemyślenia

najbardziej kocham jesień

w mojej małej wsi

tam maluje zamglone horyzonty lasów

i odsłania kapliczkę zza starych róż

na których pozostały tylko kolce

i najwierniejsze płatki pożółkłych liści

moja jesień splata brzozom warkocze

i unosi purpurę ponad zszarzałą zieloność gałęzi

pewnie musi ukołysać świat

by odpoczął od ciągłego zabiegania...

wiersze i obrazy Basi Wójcik