Zapach rumianku

Kwiat rumianku

Zakochał się w słonku rumianek,

radośnie je witał o świcie,

gdy oczy otwierał zaspane

na złote promyki - na życie.

Wesoły z rumianka kwiatuszek

- wciąż śmiał się płatkami do słonka

i cały tych płatków wianuszek

znał każdy motylek na łąkach.

Był taki niewinnie uroczy,

że słońce się w nim zakochało,

wędrując od rana do nocy

po niebie, do niego się śmiało.

Rósł kwiatek szczęśliwy na łące,

wpatrzone w dalekie błękity,

skąd słało mu słonko gorące

złociste, życzliwe promyki.

Aż nastał czas chłodnej jesieni

i długie mroczyły się noce,

a drogę czas słońcu odmienił...

zmarzł kwiatek i uwiądł w tęsknocie.

znalezione w Internecie

Nie, nie, to nie będzie opowieść o książce Krystyny Siesickiej, którą zapewne niektórzy pamiętają z nastoletnich lat. Dzisiaj kolejna opowieść z mojego roślinnego cyklu.

Rumianek jest jednym z najstarszych ziół leczniczych znanych ludzkości.

Praktycznie wszyscy go znamy. Towarzyszy nam bowiem od urodzenia. Pamiętamy jego delikatne, a jednocześnie skuteczne działanie, które nie tylko pielęgnuje, ale i leczy.

Jego biało - żółte kwiatki o delikatnym zapachu zawsze będą przypominać mi krainę dzieciństwa.

Jednak z wiekiem trochę zapominamy o jego właściwościach i zaczynamy "doceniać" przereklamowany świat chemicznych składników. Nie pamiętamy o cudownym działaniu naturalnych ziół.

A przecież rumianek sam w sobie jest niezwykłym czarodziejem, który jest w stanie nie raz nas zaskoczyć. Czy aby na pewno?

Zacznę jednak od początku.

Najstarsze podania wspominają o sekretnym kręgu kobiet, które tysiące lat temu spitykaly się w pierwszą wiosenną pełnię. Zbierały się na pięć dni wokół ognia. Wszystkie śpiewały i grały dla pierwszej i największej matki Ziemi, zwanej matką rumianą. Na każde zgromadzenie przynosiły dla Ziemi dary i prosiły o wsparcie. Jednak z roku na rok przybywało ludzi, którzy zamiast żyć w spokojnej zależności od Ziemi, zaczęli ją lekceważyć, ograbiać. Gdy mężczyźni rozpoczęli trwające do dzisiaj wojny, kobiety zebrały się na sławnym zgromadzeniu rumianym.  Prosiły matkę Ziemię o lekarstwo. Ta ustami i rękami najmłodszej w kręgu wskazała na roślinę, która zaczęła nienaturalnie szybko wyrastać z ziemi. Gdy wypuściła kwiat, wszystkie zebrane wyczuły intensywny zapach. Wpadły w trans, a następnie trwający trzy dni sen. We śnie z łona każdej z nich wyrosły pędy, które złączyły się w jeden kwiat o śnieżnobiałych płatkach. Gdy kobiety zbudziły się, Ziemia ustami najstarszej z zebranych wyjaśniła, że otrzymały lekarstwo zwane macierzą, bo wyszło z ich łona. Miały go używać i dzielić się nim z kolejnymi pokoleniami w trakcie ciemnego okresu panowania pieniądza, siły i walki, dopóki w kręgu ponownie nie staną wszystkie kobiety, by zaśpiewać z Ziemią jedną pieśń.

Rumianki

Powiewem lata pachną

rumianki wesołe,

które są łąk ozdobą

i patrzą na słońce

ciepłe oraz znajome...

Strzępkami białymi

w złoto wpadają,

sen je zmorzył

te co skrzydła aniołów

falą jasną ozdabiają...

Nie płoszy ich wiatr

kwiatami olśniony,

albowiem on kocha

rumianki i świat nimi

na pobrzeżach udekorowany...

Aleksandra Baltissen

Starożytni Egipcjanie uważali, że rumianek jest kwiatem boga słońca Ra i cenili go ze względu na właściwości chłodzące i obniżanie gorączki.

Rzymianie i Germanie uznawali rumianek za kwiat Baldura, boga światła. Podania mówią o tym, że liście rośliny zwano brwiami Baldura.

Słowianie  łączyli rumianek z tym, co jasne, świetliste, wspierające miłość i zakochanych.

Kwiat magicznego słońca przyciąga zdrowie i dostatek. Dlatego wkładano go do kadzidełek i spalano. To zapewniało bogactwo oraz szczęście. Często też w tym celu obmywano sobie ręce w wywarze rumiankowym, a następnie smarowano je maścią wykonaną też z rumianków.

We wróżbach i przepowiedniach też odgrywał bardzo dużą rolę.

Suszony rumianek rozrzucano dookoła domu, okadzano dom suszonym rumiankiem  uchronić jego mieszkańców przed nieszczęściem, czarną magią i nieproszonymi gośćmi z zaświatów. Największą moc miał rumianek zbierany podczas czerwcowej nocy świętojańskiej. Noszenie przy sobie woreczka z rumiankiem zapraszało miłość. Gdy ta już się pojawiła, należało spalić woreczek z wdzięcznością dla rośliny i ognia, a tym samym pożegnać pecha w miłości. Podczas zaślubin każda panna młoda miała kwiat rumianku, bo symbolizował szczerą miłość.

Rumianek

Do mycia głowy

Do płukania gardła

Żeby cię grypa nie zjadła

I daleko i blisko

Dobry zawsze na wszystko

ks. Twardowski

Należy do licznej rodziny astrowatych i w medycynie reprezentowany jest przez dwie główne odmiany. Rumianek pospolity oraz rumianek rzymski określany również szlachetnym. Obie odmiany występują w Polsce, ale ten pospolity częściej i chętniej panoszy się na naszych terenach. Ciekawa jest pochodzenie nazwy łacińskiej i greckiej rumianku. Słowo chamomilla wywodzi się od greckich wyrazów chamos i melos, a oznacza ziemne jabłko ze względu na charakterystyczny zapach omawianej rośliny. Natomiast łacińska nazwa matricaria pochodzi od wyrazu mater oznaczającego matkę i została nadana roślinie prawdopodobnie ze względu na kojące, matczyne właściwości.

W Polsce rumianek pospolity występuje pod różnymi imionami: lekarski, prawdziwy, apteczny, ziele matek, kamelka, kamelki, maruna, marunka, rumen, rumień, macierzą, rumianek polny, rumianek pachnący, rumianek drobny, rumianek prawdziwy, rumianek apteczny, rumianek lekarski, remionk.

 Przez nieświadomych zwany jest chwastem.

Jest jednym z najstarszych ziół leczniczych. Działa przeciwzapalnie, przeciwbólowo, antyalergicznie, przeciwbakteryjnie i uspokajająco.

Często herbata z rumianku jest pierwszym, obok mleka matki, smakiem, który poznaje człowiek. Napar zmieszany z mlekiem lub miodem łagodzi kolki i bóle brzucha. Niektórzy zalecają, aby pierwsza kąpiel noworodka odbyła się w delikatnym, rumiankowym naparze, który ma przypominać bezpieczną przestrzeń łona matki.

Rumianek pomaga również w leczeniu migren oraz bólu mięśni, uszu, gardła, zębów i mięśni.

Dlatego warto mieć go w domowej apteczce

Zanurzona w rumianku

zachwycasz się

ślimakiem

wychodzącym

ze swej skorupy

Jesz truskawkę

świeżo urwaną z gałązki

Obserwujesz jaskółkę

i słuchasz jej świergotu

Gonisz kota

gubiąc sandałki

Zasypiasz

śniąc o elfach

Regina Orzechowska