Idzie Pani Jesień

Jarzębina

Już lato odeszło i kwiaty przekwitły

A jeszcze coś w słońcu się mieni

To w polu i w lesie czerwienią się spójrzcie

Korale, korale jesieni

Idzie lasem pani jesień

Jarzębinę w koszu niesie

Daj korali nam troszeczkę

Nawleczemy na niteczkę

Włożymy korale, korale czerwone

I biegać będziemy po lesie

Będziemy śpiewali piosenkę jesienną

Niech echo daleko ją niesie

Idzie lasem pani jesień

Jarzębinę w koszu niesie

Daj korali nam troszeczkę

Nawleczemy na niteczkę

A. Chodorowska

Wielkimi krokami nadeszła do nas ruda Jesień. Czuję ją już na dobre w powietrzu. Zresztą chyba nie tylko ja. Ptaki zbierają się na swoich sejmikach przed odlotem, place zabaw i ławki powoli pustoszeją.

Koniec panowania Lata nie jest tak niespodziewany, jak nadejście Zimy. Piękna Jesień minie szybko i zamieni się niedługo deszczowe i chłodne dni ciągnące się aż do nadejścia właśnie Zimy. Ale co tam... Teraz mamy piękną Jesień, która w dzień niewiele różni się od swojej płowowłosej siostry.

Czy jednak tęsknię już  za odchodzącą do pałacu króla Słońce królewną Lato? Może za tą późną, dojrzałą, pełną smaków i zapachów? Tak naprawdę od Lata wolę Wiosnę pachnącą ziemią i budzącymi się do życia kwiatami oraz właśnie Jesień przynoszącą zapach lasu, grzybów i ognisk…. Zapach i smak dzieciństwa. Chociaż i za Latem będę trochę tęsknić. 

Jesień w tym roku zaczęła się łagodnie, ciepło. Królewna Jesień jak zawsze na początku swego panowania uśmiecha się do nas słonecznie i kolorowo, zapraszając na spacer. Ze smutkiem tylko patrzę na drzewa, które powoli zrzucają liście i przypominają o przemijaniu i nieuchronności tego co nas czeka. Na szczęście na Zimę jeszcze troszkę poczekamy, mam taką nadzieję.

Żegnajcie, lasy zielone,

żegnajcie, rzeki błękitne.

Już jesień idzie przez łąki

i wrzosem liliowo kwitnie

Żegnajcie, letnie przygody.

Czas już powracać do domu.

Złocą, czerwienią się liście

dębów, jesionów i klonów.

Tadeusz Kubiak

Lecz dziś serce gdzieś mi ucieka...W duszy pulsuje tęsknota i wciąż panuje Lato wraz z jeszcze kolorowymi wspomnieniami. Niestety dni szybko uciekają i wspomnienia z lata powoli zacierają się. Chociaż lubię Jesień, to nie  mogę uwierzyć, że każdego dnia coraz szybciej zachodzi słońce i dzień coraz wcześniej okrywa nas płaszczem zmroku...

Jeszcze tylko pachnące jabłka, słodkie gruszki i soczyste śliwki zatrzymują na chwilę umykający czas. Jedząc ostatnio antonówkę poczułam nie tylko smak i zapach prawdziwego jabłka, ale i jesieni.

Już sady jak wielkie kosze

pełne owoców po brzegi.

Stragany

pełne warzyw

idą do miasta szeregiem.

Już dnie

złote piłki

leżą w sennych ogrodach

i jesienią

schodzi z nieba

po niewidzialnych schodach.

Dorota Gellner

Jesień jest pełna nostalgii, refleksji i ciepłych kolorowych refleksów. Lubi snuć się po świecie, ciesząc nasze oczy barwami, jak z obrazów moich ukochanych impresjonistów...

Kocham złote czerwienie, rudości i brązy w różnych odcieniach. Zawsze dodają mi energii i ochoty na zmaganie się z każdym coraz krótszym dniem. Muszę przyznać, że kolory te nigdzie nie wyglądają tak pięknie niż na drzewach i krzewach…

Niech ciepła, kolorowa Pani Jesień panuje nam jak najdłużej.

Myśli już pourlopowe

Lato, lato, lato czeka

Lato, lato, lato czeka

Razem z latem czeka rzeka

Razem z rzeką czeka las

A tam ciągle nie ma nas

Lato, lato, nie płacz czasem

Czekaj z rzeką, czekaj z lasem

W lesie schowaj dla nas chłodny cień

Przyjedziemy lada dzień

Już za parę dni, za dni parę

Wezmę plecak swój i gitarę

Pożegnania kilka słów

Pitagoras bądźcie zdrów

Do widzenia wam canto, cantare

Lato, lato, mieszka w drzewach

Lato, lato, w ptakach śpiewa

Słońcu każe odkryć twarz

Lato, lato, jak się masz?

Lato, lato, dam ci różę

Lato, lato, zostań dłużej

Zamiast się po krajach włóczyć stu

Lato, lato, zostań tu

Pożegnania kilka słów

Pitagoras bądźcie zdrów

Do widzenia wam canto, cantare

Ludwik Jerzy Kern

Tak nuciłam dwa tygodnie temu, gdy szykowałam się do podróży. Tak, tak większość zapewne rozpakowywała plecaki, witała się z Pitagorasem... A ja jak co roku wyruszałam dopiero w świat. Tym razem nie były to czeskie miasteczka. Jednak i tak jest co wspominać. 

Właśnie wróciłam z sentymentalnej wyprawy do miasteczka mojego dzieciństwa, gdzie świat się prawie zatrzymał.

Tylko dlaczego znów wszystko minęło zbyt szybko? Przecież czas nie pędzi tam tak szybko jak w dużym mieście.  Dopiero "wczoraj" szłam uliczkami i ścieżkami miasteczka mojego dzieciństwa, starając się uchwycić i zachować kolejne wspomnienia, które będą mnie ogrzewać w jesienne i zimowe długie wieczory. Nazbierałam ich tyle, że powinny mi wystarczyć na rok. Wydaje się nawet, że cała jestem nimi otulona. 

Często będę wracać myślami do tego miejsca.

Niewiele się tam zmieniło od mojej ostatniej wizyty. Wszyscy dookoła nie starali się dogonić uciekającego czasu. Najchętniej delektowałabym się tymi spokojnymi dniami dłużej. Poczułam się tam jak w małym, starym kinie.

Jednak trudno jest mi zaakceptować fakt, że życie toczy się tam już beze mnie. Powoli, ale stale idzie do przodu. Jak dla mnie powinno się zatrzymać dawno temu i trwać takie, jakie mam je zachowane w moim sercu. Oczywiście nie jest to możliwe. Miasteczko zmienia się, zmieniają się ludzie. Z roku na rok powoli odchodzą, a ja patrząc na młode, nowe, nieznane twarze uświadamiam sobie, że wszystko jest kruche i mija zbyt szybko.

Na szczęście spotkałam jeszcze ludzi, z którymi można było zacząć rozmowę od "dobrze, że jesteś", "a pamiętasz....?".

Właśnie to "a pamiętasz....?" lub "to były czasy" sprawia, że na sercu i duszy robi się zawsze przyjemnie ciepło. A przecież po takim nudnym wstępie jako dziecko często uciekałam, nie miałam czasu.... Czy zatem to, że teraz sama tak mówię jest oznaką, że młodość już minęła?

Wieczorem spacerując po uliczkach patrzyłam na stare, puste domy lub na miejsca, gdzie wznoszą się już nowe budynki. Kiedyś mieszkali tu ludzie, którzy prowadzili zwyczajne życie. Niektórych, znajomych moich dziadków, miałam okazję odwiedzać, kiedy przyjeżdżałam w wakacje.

Z nostalgią patrzyłam na te miejsca. Przecież dom to nie tylko ściany z cegieł, okna i drzwi... To także ich dusza, historia. Tutaj pozostał śmiech i łzy dawnych mieszkańców, ich marzenia, dziecięca beztroska, dorosłe zmartwienia... Może właśnie dlatego opuszczone budzą we mnie ogromny smutek, zwłaszcza gdy pamięć przywołuje z przeszłości żywe obrazy.

Tak wiem, już "jutro" pochłonie mnie zwykła codzienność. Ale jeden zapach, smak, obraz, słowo mogą w każdej chwili sprawić, że  zatęsknię za tym miejscem. I znowu będą mnie otulały niteczki wspomnień. A czasem wystarczy, że otworzę mój woreczek wspomnień, który jak za każdym razem przywiozłam z mojej wędrówki. 

Tęsknota....

I ona mnie wreszcie przygnała,

Że widzę was oko w oko,

Że słyszę, jak szumisz, ty wodo,

Szeroko i głęboko.

Tak! Chodzę i patrzę, i słucham -

O jakżeż tu miło! jak miło! -

I śledzę, czy coś się tu może

Od kiedyś nie zmieniło?

Jan Kasprowicz - poeta w pewien sposób związany z moimi wspomnieniami

Tak wiem, te moje sierpniowo - wrześniowe podróże w te same miejsca. Niektórym może się to wydać dziwne. Co ja jeszcze nowego mogę tam zobaczyć? Dlaczego nie chcę poznać innych miast, miasteczek, wsi..... Przecież są inne jeszcze bardziej zachwycające miejsca na świecie. A ja po prostu jestem zakochana w tych moich miejscach na ziemi i mam nadzieję, że chyba trochę z wzajemnością. Za każdym razem zastanawiam się,  co teraz mnie tam zaskoczy, zadziwi? Czy istnieje jeszcze coś takiego? Wierzę, że tak. Mam tylko nadzieję, że tylko pozytywnie. Nie chciałabym tam patrzeć, na puste, opuszczone domy.

Pusty dom

Puste schody

Opuszczony dom

Bez

Hałasujących dzieci

Dymu z komina

I kuchennych woni...

Bez

Kłótni rodzinnych

Bez

Przemocy

Dwojga staruszków na ławce...

Bez

Całujących się za rogiem

Nastolatków

Wydaje się

że za tym Domem

Zaszło życie

Jak słońce

Trzeszczą niedomknięte okiennice.....

Znalezione w Internecie

Myśli pachnące lawendą

Lawenda, to zapach letniego wieczoru,

z powiewami wiatru tańczy po ogrodzie,

w sąsiedztwie goryczka, szarosrebrny piołun,

wiesiołek, co tylko o zmierzchu przychodzi.

Po upalnych nocach miłością pisanych

zanurzymy zmysły w fioletowej ciszy,

czar nieśmiałych kwiatów sprawi, że nad ranem

wyszeptane słowa na pewno usłyszysz.

Uwiłam bukiecik, na zimę zasuszę

pośród zawieruch garstkę letnich wspomnień,

odnajdziemy w sobie żar czerwcowych wzruszeń,

gdy ci przygotuję lawendową kąpiel. 

Ewa Pilipczuk

Kwitnące lawendowe pole, zwłaszcza o zachodzie słońca,  to jeden z najpiękniejszych obrazów, które namalowała natura.

Mówimy – lawenda, myślimy – Prowansja.

Niektórzy marzą o tym, aby kiedyś pojechać do Prowansji i zatopić się w pachnącym, fioletowym polu.

Co jednak wiemy o tej roślinie?

Słowo “lawenda” pochodzi ze średniowiecza. Jednak sama roślina była znana już Rzymianom, którzy używali jej do kąpieli i do prania odzieży. Nazwa ”lawenda” pochodzi od łacińskiego czasownika “lava”  czyli “kapiel”.  Rzymianie określali nim pachnącą kąpiel z dodatkiem kwiatów lawendy. Lubiący rozkosze ciała Rzymianie hojnie dodawali ją do kąpieli. Kąpiel lawendowa, którą tak ukochali Rzymianie, uspokajała (i nadal uspakaja).

Grecki lekarz wojskowy Dioskorides, który żył w Rzymie w czasach Nerona uważał, że zapach lawendy przewyższa wszystkie znane mu pachnidła.

W starożytności wykorzystywano ją też do opatrywania wojowników. Przyłożenie do rany lawendowych kwiatów zabezpieczało przed wdaniem się zakażenia, rana szybciej się zabliźniała. Rzymianie używali jej też do odkażania pokoi oraz w formie kadzidła podczas duchowych rytuałów.

Według przekazów biblijnych, Maryja nacierała lawendą szaty, aby uchronić je przed zagnieżdżaniem się insektów. Chciała też nadać im zapach czystości.

LAWENDOWE WZGÓRZA

Sennie malowana droga bez drogowskazów

na płótnie rozciągniętym

pomiędzy wczoraj i jutro,

prowadzi tylko w jedno miejsce,

na lawendowe wzgórza.

Ciepły wiatr wypełnia przestrzeń

od horyzontu po horyzont naznaczoną,

tęsknotą w kolorze lawendy.

Fiolet pól miesza się bezwstydnie z błękitem nieba,

przenikają się, łączą lubieżnie

w palety niespotykanych odcieni światła.

Zrodzony melanż, infiltruje powietrze, skórę,

oddaje ciepło nieograniczonej przestrzeni.

znalezione w Internecie

Natomiast grecki pisarz Pliniusz Starszy zalecał lawendę przy zaburzeniach nerek, żołądka i miesiączkowania.  

Jednak w ziemskim życiu sacrum zazwyczaj miesza się z profanum. Zatem lawendę doceniali nie tylko święci. Panny lekkich obyczajów nacierały ciało olejkiem lawendowym, bo wiedziały, że jej zapach wycisza, uspokaja i hamuje agresję.

Bukiet lawendy zawieszony przy łóżku miał wzbudzać namiętność i przyśpieszać krążenie. Zresztą Rzymianie faktycznie kąpali się w lawendzie, perfumowali nią włosy, ciała, a nawet posłania i sztandary wojskowe. Z kolei Paracelsus i Hildegarda von Bingen zalecali lawendę przy nerwicach jako środek uspokajający.

W średniowieczu lawenda była początkowo uprawiana w ogrodach klasztornych jako roślina lecznicza. W tym czasie na północny Morza Śródziemnego pojawiły się po raz pierwszy znane nam dziś lawendowe uprawy. Największy rozkwit nastąpił oczywiście we Francji. Rozpowszechniła się wtedy legenda, że lawenda jest rośliną, której sadzonkę Adam i Ewa zabrali z ogrodu Eden.

Lawenda była jedną z ulubionych roślin leczniczych, którą zalecała chorym i cierpiącym słynna średniowieczna benedyktynka św. Hildegarda z Bingen. Proponowała jej kwiaty dla złagodzenia niepokojów ducha, w lękach, dla wzmocnienia całego organizmu i dla usprawnienia pracy mózgu.

Kiedy Henryk VIII rozwiązał klasztory, lawenda trafiła do angielskich ogródków domowych i pałacowych.

Elżbieta I Tudor, córka Henryka VIII, leczyła swoje migreny herbatą z dodatkiem kwiatów lawendy. Efekt musiał być naprawdę zadowalający, bo królowa kazała zakładać plantacje lawendy.

Intensywny fioletowy kolor

Intensywny zapach

Usypiający

Lawenda zachwyca

Lawenda uspokaja

Ma moc

Gdyby tak być

Jak lawenda

Być lawendowym

Być na 100 procent

Nie na pół gwizdka

Pozwolić się zasuszyć

Dać się powiesić na ganku

I położyć się pod

Poduszką

Na dobry

Twardy sen

Ireneusz Leończy

Wraz z rozwojem wiedzy o destylacji olejków eterycznych, lawenda stała się podstawą przemysłu perfumeryjnego.

Nie zapomniano jednak o jej leczniczych właściwościach. Według legendy olejek lawendowy miał uchronić przed epidemią cholery mieszkańców słynącego z produkcji perfum miasta Grasse.

Do dzisiaj olejek lawendowy ma najszersze zastosowanie spośród wszystkich olejków eterycznych

Od najdawniejszych czasów lawenda jest ceniona za wspaniały zapach oraz właściwości lecznicze.

Z wonnych kwiatów nadal wyrabia się mydła, perfumy i olejki lawendowe.

Produkcja kosmetyków i farmacja były ściśle powiązane. Uważano bowiem, że brzydkie zapachy niosą chorobę, natomiast piękne działają kojąco, a wręcz leczniczo. Z tego właśnie powodu np. w XVIII w., podczas prowansalskiej epidemii dżumy, ludzie masowo palili lawendę, pragnąc wypędzić chorobę.

Zapach lawendy odstrasza też mole, komary i meszki.

Lawendowe pola

pachną aż tu czuję,

fiołkowym spojrzeniem

uśmiech wyczarują…

taki lekki, ciepły

w odcieniach radości

by zawsze gdyś smutny

zapukał …zagościł

w Twoim sercu, w myślach

w dziennych poczynaniach

układał, co dobre

zdobywał uznania…

***

Nikt by nie przypuszczał,

że kwiaty tak mogą

otuchą napełniać,

słać się życia drogą…

znalezione w Internecie

Lawendowe kosmetyki dobrze jest zastosować na noc. Ich zapach nie jest pobudzający, wręcz przeciwnie wycisza i koi zmysły, a to ułatwia zasypianie. Lawenda nie tylko uspakaja i kołysze do snu, ale też przegania smutki

 Mało kto wie, że lawenda bardzo często gości w naszej kuchni. Lawenda wchodzi w skład mieszanki ziół prowansalskich (tego nie wiedziałam, bo w mojej torebce tych ziół lawendy jako składnika nie ma. Może kupuję nie takie jak trzeba:(((.  Ktoś zna takie z lawendą?)  Dlatego lawendę można stosować jako zamiennik lub w towarzystwie rozmarynu, tymianku, cząbru, oregano, majeranku, estragon, a nawet mięty 

Lawenda jest rośliną miododajną. Miód lawendowy zaliczany jest do jednego z najszlachetniejszych. Jest  ceniony ze względu na walory smakowe i prozdrowotne.

Lawendę można także dodawać do wielu potraw jako ozdobę.

Kogo z nas nie zachwyca lawenda? Bo jak tu nie kochać lawendy? Zniewala nas przecież kolorem kwiatów, kolorem, otula zapachem... 

Lawendowe wzgórza,

ciepłe, miękkie i delikatne jak oddech.

Płochliwe od poranka, ulotniejsze od mgły,

z każdym spojrzeniem mienią się inną barwą.

Zmieniają jak kameleon od lawendy po purpurę,

od delikatnego różu po karmazynową czerwień,

od porannego błękitu po oceaniczny granat.

Na granicy jawy i snu, chwytam jeszcze zachłannie

niknące zapachy, kolory, ciepło

i czekać będę na noc, która znów mnie powiedzie

na lawendowe wzgórza.

znalezione w Internecie

Tekst przygotowany jeszcze przed urlopem

Już za parę dni, za chwil parę

 Tyle spraw

Spowity mgłą tajemnicy

podążasz ścieżką ku słońcu

niestraszne ci bezdroża

ludzkich wad

wśród dojrzałych kłosów pszenicy

połyskują ziarna twojej dobroci

ale ty mijasz je spokojnie

jakby nie były twoimi

musisz iść dalej

przez ścieżki wichry i burze

choć dawno przekwitły jabłonie

i nie wiadomo

kto zerwał dorodne jabłka

jeszcze tyle spraw

i tyle ludzi

i tyle poplątanych dróg

słońce jest tak daleko

ale jest

zawsze jest

nawet wtedy gdy ukrywa się za chmurą.

Basia Wójcik

To moja ostatnia opowieść przed wyjazdem. Tak, tak, wiem, że wakacje się kończą. Prawie wszyscy są już po urlopach i wakacjach. Jednak dla mnie jest to najlepsza pora na wyjazd.

Mam nadzieję, że odpocznę i zapomnę o wszystkich problemach.

Zatem szykuję się powoli do wyjazdu. Nareszcie…. Pod koniec tego tygodnia moje ramiona wyjątkowo obciążone są zmęczeniem ostatnich miesięcy. Ciężko wchodzę po schodach, z trudem zasypiam, a jeszcze trudniej wstać rano. Taką mam ochotę nic nie robić, nie myśleć… Chcę nareszcie uciec od codziennego zmęczenia, drobnych, czasem  nieistotnych spraw, które pochłaniają moją energię. Czasem najtrudniejsze są właśnie dla mnie właśnie rzeczy proste, codzienne: W świecie pełnym coraz to nowych produktów czasem czuję się bezradna i zagubiona. Staram się nadążać, aby nie pozostawać w tyle. Dochodzę do wniosku, że życie jest dla tych co są na bieżąco z najnowszymi wynalazkami cywilizacji. Moje umiejętności wyniesione ze szkoły są już przestarzałe. Niedawno nawet przeczytałam, że w pewnym mieście USA dzieci nie potrzebują długopisów, bo pisanie wychodzi z mody. Zamiast tego mają uczyć się szybszego pisania na klawiaturze komputera. Co to w ogóle za pomysł?

Współczesne młode pokolenie przyzwyczajone do komputerów, komórek i zaczyna uważać odręczne pisanie za archaiczną, nikomu niepotrzebną umiejętność. Z duchem czasu postanowiły właśnie iść władze stanu Indiana w USA. Trudno mi jednak sobie wyobrazić pokolenie młodych ludzi, którzy potrafią pisać smsy z szybkością światła, ale nie umieją podpisać. Zresztą patrząc na mojego bratanka i jego kolegów dochodzę do wniosku, że dzieci nie przykładają już uwagi do charakteru pisma. Piszą nieuważnie, spieszą się, robią błędy. Teraz w świecie korektorów, nikt tego od nich nie wymaga. Czasy starannego pisania, kiedy szanowało się każdą napisaną literkę odchodzą w niepamięć… Mam tylko nadzieję, że tak szybko jego unicestwienie nie nastąpi. Zastanawiam się tylko, czy skoro uczniowie nie będą uczyli się pisać ręcznie, będą w stanie odczytać odręczne pismo. Dla mnie cała ta sprawa jest kompletnym nieporozumieniem. Może więc nie warto za wszelką cenę nadążać za wszystkim?

Teraz jednak najważniejszy jest mój urlop.

Chcę się wyspać, a przede wszystkim wyrwać się na parę dni, aby powstrzymać tą wewnętrzną gonitwę a znaleźć spokój.

Będę w moim ukochanym miasteczku siedzieć rano przy oknie, pić herbatę i patrzeć na ludzi biegnących do pracy, odprowadzających dzieci do przedszkola lub biegnących po prostu do sklepu po ciepłe bułeczki.  Będę szczęśliwa, że nigdzie nie muszę pędzić.

Chciałabym się zatrzymać. Stanąć nagle na ulicy i trwać w tym przez…..

Potem znowu przysiądę sobie na chwilkę na rynku, a najchętniej na plantach pod fontanną lub nad jeziorem i znowu będę przyglądać się wszystkim twarzom, które tylko przechodzą przez to miejsce. Mogłabym zmieniać ławki, jedną za drugą. A może po prostu nakarmię kaczki i łabędzie?

Dla mnie osobiście każda podróż, nawet w to samo miejsce co roku,  jest inna, każda z nich wnosi do mojego życia coraz to więcej radości, harmonii i spełnienia. Uwielbiam odkrywać coraz to nowe zakątki, których jeszcze nie poznałam. Jednak powrót na stare wydeptane już uliczki też jest dla mnie ogromną radością. Nie ma nic bardziej wzruszającego, niż znaleźć się w dobrze znanym zaułku, chociaż nie czeskim...

Zaułki

Ze ścian spadają wspomnienia

z cichym łoskotem

wpadają w szczeliny posadzki

ukrywają się pod zadeptaną wycieraczką

wraz z odpryskami farby

ukazują się ludzkie tęsknoty

z zaułków życia targanego wiatrem

stare drzwi skrzypią

jakby chciały ukryć

przed ciekawskim spojrzeniem

zawartość serca

krzywią się linie jak ludzkie życiorysy

tylko promyk słońca

wydobywa ostatnie tchnienie miłości.

Basia Wójcik

Bardzo potrzebuję odpoczynku, przerwy od codzienności, obowiązków, myślenia.

Najchętniej wyjechałabym na dłużej, ale i tak się cieszę, że znowu będę wędrować po moich kochanych uliczkach.

Już nie mogę się doczekać.

Jeszcze tylko parę ostatnich listów i już za chwilę czas na pakowanie...  Szafa już otwarta, a walizka jak co roku uśmiecha się do mnie wyczekując i zachęcająco. Dobrze wie, że nie lubię się pakować. Nigdy nie wiem, czy uda mi się zabrać tylko same najpotrzebniejsze rzeczy. Do tego lato tego roku jest bardzo kapryśne. Bardzo potrzebuję odpoczynku, przerwy od codzienności, obowiązków, myślenia.

Chociaż tak naprawdę walizka już prawie spakowana, a ja czekam już tylko, na moment mojego wyjazdu do krainy za którą tak bardzo tęskniłam. 

Cóż nie pozostaje mi nic innego jak tylko porządnie się sprężyć i jak najszybciej mieć pakowanie za sobą. Perspektywa najbliższych dni jest taka zachęcająca, że warto włożyć w to trochę wysiłku…

Wędrówka

Błąkam się cieniem po starych zaułkach

zaglądam uparcie w szczeliny serca

drżącą bruzdą życia

gładzę mech na kamieniach istnienia

liczę godziny

ważę słowa

wołam umarłych jak żywych

ja

cząstka mojej wsi maleńkiej

broniącej przed śmiercią

stare chatki

wpuszczające przez dziurawe okna

stęsknione duchy przodków.

Basia Wójcik