Myśli już pourlopowe

Lato, lato, lato czeka

Lato, lato, lato czeka

Razem z latem czeka rzeka

Razem z rzeką czeka las

A tam ciągle nie ma nas

Lato, lato, nie płacz czasem

Czekaj z rzeką, czekaj z lasem

W lesie schowaj dla nas chłodny cień

Przyjedziemy lada dzień

Już za parę dni, za dni parę

Wezmę plecak swój i gitarę

Pożegnania kilka słów

Pitagoras bądźcie zdrów

Do widzenia wam canto, cantare

Lato, lato, mieszka w drzewach

Lato, lato, w ptakach śpiewa

Słońcu każe odkryć twarz

Lato, lato, jak się masz?

Lato, lato, dam ci różę

Lato, lato, zostań dłużej

Zamiast się po krajach włóczyć stu

Lato, lato, zostań tu

Pożegnania kilka słów

Pitagoras bądźcie zdrów

Do widzenia wam canto, cantare

Ludwik Jerzy Kern

Tak nuciłam dwa tygodnie temu, gdy szykowałam się do podróży. Tak, tak większość zapewne rozpakowywała plecaki, witała się z Pitagorasem... A ja jak co roku wyruszałam dopiero w świat. Tym razem nie były to czeskie miasteczka. Jednak i tak jest co wspominać. 

Właśnie wróciłam z sentymentalnej wyprawy do miasteczka mojego dzieciństwa, gdzie świat się prawie zatrzymał.

Tylko dlaczego znów wszystko minęło zbyt szybko? Przecież czas nie pędzi tam tak szybko jak w dużym mieście.  Dopiero "wczoraj" szłam uliczkami i ścieżkami miasteczka mojego dzieciństwa, starając się uchwycić i zachować kolejne wspomnienia, które będą mnie ogrzewać w jesienne i zimowe długie wieczory. Nazbierałam ich tyle, że powinny mi wystarczyć na rok. Wydaje się nawet, że cała jestem nimi otulona. 

Często będę wracać myślami do tego miejsca.

Niewiele się tam zmieniło od mojej ostatniej wizyty. Wszyscy dookoła nie starali się dogonić uciekającego czasu. Najchętniej delektowałabym się tymi spokojnymi dniami dłużej. Poczułam się tam jak w małym, starym kinie.

Jednak trudno jest mi zaakceptować fakt, że życie toczy się tam już beze mnie. Powoli, ale stale idzie do przodu. Jak dla mnie powinno się zatrzymać dawno temu i trwać takie, jakie mam je zachowane w moim sercu. Oczywiście nie jest to możliwe. Miasteczko zmienia się, zmieniają się ludzie. Z roku na rok powoli odchodzą, a ja patrząc na młode, nowe, nieznane twarze uświadamiam sobie, że wszystko jest kruche i mija zbyt szybko.

Na szczęście spotkałam jeszcze ludzi, z którymi można było zacząć rozmowę od "dobrze, że jesteś", "a pamiętasz....?".

Właśnie to "a pamiętasz....?" lub "to były czasy" sprawia, że na sercu i duszy robi się zawsze przyjemnie ciepło. A przecież po takim nudnym wstępie jako dziecko często uciekałam, nie miałam czasu.... Czy zatem to, że teraz sama tak mówię jest oznaką, że młodość już minęła?

Wieczorem spacerując po uliczkach patrzyłam na stare, puste domy lub na miejsca, gdzie wznoszą się już nowe budynki. Kiedyś mieszkali tu ludzie, którzy prowadzili zwyczajne życie. Niektórych, znajomych moich dziadków, miałam okazję odwiedzać, kiedy przyjeżdżałam w wakacje.

Z nostalgią patrzyłam na te miejsca. Przecież dom to nie tylko ściany z cegieł, okna i drzwi... To także ich dusza, historia. Tutaj pozostał śmiech i łzy dawnych mieszkańców, ich marzenia, dziecięca beztroska, dorosłe zmartwienia... Może właśnie dlatego opuszczone budzą we mnie ogromny smutek, zwłaszcza gdy pamięć przywołuje z przeszłości żywe obrazy.

Tak wiem, już "jutro" pochłonie mnie zwykła codzienność. Ale jeden zapach, smak, obraz, słowo mogą w każdej chwili sprawić, że  zatęsknię za tym miejscem. I znowu będą mnie otulały niteczki wspomnień. A czasem wystarczy, że otworzę mój woreczek wspomnień, który jak za każdym razem przywiozłam z mojej wędrówki. 

Tęsknota....

I ona mnie wreszcie przygnała,

Że widzę was oko w oko,

Że słyszę, jak szumisz, ty wodo,

Szeroko i głęboko.

Tak! Chodzę i patrzę, i słucham -

O jakżeż tu miło! jak miło! -

I śledzę, czy coś się tu może

Od kiedyś nie zmieniło?

Jan Kasprowicz - poeta w pewien sposób związany z moimi wspomnieniami

Tak wiem, te moje sierpniowo - wrześniowe podróże w te same miejsca. Niektórym może się to wydać dziwne. Co ja jeszcze nowego mogę tam zobaczyć? Dlaczego nie chcę poznać innych miast, miasteczek, wsi..... Przecież są inne jeszcze bardziej zachwycające miejsca na świecie. A ja po prostu jestem zakochana w tych moich miejscach na ziemi i mam nadzieję, że chyba trochę z wzajemnością. Za każdym razem zastanawiam się,  co teraz mnie tam zaskoczy, zadziwi? Czy istnieje jeszcze coś takiego? Wierzę, że tak. Mam tylko nadzieję, że tylko pozytywnie. Nie chciałabym tam patrzeć, na puste, opuszczone domy.

Pusty dom

Puste schody

Opuszczony dom

Bez

Hałasujących dzieci

Dymu z komina

I kuchennych woni...

Bez

Kłótni rodzinnych

Bez

Przemocy

Dwojga staruszków na ławce...

Bez

Całujących się za rogiem

Nastolatków

Wydaje się

że za tym Domem

Zaszło życie

Jak słońce

Trzeszczą niedomknięte okiennice.....

Znalezione w Internecie