Sierpniowe pisanie

O sierpniu

I

Stanęły pod mym oknem

jak wiejscy muzykanci

gwiazdy.

zielonooki

sierpień po sadzie tańczył.

Księżycem całowany

sad się rozrzewniał,

lekki był i cygański

taniec sierpnia.

Raz złocistość w korze drzew drżała,

tu cień ją płoszył,

ludzie mrużyli, noc otwierała

oczy.

II

Zaciemniły się świerki,

nad każdym wzeszła gwiazda,

noc jak ty: przytula i rozchmurza;

światło zorzy dalekiej

jest jak miasto daleki

błyskające gwiazdami od wzgórza.

Łzy, co nam z oczu zlecą,

ziemi o nas powiedzą,

chodźmy w drogę, łzy w drodze obeschną;

łzy nie przynoszą ulmy

a my w tę noc wędrujemy

roziskrzoną, rozśpiewaną bezkresną.

Trzcina śpi na jeziorze,

znieruchomiały zorze

i wiatr się uspokoił.

Gwiazdy srebrnoramienne,

świecą gwiazdy promienne,

i nad świerkiem swoim.

III

Nastaw czapki: gwiazdy lecą ładnie

jak świąteczne cacka pozłacane;

nastaw czapki: może która wpadnie

i zaniesiesz ją do ukochanej.

A gdy skłamią, że jej w domu nie ma

chora - różne bujdy takie,

gwiazdę rzucisz z powrotem do nieba

czapką naciśniesz na bakier.

IV

Szum

Szumi wiatr -

odwieczny wiatr, beztroski wiatr, wiatr nieustanny.

Ciepły sierpień ogrody rozszerzył, rozmarzył i ogrzał.

Szumi wiatr.

W szumie wiatru jestem na śmierć zakochany.

W szumie wiatru jestem na śmierć zakochany.

Jeszcze spróbuję, jeszcze raz,

w zieloną noc sierpniową...

zielony ptak sierpnia

na czarnej wieży nocy

przysiadł.

Wieża ma okna srebrne,

skrzydłami bije sierpień,

głową kręci.

V

Popatrzcie, ileż gwiazd na niebie dzisiaj,

a każda dobra jest jak matki uśmiech -

i szumi wiatr, i polski sierpień skrzy się

, i człowiek musi długo marzyć, zanim uśnie.

VI

Ty mówisz: - Nie chodź tam nocą

tą skośną ulicą, pochyłą, po co

chodzisz po pochyłej ulicy?

A ja na to: - Jesteś głupia dziewczyna.

Chodzę, bo mi się wtedy przypomina

ulica Towarowa z księżycem

nad elektrownią.

VII

Powróciłem tutaj jak z podróży

po ulicach, po zaułkach krętych.

Tak, to tu - ten księżyc taki duży.

Tak, to tu - ta furtka i sztachety.

Wyszła matka z pomarszczoną twarzą,

popatrzyła na mnie niewesoło.

- Synku, mówi, jakżeś się postarzał.

Byłeś sokół, teraz jesteś gołąb.

Konstanty Ildefons Gałczyński

Sierpień.... Miesiąc który chyba kocham najbardziej. Chociaż tak naprawdę każdy miesiąc ma dla mnie swój urok. Ale sierpień jest chyba szczególny. To czas spadających gwiazd i mojego ulubionego święta Matki Boskiej Zielnej. Gdybym zatem miała wybierać, to sierpień na pewno znalazłby się w czołówce. Bo ten jeden jedyny trudno byłoby mi określić. Wszak każdy z miesięcy ma swój urok, którymi nas oczarowuje. Nawet ten tak nielubiany listopad. 

Dzisiaj jednak o sierpniu, pod koniec którego zawsze wyjeżdżam na urlop. Dlaczego wówczas? Nie ma już bowiem żaru i kaprysów lipca. Ranki i wieczory są chłodne. Dookoła króluje spokój i brak pośpiechu. Królewna Lato ubiera się w fioletową sukienkę utkaną z wrzosów i astrów, a poprzetykaną migoczącymi gwiazdami spełniającymi życzenia. W ręku trzyma koszyk wypełniony dojrzałymi, również fioletowymi, śliwkami, winogronami, borówkami...  Za chwilę szykując się na powolne przyjście swojej siostry Jesieni zmieni sukienkę na złoto - czerwoną, a w koszyku pojawią się czerwone jabłka, żółte gruszki... Do tego czasu jednak jeszcze daleko, który pewnie minie zbyt szybko. 

Ostatnio przeczytałam, że sierpień jest miesiącem ulubionym przez romantyków, którzy zadzierają głowę do góry i podziwiają spadające gwiazdy. Czy ja taka jestem? Przecież co roku piszę o tym, że w pierwszej dekadzie sierpnia św. Wawrzyniec zaczyna rzewnie płakać, a w połowie tego miesiąca święcimy bukiety ziół i kwiatów. Co jeszcze nowego mogę wymyślić? Czy mam się powtarzać? Ile można przecież pisać o tym samym? A może warto o tym przypominać każdego roku? Kto dziś wie co to są łzy św. Wawrzyńca lub skąd się wzięło święto Matki Boskiej Zielnej? Chyba niewiele osób może odpowiedzieć na to pytanie. 

Matce Bożej Zielnej

Przez pola łąki i zboża

idzie Pani Zielna, Matka Boża.

Pochyla się tkliwie nad ziołami,

słucha świerszczy, rozmawia z ptakami.

Sierpniowemu słońcu błogosławi

na żniwiarzy spogląda łaskawie.

Dobrą ręką dotknie wieniec dożynkowy

na Jej święto upleciony, gotowy.

Wczesnym rankiem rosę w lasach rozsiewa,

potem spieszy kędy owoc dojrzewa.

A za wszystko Synowi dziękuje

z wiernym ludem Jej serce się raduje.

Z pielgrzymami na szlaku wędrownym

słucha próśb i westchnień rozmodlonych.

I ukradkiem łzę z twarzy ociera

gdy się człowiek przed Bogiem otwiera.

Pierwsza idzie na Jasną Górę

by pielgrzymów witać najczulej.

Spoglądając z troską matczyną,

czuwa ciągle nad ludzką rodziną.

Matko z twarzą pociętą przez wroga,

ciągle zbliżaj nas wszystkich do Boga.

Bądź nam tarczą niezłomną i siłą,

uczyń Polskę, Bogu wierną i miłą.

Basia Wójcik

Jednak dziś nie będę się powtarzać. W tym roku będzie trochę inaczej. Znalazłam w wirtualnym świecie bajkę napisaną przez Reginę Sobik o tym jak Matka Boża Zielna pomogła pewnemu gospodarzowi. Pozwolę sobie ją zacytować.

Była przepiękna ciepła sierpniowa noc. Na niebie księżyc świecił tak jasno jakby chciał blaskiem dorównać słonku, które spało w najlepsze gdzieś z jakimś kątku nieba. Na rżysku pomiędzy snopami pszenicy i żyta uwijała się jakaś kobieca postać. Blask księżyca oświetlał ją całą. Na głowie zamiast chustki miała wianek. W ręku trzymała nieduży pleciony koszyk do którego zbierała kłosy i w znanym tylko sobie porządku układała zebrane plony. Potem poszła na miedzę zrywając piołun. Kiedy koszyk już był pełny kobieta skierowała się do niedalekiej przydrożnej kapliczki, a księżyc jak światło latarni morskiej cały czas oświetlał jej drogę. Nieznajoma Pani bo tak ją będę nazywać zatrzymała się obok kapliczki. Usiadła na chwilę na ziemi, żeby odpocząć a koszyk postawiła u stóp kamiennej figurki Matki Bożej. Po krótkim odpoczynku wzięła inny pusty koszyk i ruszyła na łąki i pola gdzie rósł pachnący kwieciem rumianek. I tu sytuacja powtórzyła się. Nieznajoma zbierała rumianek i układała w koszyku a potem skierowała się do pobliskiego ogródka pewnego starszego samotnego gospodarza, by tam nazbierać pachnące świeżością listki mięty i rozmarynu oraz innych roślin i kwiatów, które mogą być pożyteczne dla zdrowia człowieka. Kobieta pracowała calutką noc i nawet nie zauważyła kiedy pierwsze promyki słonka zaczęły budzić ze snu zaspaną ziemię. Teraz dopiero okazało się, że kobieta jest boso ubrana w zieloną sukienkę ozdobioną żywymi czerwonymi makami i błękitnymi chabrami. Głowę zdobił upleciony wianek z ziół i kwiatów. Kiedy kogut zaczął piać a, psy przy budzie szczekać nieznajoma położyła koszyk napełniony ziołami na schodach samotnego schorowanego gospodarza i ruszyła w kierunku przydrożnej kapliczki . Zbudzony hałasem starszy Pan wyszedł przed dom. Nie mogąc uwierzyć przecierał oczy ze zdumienia.

Przed drzwiami na schodach stał pełniutki koszyk wypełniony ziołami i kwiatami z jego ogrodu. Ucieszył się bardzo bo ze względu na wiek nie był w stanie nazbierać ziół na święto Matki Bożej Zielnej. Bo trzeba Wam wiedzieć, że to właśnie w to Święto w kościołach i kaplicach święci się zebrane zioła i kwiaty. Szybko jak tylko mógł ubrał się i ruszył do pobliskiego kościółka śpiesząc się bardzo bo właśnie dzwony biciem wzywały wiernych na mszę. Kiedy przechodził obok przydrożnej kapliczki z figurką Matki Bożej zauważył na jej kamiennej sukience żywy czerwony kwiat maku. Na głowie zamiast korony znajdował się świeżutki zielony wianek. Wtedy zrozumiał kto zrobił mu taki prezent. Uklęk z szacunkiem przed figurką Matki Bożej i podziękował za tak wspaniały dar oraz za opiekę nad ziołami przed nadmiernym słońcem gradem i deszczem bo dzięki temu ludzie będą mogli zrobić sobie lekarstwa które będą ich chronić przed chorobami. Zauważył też albo mu się zdawało, że kamienna figurka Matki Bożej uśmiechnęła się do niego radośnie. Pełen wdzięczności i nadziei w sercu ruszył w kierunku kościoła rozpowiadając sąsiadom co mu się przydarzyło tego świątecznego ranka.

I płyną modlitwy

Naręcza piołunu pachnący rumianek

składa dziś lud wierny w Matki Bożej dłonie

a maki i chabry wdzięcząc się przymilnie

niczym wieniec chwały oplatają skronie

Rozśpiewane serca bijąc równym tonem

dziękują za hojne Matki Ziemi dary

pobłogosław Pani to co cieszy oko

a ciału da zdrowie i siły bez miary

I płyną modlitwy z prośbą do Matuli

by wciąż ochraniała od klęsk i powodzi

Królowo ziół kwiatów i przedziwna Pani

otaczaj opieką to co Ziemia rodzi

Matko Boża Zielna lasów pól Królowo

O brzasku poranka Matka Boża Zielna

kropelkami rosy poi wonne zioła

żeby przed ołtarzem godnie wyglądały

kiedy je zaniesie pielgrzym do kościołach

Z naręczami kwiatów zerwanych na między

z serca darowanych znojem wypełnionych

ubierze ołtarze modlitwą dzienkczynną

świeżymi ziołami i kwieciem zdobionych

Matko Boża Zielna lasów pól Królowo

niech to piękno które Stwórca ofiarował

będzie Ci zapłatą za wszystkie starania

gdyż trudno wyrazić wdzięczność w samych słowach

Dla Matki Bożej Zielnej

Pierwszym promykiem zorzy

zbudzisz sierpniowy poranek

z owoców tego lata

upleciesz zdrowia wianek

Dasz ziołom zapach słonka

a listkom świeżość wiosny

zaś kwiatom podarujesz

tęczy koszyczek radosny

Ciepłem nakarmisz zioła

żar chłodem wiatru ukoisz

kroplami rosy srebrzystej

pragnienie zaspokoisz

Rozlejesz woń po ogrodzie

rumianku i lawendy

ususzysz skwarem południa

liście szałwii i mięty

Królowo ziół i kwiatów

niech ten bukiecik złożony

u Twych stóp będzie od nas

wdzięcznością wypełniony

Jak staruszka przy drodze

ciężarem lat przygarbiona

stoi stara kapliczka

samotna ,opuszczona...

Tylko człowiek

który tu szuka ciszy

opuszczonej kapliczki

bicie serca usłyszy"

Regina Sobik

Cóż jeszcze mogę dodać dodać? Chyba tylko to, że marzę, aby powędrować od kapliczki do kapliczki. Przecież nie brak ich na naszych polskich ścieżkach. Może 15 sierpnia o świcie jak ci roku pójdę na pola, zrobię kolorowy bukiet i zaniosę go do kościoła. Potem powieszę go przy drzwiach wejściowych. Na ten tradycyjny spacer czekam cały rok. Ale może za rok będę o tej porze wędrować do kapliczki stojącej na rozdrożu dróg lub w polu tuż za jakąś wsią.

Wierzę, że kiedyś się to uda.