Sierpniowe smuteczki

DEPRESJA

Wpadła do mnie nieproszona

Obrazy Basi Wójcik

i jak wirus się panoszy

już nadzieję przepędziła

nie zdejmując swych kaloszy.

Brat jej chaos w progu stoi

ona tylko się uśmiecha,

mnie szlak trafia wręcz powoli

ta zaś tylko na to czeka.

Błędy mi wytyka wszystkie

czerń rozsiewa gdzie się da,

życie gdzieś ucieka ze mnie

ona z tego frajdę ma.

Chęci moje odbierając

negatywnie mnie nastawia,

na odpowiedź nie czekając

do poddania mnie namawia.

Chcę z depresją powojować

za nim ta opęta mnie,

jakie środki mam stosować

kto mi powie? kto to wie?

w wódce szelmy nie utopię

za lekami nie przepadam,

szukam więc pomocy w yoge

więcej robię mało gadam.

Całe dzionki w czapce chodzę

po dworzu i w domu ,

to wygląda głupio może

nie szkodzi nikomu.

Gdy odbicie swoje w lustrze

zobaczę czasami

z swej głupoty aż się śmieję

wraz z szczerymi łzami.

Wiedzieć trzeba,

że depresja

wesołości wręcz nie znosi,

każdy uśmiech ją osłabia

z czasem w końcu się wynosi.

Raniuteńko przed lusterkiem

uśmiechnięta teraz staję,

mówię głośno; piękna jestem!

co mi pozostaje.

Sama przecież w to nie wierzę

ale na głos powiedziałam,

teraz znów się śmieję szczerze

depresje przegnałam

Czasem trzeba się oszukiwać

na wesoło brać ten świat

bo jak chcemy smutków szukać

to z depresją przyjdzie spać

Znalezione w Internecie

Ostatnio poczułam dziwny rodzaj samotności, inny niż zazwyczaj, taki bardziej bezradny. Coraz częściej jestem sama z moimi myślami, lękami. Nie potrafię przekazać ich dalej, porozmawiać. Zresztą tak trudno teraz o prawdziwą, szczera rozmowę. Rozmowa wymaga czasu, skupienia na rozmówcy…. Tymczasem wszyscy dookoła spieszą się coraz bardziej, patrzą tylko do przodu i są skupieni przede wszystkim na sobie. Dlatego więzi między ludźmi coraz bardziej się rozluźniły. Rodziny się rozproszyły, nie maja już czasu dla innych  praca, szkoła i święty spokój są najważniejsze. Dlatego izolujemy się od otoczenia. Rozmawiamy monosylabami, wymieniamy tylko grzecznościowe formułki, z przyzwyczajenia pytamy „co słychać?” i biegniemy dalej nie zwracając uwagi na odpowiedź. A przecież każdemu potrzebna jest rozmowa, która jest łącznikiem z innymi.

Życie potrafi się zmienić gwałtownie niczym samochód wyścigowy, który uderza w bandę. I tak jest ze mną.

Nie tak dawno los wcisnął przycisk start i moje życie potoczyło się w miarę normalnym torem. Odżyłam, nabrałam optymizmu... Teraz jednak znowu sobie o mnie przypomniał i ponownie wcisnął stop zatrzymując taśmę. Potem odwrócił się tyłem i pobiegł dalej, zostawiając mnie samą, bez maleńkiej szansy, która mogłaby odmienić moje życie.

Znowu wszystko jest skomplikowane i stanowi źródło stresu. Jednego dnia chce się umrzeć, a następnego człowiek zdaje sobie sprawę, że wystarczy zejść kilka stopni aby odnaleźć kontakt z życiem i lepiej wszystko widać. Jednak tych ostatnich dni jeszcze mało.  

Mogłabym machnąć ręka na wszystko i starać się coś zmienić, powalczyć, ale nie jestem silna, aby to zrobić. 

Czy to też dlatego, że brakuje mi pewności siebie? Czy to strach daje znać o sobie? Ale przecież inni boją się bardziej ode mnie. Ale czy to ma być pocieszenie?

Chciałabym pewność siebie nosić niczym pelerynę, otulając się nią, aby pokazać że jestem szczęśliwa, spokojna… Tak jak tego oczekuje otoczenie. Jednak wiadomo, że jeżeli nie dajesz rady, aby być takim jak inni od ciebie oczekują, to cierpisz. Ale ja nie chcę cierpieć. 

Z drugiej strony chciałabym żyć własnym życiem. Może wystarczy być podobną do Pollyanny i mieć różowe okulary, aby nie dostrzegać prawdy?

Może martwię się na zapas o to, co faktycznie niewiele ode mnie zależy, czego zmienić nie mogę.

Moje życie jest jak długi tunel, w którym nie widać wyjścia, ale wiem, że gdzieś ono jest. Nie mogę zawrócić, skręcić. Mogę tylko krok po kroku posuwać się do przodu, aż do końca. Dlatego nadal każdego dnia toczę mój kamień.  Syzyf przy mnie to nic. Kiedy nie udaje się, ponawiam próbę, zaczynając od nowa. Dzień po dniu, krok po kroku. Staram się nie poddawać. Jednak wszystko ma jednak swoje granice.

Może trzeba się wypłakać raz i dobrze? Potem otrzeć łzy, pozbierać się i zamknąć ten rozdział, jak tylko będzie to możliwe? Trzeba po raz kolejny zacząć od początku nowy rozdział.

Odys

Niech cię nie niepokoją

Cierpienia twe i błędy.

Wszędy są drogi proste

Lecz i manowce wszędy.

O to chodzi jedynie,

By naprzód wciąż iść śmiało,

Bo zawsze się dochodzi

Gdzie indziej, niż się chciało.

Zostanie kamień z napisem:

Tu leży taki i taki.

Każdy z nas jest Odysem,

Co wraca do swej Itaki.

Leopold Staff

Smutno zrobiło się na moich stronkach. Pora, aby nareszcie powiało stąd nutką optymizmu. Pora skończyć z tym marudzeniem, czas odpędzić smuteczki i narzekania. Może uda mi się wytrwać w tym nastroju przez dłuższy czas. Wszak początek sierpnia to czas na spełnianie marzeń.

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdkę schowaj do kieszeni,

Przyda się w deszczowy dzień

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni,

przyda się w deszczowy dzień

Pozdrawiam nadzieją na spadające łezki św. Wawrzyńca

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdkę schowaj do kieszeni

Przyda się w deszczowy dzień

Bo miłość może przysiąść na ramieniu

Nawet gdy noc czarna

I gdybyś chciał zachować ją na dłużej

W kieszenie będziesz miał moc gwiazdy światła

Spadającą gwiazdkę schowaj do kieszeni,

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdkę schowaj do kieszeni,

Przyda się w deszczowy dzień

Bo kiedy piętrzą się kłopoty

A przecież różnie bywa, tak łatwo wtedy je pokonać

Gdy kieszeń światło gwiazdy skrywa

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni,

przyda się w deszczowy dzień

Bo miłość może przysiąść na ramieniu

Nawet gdy noc jest czarna

I gdybyś chciał zachować ją na dłużej

W kieszenie będziesz miał moc gwiazdy światła

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni,

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdkę schowaj do kieszeni,

Przyda się w deszczowy dzień

Bo kiedy piętrzą się kłopoty

A przecież różnie bywa, tak łatwo wtedy je pokonać

Gdy kieszeń światło gwiazdy skrywa

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdkę schowaj do kieszeni,

Przyda się w deszczowy dzień

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni

Nigdy nie daj wypaść jej

Spadającą gwiazdę schowaj do kieszeni,

przyda się w deszczowy dzień

W tym okresie możemy obserwować na niebie „spadające gwiazdy”. Ludowa tradycja mówi, że to „płacze niebo”, albo że są to „łzy św. Wawrzyńca”. Określenie „łzy św. Wawrzyńca” nawiązuje do świętego, który zmarł śmiercią męczeńską 10 sierpnia 258 r. w Rzymie. W czasie tortur płakał nad grzechami świata.

Kult św. Wawrzyńca był bardzo popularny w średniowieczu. Czczono go jako patrona ubogich i wszystkich tych, którzy mogą doznać szkody ze strony ognia: piekarzy, kucharzy i bibliotekarzy. Uważano, że chroni od pożarów i pomaga w poparzeniach.

Góralskie opowieści o łzach św. Wawrzyńca mówią, że gwiazdy widać tylko wieczorem bo niebo otwiera się by się przewietrzyć. Rano jednak przychodzi św. Piotr i zamyka niebieskie podwoje. Gwiazdy liczyć to wielki grzech i niebezpiecznie – można niechcący trafić na swoją gwiazdę i skończyć nagłą śmiercią bo gwiazdy to liczby i znaki stworzone przez Boga do przeliczania ludzi na ziemi. Dawniej na wsi mawiano, że z przyjściem na świat każdy człowiek dostaje od Boga swoją gwiazdę, z której trwaniem łączy się długość życia. Gdy rodzi się nowy człowiek, na niebie przybywa więc kolejna gwiazda by przychodzący na świat Zbawiciel wiedział ile dusz ludzkich odkupił. Kiedy gwiazdy grzeszników ciemnieją, wtedy płacze nad nimi Wawrzyniec, który może swymi łzami je rozjaśnić.

Mam nadzieję, ze niebo zapłacze łzami Świętego Wawrzyńca. Uwielbiam usiąść przy oknie i w nocy patrzyć na gwiazdy.  Nigdy mi się nie udało zaobserwować takich zjawisk co nie znaczy ze mi się nie zdarzy. W tym roku będę wypatrywała cierpliwie. Muszę się jednak nastawić na noc nieprzespaną, bo najlepiej widać je ponoć dobrze po północy. Ale cóż warto się pomęczyć. Przecież marzenia dają nam siłę, aby iść dalej. Kiedy widzimy spadającą gwiazdę, powinniśmy zawsze wypowiedzieć życzenie. Nawet to najdrobniejsze. To co teraz jest marzeniem,  już jutro może stać się rzeczywistością.

A może Święty Wawrzyniec płacze, że już lato ma się ku końcowi. Cóż dzień już jest coraz krótszy, poranki i wieczory coraz chłodniejsze… Tak królewna Lato już przekroczyła półmetek swojego panowania.

Ja jednak kocham tą porę roku z chłodnymi porankami, powiewem wiatru,  rosą na trawie, po której lubię spacerować na bosaka…  A może zmobilizuję się i wybiorę się „na pola”, aby jak co roku skomponować mój bukiet na Święto Matki Boskiej Zielnej. Tak… sierpień, to jest mój miesiąc.

Teraz patrzę w niebo na samoloty, które płynąc po niebie odlatują zabierając ze sobą moje marzenia. Może niedługo znowu jedno z nich się spełni. Przecież mój szczęśliwy los schowany jest pod stosem usypanym ze spadających gwiazd. Wystarczy, aby los znowu wcisnął przycisk play. 

Wszystko się może zdarzyć

To nie jest sen rzeczy naprawdę dzieją się

stoisz czy biegniesz dotykają cię z każdą chwilą

Możesz rzeźbić je palcami możesz zmieniać je słowami

Los srebrzy się u twoich stóp królujesz mu

Wszystko się może zdarzyć, gdy głowa pełna marzeń

gdy tylko czegoś pragniesz, gdy bardzo chcesz

Wszystko się może zdarzyć, gdy serce pełne wiary

gdy tylko czegoś pragniesz, gdy bardzo chcesz

wszystko może zdarzyć się

To nie jest sen rzeczy naprawdę dzieją się

armią kolorów otaczają cię z każdej strony

Otwórz oczy rozłóż ręce, by nazbierać jak najwięcej

Podpisuj dni imieniem swym królujesz im

Anita Lipnicka