Przeciętna czy nietypowa?

SZANOWNY PANIE BALZAK

W Krakowie jest hotel "Pod Różą"

Gdzie bywał pan Balzac

Mieszkając tam dni niedużo

Myślałam sobie tak

Chęć nachodziła mnie taka

Takiej fantazji błysk

Żeby "Pod Różą" do pana Balzaca

Napisać taki list

Szanowny Panie Balzac

Sprawa jest bardzo konkretna

Kiedyś opisał Pan wszak

"Kobietę trzydziestoletnią"

Opisał Pan piórem swym

Ślęcząc po nocach w ukryciu

Kobietę, co w wieku tym

Wie niemal wszystko o życiu

Wpisała piekło i raj

W życiorys lekko pęknięty

I że być może to naj-, to naj-

To najwspanialszy wiek dla kobiety

Która wypełnia Ci świat

Szczęściem, goryczą, czułością

W wieku trzydziestu lat

Czyli na krok przed starością

I tu mnie w tym Pańskim hotelu

Dopadła taka myśl

Że gdyby Pan, przyjacielu

Swą powieść pisał dziś

Kobietę w pełni rozkwitu

Dziś portretować chcąc

Troszeczkę musiałby zmienić Pan tytuł

Bo przecież bądź co bądź

Kochany panie Balzac

Ja nie chcę z Panem się kłócić

Lecz tylko trzydzieści lat?

Niech Pan coś jeszcze dorzuci

Niech nam dorzuci Pan, gdy

Będzie nas Pan portretował

Dziesiątek - jeden, dwa, trzy

A co Pan będzie żałował

Aż się okaże, że maj

Czterdziesty z hakiem, niestety

To jest być może ten naj-, ten naj-

Ten najwspanialszy wiek dla kobiety

Co chce obracać na świat

Wzrok zakochany i ufny

W wieku lat la la la lat

A o starości nie mówmy

Laj la la laj, la la la la la

Laj la la la, la la laj la

Już widzę, jak oczy Pan mruży

Myśląc: "Wariatka" - och, znam to

Pozdrawiam Pana z hotelu "Pod Różą"

Pańska Irena Santor

Już niedługo, za tydzień, w najdłuższą noc w roku będę obchodzić moje … urodziny. Liczba zwykła, nawet nie półokrągła, ale jako sama liczba nawet mi się podoba. Są bowiem liczby, które lubię bardziej, inne mniej. Są też liczby, których po prostu nie lubię... Ale to nie jest temat na dzisiejszą opowieść.   

Czyli zbliżają się moje urodziny. Prawdę pisząc, zgodnie z dawniej panującymi stereotypami, powinnam być nazywana matroną - starszą kobietą, zachowująca się statecznie i dostojnie.  

Jednak czy tak jak w powyższej piosence, do tego wieku nie powinno się również dorzucić paru dziesiątek?

Przecież w środku jestem osobą dużo młodszą, zapewne jak wiele moich równolatek, a nawet tych o dekadę starszych. Niestety dla niektórych ważne jest to co na zewnątrz i na papierze.

W XIX wieku starość zaczynała się już po czterdziestce. Nic w tym dziwnego, bo wówczas średnia długość życia wynosiła niewiele więcej. Sześćdziesięciolatek byłby kimś bardzo starym.

Dziś statystyczny Polak żyje 74 lata, a Polka 82. Zatem czterdziestolatki to jeszcze wciąż młodzi ludzie, a sześćdziesięciolatki obruszają się, gdy nazywa się ich starszymi osobami.

Wszystko zależy od punktu widzenia. Według badań naukowców początek starości zależy od tego kto wypowiada się w tej kwestii. Dla osób poniżej trzydziestki starość zaczyna się po 60-tych urodzinach. Ludzie w wieku 30 - 49 lat za seniorów uważają osoby po siedemdziesiątce....  Co ciekawe, niektóre badania pokazują, że wśród ludzi powyżej 75 roku życia, tylko 35% z nich stwierdziło, że czuje się staro.

W coraz szybciej zmieniającej się rzeczywistości definicja starości wydaje się być zatem mało precyzyjna...

Znalazłam jednak ciekawą chińską sentencję. Stary człowiek ma zawsze 20 lat więcej niż ja. I tego się trzymajmy.

Przeciętność w nieprzeciętności

jestem tylko dziewczyną

z za długawą grzywką

nieokreślonym kolorem oczu

i bez egzotycznych kształtów

a jednak..

widzę piękno w każdym

bo każdy ma w sobie coś

co nie wiadomo czym jest

ale jest piękne

niebiologiczne

i nieprzeciętne

znalezione w Internecie

A jaka jestem?  Często o tym piszę. Wystarczy wpisać w mojej wyszukiwarce "jaka jestem" i coś tam zawsze się znajdzie... 

Na pewno nie jestem typową, statystyczną osobą. Chociaż statystyka zawsze była mi bliska i nadal ją lubię, to wszelkim uśrednionym danym się wymykam. W jednym jestem jednak zapewne przeciętna. W tłumie się nie wyróżniam, a nawet ginę ze swoim przeciętnym wyglądem. I dobrze...

Żyję po swojemu i nie lubię jak ktoś stara się coś mi narzucić.  Zwłaszcza w sposobie ubierania się, czy też przemeblowania mojego mieszkania. W przeciwieństwie do innych nie lubię zmian.

Nigdy nie piłam kawy i tego nie żałuję. Za zwykłą wodą nie przepadam i nawet wielkie upały tego nie zmienią. Zresztą wówczas i tak piję coś ciepłego. Nawet gorącą herbatę. Herbatę uwielbiam pić z kubka lub filiżanki. Ze szklanki raczej nie wypiję, nawet jeżeli jestem na "eleganckiej" rodzinnej imprezie.

Nie lubię niespodzianek. Owszem drobny prezent jest mile widziany, w przeciwieństwie do tych drogich i zobowiązujących. Nie lubię jednak wymyślać prezentów dla innych. Najbardziej jednak z równowagi wyprowadzają mnie niezapowiedziane wizyty. Na szczęście te są już bardzo rzadkie.

Jestem rogatym Koziorożcem, urodzonym w chińskim roku Konia, o cechach także numerologicznej i mistrzowskiej Jedenastki. To według tych najważniejszych horoskopów, bo na świecie jest ich tysiące. Urodziłam się w pierwszą zimową noc, gdy zaczął własnie padać śnieg. Może dlatego jestem uważana za osobę raczej chłodną, poważną...

Rodzimy się, gdy pada śnieg

Tacy jesteśmy czyści, tacy śnieżnobiali

A rzeki mają jeden brzeg

I życzmy sobie, byśmy na nim pozostali

Pada śnieg, choćby i wieczność z nim

My dziwnie mali

Cóż, że w sercu ciepło

przecież pada śnieg

Choć rozum, co nie zgłębi słów

Choć matowieje szczerej prawdy szklana kula

Za szybą śniegiem prószy znów

Dla serca zdrowo jest się czasem porozczulać

Pada śnieg, białą chusteczką

Świat w płaczu utula

Znów jesteś jak dziecko

Kiedy pada śnieg

Choć lata tracą pamięć już

I niebo się dopina na ostatni guzik

I gasi światła Wielki Stróż

Wczorajsi mali stają się śmiertelnie duzi

Pada śnieg, odwiecznym ściegiem

Łza na białej róży

Ktoś stopniał ze śniegiem

Przecież pada śnieg

Jan Wołek

Lubię porządek, zwłaszcza denerwuje mnie, jak nie mogę w konkretnym miejscu znaleźć danej rzeczy. Jednak sprzątać nie lubię.

Na bezludną wyspę na pewno zabrałabym ziemniaki, biały ser i banany. Ale zapewne te ostatnie, jak i ziemniaki mogłyby już tam rosnąć.

Od zawsze chodzę w spodniach, chociaż czasem zakładam spódnice takie zwiewne, rozkloszowane. Sukienki noszę bardzo rzadko. Mam ich kilka w szafie, jedną nawet jeszcze od matury.

Biżuteria? Ostatnio tylko wyłącznie bransoletki. Okazjonalnie broszka, rzadko jakiś wisiorek. Dawno temu były jeszcze kolczyki lub klipsy. Pierścionki? Próbowałam, ale zawsze mi przeszkadzały...

Lubię samotne spacery i wyjazdy w dobrze już znane miejsca. Nigdy nie byłam i nie będę na wycieczce, gdzie wszystko jest zaplanowane od rana do wieczora.

Uwielbiam kwiaty i książki. Bez nich życie nie byłoby tak kolorowe. W prezencie z radością przyjmę bukiet polnych kwiatów i ciekawą powieść. Powieść obyczajowa, kryminał, sensacja, czasem romans da miłe widziane. Wyszukana wiązanka z kwiaciarni i książka cegła sprawiają, że zaczynam się zastanawiać...

Teraz zbieram wyłącznie anioły, zakładki do książek i tylko nowe kalendarze z pięknymi zdjęciami.

Nie umiem malować, rysować, tańczyć, pływać...

Lubię jeździć na rowerze. Samochodu nie prowadzę od zawsze, chociaż prawo jazdy zrobiłam bez problemu, gdy miałam 16 lat.

Jestem uzależniona od pisania. Zazwyczaj mam pod ręką kartkę i ołówek, bo w każdym momencie mogę usłyszane słowa zapisać. Tak niektóre zwroty, pomysły zwyczajnie kradnę z otaczającego mnie świata...

Oj, mogłabym tak jeszcze wymieniać i wymieniać co lubię, co mnie denerwuje, od czego jestem uzależniona, czego nigdy....

Na dzisiaj jednak wystarczy. Nikt nie lubi zbyt długich tekstów.

Ciekawa jestem czy rzeczywiście jestem z tymi cechami nietypowa? A może ktoś jest podobny?

JEJ PORTRET

Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt

Bo tego nie wiesz nawet sama Ty

W tańczących wokół szarych lustrach dni

Rozbłyska Twój złoty śmiech

Przerwany w pół czuły gest

W pamięci składam wciąż

Pasjans z samych serc

Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt

To prawda nie potrzebna wcale mi

Gdy nie po drodze będzie razem iść

Uniosę Twój zapach snu

Rysunek ust, barwę słów

Niedokończony, jasny portret Twój

Uniosę go ocalę wszędzie

Czy będziesz przy mnie, czy nie będziesz

Talizman mój, zamyśleń nagłych Twych i rzęs

Obdarowany Tobą miła

Gdy powiesz do mnie kiedyś: wybacz

Przez życie pójdę oglądając się wstecz

Uniosę go ocalę wszędzie

Czy będziesz przy mnie, czy nie będziesz

Talizman mój, zamyśleń nagłych Twych i rzęs

Obdarowany Tobą miła

Gdy powiesz do mnie kiedyś: wybacz

Przez życie pójdę oglądając się wstecz

Naprawdę jaka jesteś nie wie nikt

To prawda nie potrzebna wcale mi

Gdy nie po drodze będzie razem iść

Uniosę Twój zapach snu

Rysunek ust, barwę słów

Niedokończony, jasny portret Twój