Dopóki wiatr rozwiewa włosy

Świat

Wabi kolorami

podsuwa nierealne obietnice

łasi się do stóp

zdobywa naiwnych

porzuca niewiernych

zastawia pułapki

tylko ptaki szybują wysoko

Czas biegnie, ucieka przede mną, nie daje się złapać. Zresztą nie tylko czas, wszystko dookoła pędzi. Niestety od tej przerwy na zakręcie nie jestem już tak szybka, nie nadążam. Często zmęczona tym pędem przystaję i zadaję sobie pytania „Po co i dokąd? Czy warto? Czy biegnę w dobrym kierunku?” Jednak jeżeli tego nie zrobię, to co mnie czeka w przyszłości? I tak kółko się zamyka. Dlaczego musimy dostosować się do tego, co nas otacza, chociaż nas to nie uszczęśliwia?

Rok temu marzyłam o spokoju. Uspokojeniu za szybko bijącego serca, spokoju biegnących nie wiadomo dokąd myśli. Po prostu o spokoju wewnętrznym.

Wypowiedziałam te słowa i zatrzymałam się dosłownie. Moje serce się wyciszyło, nogi zwolniły, myśli zaczęły krążyć wokół innych tematów.

Wszystkim wydaje się, że spokój nie jest łatwo przytulić do siebie, przygarnąć. A przecież właśnie tak powinno być. Przecież jest on wolny, trochę nawet leniwy. A ten pędziwiatr niepokój, chociaż gna do przodu, ma wielu zwolenników, którzy pozwalają mu się rozpanoszyć u siebie, a potem ponieść nie wiadomo gdzie i dokąd.

Niepokój przywiewa również niepotrzebne myśli.

Coraz częściej zaczynam myśleć o przyszłości i tym co życie mi przyniesie. Nie da się nie myśleć o przyszłości, bo myśli napływają bez pozwolenia. Przychodzą i napawają mnie niepokojem. Zaczynam się wówczas zastanawiać, jak dam sobie radę w przyszłości zdana tylko na siebie.

Spokój

Cóż to jest spokój

zapytałam kolejny raz

czy niepokój przepędza spokój

czy mogę być spokojna

kiedy serce potargane w strzępy

i ciągle łatane

na nic się zdaje

wytłumacz mi sens słowa

którego nie doświadczam

Powinnam powyganiać te wszystkie przytłaczające mnie myśli. Przecież nie lubię tego wewnętrznego niepokoju, który wychodzi po cichu na powierzchnię. Tak, wiem, nie ma sensu martwić się na zapas, tylko jak to zrobić, żeby tego nie robić?

Pracuję w firmie jakich wiele, gdzie przede wszystkim rządzi pieniądz i młodość. Ja też muszę być młoda. Nikogo nie obchodzi, że ludzie mający po 20 lat są dyletantami, a osoby mające pewien bagaż doświadczeń są mądrzejsze, bardziej odpowiedzialne i zaangażowane.

Niestety swoją wartość muszę potwierdzać nie tylko tym co wiem i potrafię, ale także tym jak wyglądam, jakie mam poglądy… Gdzie mądre, pracowite osoby, ale powoli starzejące się znajdą nową pracę?

Chciałabym jednak tego co wydaje się nierealne. Chciałabym mieć zapewnioną pracę, aby nie lękać się każdego nadchodzącego dnia i zarabiać tyle, żeby czuć się finansowo bezpiecznie. Nie chcę z utęsknieniem czekać na koniec każdego miesiąca i przeliczać każdej wydanej złotówki. Na szczęście nie jest jeszcze tak źle. Mogę sobie pozwolić jeszcze na małe szaleństwa dla przyjemności. Jednak to rozwarstwienie społeczeństwa, jakie obserwuję dookoła napawa mnie lękiem.

Zbliżająca się powoli emerytura jest jednak jak odległy żaglowiec, który właśnie wyłonił się zza horyzontu i zmierza w moją stronę, nie zważając na burze, wysokie fale, a czasem brak wiatru. Powoli, ale systematycznie płynie w moim kierunku. Może się wydawać, że jest jeszcze daleko, ale się zbliża.

Przystań spokoju

Idę spokojnie szlakiem

przetartym przez ciebie

chwytam w ręce twój oddech

i biciem twojego serca

odmierzam swój czas

zgarniam najpiękniejsze słowa

otulające mój sen

pod powiekami zamykam twój obraz

trwający w wiecznym oczekiwaniu

na najmniejszy ruch

rozwiewający jak zawsze

mroki zwyczajnych dni

nie ma już smutku

i ręce wędrują bezpiecznie

ku przystaniom najprawdziwszego spokoju

odkrywanego wciąż

w najpiękniejszym spojrzeniu

którego nie muszę się lękać.

Ale dość tych myśli. Przecież Pani Lato przebudziła się na dobre. Jest gorąco i beztrosko. Falują jeszcze niektóre nieskoszone pola zbóż może jeszcze z makami i chabrami….

Zapach lata uskrzydlił mnie, a niepokojące odfrunęły.

Przez następne dni jako czarownica polatam sobie w chmurach. 

Wszyscy lubią najbardziej błękit bezchmurnego nieba. Jednak ja jestem inna i lubię dostrzec poszarpane kłaczki obłogów.  Z tej perspektywy nad chmurami, mogę zupełnie inaczej spojrzeć na  ten mój kawałek świata. Jest on zawsze: jasny, przejrzysty, słoneczny, ciepły, optymistyczny.

Zapominam na chwilę, że w codziennym życiu istnieją jakieś problemy, chociażby ciągnący się nieustająco od początku roku remont elewacji. Kto czytał, ten wie. Kto nie zna tematu to zapraszam TUTAJ i TUTAJ. Nawiasem pisząc teraz panowie spiłowali położony wiosną nierówny styropian i sobie poszli. Wszystkie resztki walają się po balkonie. Najgorzej jest z tymi drobinkami, których jest mnóstwo i które przy każdym podmuchu wchodzą do mieszkania. Sprzątanie? Syzyfowa praca. I znowu wyjdę na jędzę w spółdzielni. Na cóż... Ale zazwyczaj osiągam to, co chcę. Koniec. Przecież chcę odfrunąć od tych problemów.

A więc... Pofruwam sobie (na miotle?) nad chmurami. Jest tylko pędzący ze mną wiatr i słońce. Potem, gdy już wyląduję, to pobiegnę boso po nieskoszonej, mokrej od rosy trawie w moim ogrodzie. Po chwili jednak w promieniach wschodzącego słońca rosa opuści źdźbła traw i znowu stanie się zielonym niebem.

Pewnie przez moją dziecięcą beztroskę niejeden mieszkający tam robaczek straci życie pod moimi stopami. Jednak w tamtym momencie nie będę myślała o tym. Kto w takiej chwili myśli o czymś takim? Będę  biegać wolna jak ptak. Szkoda tylko, że nie mogę tak na dobre się rozpędzić… Zaraz bowiem pojawi się płot sąsiadów. Może więc warto znowu udać się na pola? Przecież tam jest tak pięknie. Nieskoszone łąki pełne są pachnących i puszystych rumianków, które wychylają się zza kłosów traw, nawłoci... Łąki mojego dzieciństwa. Warto byłoby zrobić sobie taki kolorowy bukiet i zanieść go do domu. Tak zrobię. Niedługo przecież moje ulubione Święto Matki Bożej Zielnej.
Dawno już nie miałam okazji położyć się na takiej łące wśród traw, aby popatrzeć w płynące puchate obłoki, słuchać koncertu świerszczy i innych żyjących tam stworzonek.

Promienie słońca mnie ogrzały, rozjaśniły myśli przepędziły melancholię dnia powszedniego. Cofnęłam się w przeszłość kiedy patrzyłam na wesołe zabawy bratanków w ogródku. Czasem pogoniłam za nimi wokół jedynego starego drzewka. Było mi tak dobrze, że niczego więcej nie potrzebowałam.
Dzięki takim chwilom na łonie natury oddycham i nabieram sił. Moje myśli przestają biegać jak szalone i układają się, w szufladce dla nich przeznaczonej. Sklejam te kawałki rozbieganych myśli i dopasowuje je do siebie, aby tworzyły kolorową układankę.
Zupełnie nie wiem jak mam wrócić do siedzenia przy biurku po tych kolejnych wolnych dniach. Jak mam znowu się przestawić na zwykły, szary, dzień? Jak mam znosić te wielomiesięczne niedogodności remontowe? 

A przecież już od lat staram się, aby te weekendowe powroty tak mnie nie przygnębiały. Niestety  nie potrafię nad tym zapanować, chociaż uczę się tego od lat. Kiedyś przeczytałam "Człowiek jest twardszy od stali, odporniejszy niż kamień i... delikatniejszy niż róża..."
Może coś w tym jest? Bo przecież ja taka właśnie jestem? 
Szkoda, że taki spokój wewnętrzny zwykle nie trwa długo. Jednak nasze życie nie składa się z samych sobót i niedziel. To przede wszystkim zwykłe, pracowite dni. Też je lubię, ale najbardziej w moim Domu.
Ruda Ania z Zielonego Wzgórza mawiała „Zawsze robi mi się smutno, gdy coś miłego się kończy. Co prawda zawsze można mieć nadzieję na coś jeszcze milszego, ale co do tego nigdy nie ma pewności”

Ale to nie pora na smutki. Przede mną parę spokojnych dni, z nocami spadających gwiazd, które spełniają marzenia.
Może jutro życie dla odmiany czymś pozytywnym mnie zaskoczy i znowu poczuję wiatr we włosach?

Dopóki wiatr rozwiewa włosy

Unoszona

na skrzydłach poezji

przemierzasz

nieznane lądy okryte płaszczem nadziei

otwierasz strofy marzeń

by za chwilę

nadać im kształt dzieła

spod twej ręki

wyfruwają zaklęte ptaki

które znów przycupną

pośród słów zapisanych ludzką ręką

zanurzasz się

w oceanie ciągle nowych myśli

z których łowisz korale spełnień

dopóki

wiatr rozwiewa twoje włosy

możesz zaglądać w oczy gwiazdom

i ręką kreślić tor komety

by twoje drogi

szybowały w niebiosach

których odgłos słyszysz na ziemi

dopóki

jesteś w blasku starego srebra

w szumie ocalałej muszelki

możesz powiedzieć

JESTEM.

wiersze i obrazy Basia Wójcik