Okruchy wspomnień

Okruchy wspomnień porwie wiatr

Zgubi gdzieś swój ślad

I tuż obok nas jak cień przemknie czas

A z nim letni sen

Okruchy wspomnień porwie wiatr

Zgubi gdzieś swój ślad

I tuż obok nas jak cień przemknie czas

A z nim letni sen

Życie bywa zaskakujące. Budzi się człowiek w nie najlepszym nastroju, a po chwili, gdy pije ciepłą poranną herbatę, słyszy ciche, nieśmiałe pukanie do okna. Poranek przestał być nagle leniwy, nasycony aromatem herbaty. Otrząsnęłam się z resztek pięknych marzeń sennych, ale czy do końca....? Przez chwilę siedziałam z niedopitą filiżanką herbaty. Potem zaciekawiona otworzyłam okno. Do pokoju wfrunęła biedronka i przysiadła na mojej ręce. Powiew ciepłego, świeżego powietrza orzeźwił mnie. Czy to małe stworzonko było zdolne zapukać? To raczej niemożliwe. To pewnie znowu przeszłość delikatnie daje znać, że powinnam choć na chwilę o niej pomyśleć. Wszak mamy lato, a ten czas nastraja mnie nostalgicznie, w związku z rocznicami, które wówczas wypadają.

Zawsze, gdy pojawia się biedronka, to również napływają wspomnienia.

I tak było tym razem. Widma przeszłości zdawały się powoli wypełniać wszystkie zakamarki mojego mieszkanka. Tak wiem, nie powinnam na to pozwolić, ale z przeszłością jest tak jak ze starymi butami, które szkoda wyrzucić, bo wciąż się pamięta, że były wygodne.

Tak, nigdy nie potrafiłam i nigdy pewnie nie zdecyduję się, aby nie zaprosić przeszłości do siebie.

Moje wspomnienia

Wspomnienia napływają falami

raz wzburzone i gniewne

a innym razem spokojne

jak szemrzący strumyk

wszystkie obijają się

o moje życiowe porty

niektóre zacumują na dłużej

jest ich coraz więcej

jedne wypierają drugie

drugie przywołują pierwsze

zmuszają mnie do kolejnego spojrzenia

na sprawy które odeszły

kocham je choć tak często

ostrzem wrzynają się kolejny raz w moje serce

a przecież bez nich byłabym ubogą żebraczką

więc je przygarniam bez względu na barwę

i w ogromnym zeszycie zapisuję dla potomności

niech trwają do końca świata.

Basia Wójcik

Niedawno przeczytałam, że szczęśliwy ma pod kontrolą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Człowiek, który jednocześnie jest zadowolony z przeszłości, cieszy się teraźniejszością i robi plany na przyszłość, jest najszczęśliwszy. Umiejętność zachowania odpowiednich proporcji, pomiędzy czerpaniem radości z przeszłych wydarzeń, obecnymi działaniami i potencjalną przyszłością daje ludziom wiele satysfakcji życiowej i energii witalnej. Nie można jednak przesadzać w żadną stronę, czyli nie skupiać się zanadto na rozpamiętywaniu dawnych czasów lub tylko na teraźniejszych przyjemnościach. 

"Jeżeli zbytnio skupiasz się tylko na jednej z tych perspektyw czasowych, staje się to szkodliwe i możesz zacząć zachowywać się w destrukcyjny dla siebie sposób. Najlepiej zachować równowagę we wszystkich perspektywach czasowych. Jeśli dominuje u ciebie tylko jeden typ perspektywy, jesteś bardzo ograniczony w niektórych sytuacjach. Dobre radzenie sobie w różnych sytuacjach wymaga elastyczności poznawczej. Prawdopodobnie dlatego ludzie, którzy posiadają zrównoważoną perspektywę czasową są najszczęśliwsi."

Cóż ja chyba do nich nie należę.

Lubię wracać myślami do przeszłości. Lubię czasami usiąść przy oknie lub w moim ogrodzie i w samotności wracać myślami do dawnych szczęśliwych lat. Niestety niewiele osób to rozumie. Zazwyczaj ludzie nie chcą wracać do przeszłości. Pewnie mają rację, bo może jest to najlepsze rozwiązanie, aby żyć teraźniejszością.

Ja jednak żyję wśród wspomnień i oczekiwań. Jestem pochłonięta przeszłością i przyszłością. Czasem wydaje mi się, że teraźniejszość nie istnieje, a może świadomie od niej nieraz uciekam, staram się o niej nie myśleć.

Chociaż jak trzeba, potrafię mocno stanąć na ziemi i zająć się tylko teraźniejszością. 

Wspomnienia

Przeglądam wspomnienia

przewracam kartki przyszpilone do serca

spojrzeniem jaśniejszym niż gwiazdy

odnajduję ślady dotkniętych dłoni

słowa cieplejsze niż muśnięcie słońca

wstrzymuję oddech

bo wchodzę do skarbca

cichutko na palcach

jak do świątyni

Bóg zna mój skarbiec

przecież tam mieszka

i sam przewraca kartki

przypina nowe - spogląda na stare

pilnuję mojego skarbca

z troskliwością upycham w nim życie

chronię kosztowności

podrzucone przez los wraz z ludźmi

nie potrzebuję kluczy

zostawiam otwarte drzwi

nieustannie

zapraszam do moich radości

serca o podobnym kształcie.  ( i kolorze...:)))

Basia Wójcik

Ale czasem przymykam oczy na codzienną rzeczywistość, aby spojrzeć się na wspomnienia. Lubię choć przez chwilę znaleźć się w tamtym świecie. Tam czas płynie zupełnie inaczej. Świat obok mnie żyje swoim rytmem, dla mnie zbyt szybkim. Kiedy patrzę przez moje okno na ulice, to zastanawiam się - dokąd tak pędzicie? A ja nie nadążam, stoję i spoglądam jak ludzie i czas za oknem przemijają, biegną ciągle szybciej i szybciej...

Jednak czy da się cofnąć życie, powrócić? Powrócić, ale dokąd konkretnie? I do jakiego stopnia?

A przecież ta chwila, teraz, to wszystko, co mamy. To nasze życie, to klucz do dobrego, szczęśliwego, pełnego życia.

Może powinnam wypłynąć na powierzchnię i zaprzestać poszukiwań zatopionych statków i skarbów przeszłości. Nie mogę przecież tkwić w tym punkcie w nieskończoność. Nie mam jednak recepty, jak to zrobić. Skoro nie mogę się cofnąć, muszę znaleźć najlepszy sposób, by pójść naprzód.

Trzeba się jednak skupić na teraźniejszości, aby była jak najlepsza,

aby nigdy jej nie żałować, aby była lepsza niż przeszłość....

Ponownie otworzyłam okno. Po chwili biedronka wyfrunęła.

Zamknęłam okno.  Czy aby w moim mieszkaniu na pewno została tylko teraźniejszość?

Wspomnienia

Odwiedzaj swoje wspomnienia,

Uszyj dla niech płócienne pokrowce.

Odsłoń okna i otwórz powietrze.

Bądź dla nich serdeczny i nigdy

nie daj im poznać po sobie.

To są twoje wspomnienia.

Myśl o tym, kiedy płyniesz

w sargassowym morzu pamięci

i trawa morska zarasta ci usta.

To są twoje wspomnienia, których

nie zapomnisz aż do końca życia.

Zagajewski Adam