Poranny, kolorowy misz-masz

Przeplatane kolorami

Przeplatane kolorami a raczej miłością

zerwaną z płatkami kwiatów i kroplami rosy

przeplatane nadzieją

ufną w nieskończoność piękna

pobudzającą do życia zaczarowany świat

noszony w sercu

ofiarowany światu

na wyciągnięcie zapracowanej dłoni

przeplatane zwyczajną kolorową codziennością

dzieloną na wiele drobnych cząsteczek

by nikomu nie zabrakło

przeplatane życiem o różnych odcieniach

wschodzącego i zachodzącego słońca

ciągle przeplatane

sercem rękoma myślami

nazwane i nienazwane

zwyczajne i niezwyczajne

proste jak nasz los powszedni

przeplatane kolorami.

Nawet nie zauważyłam kiedy wczoraj ponownie minął piąty rok od napisania pierwszej opowieści tutaj. Zaczęłam pisać 2-go lutego. Wybór daty był nieprzypadkowy. Ale o tym już wspominałam wcześniej.

Szczególny dzień w roku

Jednak tak naprawdę piszę od 17 lat. Wcześniej pisałam na WP. Niestety nagle nie tylko moje strony zostały zamknięte. Dwanaście lat pisania uleciało nie wiadomo gdzie. Serce krwawiło, dusza płakała... Ale to już przeszłość. Teraz jestem tutaj i jest mi z tym dobrze. Lubię wracać i odwiedzić dawno nieczytane, znajome strony. To mnie wycisza, zatrzymuje w biegu, którym stało się nasze życie. Pozostawione słowa pod moimi opowieściami zawsze dodają mi wiele optymizmu i otulają niczym ciepły koc w pochmurny i chłodny dzień.

Najchętniej zostałabym tu na dłużej i zapomniała o tym, co dzieje się dookoła, zwłaszcza teraz. Jednak niestety nie jest to możliwe. Świat jest bezwzględny i nie pozwala na wszystko.

Nie, nie narzekam. Nic z tych rzeczy. Po prostu jestem dziewczyną chyba nie z tej epoki, która musi mieć także czas chociażby na przeczytanie paru zdań w książce, na spojrzenie na otaczająca przyrodę, na zamyślenie się patrząc przez okno….

Czasem pytam, dlaczego urodziłam się tu i teraz?

Gdy nie nadążam za biegnącym światem, to myślę, że jestem chyba kobietą końca XIX wieku, której przyszło żyć w XXI wieku, chociaż nie były to czasy najłatwiejsze. Z drugiej strony cieszę się, że jestem tu i teraz, chociaż w pędzącym współczesnym świecie.

Tęcza życia

Nad złotymi łanami zboża

namalowałeś tęczę na niebie Boże,

tęcza z ziemią łączyła niebo,

bo Ty cuda czynić zawsze możesz.

Jasne barwy do lasów sięgały

by listowie ożywić czerwienią,

krople deszczu z błękitem się splotły

i jak perły na niebie się mienią.

Jakiś człowiek utrudzony chciał spocząć

zamyśliwszy się nad losem swoim

snuł refleksję co dobrego uczynił,

a co dziełem było Panie, Twoim.

W złotym pasku w tęczę wplecionym

widział swoje zamiary czyste

co, jak dobre sprawy i czyny

choć codzienne, były jasne i czyste.

Ten ognisty skrawek czerwony

budził jego niepokój i trwogę,

co tu zrobić i jak postępować

aby obrać najwłaściwszą drogę.

Fiolet też mu coś przypominał,

że to wszystko kiedyś przeminie,

trzeba serce miłością napełnić

nim czas ziemski zbyt szybko minie.

Zieleń z tęczy lasom podobna

w serce spokój i ufność wlewała,

że za wszystkie cierpienia i trudy

wszelka radość spłynąć nań miała.

Był tam jeszcze i błękit niezmącony

od którego się serce weseli

kiedy myśl wzlatuje do Boga

by się mogła wobec Pana ośmielić.

Spojrzał człowiek na ten obraz cudny

co przenikał serce radością,

w zamyśleniu głowę pochylił

by się cieszyć Bożą miłością.

Ty, co szukasz nieustannie szczęścia,

gdy niepokój ci serce zasmuca

spróbuj wokół siebie zobaczyć

tęczę dobrych okruchów życia.

Jestem zatem tu i teraz.

Obudziłam się dziś przed świtem. Zawsze się wtedy zastanawiam, dlaczego, gdy mogę sobie jeszcze dłużej pospać, budzę się sama, a gdy muszę wstawać, to jeszcze chwilkę przytuliłabym się do poduszki? Czy nie może być odwrotnie?

Szarość wstającego dnia zajrzała mi do sypialni. Jak zwykle pomyślałam  "to jeszcze nie pora, poczekam aż promienie słońca zajrzą do pokoju i rozpanoszą się jak u siebie".  Włączyłam więc  radio – przy nim zawsze łatwiej mi zasnąć. Wtuliłam twarz w ciepłą poduszkę, ale ptak głośno skrzeczący za oknem nie pozwolił mi ponownie przywołać snu.

Posłuchałam duetu sroczo – informacyjnego i kubkiem ciepłej herbaty powitałam poranek. Popatrzyłam na szare chmury i zamyśliłam się... Tak bardzo chciałabym zobaczyć wschodzące słońce, które rano często zagląda do mojego pokoju...  Chciałabym, żeby ponownie wrócił ciepły, słoneczny dzień.

Mam już dość tej kapryśnej pogody, codzienności  i swojego nie najlepszego humoru... Dlatego "gdy podły nastrój i pogoda", mam ogromną ochotę, "wsiąść do pociągu byle jakiego i patrzeć, jak wszystko zostaje w tyle". Ale czy wszystko?

Może powinnam tylko powtórzyć za Anią z Zielonego Wzgórza:

„Taki ranek, jak dziś, sprawia, że opuszczają mnie wszystkie smutki. Rano nigdy nie zdarza mi się być na dnie rozpaczy. Każdy początek dnia jest inny, rano nie wiemy jeszcze, co przyniesie ze sobą rozpoczynający się dzień, tyle różnych rzeczy może się wydarzyć”.

Ostatnio jednak panuje u mnie szarość. Szary, to ostatnio mój kolor.  Może to wina tego co za oknem? Moje kolory zmieniają się wraz ze mną. Jakiś czas temu szczegółowo opowiadałam o barwach panujących w moim życiu.  

Kiedyś lubiłam wszystko co czerwone. Otaczałam się czerwonym, a gdy wychodziłam z domu, zawsze miałam czerwone dodatki, które pierwsze rzucały się w oczy. Moja czerwona torebka, czerwone rękawiczki, beret....

Byłam cała czerwona. Pełna energii, zapału, z głową pełną planów. Tamten czas minął dawno temu. Pozostały praktycznie tylko makowe wspomnienia….. Ale nie do końca, jeszcze coś czerwonego znalazłoby się.

Potem mój wzrok przyciągał zielenie. Starałam się być wyciszona, spokojna, cicha jak łąka o świcie. Ktoś powie, że jest to zimny kolor. Ale czy na pewno? Być może, ale przecież są też i jego ciepłe odcienie.

Zieleń była i jest mi potrzebna do wyciszenia się, uspokojenia…. Dobrze mi z nim było i nadal jest.

Teraz przeważa szary, ale to przecież barwa z którą dobrze komponują się inne kolory. A on tylko nadaje im silniejszy charakter.

Jednak chociaż moje kolory zmieniają się, to ja wciąż jestem taka sama, chociaż jednak zupełnie inna. Czy to możliwe? Może straciłam tą odrobinę szaleństwa i niepokoju, którą wnosił w moje życie kolor czerwony i za sprawą zielonego stałam się bardziej wyciszona?

Czasami sobie myślę co jeszcze nowego mnie czeka i z jakimi kolorami będę siebie wtedy kojarzyć. Kto wie co jeszcze wymyślę, może bardziej polubię wszelkie odmiany żółtego lub kasztanowego?  W końcu wszystkiego trzeba w życiu spróbować. Nie wydaje mi się jednak, abym stała się cała niebieska, chociaż u innych lubię ten kolor.

Jakim więc tak naprawdę kolorem jestem? 

Skrawek nieba

Namaluję skrawek nieba

wzięty z twoich oczu

podobnych niebu w którym mieszka Bóg

namaluję ten błękit

żeby zamieszkał ze mną na zawsze

będę się w nim przeglądać

jak w zwierciadle radości

ofiarowanej mi każdego dnia

bym kolor twoich oczu

mogła mieszać z kolorem nieba

tym odcieniem błękitu mogę mówić dziękuję

i bezpiecznie kierować pod dach serca i myśli

wszystkie dobre słowa które pozwalają mi

odkrywać każdego dnia na nowo

błękit w twoim sercu

przedziwnie złączony

z błękitem wysokiego nieba.

wiersze Basia Wójcik