Już za parę dni, za chwil parę

 Tyle spraw

Spowity mgłą tajemnicy

podążasz ścieżką ku słońcu

niestraszne ci bezdroża

ludzkich wad

wśród dojrzałych kłosów pszenicy

połyskują ziarna twojej dobroci

ale ty mijasz je spokojnie

jakby nie były twoimi

musisz iść dalej

przez ścieżki wichry i burze

choć dawno przekwitły jabłonie

i nie wiadomo

kto zerwał dorodne jabłka

jeszcze tyle spraw

i tyle ludzi

i tyle poplątanych dróg

słońce jest tak daleko

ale jest

zawsze jest

nawet wtedy gdy ukrywa się za chmurą.

Basia Wójcik

To moja ostatnia opowieść przed wyjazdem. Tak, tak, wiem, że wakacje się kończą. Prawie wszyscy są już po urlopach i wakacjach. Jednak dla mnie jest to najlepsza pora na wyjazd.

Mam nadzieję, że odpocznę i zapomnę o wszystkich problemach.

Zatem szykuję się powoli do wyjazdu. Nareszcie…. Pod koniec tego tygodnia moje ramiona wyjątkowo obciążone są zmęczeniem ostatnich miesięcy. Ciężko wchodzę po schodach, z trudem zasypiam, a jeszcze trudniej wstać rano. Taką mam ochotę nic nie robić, nie myśleć… Chcę nareszcie uciec od codziennego zmęczenia, drobnych, czasem  nieistotnych spraw, które pochłaniają moją energię. Czasem najtrudniejsze są właśnie dla mnie właśnie rzeczy proste, codzienne: W świecie pełnym coraz to nowych produktów czasem czuję się bezradna i zagubiona. Staram się nadążać, aby nie pozostawać w tyle. Dochodzę do wniosku, że życie jest dla tych co są na bieżąco z najnowszymi wynalazkami cywilizacji. Moje umiejętności wyniesione ze szkoły są już przestarzałe. Niedawno nawet przeczytałam, że w pewnym mieście USA dzieci nie potrzebują długopisów, bo pisanie wychodzi z mody. Zamiast tego mają uczyć się szybszego pisania na klawiaturze komputera. Co to w ogóle za pomysł?

Współczesne młode pokolenie przyzwyczajone do komputerów, komórek i zaczyna uważać odręczne pisanie za archaiczną, nikomu niepotrzebną umiejętność. Z duchem czasu postanowiły właśnie iść władze stanu Indiana w USA. Trudno mi jednak sobie wyobrazić pokolenie młodych ludzi, którzy potrafią pisać smsy z szybkością światła, ale nie umieją podpisać. Zresztą patrząc na mojego bratanka i jego kolegów dochodzę do wniosku, że dzieci nie przykładają już uwagi do charakteru pisma. Piszą nieuważnie, spieszą się, robią błędy. Teraz w świecie korektorów, nikt tego od nich nie wymaga. Czasy starannego pisania, kiedy szanowało się każdą napisaną literkę odchodzą w niepamięć… Mam tylko nadzieję, że tak szybko jego unicestwienie nie nastąpi. Zastanawiam się tylko, czy skoro uczniowie nie będą uczyli się pisać ręcznie, będą w stanie odczytać odręczne pismo. Dla mnie cała ta sprawa jest kompletnym nieporozumieniem. Może więc nie warto za wszelką cenę nadążać za wszystkim?

Teraz jednak najważniejszy jest mój urlop.

Chcę się wyspać, a przede wszystkim wyrwać się na parę dni, aby powstrzymać tą wewnętrzną gonitwę a znaleźć spokój.

Będę w moim ukochanym miasteczku siedzieć rano przy oknie, pić herbatę i patrzeć na ludzi biegnących do pracy, odprowadzających dzieci do przedszkola lub biegnących po prostu do sklepu po ciepłe bułeczki.  Będę szczęśliwa, że nigdzie nie muszę pędzić.

Chciałabym się zatrzymać. Stanąć nagle na ulicy i trwać w tym przez…..

Potem znowu przysiądę sobie na chwilkę na rynku, a najchętniej na plantach pod fontanną lub nad jeziorem i znowu będę przyglądać się wszystkim twarzom, które tylko przechodzą przez to miejsce. Mogłabym zmieniać ławki, jedną za drugą. A może po prostu nakarmię kaczki i łabędzie?

Dla mnie osobiście każda podróż, nawet w to samo miejsce co roku,  jest inna, każda z nich wnosi do mojego życia coraz to więcej radości, harmonii i spełnienia. Uwielbiam odkrywać coraz to nowe zakątki, których jeszcze nie poznałam. Jednak powrót na stare wydeptane już uliczki też jest dla mnie ogromną radością. Nie ma nic bardziej wzruszającego, niż znaleźć się w dobrze znanym zaułku, chociaż nie czeskim...

Zaułki

Ze ścian spadają wspomnienia

z cichym łoskotem

wpadają w szczeliny posadzki

ukrywają się pod zadeptaną wycieraczką

wraz z odpryskami farby

ukazują się ludzkie tęsknoty

z zaułków życia targanego wiatrem

stare drzwi skrzypią

jakby chciały ukryć

przed ciekawskim spojrzeniem

zawartość serca

krzywią się linie jak ludzkie życiorysy

tylko promyk słońca

wydobywa ostatnie tchnienie miłości.

Basia Wójcik

Bardzo potrzebuję odpoczynku, przerwy od codzienności, obowiązków, myślenia.

Najchętniej wyjechałabym na dłużej, ale i tak się cieszę, że znowu będę wędrować po moich kochanych uliczkach.

Już nie mogę się doczekać.

Jeszcze tylko parę ostatnich listów i już za chwilę czas na pakowanie...  Szafa już otwarta, a walizka jak co roku uśmiecha się do mnie wyczekując i zachęcająco. Dobrze wie, że nie lubię się pakować. Nigdy nie wiem, czy uda mi się zabrać tylko same najpotrzebniejsze rzeczy. Do tego lato tego roku jest bardzo kapryśne. Bardzo potrzebuję odpoczynku, przerwy od codzienności, obowiązków, myślenia.

Chociaż tak naprawdę walizka już prawie spakowana, a ja czekam już tylko, na moment mojego wyjazdu do krainy za którą tak bardzo tęskniłam. 

Cóż nie pozostaje mi nic innego jak tylko porządnie się sprężyć i jak najszybciej mieć pakowanie za sobą. Perspektywa najbliższych dni jest taka zachęcająca, że warto włożyć w to trochę wysiłku…

Wędrówka

Błąkam się cieniem po starych zaułkach

zaglądam uparcie w szczeliny serca

drżącą bruzdą życia

gładzę mech na kamieniach istnienia

liczę godziny

ważę słowa

wołam umarłych jak żywych

ja

cząstka mojej wsi maleńkiej

broniącej przed śmiercią

stare chatki

wpuszczające przez dziurawe okna

stęsknione duchy przodków.

Basia Wójcik