Matura, maj i....

Nasza matura

P a m i ę t a c i e ?

Także samo kwitnące kasztany

Zapach bzów rozwalał nam głowy

Pięćdziesiąty (!) rocznik kochany

Maturalny wyjątkowy i nasz !

Jakie wtedy śpiewano piosenki

„że matura.. że za rok i że znów”

Ileż marzeń i ambitnych planów

Nawciskano nam wówczas do głów

...że ogromny  horyzont  przed  nami

i... że świat cały leży nam u stóp

              .....................

Przetańczone beztrosko "dni sto"

No i cóż że poprawka że stres…

Przed złem świata strzegł nas Bóg.

I pomagał we wszystkim jak mógł

Było różnie szczęśliwie lub mniej

Lecz codziennie żyliśmy nadzieją

I ufnością pokładaną w niej

Gdy spoglądam czasem za siebie

Bywa że wiosną i podobnie jak wtedy

Kwitną  kasztany i do szaleństwa pachną bzy

To zaskoczona pytam siebie nie wierząc

Czy kilkadziesiąt lat do tyłu...

To na pewno byliśmy my?

Tak tak kochani

To my byliśmy na pewno

I to dla nas tak pięknie zakwitały bzy

I to my co roku (-) przez ponad pół wieku

Wciąż zdajemy tamtą maturę do dziś

Nie zmieniły tego ni lata ni czas

Bo jako żywa pozostała w nas

Tak samo pachnąca bzami

Kwitnąca kasztanami

I na zawsze nasza

Majka Stanek

Wzruszyły mnie te słowa. Zwłaszcza teraz.

Za oknem prawie majowy dzień. Jest świeżo, żółto-zielono-niebiesko. Niestety za oknem zimno. Taka pogoda powoduje, że znowu wspomnienia snują się po moim mieszkaniu, a ja nawet nie mam ochoty ich wyprosić. Wręcz przeciwnie. Pozwalam im się otulić, niczym ciepłym, kolorowym kocem. Maj przecież to także czas wspomnień.

Teraz, gdy ponownie jak co roku o tej porze kwitną, a raczej dopiero zakwitną kasztany (w tym roku wyjątkowo późno), myślę przede wszystkim o moim bratanku Kajtku, który w tym roku zdaje swój egzamin. Niestety tyle go ominęło i ominie. Wycieczki klasowe, studniówka, bal maturalny. W zeszłym roku przepadły im "osiemnastki". Akurat mieliśmy świętować w kwietniu. Jego pokolenie nie będzie miało tych wspomnień. 

Chociaż już tak było.

Maturzyści 1982 też nie mieli studniówek.

Minęło już ponad 30 lat, ale emocje są praktycznie takie same. Obawa o zdrowie i życie najbliższych, niepewna przyszłość, pytania o maturę... Dwa pokolenia. Pokolenie stanu wojennego i pokolenie pandemii. Tyle różnic, ale i tyle wspólnego. Oba roczniki  na pewno będą pamiętać swój rok wchodzenia w dorosłość. Ale to będą ich wspomnienia.

A wspomnienia o mojej klasie, maturze...? Moje licealne lata również nie należały do najłatwiejszych.

Ale czy warto ponownie cofać się do tamtych lat? Niektórzy nie lubią wracać do przeszłości, kiedy byli młodsi, ładniejsi, szczuplejsi.... Przecież dla nich to już odległa historia, wspomnienie, które przez lata zostało tylko ledwie uchwytną mgiełką. Po co więc wracać do tego co minęło, skoro najważniejsze jest to co teraz?

Ja jednak chyba należę do nielicznych wyjątków i lubię wspominać dawne, beztroskie czasy.

Ale czy rzeczywiście matura była dla mnie takim beztroskim czasem? Stres mnie przecież nie ominął. A matura z polskiego była jedną wielką, przerażającą niewiadomą. Chociaż zawsze byłam pilna i do matury przygotowywałam się bardzo rzetelnie, to pamiętam, że przed ustną maturą z polskiego dosłownie spanikowałam. A przecież długie godziny spędziłam na zgłębianiu tego przedmiotu. Jednak miałam i do tej pory mam jedną zasadę: noc jest do spania, a nie do zarywania. 

Dodatkowo dzień wcześniej wybraliśmy się na spacer po naszym parku. Przecież nauka w ostatni dzień nie miała sensu.  Pamiętam nawet, że włożyłam wówczas nową sukienkę, którą wstyd przyznać, ale mam do dzisiaj...  I w którą mieszczę się bez problemu. Kiedyś, chociaż dookoła był kryzys, to doprawdy materiały, z których szyto, były nie do zdarcia. Ale nie o tym dzisiaj...:))

MAJ CZARODZIEJ

Zapachniała wiosna majem

przyszedł miesiąc upragniony,

przyniósł z sobą kwiatów naręcz,

co rumieńcem w polu płoną.

Zaczarował nam dni szare

zmienił w ciepłe, kolorowe

i przywitał słońca żarem

świat barwami pomalował.

Sprzyja wszystkim zakochanym

w parku różą, bzem zakwita

tęczę uczuć niesie dla nich

sercem trzeba ją przywitać.

Toną drzewa w morzu liści

wabi śpiewem wiatr wiosenny,

każde się marzenie ziści

maj czarodziej gotów spełnić.

znalezione w Internecie

Był piękny ciepły dzień, prawie połowa maja.

To powinno sprawić, że w poniedziałek powinnam być wypoczęta, zrelaksowana, ale niestety... Stres był silniejszy.

Teraz z perspektywy czasu mogę powiedzieć, że byłam jednak „szczęściarą”, ponieważ zdawałam tzw. starą maturę. A wiadomo powszechnie, że stare jest lepsze, bo sprawdzone. Maturę zdawałam w czasach, że na pisemnym z polskiego można było liczyć na temat z literatury staropolskiej. To znacznie upraszczało sprawę, bo np. romantyzmu zupełnie nie rozumiałam i nadal chyba nie rozumiem. Najlepsza i najnormalniejsza literatura zaczynała się dla mnie od pozytywizmu (tak, tak "Nad Niemnem" przeczytałam całe), ale na to nie mogłam liczyć. Staropolska była zawsze i tego byłam w stanie się nauczyć. Cóż jak powszechnie było wiadomo, orłem z polskiego nie byłam. Śmiało mogę przyznać, że raczej należałam do matołków, który doskonale  zdawał sobie sprawę, że nie ma co wybierać się na bibliotekarstwo. Bo chociaż kochałam książki, to szans nie miałam.

Dla mnie królowa była i jest tylko jedna - MATEMATYKA. Jednak to właśnie maturę z polskiego teraz po latach wspominam najmilej. Matematyka zdana bez problemów rozpłynęła się we mgle. Natomiast wspomnienia z języka polskiego otulają mnie niczym ciepły koc. Dlaczego się tak stało? Przecież egzamin z polskiego wyzwolił we mnie tylko strach, przerażenie i panikę. Tak, dosłownie wpadłam w panikę. Jednak to właśnie z czwórki z ustnego egzaminu z polskiego cieszyłam się najbardziej. Nie mogłam uwierzyć (razem z moją nauczycielką), że po raz pierwszy moja wypowiedź została oceniona tak wysoko.

Teraz jednak wiem, że naprawdę porządnie przyłożyłam się do tego egzaminu. Wysiłek i determinacja opłaciły się. Chociaż czy cały ten stres był potrzebny? Z perspektywy czasu mogę napisać, że odrobina nerwów była potrzebna. To działało na mnie zawsze mobilizująco. A egzaminy, przed którymi się denerwowałam, zawsze zdawałam lepiej. Na tych, gdzie byłam zbyt pewna, nie było aż tak różowo. Oczywiście nie dotyczyło to przedmiotów matematycznych. Tam było i pewnie i różowo.

Matura, to jednak minęło, ale wspomnienia powracają każdego roku.

Wspomnienia to najważniejsze co nam pozostaje. Najbardziej zapamiętujemy to, co było dla nas najbardziej wzruszające, co najbardziej przeżyliśmy, co poruszyło nasze serce. To będzie zapisane w naszej pamięci do końca życia…Tej pajęczyny wspomnień na pewno nie będę wymiatać i wyrzucać z mojego serca. Cóż niech je dalej oplata.

Pajęczyna wspomnień

Wspomnienia

pokryły się kurzem,

zniknęły wśród marzeń wielu...

odszedłeś w zapomnienie.

Schowały się w kącie

jak pająk

plotąć cienką nić istnienia,

aby nie zginąć.

Zostaną w ukryciu

dopóki ich nie znajdę,

nie zniszczę, mówiąc:

to koniec...

znalezione w Internecie

Dlaczego mała Dziewczynka....? (na życzenie Basi)

Malarz

Kto tak zdolnym jest artystą

kto tak pięknie koloruje

zimą płótno całe białe

jak brylancik pobłyskuje

A gdy biel z obrazu znika

wszystko wkoło zielenieje

wyrastają młode pączki

i krajobraz wiosennieje

Zapach kwiatów się roznosi

drzewa liście wypuszczają

a owady pracowite

chętnie wszystko zapylają

Słońce coraz mocniej grzeje

i zaprasza do zabawy

wyjdźcie z domów moi mili

świat jest piękny i ciekawy

Morze góry i równiny

swoim pięknem urzekają

a zmęczonym ciężką pracą

wytchnienie zapewniają

Wolne chwile i urlopy

wieczory pełne marzeń

ciepłe noce pod namiotem

mnóstwo innych jeszcze zdarzeń

znów kolory się zmieniają

wiatr chłodniejszy wieje

przybywa brązu i czerwieni

krajobraz jesiennieje

Klucze ptaków odlatują

mgła welonem się unosi

melancholia nas dopada

trzeba zimę znów zaprosić

znalezione w Internecie

Od zawsze kiedy mała Dziewczynka patrzy na rysunki, szkice, obrazy, wycinanki, własnoręcznie zrobione karteczki... zazdrości autorom tych prac ich talentu, zdolności. Zastanawia się też, jak jedno zdarzenie może zadecydować o tym, czy ktoś będzie malował, rysował, wycinał... Tak właśnie zdarzyło się w przypadku malej Dziewczynki.

W pracowni artysty malarza

Na palecie lśnią jak prawdziwe diamenty,

Z metalowej tuby wyciśnięte pigmenty.

Delikatnie i starannie są mieszane,

Z wielkim przemyśleniem na płótno nakładane.

Pędzle w harmonii z malarzem żyją,

A także w przyjaźni z płócienną tkaniną.

Z różnobarwnej, nieokiełznanej otchłani,

Wyłania się obraz niczym okręt ze stali.

Od rana do nocy i tak bez wytchnienia,

Artysta na płótno marzenia przelewa.

Szlifując swój warsztat i różne techniki,

Odkrywa oblicza prawdziwej sztuki.

Jego narzędziem jest wyobraźnia,

Z której się rodzi artyzmu magia.

Na stole czekają wciąż płótna szare,

I krosna podparte o ściany białe.

A na sztalugach już prawie skończone,

Dla przyszłych pokoleń dzieło tworzone.

Agnieszka Karcz

A było to tak.

Niespełna siedmioletnia mała Dziewczynka z radością, ale i z ciekawością po raz pierwszy wkraczała w mury szkoły. Wierzyła, że za jej progiem czeka na nią coś nowego, innego niż do tej pory znała. I nie myliła się.

Na jednej z pierwszych lekcji wychowawczyni zadała uczniom pierwszą pracę domową. Trzeba było coś narysować.

Mała Dziewczynka, jak tylko wróciła do domu, od razu zabrała się do pracy. Potem bardzo się cieszyła, że samej udało się jej sprostać temu pierwszemu, ważnemu zadaniu. Następnego dnia pełna nadziei siedziała w ławce, czekając na pochwalę. I co się stało? Mała Dziewczynka dostała najgorszą ocenę w klasie. Niektóre dzieci nawet później jeszcze to jej przypomniały. Mała Dziewczynka zupełnie nie rozumiała, co się stało. Przecież tak, jak nauczycielka kazała, sama bardzo starannie narysowała obrazek. I zrobiła to, jak najlepiej potrafiła.

Długo nie mogła przestać o tym myśleć.

Potem jednak zerknęła do zeszytów koleżanek. A tam... Takie piękne rysunki. I to nie jeden, jak prosiła pani, a kilka. Jak to możliwe? Czyżby mała Dziewczynka była gorsza niż inne dzieci? Mniej zdolna? Przecież w innych zeszytach były prawdziwe cudeńka. Dlaczego ona tak nie potrafi rysować? Owszem jako prawie jedyna, nie chodziła w tej szkole do zerówki. Może to było tego przyczyną? Przecież w jej przedszkolu nikt tak ładnie nie rysował. 

Mała Dziewczynka ze smutkiem stwierdziła, że jej obrazek jest rzeczywiście brzydki.

Jednak mała Dziewczynka, jak to ma nadal w zwyczaju, szukała odpowiedzi na to pytanie. Zatem też szybko rozwiązała tą zagadkę. Te piękne obrazki namalowali rodzice jej koleżanek i kolegów.

Malowanie obrazu

Malujesz akwarelami

pierwsze ślady dzieciństwa

Wyobraźnia jest świeża

jak pączek róży

Ręce uczą się

kształtów od Stwórcy

Dusza spływa

kroplami deszczu

na płótno

Radość jest słońcem

bo przegania mrok

Regina Orzechowska

Mama malej Dziewczynki starała się to wyjaśnić, jednak to nie odniosło skutku. Pozostałych rodziców to nie interesowało, Takie to były czasy. Do tego rodzice większości uczniów robili wszystko, aby dzieci dostały jak najlepsze stopnie. Ale i teraz pewnie nie jest inaczej.

Zatem mała Dziewczynka zaparła się i od tej pory wszystkie prace plastyczne i techniczne wykonywała przy dużej pomocy rodziców. Oczywiście dla samej siebie malowała, ale nie w przypadku, gdy miało to być oceniane.

Z roku na rok mała Dziewczynka dzięki swojemu uporowi, w niektórych przedmiotach stawała się coraz lepsza i na koniec studia zaliczyła z najlepszą oceną.

Jednak do tej pory mała Dziewczynka nie podejmuje się żadnych prac plastycznych, czy też technicznych.  I trochę jej tego brak. 

Maluję słowami moje obrazy,

Na płótnie duszy i kartki oazy,

Maluję sercem i mieszam kolory,

I biały skrawek już wypełniony,

Barwami miłości i uniesienia,

A czasem też bólem, świata cierpienia,

Maluję co widać i tego co nie ma,

Zazwyczaj się mówi, że to marzenia.

Malować słowa, to ciężka jest sztuka,

Gdy pędzlem jest serce, a nie nauka.      

Krzysztof Hess

Opowieść o zielonym złocie

Pokrzywa

Stoi pod płotem pokrzywa

i patrzy na wszystkich krzywo.

Nikt jej nie lubi na świecie!

Nikt z niej wianuszków nie plecie

i do bukietów nie zrywa!

Każdy ją tylko przezywa!

Biedna, ach, biedna pokrzywa!

Przechodził chłopiec przez drogę -

pokrzywa cap go za nogę!

Przebiegło wesołe prosię -

pokrzywa łup je po nosie!

Stoi pod płotem pokrzywa,

okropnie jest nieszczęśliwa.

Wawiłow Danuta 

Opowieść o pokrzywie to z jednej strony baśń, a z drugiej historia naukowych zmagań z tajemnicą ukrytą po włochatymi łodyżkami i soczystymi liśćmi.

Zielone złoto – tak od wieków szeptano o pokrzywie. Pojawia się ona w legendach, często stykamy się z nią niespodziewanie  na naszych ścieżkach. Dlatego nawet nie zastanawiałam się od jakiego ziółka mam zacząć. Przecież to z pokrzywą, jako pierwszą  zetknęłam się jako dziecko. 

Były to nie tylko pokrzywy, z którymi boleśnie zetknęłam się podczas wakacji u Dziadków. Pokrzywy zapamiętałam też z baśni o pokrzywowych koszulach Hansa Christiana Andersena.

Zatem na początek powędrujemy na chwilę do magicznego świata baśni "Dzikie łabędzie”. Główna bohaterka, Eliza, aby uratować braci od zaklęcia złej macochy, musiała upleść własnymi dłońmi pokrzywowe koszule. Najpierw musiała je zerwać gołymi dłońmi, nawet gdyby jej skóra pokryła się pęcherzami. Potem gniotła je bosymi stopami. Z otrzymanych włókien miała upleść dla przemienionych w łabędzie braci koszulki z długimi rękawami. A na koniec narzuć je na łabędzie, aby zły czar prysnął. 

Nie będę streszczać całej baśni. Wiem jednak, że chyba należy ona do nielicznych, które zrobiły na mnie duże wrażenie, które pamiętam do dziś. 

Pokrzywa

Jan rzadko kiedy chorował

żył lat 90 szczęśliwie

mówiono na pogrzebie,

że się kąpał w pokrzywie

ks. Jan Twardowski

Pokrzywę jako roślinę przędzalniczą opisał już w XII wieku Albert Wielki. Do XVII wieku wyrabiano z niej tkaniny i dopiero bawełna oraz jedwab wyparły pokrzywę na długo. Do łask pokrzywa powróciła  na chwilę podczas I Wojny Światowej. Wówczas to Niemcy przypomnieli sobie o niej, gdy na rynku zabrakło bawełny, wełny i... 

Dziś pokrzywa rzadko wykorzystywana jest do tkania, choć cenią sobie ją wciąż rybacy ze względu na to, że włókno tego zioła jest bardzo mocne, do tego nie nasiąka i nie gnije.

Pokrzywa

Śmiały się kwiaty z małej pokrzywy,

że nic nie pachnie, a to je dziwi

i że na łące jest niepotrzebna,

bo, to roślina w kolory biedna.

Jedynie parzyć, to ziele umie,

nie ma wyglądu żadnego w sumie

i wstyd przynosi kwiatom na łące,

bo one piękne są i pachnące.

Są tu: storczyki, róże, piwonie,

wokoło pachną cudowne wonie.

Rośliny mają piękne kielichy,

a ty wciąż parzysz, boś kwiatem lichym.

- Co mam powiedzieć? - Mówi pokrzywa,

z moim parzeniem, to różnie bywa.

Ja jestem tylko małą pokrzywą,

może niepiękną, lecz bardzo miłą.

I chociaż wokół cudowne wonie,

będę żyć tutaj, a wy w wazonie.

Arkadiusz Łakomiak

Ale wróćmy do krainy baśni i legend

Pokrzywę znajdziemy też w nordyckich przekazach. Z jej magicznych właściwości miał bowiem korzystać sam Odyn. Był on najpotężniejszym z nordyckich bóstw. Okrutny i mądry, władający wojownikami i poetami. Jednak nawet tak wszechwładny bóg musiał korzystać z pomocy małej, zielonej rośliny. Zgodnie z pradawnymi przekazami pokrzywa służyła mu do obrony przed “latającym jadem”.

Jego syn Thor władał między innymi błyskawicami. Nieraz zdarzało mu się cisnąć świetlistym piorunem w ludzi. Ci, aby się chronić przed śmiertelnym niebezpieczeństwem palili pokrzywy.

W skandynawskich legendach pojawia się też złośliwy olbrzym Loki. Według wierzeń w swoich niewybrednych żartach zamieniał rybakom sieci w pokrzywy.

O ile dzisiaj trudno jest naukowcom polemizować z pokrzywową ochroną przed piorunami, o tyle już  ziarenko prawdy można znaleźć w przekazie o Loki. Jak pisałam wcześniej pokrzywa naprawdę była kiedyś wykorzystywana jako włókno do plecenia sieci.

Pokrzywa

Pokrzywa, pokrzywa,

Jedna jest głucha, a druga złośliwa,

Pierwsza jasnota - biało kwitnąca,

Druga, jak na złość bardzo parząca.

Nie musisz chodzić nawet do lekarza,

Bo ona czerwone krwinki pomnaża.

Znowu ta głucha - jasnota biała,

Na inne schorzenia ulgę przynieść miała.

Rosną w zaroślach, nikt na nich nie zważa,

W lesie na łące, lub u gospodarza.

Na miedzy wypuszcza korzenie głęboko

I ponad ziemią wyrasta wysoko,

Gdy obok przechodzisz, łapiesz się za nogi,

Och, jak mnie parzy, krzyczysz Jezu drogi!.

Bąbelki z pokrzywy przemywasz śliną,

Nacierasz octem, przykładasz gliną,

A nie wiesz o tym, że jej właściwości

Wyganiają reumatyzm z naszych chromych kości.

I niech sobie rosną, nim ktoś się pomyli,

I wszystkie pokrzywy na polach opyli.

Nie tylko pokrzywy, lecz i inne zioła,

Oj niech nie zostanie nasza ziemia goła!

Urszula Skrabalak

My, Słowianie siłę pokrzywy wykorzystywaliśmy podobno również na przeróżne sposoby.  Od wieków była ona rośliną magiczną. Używano ją do ochrony przed urokami. Aby nabrała właściwości robiono z niej napar, którym skrapiano ubrania i domostwa. W przekazach zachowanych w literaturze można dostrzec też analogie do mitologii nordyckiej. Słowianie także wierzyli, że przed nadejściem burzy należy palić pokrzywy. Dzięki temu strzechy nie imały się piorunów.

Z bardziej przyziemnych zastosowań pokrzywy też zielarze, cyrulicy i lekarze. Pisali o niej Hipokrates, Dioskurides i Pliniusz. Była stosowana głównie jako środek tamujący krew.

Pokrzywa

rośnie pod płotem wielka pokrzywa

gruba włochata i uszczypliwa

jak to pokrzywa

rośnie od wiosny wspina się w górę

nawet nie zadba o swą figurę

ach jaka dumna

och jak zielona

uch jak kłująca

i pokrzywiona

już ledwo stoi ledwo pion trzyma

wiatr jej parzące liście wydyma

deszcz ją usiecze słonko upali

a ona pnie się dalej i dalej

bo chce się wynieść ponad parkany

i świat zadziwić swymi wdziękami

wybudowała już z pąków stożek

by olśnić kwieciem stworzenia boże

lecz choćby nie wiem jak się starała

i nie wiem jak się napracowała

to nie podoła takie są fakty

bo niepozorne bardzo ma kwiaty

znalezione w Internecie

W polskiej medycynie ludowej stosowana ją do biczowania i do robienia okładów w chorobach reumatycznych. Wywar serwowano chorym na zimnicę, gorączkującym, zmagającym się z kokluszem, astmą, kurczami, w chorobach żołądka. Pokrzywę ceniły położne, a nawet znachorzy leczący dziury w zębach dymem z palonych pokrzyw. Słynna zielarka Maria Treben radziła z kolei: „nigdy nie może utworzyć się coś złośliwego, jeśli będziemy nie tylko czcili naszą dobrą pokrzywę, ale do tego jeszcze przyjmowali w regularnych odstępach jej cudowną energię w postaci herbaty”.

Pokrzywa może dostarczać wielu ważnych składników odżywczych i leczniczych: wapń, fosfor, magnez, żelazo, mangan, krzem, witaminy: B2, C, K, E, karotenoidy, flawonoidy, kwasy organiczne i tłuszczowe, chlorofil , serotoninę, histaminę, garbniki, olejek eteryczny, acetylocholinę. Polecana jest przy niedokrwistości i anemii. Pokrzywa stosowana jest także w kosmetyce, szczególnie do pielęgnacji włosów.

Pokrzywa. Chwast rosnący dosłownie wszędzie. 

Wzbudza lęk i zachwyt. Najważniejsze jednak, że od stuleci pokrzywa spowija zielonym wdziękiem nasze zdrowie.

Pokrzywa jest niczym cudowna apteka rosnąca dookoła. Wystarczy tylko rozejrzeć się i ostrożnie po nią sięgnąć. Gdy już przezwyciężymy strach przed jej parzącymi igiełkami, to odpłaci się nam stokrotnie.

Już wyglądam młodej, zielonej roślinki w moim ogrodzie.

POKRZYWA

Nikt nie pisał o pokrzywie

Ja sentyment do niej żywię

Rośnie wszędzie gdzie popadnie

Gdzie nasionko z wiatrem spadnie

Człowiek ma ją tu za chwosta

Pozbył by się chętnie  -basta

Niech nam rośnie i rozkwita

Choć roślina pospolita

Tu się właśnie tylko zdaje

Czas więc zmienić obyczaje

Uświadomić swych rodaków

Zbyt w naturze wiele braków

A roślina to nie zwykła

Nuż dlatego że przywykła

Rosnąc tam gdzie nie chcą inne

I co ? Nie jest to aż dziwne

Że jej pełno aż w nadmiarze

Jest natury dla nas w darze

Na bok do niej wszelkie złości

Ma lecznicze właściwości

Nie odkryte wszystkie zatem

Z góry ją pilnuję z batem

To najlepsze są sposoby

By powstrzymać te osoby

Którym brak jest świadomości

A na pewno wiadomości

Przemądrzałe  niedouczki

Przecież rosną wasze wnuczki

Tu się zwracam do młodzieży

Niech się uczy i zawierzy

I pilnuje tej przyrody

Są zbyt wielkie już w niej szkody

A na koniec się ośmielę

Moi młodzi przyjaciele

Napisałem krótką fraszkę

By zakończyć tę igraszkę

Gdy dotyka cię pokrzywa

Robi ci się mina krzywa

Tak się właśnie czasem zdarzy

Że pokrzywa mocno parzy

Robią bąble się na ciele

Po co człowiek więc ją piele

Lepiej wcale jej nie tykać

Po co z bólu ślinę łykać

(Tak w nawiasie jeszcze wtrącę

Coraz mniej pokrzyw na łące)

Znalezione w Internecie