Nostalgie na koniec października

Co lubię jesienią?

Lubię brnąć przez szeleszczące liście.

Lubię słońce na błękitnym niebie.

Lubię długie wieczory przy świecach.

Lubię ciepłe swetry i grube skarpety.

Lubię mgliste poranki.

Lubię jesienną nostalgię.

Lubię słuchać deszczu bębniącego o szyby.

Lubię poranki po deszczowej nocy.

Lubię ogrzewający ręce kubek z gorąca herbatą.

Lubię zapach ognisk, tak znanych z dzieciństwa.

Lubię chwytać te piękne ulotne chwile.

Lubię zbierać kawałki puzzli wspomnień.

Tak wspomnienia najbardziej są aktywne jesienią.

Lubię poddawać się nostalgii po dniach spędzonych na pogoni za życiem.

Przeszłość znowu zapukała do mojego okna na 7 piętrze. Zastanawiam się tylko, czy nie polubiła mnie ona zbyt bardzo, bo odwiedza mnie dość często. Dlaczego z mojej rodziny odwiedza tylko mnie? Nie, nie skarżę się. To pukanie jest zawsze ciche i nieśmiałe, a wizyta zawsze nostalgiczna, pełna ciepła i uśmiechu. Przeszłość puka do mnie, abym nie zapomniała.

Tym razem pojawiła się jako dawna zapomniana melodia. Ciepło zrobiło się na duszy, gdy zabrzmiało tych kilka znajomych taktów.

Piosenka rozsiadła się, rozpanoszyła, dotarła do najgłębszych zakamarków pamięci i przywołała najdawniejsze wspomnienia. Na nic starania, aby się jej pozbyć.

Piosenka połączyła mnie z odległym dzieciństwem. Dzięki niej cofnęłam się w przeszłość i znów byłam dziewczynką. Byłam wówczas beztroska i bezpieczna z Rodzicami, Dziadkami....

Potem (Nie piszą listów...)

Nie piszą listów

nie telefonują

nie jeżdżą samochodami

w niebie chodzą na piechotę

umarli

Spotkasz ich potem

ksiądz Jan Twardowski

Jednak teraz ponownie uświadamiam sobie, że tak naprawdę do końca nie wiem kim byli moi Dziadkowe. A przecież poświęcili mi tyle swojego czasu. A ja zamiast ich wysłuchać wolałam zabawy na podwórku z rówieśnikami. Teraz żałuję, że nie znałam ich marzeń, nie wiem kim chcieli być jak byli mali, co myśleli o swoim życiu i otaczającym ich świecie.

Często pod koniec października wspominam. Ale teraz dzięki tej melodii obrazy są jeszcze bardziej wyraziste. Widzę mieszkanie Dziadków, jakby to było wczoraj, a nie... lat temu. Pamiętam nas siedzących za owalnym stołem w dużym pokoju. To był pokój na specjalne okazje, do którego się nie wchodziło.

Nagle ogarnęło mnie uczucie, że niespodziewanie dostałam szansę podejrzenia tego minionego świata po drugiej stronie drzwi przez dziurkę od klucza.

Kochany Panie.

I ciągle widzę ich twarze,

ustawnie w oczy ich patrzę -

ich nie ma - myślę i marzę,

widzę ich w duszy teatrze.

teatr mój widzę ogromny,

wielkie powietrzne przestrzenie,

ludzie je pełnią i cienie),

Ja jestem grze ich przytomny.

Ich sztuka jest sztuką moją,

melodię słyszę chóralną,

jak rosną w burzę nawalną,

w gromy i wichry się zbroją.

W gromach i wichrze szaleją

i gasną w gromach i wichrze -

w mroku mdlejące i cichsze -

już ledwo, ledwo widnieją -

znów wstają - wracają ogromne,

olbrzymie, żyjące - przytomne.

Grają - tragedię mąk duszy

w tragicznym teatru skłonie,

żar święty w trójnogach płonie

i flet zawodzi pastuszy.

Ja słucham, słucham i patrzę -

poznaję - znane mi twarze -

ich nie ma - myślę i marze,

widzę ich w duszy teatrze!

Wyspiański Stanisław

Czasem nie chcę przypływu wspomnień.

Doskonale wiem, że gdy tylko chcę wzniecić nie całkiem jeszcze wygasłe wspomnienia, to im bardziej dmucham, tym bardziej pieką mnie oczy.

Jednak tamten miniony świat nie chce być zapomnianym i pewnie dlatego otwiera przede mną te drzwi.

Dlatego czasem zapominam, gdzie przebiega granica dzieląca mnie od tamtych chwil. A przecież o pewnych zdarzeniach chcę zapomnieć. I rzeczywiście to mi się udaje. Jednak nie tylko te niemiłe wspomnienia z czasem się zacierają. Upływający czas przykrywa wszystko coraz gęstszą mgłą. Pozostaje jedynie ulotne wspomnienie. Żałuję, że te cudowne wspomnienia blakną niczym stare rysunki namalowane ołówkiem.

Dobrze jednak wiem, że zawsze pozostanie po nich jakiś ślad. Tak całkiem w niepamięć to one nie pójdą.

Już za kilka dni postawię lampki dla tych co odeszli. One są jednym z dowodów mojej pamięci, którą noszę w sercu...

W moim Miasteczku zrobiłam już to niedawno. 

Takie ciche, ciche święto,

Rozjarzone świeczkami,

Dzień, w którym serce pozdrawia,

Pamięta Tych, co rozstali się z nami.

Święto rozsnute mgliście

Nad jesiennym, zadumanym światem,

Gdy żywi zmarłym dobrą myśl wyślą,

Zmiotą z grobu zeschłe liście,

Położą kwiatek.

Hanna Łochocka

Cierpliwie zbieram kawałki puzzli z przeszłości, do końca niewiedząc jaki jest obrazek na pudełku. Bardzo chciałabym go zobaczyć w całości. Jednak do końca układanki jeszcze daleko. Do ułożenia pełnego obrazu brakuje mi jeszcze wiele kawałków.

W moim sercu zawsze pozostanie miejsce ze wspomnieniami, którego nigdy niczym nie da się wypełnić.

Wspomnienia będą we mnie zawsze. Nie chcę, aby przykrył je kurz.

Jednak z drugiej strony ktoś napisał:

Wspomnienia są jak kurz. Chociażby się go ścierało, to i tak powróci.

A kurz przecież usuwamy. Może więc powinnam zdmuchnąć wszystkie wspomnienia, niczym pokrywający meble kurz... A może to wspomnienia pokrywają kurz?

Jak jest naprawdę? Czy mam się zabrać za porządki, czy też pozwolić opadać kurzowi?

Jedno jest bowiem pewne. Czas stale, nieustająco, bez przerwy nakłada kurz. A ja:

A ja lubię kurz.

Lubię kurz

i już.

Bo jak wpadnie do pokoju słońce

to zapali pyłki pląsające

i tak pięknie tańczyć będą bez muzyki

złote smużki

złote iskry

złote złote punkciki.

Albo jak się zakurzy półka

można palcem pisać kreski i kółka

i okręcik narysować i fale

i popłynąć nimi jak najdalej

do krainy na stole

gdzie złoty kurz nad polem

i nad drogą złote chmury tańczące.

A w tym złocie

zachodzi słońce

Joanna Kulmowa

Naprawdę czasem lubię kurz..