Dwa oblicza Pani Jesieni

Pani Jesień

Przeszedł sobie dawno

śliczny, złoty wrzesień...

Teraz nam październik

Dała pani jesień...

Słono takie śpiące,

Coraz później wstaje,

Ptaszki odlatują,

hen, w dalekie kraje.

W cieniu, pod drzewami

Cicho śpią kasztany,

każdy błyszczy pięknie,

niby malowany.

Zofia Dąbrowska

Pan Październik także już od odszedł.

Pani Jesień zadomowiła się u nas na dobre. Niestety jak zwykle bywa kapryśna i niestała. Na szczęście jednak jak do tej pory rzadko roni łzy.

W tym roku często jest wesoła, a świat obdarza ciepłym uśmiechem. Ma sukienkę utkaną ciepłych barw, które błyszczą w promieniach słońca. Na szyi ma nieodłączne korale z jarzębiny. Jest zdolną malarką, która w swojej palecie ma przede wszystkim brąz, czerwień i złoto. Cały świat otulony jest dzięki niej złocistymi kolorami.

Urocza złota Pani Jesień potrafi zachwycić, wlać radość w nasze serce. Cieszy nas ciepłymi kolorami, słońcem, kwiatami w wazonie, jesiennymi zapachami i smakami przywołującymi wspomnienia.

Kolorowe liście szeleszczą pod stopami, powietrze pachnie deszczem i dymem palonych ognisk, kasztany lśnią w słońcu...

Czasami chce być trochę tajemnicza i melancholijna, sięga po jasny kolor szary i otula drzewa, krzewy, domy i ogrody poranną mgłą. Ale ta jesienna królewna jest dla nas dobra, złoto-kasztanowa, szumiąca przyjaźnie, a przede wszystkim szczodra. Tak, Pani Jesień jest najbogatsza w kolory, zapachy i smaki. W darze niesie nam najwięcej prezentów. Ma najwięcej do zaoferowania. Rumiane jabłka, soczyste gruszki, słodkie śliwki, orzechy włoskie, grzyby, uśmiechnięte dynie, pieczone ziemniaki, pomidory, papryka, winogrona, żurawina a nawet kwaśne jeżyny... Nie należy zapominać o tym, że zachwycają nas wrzosy, jarzębina, astry, chryzantemy..... Lista mogłaby być jeszcze długa.

Za Anią z Zielonego Wzgórza mogę powtórzyć: „Jakże się cieszę, że żyję na świecie, w którym istnieje październik! Jakież to byłoby okropne, gdyby natychmiast po wrześniu następował listopad!"

Tak, Pani Jesień  najpiękniejsza jest w październiku, gdy przeważa kolor złoty, pomarańczowy, czerwony... Wówczas jest prawdziwą czarodziejka, zwłaszcza gdy w wędrówce towarzyszy nam jej ojciec, król Słońce. Spacer razem z nimi należy do prawdziwych przyjemności. Świat jest ciepły, kolorowy...

Z takich chwil czerpię energię i dobre myśli na szaro-bure zimne dni.

Królewnę Jesień lubię też za to, że przegania letni upał.  Bo jak pisał Francis Scott Fitzgerald: „Życie zaczyna się dopiero jesienią, kiedy robi się chłodniej.”

Każda z córek króla Słońce jest na swój sposób urokliwa, każda potrafi czarować swoimi kolorami i nastojami,  niepowtarzalnością. Każda ma też swoje wady. Ma je także Pani Jesieni.

Bo z drugiej strony jej dobry, optymistyczny nastrój szybko mija.

Listopad i listonosz

Jest listopad czarny, trochę złoty,

mokre lustro trzyma w ręku ziemia.

W oknie domu płacze żal tęsknoty:

Nie ma listów! Listonosza nie ma!

Już nie przyjdzie ni we dnie, ni w nocy,

złote płatki zawiały mu oczy,

wiatr mu torbę otworzył przemocą,

list za listem po drodze się toczy!

Listonosza zasypały liście,

serc i trąbek złocista ulewa!

ach i przepadł w zamęcie i świście

list, liść biały z kochanego drzewa!...

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Słoneczny dzień nagle potrafi się zmienić w pochmurny i zimny wieczór. Padający deszcz i towarzyszący mu wiatr potrafią zerwać liście z gałęzi, pozostawiając drzew coraz bardziej gołe, słabo odziane na przyjście większego chłodu. Pożółkłe liście opadają wraz ze smutkiem. Dojrzała Pani Jesień potrafi być smutna i kapryśna. Sukienkę w ciepłych złoto-czerwonych kolorach zamienia na płaszcz uszyty z szaro-burego koloru. Może chce być niewidoczna we mgle, aby nikt na nią nie nakrzyczał, że jest szara, mglista, wietrzna, zimna, pełna pluchy... Że ogołaca drzewa, przepędza ptaki...

Moje prośby wciąż ma za nic i znowu wiatrem wieje, deszczem kosi. Nawet parasol nastawia przeciwko mnie.

Pogoda nie zachęca więc do spacerów. Jest zimo, szaro, mokro... Smutne wspomnienia snują się dookoła. Długie jesienne wieczory pukają do drzwi.

To także zmiana czasu, nieustanne przemijanie, melancholia, smutek, że coś się kończy... A przede wszystkim powszechnie, że jest l nielubiany Pan Listopad. Jak napisała jedna z moich ulubionych pisarek Aleksandra Marinina:

"Listopad to miesiąc najsmutniejszy, kiedy złoty urok jesieni już zniknął i nieuchronne nadejście długich, ciemnych, zimnych dni staje się oczywiste aż do bólu. Listopad to miesiąc najbardziej beznadziejny, jako że deszcz i błoto, które w marcu i kwietniu są zwiastunem ciepła i nadziei, w tym przedzimowym okresie przynoszą tylko smutek i przygnębienie."

Większość nie lubi tego miesiąca. Mówią, że Pan Listopad jest ponury, deprymujący... Czy pobudka po piątej rano może być wówczas przyjemna? Zwłaszcza, że czeka nas nie tylko droga do pracy przez kałuże w ciemnościach, ale i zmaganie się z zimnym, porywistym wiatrem.

„Ze wszystkich miesięcy najmniej lubił listopad, bo to miesiąc kurczącego się dnia, niknącego światła i niepewności, która jak sierota błąka się między jesienią a zimą.” John Verdon

Tak, to takie zawieszenie między tymi porami roku. Między złotą, kolorową, pogodną Jesienią, a białą, stateczną i spokojną Zimą, która przed świętami dostarcza nam dużo ciepła.

Listopadowa Pani Jesień nie zachęca do spacerów. Wolimy zostać w domu i dla polepszenia humoru, zaszywamy się w fotelu, z kubkiem ciepłej herbaty lub kawy, czymś słodkim, ciekawą książką...

Również miasta i miasteczka buntują się przeciwko Panu Listopadowi, gdy zmrok zapada zbyt szybko, a na dworze jest przenikliwie zimno i wilgotno. Wówczas wszystkie rozświetlają się setkami ciepłych świateł.

Listopad przychodzi

I listopad odchodzi

Z ostatnimi czerwonymi jagodami

I pierwszym śniegiem

(…)

Ogień się pali

Czajnik śpiewa

Ziemia tonie w odpoczynku

Aż do wiosny.

Clyde Watson

Nie będę już zatem powtarzać tych niemiłych słów pod adresem Pana Listopada, bo jeszcze bardziej posmutnieje i się rozpłacze. A przecież nikt tego nie chce. Można bowiem znaleźć jego pozytywne strony. Tak, tak... I on ma takie, chociaż nie zawsze je dostrzegamy.

Ja lubię listopad za mgłę, która wita mnie rano i jak wychodzę z domu, to otula niczym miękkim płaszczem. To czas spokoju, refleksji, zadumy, nostalgii, a przede wszystkim zwolnienia tempa przed grudniowym, przedświątecznym chaosem. A ja tak nie lubię tego pędzącego, niezorganizowanego świata.

Bo ten Pan Listopad tak naprawdę nie jest wcale taki zły

JESIENNE RÓŻE

Jesienne róże

strażniczki listopadowych ogrodów

przystrojone w welon porannej mgły

w diademach z brylantów rosy

trwają na przekór obietnicom zimy

w miłosnych objęciach południowego słońca

rozmawiają z zabłąkanymi liśćmi

o minionych zdarzeniach

o radości lata które zbyt szybko odeszło

dotykam lekko ich płatków

by nie uronić żadnej kropli rosy

która być może jest łzą najprawdziwszą.

Basia Wójcik