W zwolnionym tempie

Szybko
Szybko, zbudź się, szybko, wstawaj!  
Szybko, szybko, stygnie kawa!
Szybko, zęby myj i ręce!
Szybko, światło gaś w łazience!

Szybko, tata na nas czeka!
Szybko, tramwaj nam ucieka!
Szybko, szybko, bez hałasu!
Szybko, szybko, nie ma czasu!

Na nic nigdy nie ma czasu?

A ja chciałbym przez kałuże
iść godzinę albo dłużej,
trzy godziny lizać lody,
gapić się na samochody
i na deszcz, co leci z góry,
i na żaby, i na chmury,
cały dzień się w wannie chlapać
i motyle żółte łapać
albo z błota lepić kule
i nie spieszyć się w ogóle...

Chciałbym wszystko robić wolno,
ale mi nie wolno?
Danuta Wawiłow 
Często piszę, że wszyscy uczestniczymy w wyścigu, którym jest nasze życie. Liczy się tylko to, aby szybciej, wyżej…. 
A przecież można wolniej, czyli slow. Slow - słowo ostatnio coraz bardziej popularne. Slow life, czyli zwolnij. 
Dla nas słowa "wolny", "powolny" kojarzą się z czymś leniwym, rozlazłym, ociężałym, niemrawym. A tutaj raczej chodzi o uważność na to co nas otacza lub  zwykłe zadumanie. Wolne życie bowiem nie polega na życiu w zwolnionym tempie. Po prostu należy robić wszystko w odpowiednim tempie, bez zbędnego pośpiechu. Chodzi o to, by unikać sytuacji, w których niepotrzebnie się stresujemy, bierzemy na swoje barki więcej, niż jest to konieczne.
Jednak jak w dzisiejszym świecie żyć powoli? Czy to w ogóle jest możliwe?
Szaleńcze tempo wkrada się nie tylko w naszą pracę, ale  i życie prywatne. Jesteśmy już praktycznie niewolnikami czasu. Cały czas biegniemy, gonimy za czymś, spieszymy się. Nawet nie potrafimy odpoczywać na urlopie, na który tak długo czekaliśmy. 
Stale myślimy, że coś powinnyśmy, musimy.... Przecież nie możemy się spóźnić, zapomnieć o... Wszystko musi się zmieścić w planie ułożonego dnia. Każdy dzień ma się toczyć w odpowiednim rytmie. 
Ten pędzący świat uderza też w dzieci. Dorastają one szybciej, niż wcześniej. Ich kalendarz jest nawet bardziej przepełniony niż dorosłego. 
Do tego nieustannie je poganiamy. A one z natury zupełnie nas wówczas nie rozumieją. To one potrafią delektować się każdą chwilą. Chcą być "tu i teraz". To umiejętności, o których my zapomnieliśmy. A teraz chcemy pozbawić tego nasze dzieci. 
Zwolnij trochę...
Wstajesz
idziesz
biegniesz
pędzisz
czy każdy dzień
w biegu tak już spędzisz?
stań
pomyśl
zwolnij
odpocznij
choć przez chwilkę
czy tyle potrzebujesz,
że całymi dniami tak pracujesz?
ktoś
czeka
i tęskni
stoi przy tobie
pomyśl więc wtedy
o najbliższej ci osobie
najwierniejszej pod niebem.
Czasem tak smutna siedzi w domu
jak mebel niepotrzebny już nikomu
znalezione w Internecie
Ale dzisiaj chciałam napisać o tym, że ten pęd przenosimy także do sfery, która jeszcze do niedawna związana była ze spokojnym celebrowaniem. Niestety teraz nie mamy już czasu, aby każdego dnia usiąść wspólnie do stołu, zjeść razem posiłek  i choć przez parę minut podzielić się własnymi myślami, nacieszyć się własnym towarzystwem. 
Coraz częściej spożywamy byle jakie jedzenie w biegu. Gorąca kawa na śniadanie kanapka, pośpieszny lunch w barze na rogu, obiad wieczorową porą odgrzewane w mikrofalówce….  Niestety wszystko to staje się naszą codziennością. Nie mamy czasu delektować się tym, co jemy, nie dbamy o to, co na talerzu.
A przecież z drugiej strony dobrze wiemy, że od tego, jak się odżywiamy, zależy nasze zdrowie i samopoczucie. Do zwolnienia przy posiłkach nie przekonuje nas także to, że pospiech i byle jakie jedzenie przyczynia się do nadwagi i gwałtownego wzrostu liczby osób cierpiących na choroby cywilizacyjne.
Ostatnio czytałam o idei Slow Food. Która jest protestem przeciw przyśpieszeniu współczesnego świata. Symbolem tego ruchu jest ślimak – istota ze swej natury powolna, a więc zupełnie niepasująca do naszej goniącej cywilizacji. Ślimak to symbol przeciwko prędkości, która jest już obsesją współczesnego świata. Oznacza pragnienie odwrócenia czasu, jest pochwałą odpoczynku i relaksu, których brakuje w naszym życiu.
Slow Food zakłada jedzenie w spokoju, powoli, bez pośpiechu. Podczas posiłku należy się delektować smakiem wyglądem i zapachem potraw. Należy więc skończyć z jedzeniem w biegu w barach szybkiej obsługi czy wręcz na ulicy. Idea Slow Food ma spowodować, że człowiek na chwilę oderwie się od codziennych obowiązków, żeby w ciszy i spokoju ducha zjeść coś smacznego i zdrowego.
Slow Food chce uchronić od zapomnienia wszystkie „ginące gatunki” potraw. Inicjatywa ta została nazwana Arką Smaku, co jest odwołaniem do biblijnej arki Noego, zagrożonej przez potop żywności typu fast food. Człowiek powinien zapewnić przetrwanie zagrożonym gatunkom zwierząt, jadalnych ziół, roślin przyprawowych, zbóż i owoców, także dziko rosnących.  Należy ratować produkty oryginalne, tradycyjne i niespotykane w innych miejscach na świecie.
Żywność Slow Food jest to produkty nisko przetworzone, wytwarzane metodami tradycyjnymi. Są bez sztucznych dodatków, barwników, aromatów, konserwantów, polepszaczy smaku. Metody wykorzystywane przy produkcji to wędzenie, duszenie, marynowanie, dojrzewanie, wyciskanie. Wszystkie surowce są pochodzenia naturalnego. Taka żywność ma unikatowy smak i zapach. Ma też więcej wartości odżywczych, jest dobrze przyswajalna przez organizm. Zwolennicy Slow Food twierdzą, że taka żywność chroni przed chorobami, wzmacnia siły obronne.
Filozofia Slow Food to nie tylko zdrowa, jak najmniej przetworzona, tradycyjna żywność i delektowanie się jej smakiem.  Aby żyć w stylu Slow, należy zwolnić, a czasem zatrzymać pęd życia. Mniej czasu poświęcać na codzienne obowiązki, pracę, a więcej na obcowanie z przyrodą. Wypoczynek na łonie natury przywraca spokój i wycisza.
A my raczej pędzimy przez życie bez zastanowienia. Dążymy do osiągnięcia zamierzonego celu. A gdzie jest cieszenie się z każdego drobiazgu, chwili, napotkanej osoby... Po prostu z tego co codzienne, proste, zwyczajne. Choćby ze wspólnego posiłku, rozmowy przy stole....
Może warto więc posłuchać tej filozofii i zadbać o siebie? Musimy przecież być dla siebie troskliwi i wyczuwać potrzeby naszego organizmu, który teraz często zapominany, kiedyś się zbuntuje i będzie chciał odpocząć. Może warto zacząć myśleć o nim już teraz? Może warto czasem spędzić leniwie ciągnący się dzień. Może na pewien czas zamienię się w ślimaka, zwłaszcza kiedy wiatr i deszcz za oknem usypiają? Może...
Pośpiech i powolność
Jednym za bardzo śpieszno jest,
nie patrzą za siebie, 
nie dostrzegają tego co teraz.
Co teraz trwa w bycie.
Tylko mkną do przodu,
ta prędkość zamazuje ludzi.
Twarze bliskich stają się niewyraźne.
Bieg na krótkim wdechu.
Ta nieuwaga,
nieuważne patrzenie,
podetnie im nogi.

Jedni, ci co zwalniają czas,
chcą nacieszyć się chwilą,
zdegustować każdą drobinę.
Lecz jak potem odrobić straty?
Dogonić teraźniejszość?

Nigdy nie będziemy mogli iść,
zawsze tylko tysiące maratonów
zamiast spokojnego kroku.
Więc co jest lepsze?
Przyśpieszać
albo zwalniać...
Przyśpieszać,
czy zwalniać?
znalezione w Internecie

Niby zimowe myśli

Widziałam wiatr.
Widziałam wiatr o siwych włosach, 
roznosił spokój wśród pól, 
w miękkie babie lato kości grzał, 
a innym razem lasy kosił, 
spadał ostrzem z gór, 
młody był, Bogiem był i gnał wolny tak. 

Wiele dni, wiele lat, czas nas uczy pogody, 
zaplącze drogi, pomyli prawdy, 
nim zboże oddzieli od trawy. 
Bronisz się, siejesz wiatr, myślisz jestem tak młody, 
czas nas uczy pogody, 
tak od lat, tak od lat. 

Ilu ludzi czas wyleczył z ran, 
zamienił w spokój duże krwi, 
może kiedyś tam, pod jesień tak, 
znów czoło wypogodzi i wygładzi brwi. 

Widziałem dni w muzeach sennych, 
o wnętrzach zimnych jak mrok, 
starsi ludzie w rogach wielkich sal, 
księgi pięknych myśli pełne, 
pokrył gruby kurz, 
herbaty smak, kapci miękkich szum, spokój serc.
Grażyna Łobaszewska
Kilka dni temu znowu powiał chłodny wiatr. 
Wiatr był wyjątkowo  niespokojny... Do tego deszcz padał coraz mocniej i idąc z pracy nawet nie zamierzałam otwierać parasola... Szłam wolno, wsłuchując się w swoje kroki. A w myślach krążyła mi melodia...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny
I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,
Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...
Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną
I światła szarego blask sączy się senny...
O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

Ale czy na pewno jesienny? Przecież mamy zimę? Jednak czy to zima, czy nie zima?
Muszę przyznać, że męczy mnie ta szarość za oknem. Jest tak listopadowo. Chciałabym patrzyć przez okno na białą Panią Zimę, która puchową pierzynką otula świat dookoła, a na wierzchołki drzew i kominów zakłada białe czapki. Nawet chciałabym powoli powędrować po tym białym, nieskazitelnym świecie. 
A tak tylko wieje i pada. Chociaż ten deszcz był tak potrzebny.  
Wiatr czasem łamie gałęzie, porywa i  unosi wszystko, co jest słabsze od niego. Za wszelką ceną stara się przecisnąć przez framugę okna i zajrzeć z ciekawością do środka. Muszę zatem szczelnie zamknąć okno, aby nie marznąć, gdy spoglądam na wirujący w tańcu z wiatrem świat. 
W zimie najbardziej podatne są na jego powiew płatki śniegu, które najdelikatniej potrafią wirować w powietrzu. Teraz tylko krople deszczu są całkowicie zdane na prowadzenie wiatru, który rzuca je w przypadkowe miejsca. Najczęściej wkradają się pod parasol i zraszają włosy i twarz. 
Ptaki z trudem utrzymują się na gałęziach. Ludzie w pośpiechu starają się jak najszybciej znaleźć schronienie.  Jedni podążają z wiatrem, inni wręcz przeciwnie… 
Podobnie jest w życiu. 
Wszystko dookoła nas biegnie jak szalone. Wiejący w naszym życiu wiatr pcha nas do przodu.  Zazwyczaj poddajemy się jego sile. Stale więc biegniemy, a czasem nawet pędzimy unoszeni wiatrem życia.
Dwa wiatry
Jeden wiatr - w polu wiał,
drugi wiatr - w sadzie grał:
Cichuteńko, leciuteńko,
liście pieścił i szeleścił,
mdlał...

Jeden wiatr – pędziwiatr!
Fiknął kozła, plackiem spadł,
skoczył, zawiał, zaszybował,
świdrem w górę zakołował
i przewrócił się, i wpadł
na szumiący senny sad,
gdzie cichutko i leciutko
liście pieścił i szeleścił
drugi wiatr...

Sfrunął śniegiem z wiśni kwiat,
parsknął śmiechem cały sad,
wziął wiatr brata za kamrata,
teraz z nim po polu lata,
gonią obaj chmury, ptaki,

mkną, wplątują się w wiatraki,
głupkowate mylą śmigi,
w prawo, w lewo, świst, podrygi,
dmą płucami ile sił,
łobuzują, pal je licho!...

A w sadzie cicho, cicho...
Julian Tuwim 
Jednak naszym życiem kierują dwa wiatry wiejące w przeciwnych kierunkach. Jeden zanosi nas tam gdzie chcemy.  Pomaga też uciec przed tym czego się boimy. Drugi ze wszystkich sił stara się zmienić kierunek, którym zazwyczaj z niechęcią podążamy i zawsze wieje nam oczy. Musimy wówczas włożyć wiele wysiłku w to, aby dotrzeć tam, dokąd idziemy. 
Ludzie tacy jak ja muszą dokonać wyboru.  Lecieć z wiatrem, dać się ponieść i unosić. Czasem jest to nawet przyjemne i pożądane, gdy wiatr pomaga. Czy też przeciwstawić się mu i podążać własną ścieżką pod wiatr?
Jednym wszystko się udaje i lekko poddają się jego podmuchom. Tym wiatr wieje w plecy, dodatkowo pomagając w szybszym podążaniu do wyznaczonego celu.  Innym jest trudniej. Na przekór wiejącemu wiatrowi chcą podążyć w przeciwnym kierunku. Jednak ten stale im przeszkadza i tylko wieje im w oczy. 
A jak jest ze mną? Jakiś czas temu  w moim życiu wiatr ponownie zawiał mi w oczy. Dosłownie powalił na ziemię. Dziś jednak już się otrząsnęłam i raczej podążam dalej moimi ścieżkami w jego towarzystwie. Chociaż czasem nie nadążam, ale  jestem bezpieczna. Warto zatem zatrzymać się  choćby na chwilę. Złapać chwilę dla siebie. Dać czas odpocząć także myślom.
Każdy z nas tak przecież ma, że chciały przystanąć i nie gonić stale uciekającego wiatru. A jeżeli już, to dać się ponieść beztroskiemu podmuchowi i cieszyć się chwilą. 
Dzisiaj stoję więc w moim oknie z ciepłym kubkiem herbaty i patrzę na wirujący świat. Niech tam sobie wieje……

Wieję
Szumi wiatr, a ja z wiatrem.
Wiatr wieje, śmieję się, chwieję,
wiatr wieje, wieję.
I te żółte ozdóbki lecące na moją promienną twarz.
Śmieję się, śmieję.
Szary pył dnia unosi się, opada i dalej z wiatrem leci.
Chwieję się, chwieję.
Wiatr wieje.
Wieję.   
Znalezione w Internecie

Zimowe (???) myśli

Czego szukam

mocując się każdego dnia

z własną słabością

przygniatającą ciało ku ziemi

brnąc po labiryncie nierozwikłanych spraw

czego szukam pod powiekami zapłakanych oczu

i pod sercem tłukącym w nieporadność

pod kolejnym liściem

którego zabrakło miejsca na drzewie?

siebie- prawdziwej

Wstał kolejny piękny dzień. Taką mam nadzieję spoglądając w lustro, które znowu się do mnie uśmiecha. Trudno się nie odwzajemnić. Cieszę się, że na dworze nie ma mrozu, na chodnikach nie leży śnieg.... Jednak z drugiej strony w skrytości ducha chciałabym śniegu  z orzeźwiającymi igiełkami mrozu. Tak wiem, będę potem narzekać, że zimno i ślisko. Jednak dla natury przydałaby się prawdziwa zima. Nie musi być taka, jak ostatnio na obrazach u Łucji.  Nie tylko rolnicy mają powody do obaw. 

Śnieg, pokrywający rośliny, chroni je bowiem przed mrozem w zimie i uszkodzeniami na wiosnę. Niekorzystnie jest, kiedy roślina za dnia zostanie ogrzana, a nocą schłodzona. Brak śniegu to także sucha gleba i zamarzanie korzeni.
Bez śniegu i mrozu nie będzie wiosennych roztopów, a co za tym idzie znowu może brakować wody. A wszyscy dobrze już wiemy jakie są tego skutki.
Ostatnio pogoda popada w skrajności. Mamy albo niesamowity upał, albo ulewny deszcz niosący chłód. Teraz w moim ogrodzie i na balkonie od lata nieprzerwanie kwitną niektóre kwiaty.  Czy tak powinno być?
Boję się, że za chwilę zacznie się przedwiośnie. A potem jak w marcu przyjdą mrozy, wszystkie owoce zaczną obumierać. W tej sytuacji nie będzie już praktycznie żadnego ratunku dla nich.
Marzę o spokojnych, zwykłych naszych porach roku. Jednak z roku na rok jest gorzej.
Teraz mamy "zimę". Zima to dobra pora, aby zaprzyjaźnić się z książką, muzyką... To dobry czas na pisanie. 

Na stole komputer i kubek gorącej herbaty z cytryną i miodem. 

Za oknem śpiący jeszcze świat. Cisza. Idealne warunki do pisania.  

Przede mną świeci niby-kartka ekran komputera. Biała przestrzeń, która czeka na moje słowa. Dobrze udaje kartkę, jednak nie można jej zgnieść, podrzeć, poszarpać – jednym słowem wyładować się za to, że nic mądrego i sensownego nie przychodzi mi do głowy, aby przelać to na „papier”. 

Zazdroszczę ludziom którzy mają taki talent i potrafią tak pięknie przelać swoje myśli, uczucia i przeżycia "na papier". Może się to kiedyś zmieni i moje pisanie nabierze charakteru. Czasem wydaje mi się, że piszę chaotycznie, chciałabym naraz poruszyć kilka wątków… Nie potrafię skupić się na jednym wątku.

Myśli

znów zbieram moje myśli

które ciągle odfruwają w krainę blasku

bez leku i bez tajemnic

chronią się w obszarach światła

prawdy i bezpieczeństwa

gdzie nie ma dostępu  

kto nie posiadł bezinteresownego piękna

ono zamyka się

w płatkach lilii

budzących się do życia każdego roku

i w szumie liści wpadających przez słoneczne okno

w kolorach wypełniających przestrzeń

światła bez lęku i bez tajemnic

moje myśli odfruwają i wracają

wędrując jak ptaki

tymi samymi szlakami

bez których świat przestałby istnieć.

Jestem niespokojna, uciekam myślami nie wiadomo gdzie. Chciałabym uciec do innego świata, gdzie jest spokojniej bardziej normalnie.  

Obecnie zwłaszcza słowo „polityka” nie działa na mnie dobrze. Mam dosyć całego tego zamieszania związanego z wyborami i nie tylko. 

Nie znaczy to jednak, że jestem nieczuła i obojętna na to, co dzieje się dookoła. Z obawą śledzę to co dzieje się np. teraz w Chinach.  Dostrzegam ludzką krzywdę, biedę, ale także nieuczciwość, chamstwo. A przede wszystkim dążenie do celu za wszelką cenę.
Jestem otwarta na świat, ale na ten zwykły, ludzki, nam najbliższy.

Politycznie jestem może dla innych niedouczona, niezorientowana....  I dobrze. Nie lubię wdawać się w dyskusje. Z tego co się dzieje tam na górze nic dobrego bowiem nie wynika i pewnie szybko nie wyniknie. 

Zdecydowanie wolę zagłębić się w mój własny mały świat.

Od jakiegoś czasu moje życie nabrało tempa, jednak chyba nie wszystko jest takie idealne jakbym chciała. 

Oscar Wilde napisał „Umieć żyć to najrzadziej spotykana rzecz na świecie. 

Znowu jestem niezadowolona. Jak nic się nie działo narzekałam, jak wszystko pędzi i ledwo nadążam też nie jest dobrze. Może kiedyś spełni się moje marzenie o idealnym życiu?

Codzienna rutyna też nie jest łatwa.
 Większość ludzi tylko egzystuje”. Jednak  mnie ta egzystencja męczy. Jak mam ją przerwać, zmienić…? Jak sprawić, abym nie bała się wyjrzeć co czekam mnie za kolejnym zakrętem? Jak poczuć się bezpiecznie i odważnie dalej wędrować przez drogę, którą jest życie?

Rano staram się jednak:

 - uśmiechnąć do dnia, który się zaczyna,

 - bez pośpiechu zjeść śniadanie,
 - spacerkiem powędrować do pracy, 

a wieczorem spokojnie zasnąć.

Nie jest to łatwe. Ale nie chcę całego życia przebiec w pośpiechu, nie zważając na to co dzieje się dookoła.

Jednak z drugiej strony, jeżeli nie dotrzymam kroku innym, nie wezmę udziału w wyścigu, którym jest życie - to znowu zostanę sama na zakręcie. 

Czy mogę więc zatrzymać się na chwilkę i pomyśleć sobie? Czyż tak wiele potrzebuję do szczęścia? 

To przecież takie proste marzenia, ale niestety czasem tak trudne do zrealizowania.

Może więc pora wziąć się za realizację tego wszystkiego? Może to czas się nie śpieszy, to ja  nie nadążam?

Niepotrzebnie siedzę tutaj i narzekam. Siedzę użalam się nad swym losem, a przecież nie jest taki zły, choć czasem tak dobrze jest pomarudzić.

Zwyczajnie

Moje szczęście dotyka stopami

zwykłej ziemi

cichutko przebiega przez

zmierzchy i poranki

wychwytując najmniejsze

promyki słońca

nie chowa się przed światem

choć nie krzyczy głośno

że jest największe

moje szczęście ogromne

da się zamknąć w dłoniach

po to bym mogła je ofiarować każdego dnia.

wiersze i obrazy Basi Wójcik

Kolejna chińska opowieść

Święty Szczur
Na zbo­czu zie­lo­nych gór
Za­cza­ił się Świę­ty Szczur,
Za­mi­go­tał źre­ni­ca­mi z poza szczy­tu,
Za­dy­go­tał świę­tem ser­cem śród błę­ki­tu,
Za­sze­le­ścił mięk­ką sier­cią z ak­sa­mi­tu,
A ogo­nem, zło­tem dzia­nym, zmą­cił mo­rze,
A wą­sa­mi po­kłuł kwia­ty na ugo­rze.
Przy­bie­gli lu­dzie co tchu,
Stą­pa­jąc ci­cho po mchu,
By zo­ba­czyć, czy to sen, czy złu­da,
I czy jesz­cze są na zie­mi cuda.
Po­szli stro­ną, gdzie się koń­czy góra,
Zo­ba­czy­li tam Świę­te­go Szczu­ra.
Po­wia­da­ją do mnie: "My­śmy pro­ści,
A tu Szczur, nasz Pra­sz­czur, przy­był w go­ści,
Prze­czu­wa­my ja­kąś rzecz nie­pro­stą,
Bądź-że na­szym przed Szczu­rem sta­ro­stą."

Prze­że­gnał str­wo­żo­ny lud
Wprzód za­chód, a po­tem wschód,
Pa­trzał za mną, jak od­cho­dzę przez kur­ha­ny,
Tam, gdzie śni się srebr­ny ogon, zło­tem dzia­ny,
Gdzie ma­ja­czy cud nie­zna­ny, nie­spo­dzia­ny,
A ja zsze­dłem pa­gó­ra­mi zie­lo­ne­mi,
Po­kło­ni­łem się Szczu­ro­wi aż do zie­mi:
"Nie je­steś nam tyl­ko snem,
Wiem do­brze - o wszyst­kiem wiem,
Do­rą­ba­łem się raz du­szy w so­śnie,
Pod­słu­cha­łem raz, jak tra­wa ro­śnie,
A jak ro­snąc, wró­ży twe przy­by­cie:
Cze­ka­li­śmy na nie całe ży­cie,
Cze­ka­li­śmy na ten dzień wy­zwo­lin,
Bądź-że kró­lem na­szych łąk i do­lin,
Ko­ro­no­wać cię bę­dzie­my, Szczu­rze,
Lecz nie na tej, a na Szkla­nej gó­rze."
Jak już pisałam w tym roku Chińczycy żegnają Rok Świni i witają Rok Szczura. Ale czy rzeczywiście w tym roku Chińczycy będą tak jak co roku podróżować, aby spotkać się z najbliższymi?
Dziś zatem trochę przeczytanych i przepisanych  informacji o tym chińskim znaku. 
W Europie szczur  nie cieszy się sympatią. Mało powiedziane. Brzydzimy się go, uciekamy na jego widok. Czasem budzą wręcz przerażenie. Zdecydowanie nie lubimy szczurów, ale z drugiej strony  jednocześnie nas fascynują. Natomiast w Chinach podejrzliwie patrzy się dom, który opuściły szczury.
Szczur jest pierwszym zwierzęciem w kalendarzu chińskim i jak każde inne zwierzę ma swoją symbolikę, która niesie przesłanie na cały nadchodzący rok.
Jak wynika z legendy Szczurowi dzięki sprytowi udało się dotrzeć jako pierwszemu przed oblicze cesarza. Dlatego symbolizuje początek lub nasienie, z którego wyrasta nowa roślina. W taoistycznym kalendarzu księżycowym Szczur reprezentuje początek sezonu zimowego oraz grudzień. Jest symbolem skrytości, pomysłowości i płodności. Szczur jest również uważany za symbol przemysłu i dobrobytu – ze względu na zdolność do lokalizowania, pozyskiwania i gromadzenia obfitych dostaw żywności.
Szczur jest innowatorem, doświadczonym negocjatorem, zarówno towarzyskim, jak i niezwykle aktywnym. Jego mistrzowskie zdolności do prawienia komplementów i troskliwa natura otwierają wiele drzwi – także w kręgach ludzi wpływowych i potężnych.
Warto przy tym zwrócić uwagę, że Szczur zaciekle chroni najbliższych oraz swoich interesów, będąc przy tym osobą przenikliwą i bardzo krytyczną wobec swoich wrogów. Urok osobisty i wytrwałość czynią ze Szczura niesamowitego przedsiębiorcę – sprawiającego, że jego obecność będzie odczuwalna w każdej dziedzinie, w której uczestniczy.
Ponieważ Szczur jest pierwszym zwierzęciem w chińskim kalendarzu, to również osoby urodzone pod tym zodiakiem lubią być we wszystkim pierwsze.  Może właśnie z tej chińskiej tradycji wywodzi się nasze określenie "wyścig szczurów"? Przecież znaczy ono  wyczerpujące i niekończące się dążenie do osiągnięcia sukcesu, polegające na ciągłej rywalizacji i nieustannym zwiększaniu wysiłku, aby być pierwszym.
Chińczycy wierzą też, że osoby urodzone w Roku Szczura są z natury instynktowne, bystre i uważne, co w codziennym życiu czyni je świetnymi biznesmenami. Dzięki inteligencji i ambicji osiągają każdy zamierzony cel.
Niezwykle pomysłowy, jeśli chodzi o znajdowanie rozwiązań trudnych problemów, Metalowy Szczur ma jednak trudności z wyciąganiem wniosków ze swoich niepowodzeń. Nie umie też działać w pojedynkę. O wiele lepiej czuje się wówczas, gdy posiada moralne wsparcie swoich krewnych. Bez tego Szczur może popaść w depresję. Staje się wówczas złośliwy i może zaszkodzić każdemu, kto mu się akurat narazi.
Uśmiech­nął się świę­ty Szczur,
Aż ja­sność po­bie­gła z gór,
Świę­tem ser­cem śród błę­ki­tu za­dy­go­tał,
Źre­ni­ca­mi nad mo­rza­mi za­mi­go­tał,
Ta­jem­ni­cę ja­kąś snać na wąs na­mo­tał:
"Ja­koż nie miał­bym ci słu­żyć, bo­ski two­rze,
Po­kró­lu­ję temu świa­tu w Imię Boże."
W do­li­ny zbie­głem po mchu,
Krzyk­ną­łem, co mia­łem tchu:
"Przy­by­waj­cie, ja­wo­ro­wi lu­dzie,
Cud się zda­rzył - chodź­cie trwać w tym cu­dzie,
Umo­cuj­cie mie­dzia­ne po­rę­cze,
Wznie­ście scho­dy, aż po samą tę­czę,
A po­syp­cie ta­ta­ra­kiem stop­nie,
Nie­chaj Pra­sz­czur Szkla­nej góry do­pnie,
Wspo­ma­gaj­cie go ser­cem czu­ją­cem,
Bo go mamy ko­ro­no­wać - Słoń­cem."

Dźwi­gnę­li­śmy wiel­ki gmach,
Aż to­nął szczy­tem we mgłach,
Po­klę­ka­li­śmy na­ten­czas, by w po­ko­rze
Zmó­wić pa­cierz za te lasy i za mo­rze,
Za te scho­dy, któ­re wio­dły gdzieś w prze­stwo­rze,
Dzię­ko­wa­li­śmy nie­bio­som zgod­nym chó­rem,
Że jest jesz­cze dla nas ra­dość pod la­zu­rem.
Za­le­d­wie umilk­nął chór,
Sta­ną­łem zno­wu śród gór:
"Świę­ty Szczu­rze, wy­bi­ła go­dzi­na,
Wy­pij ze mną ze trzy stud­nie wina,
Spo­żyj ze mną ze trzy śpi­chrze chle­ba -
Żmud­na dro­ga pro­wa­dzi do nie­ba,
Wdziej na gło­wę tę czap­kę z atła­su,
By cię skwar nie odu­rzył za­wcza­su,
Lud się kwa­pi, doj­rze­wa No­wi­na,
Świę­ty Szczu­rze, wy­bi­ła go­dzi­na!"
A jak będzie ten rok dla Konia według chińskiego horoskopu?
Jak wyczytałam rok 2020 nie będzie łatwym okresem dla niego. Koń powinien zachować większą czujność. Słaba koncentracja może być w tym roku bardzo niebezpieczna dla Konia. Większość jego problemów powstanie właśnie z tego powodu.
Najlepiej zatem będzie  powstrzymanie się od dokonywania większych zmian czy podejmowania znaczących decyzji.
Zatem Koń w 2020 roku nie powinien kupować nowego domu, przeprowadzać się czy zakładać firmy. Nawet zmiana miejsca zatrudnienia jest niepożądana. Jakiekolwiek odstępstwo od normy będzie niosło ze sobą nieprzyjemne konsekwencje.Dlatego Koń powinien planować swoje wydatki z wyprzedzeniem. To niezbyt dobra wiadomość dla Konia, gdyż ten uwielbia wolność i spontaniczność. To prawda. Ale przecież z drugiej strony nie lubię gwałtownych, dużych zmian. Więc może ten rok nie będzie taki zły? Jak bowiem wyczytałam pomimo tych trudności żaden inny rok nie oferuje Koniowi tak wielu okazji na poprawę sytuacji materialnej. Nie chodzi przy tym tylko o pieniądze, ale o majątek w ogóle. Może uda się mu zdobyć kilka pięknych, cennych przedmiotów.
Koń powinien unikać jednak dużych inwestycji oraz decyzji, których efektem będą spore wydatki. W podejmowaniu takich decyzji powinien zawsze korzystać z porad specjalisty. Nie powinien decydować samodzielnie, bo straci duże pieniądze. Powinien także uważnie obserwować, co się wokół niego dzieje. Dzięki temu będzie lepiej przygotowany na wszelkiego rodzaju kłopoty.
Cierpliwość to cecha, która nie należy do mocnych stron Konia. Dlatego jeśli nie chce wpaść w tarapaty, to powinien nauczyć się wytrwałości i umiejętności czekania na bardziej sprzyjające warunki. Tak, to może być czasem dla mnie trudne. 
Ale co najważniejsze i najdziwniejsze, to Koń będzie życzliwy dla wszystkich, dzięki czemu zyska sobie sporo sympatii.
Jednak ponieważ Koń funkcjonuje w dość harmonijnym związku ze Szczurem, dlatego rok 2020 powinien być jednak dla niego pomyślny. W charakter Konia wpisane są wyzwania i wielka przygoda, ale często osoby urodzone pod tym znakiem działają bardzo zachowawczo, nie korzystając z pełni możliwości, które szykuje dla nich los. O tak, to prawda, niestety... 
Jednak 2020 rok niesie  ze sobą doskonałe warunki do spełnienia marzeń. Warto zatem korzystać z pojawiających się szans, bowiem  Koń ze swoich działań będzie zadowolony,  a także zdobędzie szacunek i wdzięczność otoczenia. 
Koń w tym roku powinien pamiętać, aby od czasu do czasu pozwolić sobie na szaleństwo, bowiem powściągliwość może pozbawić go wielu istotnych rzeczy, wzruszeń i doznań.
Zatem pożyjemy i zobaczymy, jak będzie.  

Szczur dum­nie wy­prę­żył grzbiet,
Szedł za mną, przez góry szedł,
To­czył cia­ło swe nad las ol­brzy­mie­ją­ce,
Brnął po scho­dach w wiel­kim zno­ju trzy mie­sią­ce,
Ku tej gó­rze za­pa­trzo­nej w wiecz­ne słoń­ce,
Nik­nął we mgle, co w niej za­świat się za­czy­na,
Jeno ogon zwi­sał w dół, jak zło­ta lina.
Za­szem­rał wy­lę­kły lud:
"Mów, gdzie­żeś za­po­dział cud?
Oma­mi­łeś nas wie­rut­ną złu­dą;
Od­daj Szczu­ra nam, smor­goń­ska dudo!"
Oto­czy­li świę­ty ogon szczu­rzy:
"Niech nam słu­ży w tej na­szej po­dró­ży."
Jęli piąć się po nim, jak po li­nie,
Ku tym wy­żom, gdzie spoj­rze­nie gi­nie,
Ku tym wy­żom, gdzie ja­sność prze­zro­cza
Za­ła­mu­je się o szkla­ne zbo­cza.

Za­cią­żył Szczu­ro­wi zbyt
Tłum, co się wspi­nał na szczyt,
Gdzież mu dźwi­gać taką ciż­bę na ogo­nie,
Jak mu ścier­pieć na swej sier­ci szorst­kie dło­nie,
Od cię­ża­ru aż się zsu­nął ku ich stro­nie,
Aż mu w noz­drza ude­rzy­ły krwa­we pon­sy,
Aż mu słoń­ce przy­pa­li­ło świę­te wąsy.
Roz­gnie­wał się sro­dze Szczur,
Przy­spo­rzył nie­bio­som chmur,
Za­wi­ro­wał po szkle, jak ta śmi­ga,
Mi­gnął w gó­rze, tak jak nic nie miga,
Wy­pro­sto­wał swój ogon sprę­ży­ście,
Aż zeń lu­dzie opa­dli jak li­ście -
Wy­le­cie­li na oślep, jak z pro­cy,
Gdzieś w prze­strze­nie, aż po krań­ce nocy,
I za­wi­śli nie­ru­cho­mo w próż­ni,
Gdzie od gwiazd ich sam Bóg nie od­róż­ni. 
Jan Brzechwa 

Nie tylko chińskie opowieści

Ludzie i zwierzęta
Nikt z nas ni­g­dy nie pa­mię­ta,
Że prócz lu­dzi są zwie­rzę­ta,
Któ­re mają wła­sne ży­cie
Nie zba­da­ne na­le­ży­cie.
Zwie­rzę zna się na hi­gie­nie,
Zwie­rzę ceni współ­ist­nie­nie,
Zwie­rzę je, gdy głód po­czu­je,
Ko­cha zaś, gdy czu­je ruję.
Ma w tych spra­wach za­kres węż­szy:
Przez okrą­gły rok nie wę­szy
I na­tręt­nie się nie pęta.
Ta­kie wła­śnie są zwie­rzę­ta!
Mają one swe pro­ble­my,
Lecz my o tym nic nie wie­my,
Nie­świa­do­mość okre­śla byt,
Wstyd, pro­szę pań­stwa, wstyd!
Pod koniec stycznia, niecały miesiąc po tym jak przywitaliśmy  Nowy Rok, w Chinach będzie miało miejsce uroczyście obchodzone  święto początku roku. Na ulicach będą strzelać fajerwerki, a długo niewidziani  ludzie ponownie siądą do stołu.

Dlatego dzisiaj postanowiłam rozpocząć nowy cykl Chińskich opowieści. Informacje zostały zaczerpnięte oczywiście z Internetu
Nowy Rok, zwany też Świętem Wiosny, jest najważniejszym i najbardziej hucznie obchodzonym świętem w Chinach.

Chiński Nowy Rok przypada między końcem stycznia a końcem lutego.

Święto Wiosny trwa piętnaście dni i kończy się Świętem Latarni. Do dziś pozostało najważniejszym świętem, pomimo że w 1912 roku wprowadzono w Chinach kalendarz gregoriański.

W Chinach pierwsze 3 dni chińskiego Nowego Roku są dniami wolnymi od pracy.

Najważniejszy dzień to wigilia Nowego Roku. Od rana cała rodzina przygotowuje posiłki. Głównym daniem są pierożki jiaozi. Chińczycy spędzają Nowy Rok w domu i w gronie rodzinnym. W tym dniu wręczają sobie też prezenty. Wieczorem na ulicach można oglądać pokazy sztucznych ogni i wybuchy petard. Następnie tradycyjnie składa się ofiarę na domowym ołtarzyku poświęconym przodkom i zasiada do wspólnej wieczerzy, do której spożywa się grzane wino lub wódkę. Rodzina spędza czas przy stole do rana, rozmawiając i grając w różne gry

Jest, na przy­kład, zwie­rzę - kro­wa
Oswo­jo­na i do­mo­wa.
Czy ja­łów­ką zo­stać może?
Skąd! Bo już jest byk w obo­rze,
Przy­mus, gwałt, po pro­stu świń­stwo!
A świa­do­me ma­cie­rzyń­stwo?
A kto da ca­łu­sa kro­wie?
Kto jej czu­łe słów­ko po­wie?
Kto głód piesz­czot jej na­sy­ci?
Gdzież są za­cni so­do­mi­ci,
So­do­mi­ci-hu­ma­ni­ści?
Kro­wich pra­gnień nikt nie zi­ści!
Mają kro­wy swe pro­ble­my,
Lecz my oo tym nic nie wie­my,
Nie­świa­do­mość okre­śla byt,
Wstyd, pro­szę pań­stwa, wstyd!
W tym roku Chińczycy pożegnają Rok Świni i rozpoczną Rok Szczura. Szczur jak każde inne zwierzę w kalendarzu chińskim ma swoją symbolikę, która niesie za sobą przesłanie na cały nadchodzący rok.

Szczur jest pierwszym zodiakalnym zwierzęciem w 12-letnim cyklu kalendarza księżycowego.

Legenda głosi, że Nefrytowy Cesarz, który według chińskich wierzeń ludowych był najwyższym bóstwem, z ciekawości jak wyglądają ziemskie zwierzęta, wydał rozkaz, aby przyprowadzić przed swoje oblicze dwanaście najbardziej interesujących z nich.

Kot i Szczur, którzy byli wówczas dobrymi przyjaciółmi, ale słabymi pływakami, przekonali Woła, aby przeniósł ich przez rzekę na swoim grzbiecie. Naiwny, dobroduszny i dobry w pływaniu Wół zgodził się. W trakcie przepływania rzeki, Szczur zaczął się martwić, że Kot może wygrać wyścig, więc popchnął go i Kot wpadł do rzeki. Od tego dnia oba zwierzęta stały się śmiertelnymi wrogami. Jak tylko Wół i Szczur dotarli do brzegu, Szczur zeskoczył z karku Woła i szybko dobiegł jako pierwszy do mety.

Jako trzeci do mety dotarł Tygrys. Ciężko dysząc wytłumaczył, że miał problemy z przepłynięciem rzeki, która cały czas znosiła go w dół. Cesarz nagrodził Tygrysa trzecim znakiem zodiaku.

Następnie do mety dotarł poruszając swoim różowym nosem Królik, który przekroczył rzekę przeskakując z kamienia na kamień. Cesarz nazwał Królika czwartym zwierzęciem zodiaku.

Jako piąty na metę, lecąc i ziejąc ogniem w powietrzu, przybył Smok. Cesarz dziwił się dlaczego Smok, pomimo, że potrafi i latać i pływać, przybył na metę tak późno. Smok wyjaśnił, że nie mógłby zostawić na pastwę losu ludzi i innych istot, które cierpiały z powodu suszy, więc musiał się zatrzymać, aby sprowadzić deszcz.

Albo kura! Któ­ra kura
Cho­ciaż coś u lu­dzi wskó­ra?
Kura zno­si swo­je jajo,
Lu­dzie jajo za­bie­ra­ją!
Ona siły swe po­dwa­ja,
Zno­si co­raz nowe jaja,
Lecz wnet lu­dzie je prze­chwy­cą,
By się ra­czyć ja­jecz­ni­cą,
I ta po­stać tak szla­chet­na,
Choć wciąż ro­dzi - jest bez­dziet­na.
A czy kura to bo­he­ma?
Nie! Chce dziec­ko mieć! I nie ma.
Kury mają swe pro­ble­my,
Lecz my o tym nic nie wie­my,
Nie­świa­do­mość okre­śla byt,
Wstyd, pro­szę pań­stwa, wstyd!
Jak tylko Cesarz pochwalił Smoka za jego czyny, usłyszał galopującego Konia. Jednak tuż przed metą zza końskich kopyt wyślizgnął się przebiegły Wąż, którego syk przestraszył konia, który odruchowo cofnął. Tym samym szóste miejsce zajął Wąż. Koń został patronem siódmego znaku zodiaku.

Wkrótce na mecie pojawiły się kolejne zwierzęta. Kogut z dumą opowiedział, jak dostrzegł tratwę ze wzgórza i zabrał ze sobą Barana oraz Małpę. Po drodze Małpa i Baran pomagali oczyścić chwasty, pchając i ciągnąc tratwę w kierunku brzegu. Cesarz pochwalił całą trójkę za ich połączony wysiłek i mianował Barana ósmym, Małpę dziewiątym, a Koguta dziesiątym znakiem zodiaku.

Zaraz potem na metę przybył Pies, który zaczął się usprawiedliwiać dlaczego, pomimo, że jest dobrym pływakiem, przybył tak późno. Okazało się, że pies dawno nie zażywał kąpieli, a ponieważ woda w rzece była taka czysta i świeża, musiał się zatrzymać. Tym samym zajął dopiero jedenaste miejsce.

Cesarz chciał już oddalić tłum i udać się na spoczynek, gdy nagle usłyszał kwik małej Świnki, która toczyła się w dół ścieżki. Nie trzeba tłumaczyć, że w trakcie wyścigu Świnka zgłodniała, więc się zatrzymała się aby coś zjeść. Potem poczuła się zbyt zmęczona, więc ucięła sobie drzemkę. To właśnie sprawiło, że została ona ostatnim dwunastym znakiem zodiaku.

Kolejność występowania zwierząt w kalendarzu chińskim jest kolejnością, w której przybyły one do cesarza.

Ale o nich następnym razem

Jest też inne zwie­rzę - świ­nia.
I co czło­wiek z nią wy­czy­nia
Schab, go­lon­kę, świń­skie mię­so
Je, aż uszy mu się trzę­są,
Lerz gdy się już do­brze naje,
Pro­szę - co za oby­cza­je!
Pierw­szy lep­szy drab z Po­wi­śla
Wpadł­szy w złość - od świń wy­my­śla
I na­zy­wa świń­skim ry­jem
Każ­dą gębę, któ­rą bije.
Czy ten ob­jaw chu­li­gań­stwa
To nie świń­stwo, pro­szę pań­stwa?
Mają świ­nie swe pro­ble­my
Lecz my o tym nic nie wie­my,
Nie­świa­do­mość okre­śla byt,
Wstyd, pro­szę pań­stwa, wstyd!

Lu­dzie! Zmień­cie swe na­ro­wy,
Niech nie psu­je wam opi­nii,
Że ktoś w so­bie ma coś z kro­wy,
Z kury albo wręcz ze świ­ni.
Jan Brzechwa