Czy ktoś jeszcze widział, zna....?

Rudy wiersz

Już się rudo robi w lesie.

Rudo, bo jest ruda jesień.

Już zrudziały drzewom liście,

rudo jest i uroczyście.

Ruda jesień – rudy las.

Rude są liściaste drzewa,

także chmura, gdy się gniewa,

mrówki, igły też są rude

i odlatujący dudek.

Ruda jesień, liść i chmura,

rudy dudek – rudy las.

Liście lecą jak przez sito.

Lis jest rudy z rudą kitą.

Tylko świerki są zielone,

a dąb rudą ma koronę.

Ruda jesień, liście, chmura,

mrówka, lis i dudka pióra,

rudy dąb – i rudy las.

J. Kierst

Złote korony drzew oraz szeleszczące dywany suchych liści to już przeszłość. Niestety rudowłosa Jesień odeszła na dobre. Schowała do szafy swoje barwne sukienki. Nie będzie już nas cieszyła ciepłem i kolorami. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki odmieniła się pogoda dookoła. Zrobiło się szaro, ponuro, dżdżysto... . Na niebie coraz częściej napływają gęste chmury. Chłód przenika ciało. Zaczęły się pierwsze nocne przymrozki. Chociaż kolory nie tylko w moim ogrodzie też zgasły, to jednak obrazy malowane listopadową kredką mają w sobie także wiele uroku. I jeszcze więcej tajemniczości.

W dal odeszła jesień kolorowa

W dal kolorowa odeszła jesień,

Liście na wietrze walca nie tańczą,

Październik słońca promienie schował

I posługuje się deszczu tarczą.

Krople strugami płyną po szybie,

Kałuże rosną, trzeba je minąć,

Smutno, lecz czerwień mej parasolki,

Nie daje myślom słonecznym zginąć.

Stoi samotna ławeczka w parku,

Chociaż zaprasza, nikt nie przysiądzie,

Pośród gałęzi wiatr zawadiaka

Harce wywija, lecz nie pobłądzi.

znalezione w Internecie

Na szczęście rudowłosa Pani Jesień pojawi się znowu za rok. Nie zniknie na zawsze, w przeciwieństwie do rudowłosych ludzi. Chyba nie tylko ja zaobserwowałam to zjawisko, ale od dawna że na świecie rodzi się coraz mniej rudych dzieci. Dawno już zwróciłam uwagę na to zjawisko. Ostatnio nawet przeczytałam artykuł o rudzielcach, których jest coraz mniej.

Nawet ja pamiętam jeszcze ze szkoły podstawowej, że prawie w każdej klasie można było spotkać rudzielca. Teraz jak w szkole znajdzie się dwóch czy trzech to jest dobrze.

Zjawisko to zaobserwowali naukowcy badający tzw. gen rudych włosów.

Obecnie na świecie zaledwie 1,5 proc. ludzi ma rude włosy, ale w Szkocji stosunkowo dużo osób ma taki właśnie kolor owłosienia. Jest to aż 13 proc., a "rudy" gen nosi aż 40 proc. populacji.

Jak odkryli naukowcy, gen, który odpowiada za pojawienie się rudych włosów, ma coraz większy kłopot w ocieplającym się klimacie. To wina mniejszego zachmurzenia, a więc większej ilości słońca - mówią naukowcy i sugerują, że za kilkaset lat na świecie może już nie być naturalnie rudowłosych ludzi.

Jak można wytłumaczyć tę dziwną zależność?

Szkoci żyją w zimnym, nieprzyjaznym klimacie, z małą ilością słońca dzięki grubej warstwy chmur okalających szczelnie niebo przez większość roku. Dzięki takiemu klimatowi przez wieki jej mieszkańcy "zaadaptowali się", przyjmując m.in. ognistoczerwony kolor włosów. Rude włosy i niebieskie oczy nie potrafią się przystosować odpowiednio do ciepłego klimatu. Im będzie cieplej, tym mniej ludzi z tymi cechami będzie się rodzić.

Trochę szkoda.

Ktoś mógłby powiedzieć, że przecież na rynku są farby do włosów, a nawet kredki do malowania piegów. Moim jednak zdaniem nic nie zastąpi oryginalnej, marchewkowo-rudej czupryny i tych kilku uroczych promieni słońca na nosie…

Fakt, że rudy kolor włosów występuje u ludzi najrzadziej, spowodował, że wokół osób obdarzonych tą cechą wyglądu urosło wiele mitów, wierzeń i przesądów. Najpopularniejszy jest stereotyp, że rudy człowiek to człowiek fałszywy, chytry i złośliwy. Równocześnie jednak ludzie rudowłosi uznawani są za osoby z dużym temperamentem, otwarte, a także namiętne!

Rudzielec

pomieszałeś kolory

oranż rozmazana

miały być blond loczki

buzia roześmiana

a powstało nieuczesane

z nosem zadartym

pogodnie rozbiegane

wesołe, uparte

figlarnie ryża czupryna

z piegami na zatrzaski

z uśmiechów stworzona mina

w oczach gwiazdek blaski

Znalezione w Internecie

W dawnych czasach włosom przypisywano właściwości magiczne.

Według legendy, pierwszym rudowłosym człowiekiem był książę Iddon, późniejszy władca Gwent. Kiedy dokonał odkrycia Atlantydy, padły na niego promienie zachodzącego słońca, w wyniku czego na jego twarzy pojawiły się piegi, a włosy przybrały rudą barwę. W starożytnym Egipcie rude włosy były uznawane za pechowe, zaś starożytni Grecy wierzyli, że rudowłosi po śmierci przeobrażają się w wampiry.W Rzymie ludzie z miedzianym kolorem włosów byli najdroższymi niewolnikami. W XVI i XVII wieku, podczas polowania na czarownice, wiele rudych kobiet zostało spalonych na stosie tylko dlatego, że były rude. Wszystko to spowodowane jest faktem, że o ile dzisiaj wyjątkowość to cecha na wagę złota, kiedyś każda inność była podejrzana i budziła obawy.

Rudy kolor włosów zawsze był wyjątkowy. Ludzie z rudymi włosami zawsze wyróżniają się w tłumie. Kolor ten zawsze budzi żywe emocje. O ile blondynów czy brunetów traktujemy neutralnie, o tyle o rudym kolorze, mamy wyrobione zdanie. Rudy albo lubimy, albo nie.

Od wieków rudowłosi byli narażeni na zderzenie z niesprawiedliwymi stereotypami. Rudzielec, wiewiórka, marchewka to najpopularniejsze określenia, które zazwyczaj słyszą za sobą w szkole osoby o tym kolorze włosów. Od czasów Judasza po Anię z Zielonego Wzgórza rudzielce nigdy nie miały łatwego życia. Dyskryminacja a nawet znęcanie się nad osobami o rudych włosach, to zjawisko obecne od zawsze. W starożytnym Egipcie byli paleni żywcem na stosie, podczas reformacji uznawani za przyjaciół szatana.

Jednak historycy zauważyli, że rudzi, mimo swojej małej liczebności, znacząco wpływali na losy świata. Wśród takich postaci są m.in. Neron, król Dawid, Helena Trojańska, Napoleon Bonaparte, Thomas Jefferson, Vincent Van Gogh, Mark Twain, Galileusz i Winston Churchill. Angielska królowa Elżbieta I wręcz wprowadziła modę na rudy.

Nie można też zapomnieć o rudzielcach z literatury i filmu. Na pierwszym miejscu oczywiście Ania z Zielonego Wzgórza. Potem Pippi Långstrump, Marek Piegus, Pomysłowy Dobromir ....

Ale to już historia lub fikcja. Teraz trudno jak z rękawa sypnąć nazwiskami współcześnie znanych rudych postaci.

Cóż należy mieć tylko nadzieję, że rude lisy i wiewiórki nie zmienią swojego koloru.

A ja jaka jestem? Kolor włosów mam raczej pospolity, ni to ciemny blond, ni jasny brąz. Ale kiedyś jednak bywałam kasztanowłosą studentką.

Wiewiórka

Ruda wiewiórka, ruda wiewiórka

skacze wesoło z drzewa na drzewo.

Z chwiejnej gałązki w zieleń da nurka,

machnie ogonkiem w prawo i w lewo.

Zeszła na ziemię, nic się nie boi,

wie, że orzeszki mamy w kieszonkach.

O, z ręki bierze! O, przy mnie stoi

chwiejąc puszystym końcem ogonka.

Nikt jej nie skrzywdzi, nikt jej nie spłoszy

taka jest śliczna, zręczna i żywa!

Zjadła orzeszków za kilka groszy,

na pożegnanie ogonkiem kiwa.

Władysław Broniewski

A ja jestem.....

Na zakręcie

Dobrze się pan czuje?

To świetnie,

właśnie widzę - jasny wzrok, równy krok

jak w marszu.

A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.

Moje prawo to jest pańskie lewo.

Pan widzi: krzesło, ławkę, stół,

a ja - rozdarte drzewo.

Bo ja jestem, proszę pana, na zakręcie.

Ode mnie widać niebo przekrzywione.

Pan dzieli każdą zimę, każdy świt na pół.

Pan kocha swoja żonę.

Pora wracać, bo papieros zgaśnie.

Niedługo, proszę pana, będzie rano.

Żona czeka, pewnie wcale dziś nie zaśnie.

A robotnicy wstaną.

A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.

Migają światła rozmaitych możliwości.

Pan mówi: basta, pauza, pat.

I pan mi nie zazdrości.

Lepiej chodźmy, bo papieros zgaśnie.

Niedługo, pan to czuje, będzie rano.

Ona czeka, wcale dziś nie zaśnie.

A robotnicy wstaną.

A ja jestem, proszę pana, na zakręcie.

Choć gdybym chciała - bym się urządziła.

Już widzę: pieska, bieska, stół.

Wystarczy, żebym była mila.

Pan był także, proszę pana, na zakręcie.

Dziś pan dostrzega, proszę pana, te realia.

I pan haruje, proszę pana, jak ten wół.

A moje życie się kolebie niczym balia.

Pora wracać, już śpiewają zięby.

Niedługo, proszę pana, będzie rano.

Iść do domu, przetrzeć oczy, umyć zęby.

Nim robotnicy wstaną.

Agnieszka Osiecka

Dziś będę marudzić. Wynika to z tego, że mój nastrój zmienia się jak w kalejdoskopie. Chociaż ostatnio najczęściej jest nienajlepszy.  Cóż, samo życie...

Mam …lat, za miesiąc przybędzie mi kolejny rok  i zastanawiam się co osiągnęłam w życiu. Ze smutkiem muszę powiedzieć, że niczym wielkim nie mogę się pochwalić. Zdałam maturę, dostałam się na studia, które ukończyłam z bardzo dobrym wynikiem. Znalazłam od razu pracę, w której przepracowałam dekadę, potem bywało różnie… Wyprowadziłam się z domu rodzinnego i usamodzielniłam…

Jednak tym mogą pochwalić się wszyscy.

Niestety życie, czas pędzą do przodu i nie oglądają się na mnie. Dlatego odnoszę wrażenie, że utknęłam w martwym punkcie.

Ostatnio już mi się wydawało, że jest dobrze, że wyszłam ponownie na prostą, równą drogę. Niestety szczęśliwe zwierciadełko, które każdego ranka zapewniało mnie „to znów będzie dobry dzień” rozprysło  się na tysiąc kawałków. A tak naprawdę droga nagle stała się nierówna, pełna przeszkód.

Za Agnieszką Osiecką mogę powtórzyć: „ A ja jestem proszę Pana na zakręcie.” Niestety dalsze słowa: „Migają światła rozmaitych możliwości.....” mnie nie dotyczą.  Nie wiem co kryje się za zakrętem. Siedzę sobie bowiem cichutko na poboczu drogi i patrzę jak mijają mnie inni podróżujący przez życie i znikają za zakrętem, gdzie kryje się niepewność

Wędrując przez różne turystyczne szlaki zawsze lubiłam przysiąść przed zakrętem na drodze. Nie ważne czy to była leśna ścieżka, polna droga, górski szlak... Żegnałam się z dotychczasowym widokiem i zastanawiałam się co za chwilę zobaczę. To mogłam sobie tylko wyobrazić.

Niekiedy ciekawość brała górę i bez przystanku mijałam zakręt.  

A teraz? 

Na zakręcie

moje życie zwolniło na zakręcie

coś zazgrzytało

coś się popsuło

już nie da się przyśpieszyć

moje życie zwolniło na zakręcie

jak złapać oddech

by wyjść na prostą

i znów się życiem cieszyć

czas wyjść z zakrętu

czas zebrać siły

by życie ruszyło powoli

coś zoperować

coś nasmarować

nie myśleć, że bardzo boli

czas wyjść z zakrętu

czas dodać gazu

by życie ruszyło z kopyta

śmiać się i bawić

i gnać przed siebie

nie słuchać, że coś tam zgrzyta

Znalezione w Internecie

Wierzę, że jak moja droga się wyprostuje, to będę mogła ruszyć nią spokojnie i bez pośpiechu. Jednak, czy jest to możliwe? Dookoła przecież wszyscy biegną, za wszelką cenę dążą do zamierzonego celu. Nigdy nie brałam udziału w tym wyścigu i nadal nie chcę. Wiem, nie wszyscy mogą to zrozumieć, niektórzy uważają, że brak mi ambicji. Ale czy tak naprawdę ten pęd do sukcesu jest ważniejszy od najbliższego otoczenia? W ostatnich miesiącach utwierdziłam się w przekonaniu, że nie.

Mam więc tylko nadzieję, że jak znowu ruszę w drogę, to będzie to spokojny marsz równym krokiem. Owszem spodziewam się, że pojawią się przeszkody, ale chcę je pokonywać bez pośpiechu. Nie lubię się spieszyć. Zresztą pośpiech ma na mnie zły wpływ. Nigdy nie wychodzi mi na dobre.

A ja zwolniłam, a nawet przystanęłam. Moje życie na zakręcie uspokoiło się, stało się jednak bardziej monotonne.

Zwrot "być na życiowym zakręcie" zazwyczaj jednak oznacza trudny moment w życiu. Ma zdecydowanie znaczenie negatywne. To obraz widoczny tylko do pewnego momentu. To co jest dalej, może nam tylko podpowiedzieć wyobraźnia. Ciekawość, podekscytowanie miesza się ze strachem i niepewnością.

No właśnie. Tak naprawdę nikt do końca nie wie co się kryje za kolejnym zakrętem i czy dojdzie do końca zaplanowanej przez siebie drogi.

Każdy z nas podążając swoją ścieżką życia zapewne dotarł do takiego zakrętu. Czyli do momentu, w którym prosta, równo wytyczona ścieżka, nagle zaczyna się wić się i ukrywać przed nami to co nas czeka.

To często konieczność zmiany dotychczasowego życia, chociaż jeszcze nie do końca wiadomo, w którym kierunku należy ruszyć dalej. Niestety nie ma możliwości powrotu na stare, wydeptane już ścieżki.

To pora, aby ruszyć nową drogą, którą musimy wybrać. Jednak czy tak naprawdę chcę zobaczyć, co kryje się za zakrętem. Teraz co prawda tkwię w jednym punkcie, ale jest spokojnie, bezstresowo... Jest mi dobrze. Cały świat dookoła pędzi na złamanie karku, zmierza do wyznaczonego celu. A ja tak naprawdę nie lubiłam tego wyścigu. Czy tak naprawdę znowu chcę biec? Przecież droga, która mnie czeka za zakrętem nie będzie łatwa. Znowu będą na niej kamienie, koleiny, dziury. Czasem pojawią się rozwidlenia, które zmuszają do wyborów, których za bardzo nie lubię. 

Jednak zakręty mogą też oznaczać to, co dobre i pozytywne. To nowe możliwości, które otwierają się przed nami. To prawda nieodkryty szlak w pierwszej chwili może niepokoić. Przecież lubimy spokojne, proste ścieżki. Łatwo się do nich przyzwyczajamy. Najczęściej jednak jesteśmy przekonani, że mogą nas one zaprowadzić do ślepej uliczki lub nad przepaść. Wówczas trzeba zawrócić i szukać dobrej drogi. Owszem, niektórzy próbują przeskoczyć przeszkodę lub wybudować most, ale czy ja zdecyduję się na coś takiego ponownie jeżeli napotkam na coś takiego za zakrętem?

Co z nami będzie

Kiedy znajdziemy się na zakręcie,

co z nami będzie?

Świat rozpędzi się niebezpiecznie,

co z nami będzie?

nawet jeśli życie dawno zna odpowiedź,

może lepiej gdy nam teraz nic nie powie... /2x

Nasz każdy pełen przygód rok,

każdy miesiąc drogi nasz,

Każdy nowy dzień jak szansa i

każda chwila trwogi nasz,

każdy zachód słońca nasz,

każdy podniesiony ton,

każdy naprawiony błąd,

i czy musimy stracić to?

Kiedy znajdziemy się na zakręcie,

co z nami będzie?

Świat rozpędzi się niebezpiecznie,

co z nami będzie?

nawet jeśli życie dawno zna odpowiedź,

może lepiej gdy nam teraz nic nie powie...

W żywym ogniu, niełatwych pytań, topimy plany i sami nie wiemy,

Po co chcemy przeczytać cały scenariusz,

Szukamy błędów, przewidujemy najgorsze,

że nie dojdziemy do happy endu,

A to dopiero początek, tyle przed nami,

Po co się pytać na starcie,

Co będzie z nami?

I nawet jeśli, to życie zna już odpowiedź,

będzie dużo ciekawiej,

Gdy teraz nic nam nie powie.

Tyle miejsc odkrytych gdzie, inni nie dotarli wciąż

Tyle krętych dróg pod prąd i czy musimy stracić to?

Kiedy znajdziemy się na zakręcie,

co z nami będzie?

Świat rozpędzi się niebezpiecznie,

co z nami będzie?

nawet jeśli życie dawno zna odpowiedź,

może lepiej gdy nam teraz, nic nie powie.

Sylwia Grzeszczak

Słowiańskie polne złoto. Zioło czarownic.

Widzisz je w zbożu
Trawą splecione.
Stojące w morzu
Ostów zielonych,

Chabry, dziurawce,

Chwasty skarlałe,

Mleczów dmuchawce,

Zioła zdziczałe.

Wy polne kwiaty,

Białe. Czerwone.

Złote karaty

W ziemię rzucone.

Kwitnące w zbożach,

Kępą w szeregu.

Na pól bezdrożach.

Na miedzy brzegu.

Chwytacie serca,

Wśród lata znaków.

Barwa kobierca

Z chabrów i maków.

Władysław Dziegała

Dziurawiec zwyczajny czyli Hypericum perforatum L., w gwarze ludowej znany jako dzwoniec, dzwonki Panny Maryi czy ziele św. Jana, bo podobno wzrosło z kropli krwi, które skropiły ziemię z przebitego języka Jana Chrzciciela. Po roztarciu żółtych liści pojawia się bowiem czerwony kolor przypominający krew. Z tego powodu dziurawiec nazywano również męką, krewką, krewką Jezusa, krwią Matki Bożej.

Niektórzy mówili o nim również zwierzobóje, wierząc, że jest trujący dla zwierząt o jasnej sierści.

Łacińskie słowo hypericum pochodzi zapewne od greckiego słowa hyper znaczącego „nad” i eikon oznaczającego „ikonę”. W starożytnej Grecji  dziurawiec wieszano nad futrynami i obrazami świętych, aby odpędzić złe duchy. Słowianie używali wywaru z dziurawca do odpędzania demonów. Suszony bukiet dziurawców służył jako rekwizyt przy wypędzaniu ducha choroby. Napojem przygotowanym z tej rośliny posługiwali się w średniowieczu egzorcyści. Zapewne wówczas zioło zaczęto nazywać fuga daemonum. Nazwę tę można przetłumaczyć jako ucieczkę demonów, ucieczkę diabła albo ucieczkę czartowską.

Stara słowiańska legenda głosi jednak, że aby skorzystać z uzdrawiających właściwości rośliny, wystarczy udać się do lasu.

Stało się to w czasach, gdy królową była natura.

Człowiek wówczas był świadomy jej siły, a zarazem swojej zależności od tego, co wyrasta z ziemi. Dlatego traktował otaczający go świat z szacunkiem i obawą. 

Dookoła krążyły także demony, które starały się zapanować nad ludzkimi umysłami. Zaradzić temu chciała Hyperja, córka znachorki. Postanowiła wraz z matką wyruszyć do nieznanych lasów, aby odnaleźć lekarstwo. Szły długo. W końcu dotarły na polanę rozświetloną złotymi promieniami słońca. Rosły na niej nieznane im rośliny         o żółtych kwiatach. Były nimi oczarowane. Jednak nagle nadleciały demony.

Hyperja z matką schowały się w żółtych kwiatach, które je całkowicie przykryły. Demony wiedziały, że zginą, jeżeli zbliżą się do tej rośliny. Dlatego z wysokości rzucały w kierunki kobiet swój jad. Ten jednak niespodziewanie zatrzymał się na żółtych listkach, tworząc w nich maleńkie, przezroczyste punkciki. Diabelski jad nie uszkodził ziela. A nawet uaktywnił w nim to, co najsilniejsze i najmocniejsze. Demony uciekły. A Hyperja z matką zastosowały wywar z rośliny do leczenia ran. Dzięki nim świat poznał ziele dziurawca.

Inna legenda głosi, że zioło to stworzył Bóg, by pomagało ludziom w niemal wszystkich dolegliwościach. Diabłu się to nie podobało, więc postanowił zniszczyć roślinę. Efektem jego działania są charakterystyczne dziury w liściach.

Dziurawiec

posłuszne ziele

W noc świętojańską zakwita

Dar wprost z bożej apteki

Leczy wątrobę jelita

O jakże dla nas łaskawe

Są twoje listki dziurawe

ks. Jan Twardowski

"Świętojańskie zioło – lek na dolegliwości wszelakie" mówiono kiedyś.

Dziurawiec był bardzo powszechnie używaną przez babki i znachorów. Uważany był za roślinę magiczną. Miał przede wszystkim zapobiegać różnym czarom i gusłom

Dawniej dziurawiec chronił matki i dzieci przed działaniem demonów. Na niemowlęta (zwłaszcza przed chrztem) czyhało dużo zagrożeń. Ochroną dla dziecka było powieszenie nad kołyską wiązanki z dziurawca poświęconego  w dniu św. Jana.  Często nazywano go zielem świętojańskim, gdyż zakwitał w okolicach 24 czerwca.

Zasuszone i poświęcone ziele wkładano pod poduszkę i do pieluszki maleństwa.

Często przechowywano je w oborach, aby ochronić bydło przez czarownicami. Chronił przed piorunami. Używano go też do wróżenia.

To dziw­ne tak że oczy­wi­ste

spójrz na świa­tło przez liść dziu­raw­ca

na­wet mro­ki przej­rzy­ste

ks. Jan Twardowski

Właściwości lecznicze tej rośliny znane były już w starożytności. Doceniał ją grecki uczony Hipokrates czy rzymski medyk Korneliusz Celsus.

W V wieku Helios z Amidy zalecał napar z dziurawa na trudno gojące się rany i owrzodzenia. Aleksander z Tralles wspominał o jego dobrym wpływie na układ nerwowy. Paweł z Eginy potwierdził jej działanie moczopędne

W średniowieczu  św. Hildegarda z Bingen uważała dziurawiec  za jedno z najważniejszych lekarstw.

Dziurawiec rośnie w całej Europie, w północno-zachodnich Chinach, Afryce i Azji Mniejszej. U nas znajdziemy go od nizin aż po obszary pogórza, na słonecznych brzegach lasów, łąk i ścieżek.

Jest cenną rośliną leczniczą, bogatą w wiele substancji, o szerokim zastosowaniu.

Zawarte w dziurawcu związki działają na organizm oczyszczająco, odtruwająco, rozkurczająco  i moczopędnie. Mają właściwości bakteriobójcze, uspokajające i przeciwdepresyjne. Dzięki wielokierunkowemu działaniu dziurawiec znalazł szerokie zastosowanie we współczesnej medycynie

Ważne jest jednak, aby w trakcie jego stosowania nie wystawiać się na działanie promieni słonecznych, gdyż roślina ta ma właściwości fotouczulające. Jednak w  szare, bure listopadowe i grudniowe dni jest jak najbardziej zalecany.

Zewnętrznie dziurawiec stosowany jest również przy leczeniu odmrożeń, poparzeń, wrzodów i wszelkich innych trudno gojących się ran. Podczas płukania jamy ustnej nie tylko pomaga pozbyć się nieprzyjemnego zapachu z ust, koi również zapalenia gardła. Jednak ze względu na wszechstronność dziurawca oraz jego moc należy zachować ostrożność i świadomość przy wykorzystywaniu rośliny.

Ziołowe wiązanki

podaruję ci bukiecik zasuszonych ziół

lato szybko mija chwycę zapach z pól

wplotę go w naręcze mięty oraz dziurawca

powstanie barwna tęcza piękna jak z obrazka

potem do domu przyniosę rumianku i trawy woń

grzecznie lato poproszę nie odchodź jeszcze stąd

zostaw barwne motyle nawłocie i macierzanki

nim odejdziesz na chwilę zasuszę ziołowe wiązanki

Cieślik Lucyna