Znowu gościsz w moim Domu

Otwieram szufladę wspomnień

kolorowe cukierki czekają spokojnie

na swój piękny czas

szeleszczą orzechy w koszulkach ze staniolu

rosną moje skarby w oczach

a oczy wilgotnieją od wspomnień

mróz maluje obrazy na oknach starego domu

i mama taka młoda wciąż klei pierogi

i tato znów wnosi pachnącą choinkę

i brat się na Pasterkę wybiera

mroźne powietrze osiadające wilgocią

na drewnianych ścianach

budzi mnie z zamyślenia

kim byłabym dziś bez tych wspomnień?

Mijają urodziny Małej Dziewczynki. Oficjalnie przyszła kalendarzowa Pani Zima, a tuż za nią nadchodzi Boże Narodzenie. Jak każdemu z nas, także i Małej Dziewczynce trudno sobie wyobrazić ten czas w Domu bez wysokiej, prawie aż pod sufit, choinki. Co roku w połowie grudnia taka nieodmiennie się tam pojawiała. Niestety od kilku lat, z roku na rok, jest ona coraz niższa. Ale taka już kolej rzeczy, Dzieci duże.... Dzieci? Od tego roku formalnie sami dorośli w rodzinie.

Ale drzewko musi być, nawet takie symbolicznie. Małe też potrafi być piękne.

Jednak Mała Dziewczynka z rozrzewnieniem wspomina, te drzewka z czasów dawno, słusznie minionych.  Jednak czy tak naprawdę czy słusznie zapomnianych?  Ale STOP. Nie o tym dzisiejsza opowieść.

Czas adwentu, oczekiwania na święta to najlepszy czas na snucie innych opowieści. Takich świątecznych, pełnych wspomnień, wzruszeń...

A taką może być ta o choince.

Odkąd Mała Dziewczynka pamięta, to choinka i wszystko co z nią związane zawsze należało i nadal należy do "męskich obowiązków".

Dziadek, tato, brat, bratankowie.... To oni zajmowali się jej kupnem, ustawieniem, dekorowaniem....

Tato, a potem już sam brat kupował na placu drzewko, które jeszcze prze kilka dni stało na balkonie.  Potem pieczołowicie dopasowywali jego pień do stojaka. A potem już tylko ubieranie choinki.

Dawniej brat Małej Dziewczynki pieczołowicie kleił łańcuchy, potem przez pewien czas robili to jego synowie. Wieszali też  cukierki, które dawniej Mała Dziewczynka z bratem, każde w tajemnicy zjadało zanim jeszcze nadeszła wigilia.

Na gałązkach choinki umieszczano jeszcze prawdziwe małe świeczki, ale tylko dla ozdoby, Już ich jednak nie zapalano. Blask roztaczały nowoczesne kolorowe lampki.  Obowiązkowo musiały być jednak zimne ognie.

Czasami w Domu malowano także piękne szyszki, którymi obdarowywały rosnące kiedyś za płotem świerki.

Z tamtych dawnych lat pozostały niektóre dawne ozdoby, nawet te należące jeszcze do Dziadków. Są one z pieczołowitością przechowywane. Mała Dziewczynka wierzy, że będą one zachwycać jeszcze kolejne pokolenia.

Zawieszam na choince moje marzenia

okruchy radości, że znów kolejne święta

kładę gipsowego Jezuska na sianku

jak co roku- od lat dotykam miłości

spoglądam oczami dziecka

na mój dawno dorosły świat

nic się nie zmieniło bo serce to samo

więc biorę opłatek

w którym odbija się Betlejemski Cud

i posyłam Wam ciche życzenia

zapisane w języku serc

dziękujących za cud życia każdego dnia

niech pozostaną w każdym

zakamarku domu i w każdym z Was

bo każdego dnia potrzeba nam siły

i wiary, i miłości, i nadziei...

Nikt nie zaprzeczy, że jednym ze znaków rozpoznawczych czasu Bożego Narodzenia jest właśnie choinka.

Bardzo szybko podbiła ona serca ludzi i stałe zdobyła miejsce w przedświątecznym domu.

Nie jest jednak do końca jasne, kiedy dokładnie przywędrowała do nas.

Ale od początku.

W wielu kulturach drzewo, zwłaszcza iglaste, jest uważane za symbol życia i odradzania się, trwania i płodności.

Już w czasach starożytnych ludzie wierzyli w szczególne znaczenie drzew. Dlatego w wielu niezwiązanych ze sobą kulturach ozdabiali domy gałązkami. Za szczególną datą uznawano przesilenie zimowe — 21/22 grudnia w najdłuższą noc w roku. W tym celu zrywano zielone gałęzie, które miały symbolizować triumf światła nad ciemnością.

Dekoracje z zielonych liści tworzyli starożytni Egipcjanie (na cześć boga Ra) — wybierając liście daktylowe, a także Rzymianie na cześć boga rolnictwa — Saturna, gustującego w liściach laurowych i bluszczu. Wśród Celtów szczególne znaczenie miały dekoracje z ostrokrzewu, który miał symbolizować życie po śmierci.

Jako drzewko bożonarodzeniowe choinka pojawiła się w XVI wieku w Alzacji.

Tradycja choinek narodziła się w Alzacji, gdzie wstawiano drzewka i ubierano je ozdobami z papieru i jabłkami, w nawiązaniu do rajskiego drzewa. Zwolennikiem tego zwyczaju był Marcin Luter, który zalecał spędzanie świąt w domowym zaciszu. Choinki więc szybko stały się popularne w protestanckich Niemczech. Początkowo były wieszane pod sufitem, czubkiem do dołu.

Do Polski zaś przywędrowało na przełomie XVIII i XIX wieku wraz z żołnierzami na terenach zaboru pruskiego. Zastępując tym samym podłaźniczkę, jemiołę oraz znacznie starszy, słowiański zwyczaj, (znany jeszcze z obchodów Święta Godowego) dekorowania snopu zboża, zwanego Diduchem. Na początku stawiano ją w domach szlacheckich i mieszczańskich.

Dawniej na wsiach przyniesienie choinki do domu miało cechy kradzieży obrzędowej. Rankiem w Wigilię gospodarz udawał się do lasu po choinkę lub gałęzie, które jako „ukradzione” miały przynieść złodziejowi szczęście.

Może i nam przyniesie szczęście kupione drzewko?

Gdy zaświeci pierwsza gwiazdka

i zapachnie choinką

weź biały opłatek

a na nim połóż czyste serce

wtedy zobaczysz uśmiechnięte twarze

w białych płatkach śniegu

zobaczysz radosne oczy

w gałązkach mrozu na szybie

potem popatrz na wszystkie gwiazdy nieba

będą blisko ciebie

jeśli w twoim sercu zagości spokój

zasłuchaj się w ciszę nocy

zapatrz w płomień świecy

może usłyszysz głos kogoś

- kto cię potrzebuje...

wiersze Basia Wójcik

Myśli nie tylko o przemijaniu...

Jeszcze o przemijaniu

Biją zegary

– coraz bliżej starość

odliczają minuty

bałamutne

–

życie przemija

– wiatr zgina trzcinę

wiatr trzcinę targa

(z filozofii Pascala)

–

emocje szarpią

duszę człowieka

a czas – ucieka…

–

nieprzekupny wróg

codziennie przemija

i kąsa jak żmija

–

on się nie skończy

– nigdy!

a nas trzyma

w dybach…

Jadwiga Zgliszewska

Trwa grudzień, miesiąc napełniony oczekiwaniem i nadzieją

Jak powszechnie wiadomo (a może nie?) kocham ten przedświąteczny czas. Czas pełen magii i obietnicy na spełnienie życzeń. Tak naprawdę dla mnie najcudowniejszy jest ten adwentowy czas. Budzi się wówczas we mnie dziecko, które w pozostałych miesiącach raczej cichutko sobie śpi  i tylko czasem otwiera oczy, aby spojrzeć na świat. No jest jeszcze jeden wyjątek.. To wewnetrzne dziecko daje o sobie zawsze znać, gdy Mała Dziewczynka jest w Małym Miasteczku.

Jednak z drugiej strony te grudniowe dni przypominają też o przemijaniu. Może to dlatego, że ….  lat temu właśnie w tym czasie mama Małej Dziewczynki niecierpliwie oczekiwała na jej narodziny. A ona się zaparła i urodziła się dopiero w najdłuższą noc w roku. Nie chciała chyba być strzelcem... I tak, jak przystało na koziorożca,  nadal czasem jest uparta, nie zawsze mądrze.

Wówczas, te ... lat temu zaczął padać pierwszy śnieg. Pani Zima pojawiła się punktualnie na świecie tym razem towarzyszyła jej już  Mała Dziewczynka.

Może również w tym roku w tą najdłuższą noc podobnie jak  wówczas też spadnie śnieg?

Bo teraz pogada nic takiego nie zapowiada.

Ale STOP.

Miało być o przemijaniu.

Oda do Starości

Co to za życie bywa w MŁODOŚCI!?

Nie czujesz serca…wątroby…kości…

Spisz jak zabity, pijesz gładko…

I nawet głowa boli cię rzadko.

Dopiero człeku twój wiek DOJRZAŁY!

Odsłania życia urok wspaniały…

Gdy łyk powietrza, z wysiłkiem łapiesz…

Rwie cię w kolanach…

Na schodach sapiesz…

Serce jak głupie szybko ci bije…

Lecz w każdej chwili czujesz że ŻYJESZ!

Więc nie narzekaj z byle powodu.

Masz teraz wszystko, czego za młodu

nie doświadczyłeś. Ale DOŻYŁEŚ!

Więc chociaż czasem w krzyżu cię łupie

ciesz się dniem każdym

Miej wszystko w DUPIE

Nie chce się wierzyć, że to już tyle lat minęło od tej najdłuższej nocy w roku, nocy urodzin Małej Dziewczynki. Niestety ostatnio rok za rokiem mija zbyt szybko.

W tym szczególnym czasie Mała Dziewczynka tym razem kieruje myśli ku przyszłości. Jaka będzie za 5, 10, 15... lat?

Wiadomo, że żaden człowiek nie młodnieje. Powoli jednak Mała Dziewczynka zbliża się do wieku, w którym boleści są oznaką tego, że wciąż należy się do grona żywych. A może już go osiągnęła? Bo dla różnych osób ten wiek jest inny. Niestety Mała Dziewczynka w pełni zdrowa nie jest, ale na pewno jest już na przednówku doznań związanych z bardzo dojrzałym wiekiem.

Mała Dziewczynka zdaje sobie sprawę, że nie będzie już wyglądać młodziej, to po prostu jest niemożliwe. Nie ma przecież co ukrywać, że ciało zaczyna się coraz bardziej psuć. Niestety ludzie od zawsze starzeją się. To smutne, zwłaszcza, że żyjemy w świecie młodzieżowym. Obowiązkowo należy wyglądać młodo.

Z jednej strony wydłuża się nam życie, ale z drugiej strony oczekuje się, że ludzie po raz kolejny będą młodzieżą.

Mamy być szczupli, sprawni, nadążający.... Nie ma miejsca na słabości, starość. Nasza kultura nie myśli o przemijaniu. Nie ma zapotrzebowania na mądrość starca. Kiedyś jak ktoś dożył 70, 80 lat to znaczyło, że oprócz szczęścia miał mądrość, spryt i siłę przetrwania.

W większości kultur całego świata jedną z głównych zasad był szacunek dla osób starszych. Wynikało to z przekonania, że mądrość wypływa z doświadczenia, którego młodzi nie mają. Tak więc starsi, piastowali najwyższe urzędy w swojej społeczności . Szanowano starszych i ich wiedzę, powierzano im ważne decyzje. Tak było na całym świecie: u Indian, w plemionach afrykańskich, w starożytnej Grecji, starożytnym Izraelu, w państwach arabskich, u Słowian, w Japonii... Obecnie w naszej cywilizacji role się odwróciły. Najważniejsze są zachcianki dzieci, opinie nastolatków, potrzeby dorosłych.

Mała Dziewczynka zna wiele przypadków, gdy ktoś dopiero na emeryturze, gdy dzieci wyszły z domu, gdy wyzwolił się z utartych schematów rozpoczął nowy etap, zmienił swoje dotychczasowe codzienne życie.  Zaczynał realizować swoje pasje, marzenia... Wszystko co do tej pory było przytłoczone codziennymi obowiązkami, powinnościami... I chociaż ma już swoje lata, dokucza mu to i owo zdrowotnie, to czuje się wolny, szczęśliwy...

Zdaniem  Małej Dziewczynki i nie tylko, każdy wiek jest dobry na naukę, podróże, pasje, a nawet na miłość....

Warto o tym pamiętać... 

Przemijanie

Tyle dni minęło

które zdały się być chwilą

kropelką radości

w niezmąconych przestworzach szczęścia

dzięki nim żyję

ciągle z uśmiechem mimo wielu burz

podnoszę z ziemi złote liście

by przyglądać się w pięknie jesieni

unoszącej moje myśli i marzenia

w stronę tych których kocham

bez nich nie byłoby

złota szeleszczącego pod stopami

i słońca zawieszonego na rzęsach

i obłoków spadających na moją głowę

z nimi jest wszystko

czego potrzeba by żyć mimo wichrów i burz

z nadzieją

że wystarczy umieć kochać.

Basia Wójcik

Przysmak jemiołuszek....

Jemioła

Potrzebuje przestrzeni

i jako zimnozielony obłok

dożywa dziesięcioleci

na drzewie pobierając sok...

Delikatne żółtawe kwiatki

w rozwidlonych gałązkach

ma jak pachnące gwiazdki

na aktywnych wonią kraterach...

Dojrzewa wczesną zimą

i drży jak skrzydła motyla,

by cukierkowym przesłaniem

zwabić swojego właściciela...

Krzewinka spełnia życzenia

czasem sprowadza szczęście

i w dobrą wróżkę się zamienia,

jak trafi na właściwe podejście...

Aleksandra Baltissen

Dzisiaj wyjątkowa roślina, która wszystkim kojarzy się z Bożym Narodzeniem.

Jemioła pospolita, jemioła biała, strzęśla – gatunek rośliny z rodziny sandałowcowatych. Obejmuje ok. 113–150 gatunków. Występuje na terenie niemal całej Europy oraz w południowej i zachodniej Azji. Największe gatunkowe zróżnicowanie jemioły jest w Azji i Afryce (rośnie tam 45 gatunków), w Australii występują 4 gatunki, a w Europie 2. W Polsce rośnie tylko jeden gatunek – jemioła pospolita. Jemioła pospolita jako gatunek rośnie także w zachodniej części Ameryki Północnej.

Jest to roślina półpasożytnicza, wodę i sole mineralne pobiera od drzewa-żywiciela. Rośnie na drzewach liściastych, takich jak topole, brzozy, lipy, klony, jabłonie, grusze i jarzębiny, a nawet olsze. Nie spotkamy jej jednak na buku zwyczajnym, jesionie wyniosłym i dębach.

Przyczynia się jednak do przetrwania zimy przez ptaki. Jej białe owoce są stanowią bowiem w najtrudniejszych miesiącach pokarm dla wielu ich gatunków. Jagody jemioły są podstawowym składnikiem diety jemiołuszek, które od jemioły wywodzą swoją nazwę.

Choć jemioła to półpasożyt, to już w starożytności ceniono ją nie tylko za właściwości lecznicze. Uważana była za święty krzew. Co więcej, przypisywano jej specjalną moc. Uważano, że to właśnie dzięki niej kwitnie nawet w środku najostrzejszej zimy. Miała duże znaczenie dla ludów prasłowiańskich i celtyckich. Wierzenia i zwyczaje poświęcone jemiole występują również u Germanów i Skandynawów i w większości są jednakowe lub bardzo podobne. 

W słowiańskiej i pogańskiej tradycji ten zimozielony półpasożyt uchodził za symbol wiosny, życia. U Słowian jemioła pojawiała się najprawdopodobniej jako ozdoba i symbol wiecznego życia na Jare Gody, czyli obrzęd witania wiosny, bo jest zielona wtedy, kiedy jeszcze nie pojawia się w naturze zieleń. W ceremonii kapłan ścinał roślinę złotym sierpem na rozpostarte pod drzewem białe płótno. „Gdy jemiołę zbierają, tedy żelazem jej nie ruchają, gołą ręką nie ujmują, aż z drzewa znijdą, ziemi się nie tykają, powiadają, iż tak ma zachować swą moc, którą ma ku pomocy ludzkiego zdrowia” – pisał Marcin z Urzędowa. Następnie wieszano ją w chałupach, aby przyciągała miłych gości, a broniła wstępu tym fałszywym. Głogową lub jabłonną jemiołę wkładano dzieciom do kołysek „by na nie strachy nie przychodziły”. Liście dodawano do karmy dla zwierząt, aby krowy były mleczne, a konie szybkie i silne.

Rzymianie dawali swym zmarłym gałązkę jemioły na drogę w zaświaty. Ponoć gwarantowała dobre przyjęcie po drugiej stronie. W starożytnej Grecji było podobnie, gałązką jemioły posługiwała się Prozerpina do otwierania bram Hadesu.

Celtowie znali pojęcie Drzewa Życia, które to drzewo porządkowało cały ład kosmiczny. Rośliną czczoną przez irlandzkich Celtów była też jemioła. Jednak największą cześć Celtowie oddawali dębowi. Wraz z dębem czczono też jemiołę. Pliniusz dokładnie to opisuje: "nie ma nic świętszego dla druidów od jemioły i drzewa, na którym ta rośnie, szczególnie o ile jest to dąb". Jemiołę rosnącą na dębie uważano za dar niebios, gdyż niezmiernie rzadko spotyka się ją na tym drzewie.

Stara legenda opowiada, jak kraj Celtów nawiedziła zaraza. Ciała chorych pokrywały się wrzodami, ludzie umierali. Druidzi szukali leku błagając bogów o pomoc. Wieczorem ułożyli się do snu w cieniu świętych dębów. Wszystkim przyśnił się ten sam sen: olbrzym spowity w białą szatę trzymający w ręku laskę z owiniętym wokół niej wężem. Laską wskazywał jemiołę. Ściął ją złotym nożem mówiąc: oto wasz lek. Rano druidzi ścięli jemiołę złotymi nożami, z jej liści przygotowali wywar. Chorzy zostali uleczeni.

Jej magiczne właściwości przypisywano temu, że nigdy nie dotyka ona ziemi, ale też nie wznosi się ku górze. Żyje na granicy dwóch światów. Do tego jemioła jest wiecznie zielona. Pokazuje w ten sposób, że życie jest wieczne i stoi ponad czasem. 

Jemioła przez celtyckich druidów uważana za dar nieba. W pierwszy dzień nowego roku kapłan ścinał ją złotym sierpem i niósł w uroczystym pochodzie.

Celtowie traktowali jemiołę jako panaceum na wiele schorzeń. Jemiołę dębową uważali za „wodę z dębu”, pasożyta, który wysysa odżywczy sok i niejako zapładnia drzewo, kondensując wszystkie moce w jednym miejscu. Traktowano ją jako Złotą Gałąź – panaceum. Stanowiła jeden z najważniejszych i najcenniejszych składników apteki druidów.

Wikingowie wierzyli, że łzy, którymi płakała Frigg za nieżyjącym Baldurem stały się jagodami, które rosną na gałązkach jemioły. Bogini pragnęła, aby od tego momentu ta roślina już nigdy nie została użyta jako broń. Stała się symbolem miłości, a Frigg miała pocałować każdego, kto podszedł pod jemiołę

W nordyckich krajach powstał zwyczaj zawieszania jemioły u sufitu na Boże Narodzenie, aby odpędzała od domu uroki i demony.

Wyczytałam jednak, że w prawdziwość tych celtyckich legend wątpią ekolodzy, dzięki przeprowadzonym badaniom. Ich zdaniem kult dla jemioły nie mógł być znany dawnym Celtom iryjskim. Otóż jemioła nie jest rodzimą rośliną na Irlandii, a została zaimportowana na wyspę przez angielskich kolonizatorów pod koniec XVIII wieku. Czyżby więc kapłani ścinali złotym sierpem tylko dębowe liście? 

Jemioła

Jemioły na drzewie się panoszą

Pasożytem są sprzeciwu nie znoszą

Piękny bukiet, zielony z liści mają

Przez cały rok tak wyglądają

Ptaki owoce na inne drzewa przenoszą

Ich smaku poprostu nie znoszą

W ten sposób drzewa kolonizują

W tej roli dobrze się czują

Ludzie na święta Bożenarodzeniowe ją zapraszają

Tego pasożyta za szczęśliwca uznawają

Z żywiciela soki za darmo pobiera

Czy tak wygląda szczęście?

A niech to cholera....

znalezione w Internecie

O właściwościach leczniczych jemioły było już wiadomo w III wieku p.n.e.

Jemioła zarówno zwierzętom i ludziom pomagała począć zdrowe potomstwo. Dobrze robiła też pszczołom, dlatego okadzano nią ule, aby ochronić je przed chorobą. Liści i młodych gałązek używali zielarze. W 1534 roku Stefan Falimirz pisał o niej, że „rany czyści y spaia, kości mdłe w człowiecze albo naruszone iakim urazem umocnia”.

Dawniej jemiołą leczono gruźlicę, koklusz, bezpłodność, nadciśnienie. Ludowa medycyna posługiwała się jemiołą także w epilepsji i histerii. Podawano ją dzieciom cierpiącym przez pasożyty jelitowe. W wieku XIX jemioła była stosowana w reumatyzmie, łamaniu w kościach, biegunkach, a formie okładów na wrzody.

Warto też zwrócić uwagę na owoce jemioły, które choć małe, to jednak mają wielką moc. Niegdyś zalecano ich spożywanie, by móc potem cieszyć się potomstwem. Jemioła była stosowano jako lek na wiele schorzeń, jednak szczególne znaczenie miała przy leczeniu bezpłodności.

Jemioła w swym składzie zawiera m.in. cholinę i jej estry, glikozydy, śluzy, żywice, cukry, kwasy organiczne (w tym witaminę C), saponiny i sole mineralne bogate w magnez, potas i wapń. Substancje te działają przeciwskurczowo, przeciwkrwotocznie, nasercowo, obniżają ciśnienie krwi i wpływają dodatnio na przemianę materii. Wyciąg z jej ziela działa także moczopędnie i uspokajająco.

Dzisiaj wchodzi w skład leków przeciwmiażdżycowych i obniżających ciśnienie. Wskutek zawartości acetylocholiny i choliny wyciągi z jemioły zmniejszają napięcie naczyń krwionośnych i to prawdopodobnie sprawia, że obniżają ciśnienie krwi. Preparaty z jemioły pomagają m.in. w przypadkach uderzeń krwi do głowy, zawrotach głowy i szumach usznych, kołataniu serca, miażdżycy. Jemioła działa przeciwskurczowo i przeciwkrwotocznie. Może być stosowana przy zaburzeniach miesiączkowych i leczeniu krwawień z nosa. Przyspiesza przemianę materii, pobudza do działania organy wewnętrzne. Wzmacnia układ immunologiczny. Jest wykorzystywana w leczeniu przewlekłych chorób stawów. Obserwuje się również działanie moczopędne i uspokajające.

Stosuje się ją jednak zawsze zgodnie z zaleceniami lekarza, gdyż w wyższych dawkach jest toksyczna. Niektóre z jej związków, jak saponiny, glikozydy i substancje o działaniu narkotycznym, mogą wywołać drgawki, mdłości, majaczenia, a nawet zgon pacjenta. Zatem należy uważać, bo jako roślina trująca stosowana nieumiejętnie może poważnie zaszkodzić.

Pod jemiołą

By nam się darzyło dobrobytem

Zawiesimy jemiołę pod sufitem

Będziemy całować się pod jemiołą

By nasza miłość została zielona

Gałązka jemioły nam nie sczernieje

Czy się nam dobrze czy źle dzieje

Bo póki miłość w naszym domu kwitnie

Ciepło i szczęście z niego nie zniknie

znalezione w Internecie

Dziś jemioła to przede wszystkim ozdoba i choć od XIX wieku jej miejsce zajęła choinka bożonarodzeniowa, to jednak wielu z nas nie wyobraża sobie świąt bez niej. Tradycja całowania się pod jemiołą przywędrowała do Polski z Anglii, w której zwyczaj dekorowania domów zielonymi gałązkami był znany od XVIII wieku. Po każdym pocałunku, mężczyzna zrywał jeden owoc. Wierzono, że gdy zerwie ostatni, otrzyma dar płodności.

Jemioła to piękny dodatek do Świąt Bożego Narodzenia

Adwentowe zamyślenie....

Czas naprawy

Smętny to czas

lecz nie smutny,

Z tęsknym oczekiwaniem

By zastanowić się z dobrym skutkiem

Z głębokim zadumaniem

Nad życia przemijaniem.

Fioletem świat ubarwiony

Zgiełk wycisza i tłumi zamęt

W ciemnościach świecą lampiony

Nastał tęskniący Adwent.

Radosne oczekiwania

Na przyjście świątecznych dni

Wraz z przyjściem Jezusa Pana

W świątyniach „Gloria” brzmi.

Lecz póki, co - czas Adwentu

Nastraja do zadumy

Do tęskniącego smętku

I wzywa do pokuty.

Dobrze, ze jest taki czas

Co znowu zło naprawia

I to, co chore w nas

Skutecznie nam uzdrawia.

Zaczął się grudzień, a z nim Adwent.

Wieczory coraz dłuższe, dni są krótkie z niewielka ilością uśmiechu króla Słońce. Dlatego czas zapewne upływa nam jeszcze szybciej niż zazwyczaj. Przez to jesteśmy bardziej zmęczeni, marudni...

Tak, dla wielu z nas jest to jednak czas bardzo aktywny. Do Wigilii mamy dokładnie zaplanowany ten okres. Sprzątanie, zakupy, dekorowanie domu, pieczenie pierniczków, ubieranie choinki.. Tyle różnych przygotowań. aby święta były doskonałe, aby zabłysnąć przed rodziną... Nie możemy się spóźnić, o czymś zapomnieć...

I tak niestety będzie aż do urodzin Małej Dziewczynki.

Czy rzeczywiście o to w tym wszystkim chodzi, aby nasze święta były idealne jak w reklamie telewizyjnej?

Idealne święta, czyli jakie? Wszyscy są uśmiechnięci, zadowoleni, wypoczęci,  zrelaksowani... Choinka, pokój, stół udekorowane jak z katalogu.  Na stole dwanaście potraw, a czasem i więcej.... A po wieczerzy puste talerze w oka mgnieniu znowu będą lśnić czystością... Często za obrazami z reklam sami tworzymy sobie podobne wizje. Nawet jeżeli zbliżymy się do tego wzorca, to jakim kosztem?

Tak naprawdę nie zrobimy wszystkiego idealnie, a nawet coraz więcej badań pokazuje, że multitasking nie jest dobry i tylko wydłuża wykonywane zadania.

Na co dzień żyjemy w tzw. kulturze zajętości. To prowadzi do maksymalnego ograniczenia czasu pozwalającego skupić się na sobie i własnych przyjemnościach, a dążeniu do nienaganności i wywiązywania się ze swoich obowiązków z dobrym efektem.

Wierzymy, że im bardziej jesteśmy zajęci, tym korzystniej odbiera nas otoczenie. Czujemy, że tym jesteśmy lepszym człowiekiem. Czy naprawdę?

Zamyślenia Adwentowe

Adwent czasem

zadumania,

Nad przeżytym rokiem.

Do zastanowienia skłania,

Czy się lepszym jest choć trochę?

Czy spełnione są zadania?

Już listopad, w pierwszym dniu,

Tej zadumie sprzyja.

Po swych bliskich, zmarłych – znów -

Całun smutku nas spowija,

Wspominamy ich bez słów.

Znów dotyka przemijanie.

Upływ czasu, gdy przypomni,

Nam do śmierci przybliżanie,

I przed Bogiem rozliczanie,

Z darowanej, wolnej woli.

W czas adwentu, tęskny wzrok

I myśl tęskna Boga szuka,

Gdy Przyjaciel – Anioł Stróż,

Energicznie w serce puka,

Wzywa – „do pokuty rusz!”.

Może nadchodzące Święta Bożego Narodzenia nie muszą być idealne? Może warto sobie trochę odpuścić i czasem odpocząć.

Czy jednak to możliwe?

Święta Bożego Narodzenia to niewątpliwie wyjątkowy czas. Każdy chce, aby nasza rodzina wspominała go jak najlepiej. Mała Dziewczynka tak wspomina swoje święta z dzieciństwa. Mama, Babcia starały się bardzo, aby właśnie takie były. A czasy były wówczas naprawdę trudne. Jakim wysiłkiem potrafiły to tak zorganizować, aby Mała Dziewczynka nie odczuła, że dookoła jest kryzys?

A czy i dzisiaj Mała Dziewczynka także nie chce, aby następne pokolenie również miało piękne wspomnienia z tych świąt? No właśnie...

Z drugiej strony często ta presja oczekiwań narzucana przez innych, a przede wszystkim przez nas samych powoduje, że żyjemy w pośpiechu, stresie, frustracji... Czasem puszczają nam nerwy i...  I w pogoni za idealnymi świętami możemy po drodze zgubić to co ważne: radość, spokój, czas dla siebie i najbliższych...  Może zatem warto pomyśleć o „wystarczająco dobrych” świętach?

Kiedyś w adwencie obowiązywał zakaz wykonywania prac przy uprawie ziemi. Na pola nie wywożono nawozu, nie orano ziemi, uważając, że w tym czasie odpoczywa. Nawet było takie przysłowie: „Kto ziemię w adwent pruje, ta mu trzy lata choruje”.

Czy nie powinniśmy go zastosować także do siebie?

Czas Adwentu

Czas Adwentu,

gdy nadchodzi,

Przedświąteczny, tęskny czas.

Zaraz radość w sercu rodzi,

Że Bóg z nami chce być wraz,

Bo ukochał wszystkich nas.

W czas Adwentu, zadumanie,

Każe zastanowić się.

Odpowiedzieć na pytanie,

Żyłam dobrze, czy też źle?

I naprawić, co jest złe.

Powymiatać z serca złości,

Precz odrzucić złe zamiary,

Ponaprawiać nieprawości,

Zlikwidować też przywary,

By dochować Bogu wiary.

I jak Maria przed wiekami,

Odpowiedzieć Bogu „Tak”,

Bo Pan Jezus chce być z nami.

Z nami chce naprawiać świat,

By znów Brata kochał Brat.

Adwent dobrze, gdy przeżyty,

Wielką radość sercu da.

A Pan Jezus w Hostii skryty,

Przyjdzie, by zamieszkać w nas.

W ten grudniowy, święty czas.

Póki co, opłatkiem białym,

Dzielmy się tu wszyscy wraz.

By wraz z Dzieciąteczkiem małym,

Radość była w każdym z nas.

W ten Adwentu tęskny czas.

wiersze Lidia Szymanowska

Adwent powinien być i dla nas czasem odpoczynku.  To jeden z najpiękniejszych okresów w roku. Dlatego warto warto na chwilę zatrzymać się, zapomnieć o pośpiechu, odpocząć, spojrzeć na świat dookoła, wsłuchać się w śpiew kolęd.... A przede wszystkim uśmiechnąć się do siebie, znaleźli czas dla najbliższych. To powinien być czas (i chyba nie tylko on) dla rodziny, przyjaciół... Dla tych wszystkich którym nie poświęcamy zbyt dużo swojego jakże cennego czasu, a którego nie brakuje nam na Internet, telewizję...

Mała Dziewczynka też żałuję, że nie wykorzystała do końca chwil, które ofiarowali jej najbliżsi.

Adwent to nie tylko dla Małej Dziewczynki jedna z naprawdę najpiękniejszych, niezwykłych, niepowtarzalnych  pór roku. I taki powinien być ten czas dla każdego z nas. Spędźmy go zatem jak najlepiej.