Myśli przed Wigilią

WIGILIA W LESIE

I drzewa mają swą wigilię...
W najkrótszy dzień Bożego roku,
Gdy błękitnieje śnieg o zmroku:
W okiściach, jak olbrzymie lilie,
Białe smereczki, sosny, jodły,
Z zapartym tchem wsłuchane w ciszę,
Snują zadumy jakieś mnisze
Rozpamiętując święte modły.
Las niemy jest jak tajemnica,
Milczący jak oczekiwanie,
Bo coś się dzieje, coś się stanie,
Coś wyśni się, wyjawi lica.
Chat izbom posłał las choinki,
Któż jemu w darze dziw przyniesie.
Leopold Staff

Za chwilę najważniejszy dzień, na który czekaliśmy z niecierpliwością. Jak wszyscy duże znaczenie przywiązuję właśnie do dnia poprzedzającego Boże Narodzenie, który jest dla całej mojej rodziny kulminacją oczekiwania na przyjście Jezusa.

Bardzo lubię tą przedświąteczną atmosferę przyprawioną szczyptą magii, którą da się odczuć w powietrzu.

Święta to tylko parę  dni, które jak co roku szybko miną. Jednak to trwające przez cały adwent przygotowania są dla mnie najważniejsze. Cieszą mnie przedświąteczne zakupy, przygotowywanie potraw wigilijnych, strojenie domu, ubieranie choinki…. Lubię wracając do domu wieczorem patrzeć na oświetlone okna, jak wszyscy czekają na ten jeden, jedyny wieczór w roku.

Wigilia to dla mojej rodziny bardzo uroczysty wieczór, spędzany zgodnie z od lat panującą tradycją.

Jak tylko Kajtek z Kubą wypatrzą pierwszą gwiazdkę na niebie rozpoczniemy wieczerzę podzieleniem się opłatkiem. Potem na stole znajdzie się może dwanaście potraw – ich liczba jest odpowiednikiem miesięcy w roku lub liczby apostołów. Pod obrusem nie zabraknie sianka, a przy stole wolnego nakrycia dla niespodziewanego gościa.

Dla mnie jednak ten pusty talerz przypomina mi o tych, którzy odeszli i nie zapukają już do naszych drzwi.

A może:

A nadzieja znów wstąpi w nas,

Nieobecnych pojawią się cienie.

Uwierzymy kolejny raz,

W jeszcze jedno Boże Narodzenie.

I choć przygasł Świąteczny gwar,

Bo zabrakło znów czyjegoś głosu.

Przyjdź tu do nas i z nami trwaj,

Wbrew tak zwanej ironii losu.

Daj nam wiarę, że to ma sens,

Że nie trzeba żałować przyjaciół.

Że gdziekolwiek są dobrze im jest,

Bo są z nami choć w innej postaci.

I przekonaj, że tak ma być,

Że po włosach tych wciąż drży powietrze,

Że odeszli po to by żyć.

I tym razem będą żyć wiecznie.

Przyjdź na świat,

By wyrównać rachunki strat.

Żeby zająć wśród nas,

Puste miejsce przy stole.

Jeszcze raz pozwól cieszyć się dzieckiem w nas,

I zapomnieć że są puste miejsca przy stole.

Ta kolęda w czasie świąt chyba najbardziej mnie wzrusza. Nie potrafię jej spokojnie wysłuchać, a co dopiero zaśpiewać. Słysząc jej słowa i patrząc na pusty talerz przy stole wracam we wspomnieniach do domu dzieciństwa, gdy ten dzień spędzaliśmy z moimi dziadkami.

Choinka była przystrojona własnoręcznie zrobionymi łańcuszkami, gwiazdkami, cukierkami.

Roznoszące się po domu zapachy wanilii i pomarańczy wydawały się czyś nierzeczywistym i dostępnym tylko w ten jeden dzień w roku.

Po wieczerzy wspólnie śpiewaliśmy kolędy, nie zważając na to, czy ktoś ma do tego talent, czy też nie.

Wigilia… rodzina, życzenia, kolędy… To prawda co roku są prawie takie same.

Ale to dzięki takim chwilom moja kraina dzieciństwa nadal żyje we mnie i wraca zwłaszcza w te grudniowe, pełne ciepła dni. Dzięki tym wspomnieniom, świątecznym dniom jestem tym, kim jestem. Zapewne wiele moich cech nie jest idealnych, ale dziś lubię siebie i może tylko choć na chwilę zatrzymałabym czas.

Bożonarodzeniowe marzenia

Na suchym sianku Dzieciątko leży

i nowin czeka spragnione

jeśli twe serce tak mocno uwierzy

otrzyma kiedyś wspaniałą nagrodę.

W Wigilię starym, polskim zwyczajem

rzeczy niezwykłe się dzieją,

kruszą się serca, myśli wzlatują

i troski największe błękitnieją.

Może śnieg spadnie, zaskrzypi pod progiem

a może z choinki okruszek dobroci,

może ktoś gwiazdkę przyniesie na ręku

by serc zakamarki ozłocić.

Może zobaczysz uśmiechów tak wiele

i gwiazd betlejemskich choć kilka,

ktoś w serce zapuka i powie już śmielej,

że z nieba dziś przyszła przesyłka.

A Jezus wciąż czeka i patrzy ciekawie

w co ludzie choinki przystroją

i tym co kochają błogosławi łaskawie

by kolędę przyjąć moją i twoją.

Pomyślę teraz cichutko śpiewając

o wszystkich Dzieciątka marzeniach

co na ziemię zsyła z nieba zstępując

by nam serca na nowo poprzemieniać.

Basia Wójcik ( i jej obrazy)

Myśli o sobocie

Sobota – rano pachnie nadzieją 

i wyczekiwaniem na następny dzień,

po południu, aż do późnego wieczora,

nasila się zapachem

pieczonego ciasta drożdżowego,

kawą mieloną sypaną, a nawet - jak dobrze

powąchać - rozpuszczalną, która

z natury swej nie ma

żadnego charakterystycznego zapachu.

Tydzień w domu mieszkalnym

prowincjonalnego miasteczka

Ryszard Mierzejewski

SOBOTA – dzień Saturna

Wszyscy z utęsknieniem czekają na sobotę. Dzieci wiedzą, że przed nimi dwa dni bez szkoły. Młodzież planuje imprezy. Dorośli też zazwyczaj czekają na sobotę planując, że odpoczną. Ale czy na pewno?

Dla wielu z nas sobota jest dniem nadrabiania zaległości: prania, sprzątania, kupowania... Często bardziej "odpoczywamy" w pracy.

Ja zawsze cieszę się na ten dzień, bo wiem, że chociaż kawałek soboty spędzę w moim domu.

Sobota to dzień, kiedy czuję się najszczęśliwsza.

Sobota

obudź się wraz z nami

dniu piękny uroczy

spośród siedmiorga rodzeństwa

najbardziej kochany

słoneczną radością

rozświetl nam oczy

zaskocz czymś przyjemnym

wzrok jeszcze zaspany

niech dłoń przyjazna poda

pachnący chleb na śniadanie

dłoni spragnionej nie jadła

a zapomnianej bliskości

zabrzmi najcudowniejsza melodia

słów dzień dobry kochanie

by zgasło wspomnienie

o tygodniu pełnym samotności

sobotni dzień jest jak nagrodą

za pracowite dni

to czas na przyjemności

i odwiedziny przyjaciela

gdy serce syte odpoczynku

uśmiech rozkwita i lśni

najbardziej cieszy to

że jutro będzie

wolna niedziela

Znalezione w Internecie

Rzymianie sobotę połączyli z bogiem Saturnem.  Saturn jest szóstą planetą, a sobota szóstym dniem tygodnia.

Sobocie patronuje wiec Saturn, symbol czasu, trwałości, mądrości i ukrytego w ziemi bogactwa. Dlatego ten dzień poświęcony temu, co wiąże się z finansami i ochroną. Sprzyja eliminowaniu negatywnych emocji i uczuć.  Pomaga pozytywnie spojrzeć na świat.

Saturn  patronuje również uczonym, lekarzom, pedagogom, różdżkarzom i poszukiwaczom skarbów. Może właśnie dlatego najczęściej w soboty miłośnicy poszukiwań ukrytych w ziemi skarbów wybierają się w teren

Jednak starożytnej Grecji i Rzymie pamiętano też o ciemnej stronie natury Saturna. Dlatego tego dnia, co dla nas zapewne jest niezwykłe,  nie urządzano ślubów, czy też zaręczyn. Uważano, że małżonków czekałoby życie trudne i pełne wyzwań. Inaczej spoglądali na sobotę chrześcijanie, którzy uczynili patronką tego dnia Matkę Boską. Jej błogosławieństwo miało zapewnić nowożeńcom miłość i szczęście. Dlatego też większość ślubów odbywa się do dziś w soboty.

W religii żydowskiej sobota jest dniem świątecznym, zwanym szabatem.

Przy sobocie, po robocie

Chętnie każdy z nas

W tej świetlicy, przy muzyce

Mile spędza czas

Michał Ochorowicz

Sobota sprzyja organizowaniu przeprowadzek oraz rozpoczynaniu budowy nowych domów. Zwyczaj ten wywodzi się ze średniowiecza, kiedy to właśnie w soboty kładziono kamień węgielny pod budowę kościołów, klasztorów, szpitali, szkół i bibliotek oraz innych budynków mających służyć gromadzeniu i zdobywaniu wiedzy.

Sobota uchodziła za szczęśliwy dzień dla bankierów i ich klientów. Wiązało się to z powierzeniem Saturnowi pieczy nad bankami i finansami. W związku z tym lokaty założone tego dnia uważano za najbardziej zyskowne, a złożone w skarbcach kosztowności za wyjątkowo bezpieczne. Panowało też przekonanie, że  zawierane tego dnia transakcje są uczciwe i pozbawione niedomówień.

Zgodnie z astrologią Saturn sprzyja Koziorożcom i Wodnikom. One też mogą mieć tego dnia zapasy energii i niespożyte siły do działania. Nic więc dziwnego, że sobota, to mój dzień.

Siedzę sobie na progu domu

dzieciństwa

obok przysiadł zaspany poranek

sobotni

dzień dobry ziewnął

od ucha do ucha

witaj śpiochu

pozdrówmy wszystkich

którzy do kawy na śniadanie

przegryzają wiersze

z żółtym serem i wędliną

oraz konfiturą

łakomym okiem zerkają

jeszcze

na zielone pomidory

które leżą na parapecie

i czekają

aż się pełnią jesieni zarumienią.

I tak sobie siedzimy

i bajdurzymy

wolni od trosk i zmartwień

rozpolitykowanego narodu

i ocieplonego przez podróże po kraju

wizerunku wieszcza

w wolną sobotę

w wolnym kraju

w wolnym czasie i przestrzeni

bezgranicznie wolne ptaki

w złotej aureoli jesieni.

Ryszard Mierzejewski

When I'm Sixty-Four

Kiedy Będę Miał 64 lata

Kiedy będę stary i zacznę tracić włosy,

Za wiele lat.

Czy będziesz ciągle wysyłać mi Walentynkę,

Urodzinowe życzenia, butelkę wina.

Gdy wyjdę na kwadrans,

Czy zamkniesz drzwi.

Czy będziesz mnie ciągle potrzebowała, czy będziesz mnie ciągle karmiła,

Kiedy będę miał 64 lata.

Ty też będziesz starsza,

I gdy powiesz słowo będę mógł zostać z tobą.

Mogę być pod ręką by naprawić korki,

Kiedy wysiądzie światło.

Możesz uszyć sweter przy kominku,

W niedzielę rano iść pojeździć,

Posprzątać w ogrodzie, zasadzić nasiona.

Kto mógłby prosić o więcej.

Czy będziesz mnie ciągle potrzebowała, czy będziesz mnie ciągle karmiła,

Kiedy będę miał 64 lata.

Każdego lata będziemy mogli wynająć dom na wyspie Wight,

Czy to za dużo kochanie.

Powinniśmy oszczędzać.

Nasze wnuki będą siadać na twych kolanach,

Vera, Chuck i Dave.

Wyślij mi kartkę, skrobnij kilka słów.

Pokazując punkty widzenia.

Sprecyzuj dokładnie co masz zamiar powiedzieć.

Twój szczerze ci oddany marnieje.

Daj mi swą odpowiedź wypełnioną w formie.

Moja na zawsze.

Czy będziesz mnie ciągle potrzebowała, czy będziesz mnie ciągle karmiła,

Kiedy będę miał 64 lata.

John Lennon / Paul McCartney

Ostatnio moja szuflada wspomnień znowu została uchylona, a to za sprawą radiowych wiadomości.

Nie chce mi się wierzyć, że niedawno minęła 40 rocznica śmierci Johna Lennona. A przecież dopiero wczoraj z moją koleżanką zaczęłyśmy zachwycać się czwórką z Liverpoolu, gdy świat obiegła ta tragiczna wiadomość.  Tak, tak, czas biegnie nieubłaganie szybko.

Przecież za parę dni w najdłuższą noc w roku będę świętować moje… urodziny. Liczba taka jak inne, ale mi się podoba. 

Prawdę jednak mówiąc, a raczej pisząc, to chociaż w środku jestem osobą dużo młodszą, to niestety dla niektórych ważne jest to co na zewnątrz i na papierze.

Współczesna kultura stawia na młodość. Mamy być wiecznie młode i piękne, szczupłe. „Starość” to słowo nas przeraża i najchętniej wykluczylibyśmy je ze swojego słownika. W dzisiejszym świecie, gdzie liczy się głównie młodość, świeżość, zgrabne i jędrne ciało, starość nie jest trendy. Żyjemy w świecie, w którym wytyka się niedoskonałości. A przecież nikt nie jest idealny. Jestem kobietą z wadami, która każdego dnia przypomina sobie, że życie jest ulotne.

Jednak nie zawsze tak było. W mądrych starych kulturach to właśnie kobiety dojrzałe, tzw. prządki, tkaczki  mądrości były szanowane najbardziej. Ceniono je  za intuicyjną mądrość i  doświadczenie. To do nich zwracano się o radę, wskazówki dla całej wspólnoty. One wiedziały, jakie decyzje podjąć, aby były dobre dla wszystkich. Zastanawiam się, kiedyś powrócimy do tych mądrych starych tradycji?

To jednak zależy tylko od nas samych. Jeśli poddamy się panującym przekonaniom, że stare kobiety są zrzędliwe, humorzaste, tęskniące za utraconą młodością…. to wszystko pozostanie bez zmian. Nadal będziemy wytykać sobie niedoskonałości. Z upływem lat będziemy coraz słabsze i przygnębione.

Ale przecież tak nie musi być. Przecież nie jesteśmy inne niż te kobiety, które żyły dawno temu, a które ceniły swoje późne lata, były mocne i szczęśliwe.

SZANOWNY PANIE BALZAK

W Krakowie jest hotel "Pod Różą"

Gdzie bywał pan Balzac

Mieszkając tam dni niedużo

Myślałam sobie tak

Chęć nachodziła mnie taka

Takiej fantazji błysk

Żeby "Pod Różą" do pana Balzaca

Napisać taki list

Szanowny Panie Balzac

Sprawa jest bardzo konkretna

Kiedyś opisał Pan wszak

"Kobietę trzydziestoletnią"

Opisał Pan piórem swym

Ślęcząc po nocach w ukryciu

Kobietę, co w wieku tym

Wie niemal wszystko o życiu

Wpisała piekło i raj

W życiorys lekko pęknięty

I że być może to naj-, to naj-

To najwspanialszy wiek dla kobiety

Która wypełnia Ci świat

Szczęściem, goryczą, czułością

W wieku trzydziestu lat

Czyli na krok przed starością

I tu mnie w tym Pańskim hotelu

Dopadła taka myśl

Że gdyby Pan, przyjacielu

Swą powieść pisał dziś

Kobietę w pełni rozkwitu

Dziś portretować chcąc

Troszeczkę musiałby zmienić Pan tytuł

Bo przecież bądź co bądź

Kochany panie Balzac

Ja nie chcę z Panem się kłócić

Lecz tylko trzydzieści lat?

Niech Pan coś jeszcze dorzuci

Niech nam dorzuci Pan, gdy

Będzie nas Pan portretował

Dziesiątek - jeden, dwa, trzy

A co Pan będzie żałował

Aż się okaże, że maj

Czterdziesty z hakiem, niestety

To jest być może ten naj-, ten naj-

Ten najwspanialszy wiek dla kobiety

Co chce obracać na świat

Wzrok zakochany i ufny

W wieku lat la la la lat

A o starości nie mówmy

Laj la la laj, la la la la la

Laj la la la, la la laj la

Już widzę, jak oczy Pan mruży

Myśląc: "Wariatka" - och, znam to

Pozdrawiam Pana z hotelu "Pod Różą"

Pańska Irena Santor

Nikt teraz nie określiłby kobiety trzydziestoletniej, że jest w wieku balzakowskim. No właśnie, co teraz oznacza wiek balzakowski?

Dojrzałość to nie liczba przeżytych lat i zmarszczek na twarzy, ale też pewna postawa życiowa. Często to właśnie młodzi ludzie czują się staro i prowadzą “emerycki” tryb życia, a ludzie dojrzali są pełni energii, werwy, potrafią cieszyć się życiem. Wyczytałam też, że starzejemy się tylko dlatego, bo nosimy w swojej podświadomości przekonanie o nieuchronności starości i że tylko od nas samych i od naszego myślenia zależy, jak szybko i czy się zestarzejemy. Jednak trudno jest nam sobie wyobrazić siebie za lat 30, 40 lat. Można patrzyć w przyszłość optymistycznie i myśleć, że na emeryturze nareszcie będzie czas ba odpoczynek, nadrobienie zaległości w lekturze,  przecież „wesołe jest życie staruszka”

Niestety większość z nas jednak przywykła mówić : „starość nie radość”.

Jednak  u nas w Polsce coraz więcej współczesnych kobiet twierdzi, że dopiero w średnim zyskały pełny kontakt ze swoją kobiecością. Wyglądają one zdrowo, są pełne sił witalnych i przeżywają najlepsze lata swojego życia.

Jednak niestety nadal pozostają sfery, gdzie rządzi tylko młodość i inne zalety schodzą na drugi plan.

Ja także nie zamierzam narzekać, na mój wiek. Nie potrafię jednak zaakceptować zmarszczek u krewnych, szpakowych skroni u przyjaciół. Teraz, gdy pojawiają się twarze z dawnych lat, teraz już z oczami bez blasku i policzkami pokrytymi drobną pajęczyną, to zawsze udaje mi się dojrzeć tą wcześniejszą.

Czy ja boję się starości? Na pewno, ale cytując:

Marie Luise Kaschnitz, chciałabym wierzyć, że kiedy dobiję do sędziwego wieku, dojdę do wniosku, że "Starość nie jest dla mnie więzieniem, w którym siedzi się w odosobnieniu, lecz balkonem, z którego widać dalej"

Cycerona: „Czy jest coś bardziej przyjemnego niż starość otoczona młodością, która chce się czegoś nauczyć”

Starość

Rozmodlona starość

przesuwa paciorki różańca

jak złota jesień kolorowe liście.

Szeleszczą zdrowaśki w zasuszonych dłoniach

przeoranych troskami życia

i wędrują do nieba

z jesiennym wiatrem...

Szeleszczą liście na zasuszonych gałęziach

zmęczonych skwarem lata

i spadają na ziemię

z jesiennym wiatrem...

W niezwykłym tańcu

różańcowych modlitw i jesiennych liści

starość dziękuje za młodość

prosząc za innych

choć sama nieuchronnie zdąża

po ostatni liść

zapisany gęsto zdrowaśkami...

Basia Wójcik

Adwent nie tylko małej Dziewczynki

Listopada nie lubią starsi ani dzieci.
O listopadzie nie piszą wierszy poeci.
W listopadzie któż chodzi na spacery w pole?
Listopad człapie smętnie, w kaloszach z parasolem
Hanna Łachocka

Na szczęście listopad już minął i rozpoczęły się jedne z najpiękniejszych dni w roku.

Już za chwilę zaświeci pierwsza gwiazdka. W domu będzie roznosił się zapach choinki, ciasta, grzybów….. Z każdego kąta będą wyglądać aniołki, mikołaje, bałwanki. Czekając na rączki dzieci, które zawieszą je na choince.

Teraz to moi bratankowie będą ubierać choinkę. Patrząc na nich, chociaż to już wyrośnięte chłopaki, z nostalgią wspominam czasy, gdy byłam małą Dziewczynką.

Właśnie, dawno nie pisałam o małej Dziewczynce. A przecież ona nie zniknęła. Nigdy mnie nie opuszcza. Jednak w takim czasie jak adwent szczególnie o sobie przypomina. Tym razem przypomniała mi o niej również Barbarossa, która postanowiła podobnie jak ja  opowiedzieć o swojej dziewczynce. Opowieść utkała z błyszczących od łez nitek wzruszenia.

Jaki więc był adwent małej Dziewczynki?

Mała Dziewczynka razem z bratem z niecierpliwością czekała najpierw  na ten szczególny dzień, gdy odwiedzał ich Mikołaj. Cieszyli się, że dostaną prezenty. Jednak z drugiej strony trochę obawiali się tego brodatego, starszego pana. Brat małej Dziewczynki nigdy nie chciał do niego podejść... Pewnie dlatego, że był jeszcze mały. Bo potem wyrósł na nieustraszonego chłopaka, a z czasem na odważnego mężczyznę. 

Gdy dzieci podrosły Mikołaj zaczął przychodzić do ich domu w nocy lub też podrzucał worek z prezentami pod drzwiami domu. Rodzeństwo zawsze było ciekawe którędy on do ich domu wchodzi, skoro drzwi były zamknięte na klucz. Dla małej Dziewczynki najbardziej zapamiętaną opowieścią było to, że przyleciał na zaczarowanym dywanie i wszedł do domu, kiedy okno było otwarte.

Co roku rodzeństwo starało się nie spać i przypilnować momentu jego Mikołaja, ale nigdy im się to nie udało i tajemnica została tajemnicą.

Beztroskie dzieciństwo

Śnię

Pod powiekami

Obraz z dzieciństwa

Biegające

Uśmiechnięte dzieci

Nad głowami

Latające motyle

Muzyka świerszczy

Dolatująca z oddali

Zapach trawy

Polnych kwiatów

Soczysta zieleń drzew

Śniadanie na trawie

Zapach i smak

Chleba, mleka

Dżemu truskawkowego

Radość pierwszej

Dziecięcej miłości

Tak cudownej

Jak ciepły powiew wiatru

Przestać śnic?

Chcę pozostać

W bajkowym świecie

Marzeń i snów

Rams Małgorzata

Tak… dzieciństwo jest bardzo przyjemne. Dlaczego więc mała Dziewczynka chciała przez nie czasem przebiec jak najszybciej? Może dlatego, że wydawała się sobie brzydka, mała, chuda, cicha, nieporadna….  Dopiero teraz duża Dziewczynka zdaje sobie sprawę, jaki to był błąd. Przecież to dzieciństwo pełne było konwalii i fiołków, zielonego groszku i kalarepki, biegania i skakania…. Dlaczego zatem mała Dziewczynka chciała się przez nie jak najszybciej prześliznąć?

Cóż, już niedługo Dziewczynka będzie witać kolejną wiosnę, a raczej zimę w swoim życiu. W przeciwieństwie do niektórych osób nigdy nie prosiłaby o nieskładnie życzeń. Jeśli jest co świętować, to właśnie to, że kolejna jesień minęła, a czas się posuwa do przodu, a nie do tyłu. Chociaż czasem przychodzi myśl, że Dziewczynka starzeje się powoli.

Nikt jednak nie zdoła ukryć wieku, nawet jeśli będzie próbować. Dziewczynka teraz wyglądam na osobę w swoim wieku. Przez lata jej Babcia stosowała krem, wodę i długo miała piękną cerę. Dziewczynka także używam tego samego kremu, ale „lekko ulepszonego”.  Nie chce, aby zewnętrza powłoka była starsza niż wnętrze. Jednak nie jest to takie proste.

To prawda, że od lat Dziewczynka zbiera doświadczenie i mądrość, które niedługo ujrzą światło dzienne. Na szczęście ta doświadczona, mądra kobieta zbliża się powoli.

Za ….. będzie miała 80 lat i ma nadzieję, że jeszcze wiele lat przed nią, aby cieszyć się życiem, ogrodem, rodziną...

Dziewczynka chciałaby być pogodną, starszą panią w sukni i sznurowanych botkach  z delikatnym makijażem i dopracowanymi włosami. Będę stać przy furtce mojego ogrodu i rozmawiać z sąsiadkami.

Cóż pomarzyć można…  Bo czy to doprawdy będzie prawdziwa Dziewczynka? Bo kiedyż miała ona sukienkę, makijaż, dopracowane włosy...?

Dzień coraz szybciej za dniem ucieka,

słoneczko słabiej dla ciebie świeci,

nieubłaganie wciąż tyka zegar,

a w świat daleki odchodzą dzieci.

W pokoju cicho i częściej sama

kupujesz ciuszki w sklepie z przeceny,

choć jeszcze wczoraj mówili dama,

to dziś na zmarszczki, już tylko kremy.

Czekasz na wiosnę, kwiaty i słońce,

Na dni co pachną poranną rosą,

bo w nich się kryją wspomnień tysiące,

i jeszcze radość ze sobą niosą.

Znalezione w Internecie