Kawa czy herbata?

Oczywiście, że herbata....

Herbata

mam swoja herbatę

już od lat

pijam ja od święta

z cytryną

i odrobiną

słodyczy waniliowej liany

czuję

nastrój przychodzi

ciepłym aromatem

znad

wschodniej porcelany

i płyną obrazy

jak fatamorgany

nirwana lotosem

zakwita na twarzy

woda bulgoce

herbata się parzy...

monsun dobrych myśli

wspaniale się marzy!

Znalezione w Internecie

Pogoda na dworze kapryśna. Za oknem szaro, buro i ponuro. A przecież o tej porze roku powinno być słonecznie. Taka pogoda mnie przygnębia. Jak zawsze do poprawy nastroju potrzebuję przede wszystkim odrobiny kofeiny.

Dlatego mój dzień w pracy, zwłaszcza, gdy za oknem jest tak nieciekawie, zaczyna się zazwyczaj standardowo od dialogu

– Pijesz tylko herbatę? Nie potrzebujesz kawy, aby stanąć na nogi?

– Nie piję kawy - odpowiadam

– Jak to, tak wcale?

– Wcale

– Dlaczego przestałaś pić kawę?

– Nigdy nie zaczęłam.

– Nigdy? To niemożliwe. Ale dlaczego? Nie smakuje ci?

Dobre pytanie. Właściwie dlaczego nie znam praktycznie smaku kawy?

Owszem lubię zapach kawy o poranku, ale żeby ją pić? Do tego nie dałam się przekonać. Po co? Tak naprawdę nie mam ochoty się uczyć rozpoczynać dzień od tego napoju.

Ludzie jednak z reguły uważają, że skoro sami coś jedzą, piją to inni też tak powinni. I zawsze są zdziwieni, gdy odmawiam, zwłaszcza jeśli z marszu dostaję kawę, bo jak to można nie pić kawy.

Niepijący kawy są często też dyskryminowani. Chociażby u mnie w pracy. Kawę z automatu można dostać za darmo, ale herbaty już nie. Zresztą w restauracjach, kawiarniach, cukierniach w ofercie bywają różne zestawy z kawą, której nie można zamienić na herbatę, a podobnego zestawu z herbatą nie ma. No bo kto widział, aby się kawy z czymś słodkim nie napić? A ja jakaś dziwna jestem, bo to nie tylko kawa, ale i .... Ale cicho sza, zresztą już o tym wspominałam. Jakbym teraz to wymieniła, to nikt nie myślałby ani o kawie, ani o herbacie.

Od lat obserwuję rano ludzi. Są zaspani, nieprzytomni, nie odpowiadają jasno na pytania…. Stoją w kolejce do automatu, a w głowie kołacze im jedna myśl – jak najszybciej zaczerpnąć choć łyczek z tego czarnego źródła kofeiny. Dobrze widziane jest bowiem zaznaczanie rano, że się jest niewyspanym i bieganie z kubkiem kawy. A ja, chociaż mam niedociśnienie i jak najbardziej wskazany byłby taki zastrzyk porządnej kofeiny, spokojnie piję herbatę i cieszę się, że nigdy takie uzależnienie mi nie grozi. A nawet, gdy potrzebuję mobilizacji do działania, to herbata stawia na nogi bardzo skutecznie.

Tak wiem, że niektórzy mogą pomyśleć, że rzadko można spotkać taki okaz jak ja, który praktycznie nie zna smaku kawy.

Herbata jest jednak nieodzownym towarzyszem mojego życia. Nie zdarzyło się jeszcze, abym była tak zajęta, abym nie miała czasu nawet napić się herbaty.

Herbatę piję gdy:

- zaczynam rano dzień,

- jestem w pracy,

- czytałam książkę,

- rozmawiam dłużej przez telefon,

- zmarznę zimą,

- na dworze jest gorąco,

- ma padać deszcz, pada lub padało.

- nie wiem co ze sobą zrobić (chociaż takie chwile prawie się nie zdarzają).

Jednak, gdy tak obejrzę się wstecz i przypomnę sobie mój pierwszy kontakt z herbatą w przedszkolu, to dochodzę do wniosku, że jej nie cierpiałam. Była to bowiem bawarka, z dodatkiem słodkiego mleka, który był moją jeszcze większą zmorą. Wyczyniałam cuda z kubkiem, aby go gdzieś ukryć, albo wylać jego zawartość. Długo trwało, zanim przekonałam otoczenie, że bawarka, mleko, kakao, czy też kawa zbożowa, to nie są moje napoje i że mogę pić tylko herbatę.

Jaka powinna być herbata?

Mocna, słodka i tylko gorąca. Tak nawet, gdy jest upał:

nie lubię

zimnej herbaty

nijakich potraw

letnich uczuć

taka herbata

nie ugasi pragnienia

taka potrawa

nie podrażni podniebienia

takie uczucie

nie uskrzydli

Alicja Marzec

Dlatego, gdy jestem w domu nalewam ją do ulubionego kubka i stawiam na podgrzewaczu, aby szybko nie wystygła. W pracy mam specjalny kubek, który długo trzyma ciepło. Niestety nie mam tak dużo przerwy, na zrobienie kolejnej, a herbata zawsze musi być. A w gościach… I tu zaczyna się problem, zwłaszcza, gdy jestem u kogoś po raz pierwszy. Nienawidzę po prostu, gdy bez pytania co piję, podają mi słabiutką „herbatę” w ogromnej szklance. Po pierwsze nigdy nie wypiję tak dużej ilości płynu. No może dałabym radę, ale wówczas napój nie byłby już gorący. Po drugie herbata pita ze szklanki mi nie smakuje. Cóż jednak mam zrobić? Robię tylko uprzejmą minę i przez całe spotkanie piję tylko parę łyków i ku niezadowoleniu gospodarzy cała zimna już herbata zostaje w szklance.

Jednak coraz więcej jest osób, które chociaż spytają co piję, ale gdy proszę o herbatę w filiżance, robią zdziwioną minę, bo cóż to za różnica, w czym jest herbata.

Na szczęście bywam zazwyczaj u osób, które podobne sytuacje mają już za sobą i albo przynoszą mi herbatę w pięknej filiżance, albo zapraszają do kredensu i proponują, abym sama sobie taką wybrała. Ba, u niektórych mam nawet przywilej zaparzenia sobie sama herbaty.

Uważam, że będąc w gościach herbatę należy pić w filiżankach, najlepiej z cienkiej porcelany, najlepiej rozszerzanych do góry. Dlaczego? Piękna filiżanka, to sama przyjemność, a taki kształt filiżanki pozwala uchwycić aromat napoju.

Herbaty nie powinno się serwować w szklankach, po pierwsze nie jest to wygodne, parzy w dłonie, a po drugie po prostu nieeleganckie. Czasy picia herbaty z przezroczystego szkła powoli mijają. Jednak w wielu domach można jednak spotkać się ze szklankami. Zapewne każdy z nas znajdzie w domu kilka wiklinowych koszyczków czy metalowych uchwytów na szklanki

Tak wiem, może mogłabym zacisnąć zęby i wypić "herbatę" ze szklanki. Jednak dlaczego miałabym to robić? Przecież przy następnej wizycie znowu cierpiałabym. A może jednak powinnam się powstrzymać i nie robić kłopotu?

A przecież rodzaj naczynia, jego kształt mają wpływ nie tylko na smak i aromat herbaty, ale także na moje samopoczucie.

Jaką herbatę piję? Przede wszystkim czarną. Jednak chętnie czasem delektuję się białymi, zielonymi, czerwonymi. Po przebudzeniu i przed snem nie pogardzę herbatkami ziołowymi. Ale czy je można nazwać herbatami?

Herbata jest jedna: czarna, gorąca i słodka

Gdzie Herbata Różą Pachnie...

Znam taką jedną herbaciarnię

w małym domku na końcu świata

Tam właśnie zaprosić Cię chcę

tam Różą pachnie herbata

Czajnik z napisem "Batumi"

kipi już dla nas wrzątkiem

Czy to prawda,czy mi się śni?

Obojętnie...

tej herbaty napić się chcę.

Już filiżanki napełnione

łyżeczkę cukru wsypuję

patrzę na Twoje Dłonie

one drżą...ja to czuję.

Jeden maleńki herbatki łyczek

Jeden maleńki ruch ustami.

Powoli upływa nam życie,

tak...herbatka pachnie Różami

znalezione w Internecie

Tak czarna herbata z dodatkiem róży, a zwłaszcza z konfiturą z płatków róży jest niepowtarzalna. Taką mogłabym pić codziennie. Niestety nie ma już z nami cioci, od której zawsze dostawałam konfiturę z róży.

Jednak bez filiżanki czarnej herbaty, trudno byłoby mi przetrwać dzień.

T’ien Yiheng:

„Herbatę się pija, by zapomnieć o hałasie świata.”

William Gladstone:

„Jeśli jet ci zimno, herbata cię ogrzeje.

Jeśli jest ci gorąco, herbata cię ochłodzi.

Jeśli jesteś pobudzony, herbata cię uspokoi.”

Regina Helker:

„Gdzie jest herbata tam jest nadzieja.”

Lu Tung:

„Nie interesuje mnie nieśmiertelność,

interesuje mnie tylko smak herbaty.”

Catherine Douzel:

„Każda filiżanka herbaty jest wyimaginowaną podróżą.”