Rzepakowe pola na zawsze

Pola rzepaku
Pożółkłe pola, rzepaków łany
tak jak błękity niebiańskich bram.
Ścielą się majem złocistych mórz,
pośród zapachów kwitnących bzów.
Wśród unoszonych przez wiatr płatków kwiatów
i porannego słowików śpiewów.
Podążam śladem płonących barw,
pachnących majem łanów rzepaku.
Małgorzata Karolewska 

Pola rzepakiem malowane są dla mnie niezwykle. To nic, ze zakwitają w każdym roku po raz kolejny i kolejny człowiek powinien przez lata już się przyzwyczaić, nie odczuwać zdumienia. Jednak ja równie niezmiennie w maju zachwycam się nowa.
W tym roku jednak rzepakowe pola przepełniły mnie taką nostalgią
Trudno o bardziej malowniczą porę roku. W przyrodzie dosłownie codziennie dzieje się coś nowego.
Ostatnio przypomniano mi, że istnieje coś takiego jak pachnące pola rzepaku. Ale ja o nich nie zapomniałam, jak bym mogła, przecież żółto-zielone kolory to moje ukochane barwy majowe.
Jak co roku czekałam, aż będę mogła pojechać za miasto, aby nasycić się ich zapachem i bezkresem.
Rzepakowe pola od lat wywołują u mnie emocje. Z jednej strony uspokajają,  wyciszają, a z drugiej wywołują radość, zachwyt i szybsze bicie serca. 
Co roku o tej porze, jechałam za miasto niesiona tęsknotą i nadzieją.  Nie mogłam się doczekać, kiedy zanurzę się w tym pachnącym, falującym na wietrze żółtym polu. 
Pamiętam też moment, kiedy po raz pierwszy zakochałam się w tym widoku.
Jako dziewczynka jechałam wówczas z moim tatą do moich dziadków. Do miasteczka, które pozostaje w moim sercu na zawsze.  
Jechaliśmy na początku maja, nawet już nie pamiętam dlaczego w takim szczególnym czasie odbywała się ta podróż. Przecież nie były to wakacje, ferie, święta.... To teraz nie jest ważne. Do dzisiaj jednak widzę, to falujące po obu stronach drogi, pachnące żółte morze. I to był ten moment, kiedy ten widok na zawsze skradł moje serce.  Byłam dosłownie  zachwycona i odurzona ich pięknem.  Nawet na moją prośbę zatrzymaliśmy się na granicy pól i lasu. Pamiętam, że czułam się wspaniale, kiedy w blasku porannego słońca mogłam przez chwilę zanurzyć się w tym krajobrazie. Miałam wielką ochotę ubrać żółtą sukienkę. Przecież taką miałam, zresztą jedną jedyną jaką wówczas miałam. A może nie pamiętam innych? Jednak chyba nie. Do dzisiaj bowiem pamiętam każdą. Sukienki były zawsze dla mnie czymś wyjątkowym, niecodziennym, zakładanym na usilne prośby mamy, babci  i tylko na szczególne okazje.  Ale wówczas żałowałam, że nie mam na sobie mojej złotej sukienki. Wówczas mogłabym zabłysnąć i rozkwitnąć jak rzepakowe pole.  Bo czyż żółty nie jest kolorem pełnym pozytywnej energii?
Od tej pory kwitnący rzepak zawsze raduje me serce. W maju uwielbiam wędrować w towarzystwie tej żółtej przestrzeni.
Żółto złote pola
Wielkie żółto złote pola
I ta po między nimi goła rola
W południowym słońcu gorącem tętniąca
Coś wspólnego z żarem serca mająca

Żółto słodki zapach rzepakowy
Wiosną uderzający do głowy
Gdy nie tylko gołe obok pole leży
Gdzie rozgrzana moja myśl bieży

Połyskujące brązem nagie ciało
Rozkoszą ze słodkim zapachem się zlało
Wzrok mój nieustannie przyciąga
I od rzepakowych łanów odciąga

Jakże słodko ogarniać to wzrokiem
Delektować się rok za rokiem
Wciąż ulegać niezmiennemu zachwytowi
Nie zważając że ma się ku zachodowi
Zbigniew Głuszczyk

Niestety, w tym roku mogłam zachwycać się tylko zdjęciami i patrzyć z zazdrością na zdjęcia udostępniane mi przez innych.
Zamykam jednak oczy i staram się na chwile przenieść do jednego z moich najpiękniejszych majowych widoków. Widok i zapach są jak najbardziej realne. 
Krajobraz przypomina flagę Ukrainy - żółte kobierce i niebieskie niebo. 
Przez moment rzepakowe pole rośnie rzeczywiście wokół mnie, w rzepakowym polu jest mi jak we śnie. Dookoła panuje cisza, tak duża, że krzykiem jest w niej bzyczenie pszczół. Intensywny zapach rzepaku koi i uspakaja mnie. Przez chwilę czuję się szczęśliwa.
Otwieram jednak oczy i patrzę na rzepakowe zdjęcia. Jak bardzo chciałabym w zanurzyć się w tym złotym morzu. Tęsknota nie opuszcza mnie. 
Zamykam ponownie więc oczy i widzę jak zapomniany świat ponownie otwiera się. Patrzę na odpływające chmury uśmiechające się do słońca na błękitnym niebie. A ja, już nie przedszkolak, a jeszcze nie uczennica, ubrana jestem w moją kilkuwarstwową, jak chyba pamiętam, atłasowo-tiulową sukienkę.  Idę z mamą moją nową ulicą. Ale dlaczego w przeciwnym kierunku niż pola? Tak bardzo chciałabym zawrócić i zobaczyć żółte morze. 
Ponownie otwieram oczy. Teraźniejszy świat znowu został włączony. Widok z okna na odjeżdżający właśnie do mojego miasteczka pociąg zastępuje mieniące się w słońcu  złociste pola. Moja rajska kraina zniknęła. Może kiedyś znowu wsiądę w maju do tego pociągu....
Szkoda, że ten sen tak szybko się skończył. Mam tylko nadzieję, że powróci już w rzeczywistości za rok.
W tym roku rzepakowe pola przepełniły mnie nie tylko zachwytem, ale przede wszystkim nostalgią połączoną  z zazdrością. 
Jak zawsze stylowa BASIU, piękna była Twoja ostatnia rzepakowa wyprawa.  Twoja złocista sceneria jest zachwycająca.

Pójdę hen przed siebie
zanurzę się w złocie rzepaku
pijana ze szczęścia i słodkiego zapachu pól
pobiegnę za głosem skowronka
pokłonię się obłokom
i wśród łez wzruszenia
dziękować będę za kolejną wiosnę
daną mi tu i teraz...
Basia Wójcik

Nie zapominam też o Tobie BASIU - malarko i poetko. Mieszkasz w zachwycającym miejscu.
( Nawiasem pisząc, Basia i Basia? Czy używacie innych zdrobnień tego pięknego imienia? )
Dlatego, warto wybrać się za miasto w poszukiwaniu rzepakowego złota. Rzepak to taka, prozaiczna roślina, o praktycznym zastosowaniu. To roślina miododajna.
Świetliste, żółte rzepakowe pola budzą też niewątpliwie romantyczne skojarzenia. Morze energetycznej barwy, hektary rozlanego złota budzą w nas zachwyt i nieopisaną radość. Widok rzepaku po horyzont zapiera dech w piersiach i chciałoby się zanurzyć w tych żółtych, kołyszących się falach tego złotego krajobrazu.
Teraz ten widok będę tylko wspominać racząc się herbatą z „odrobiną” jasnożółtego miodu z tych drobnych kwiatków.
Rzepakowe pole
żółte oczy mruży,
w blasku słońca
nawet ono
upałem się nuży.

Słodki zapach
małych kwiatków
uwodzi, odurza
i prowadzi polną ścieżką
w zieleń traw zanurza.

Niepoprawnym marzycielem
zostań choć przez chwilę,
sięgnij nieba tu na ziemi …
proszę… tylko tyle..
Anna Jelak-Bogusz