Z górami, za lasami.... ???

Na Wojtusia z popielnika
iskiereczka mruga.
Chodź opowiem ci bajeczkę
Bajka będzie długa.

Była sobie raz królewna,
pokochała grajka,
król wyprawił im wesele
i skończona bajka.

Była sobie Baba Jaga,
miała chatkę z ciasta,
a w tej chatce same dziwy,
cyt! iskierka zgasła.

Patrzy Wojtuś, patrzy, duma,
łzą zaszły oczęta,
czemu żeś mnie oszukała?
Wojtuś zapamięta.

Już ci nigdy nie uwierzę
iskiereczko mała.
Najpierw błyśniesz, potem zgaśniesz,
ot i bajka cała.
Janina Porazińska
Dawno, dawno temu, daleko za górami, za lasami....  Tak zaczyna się każda bajka. Ale czy na pewno każda?
Moja zaczyna się podobnie. 
Dawno, dawno temu, a może wcale niedawno.... Daleko a może całkiem blisko... Za górką i laskiem żyła sobie w małym domku dziewczynka. 
Pewnego majowego poranka, wszystko w ogrodzie pachniało i śpiewało. Cały świat dookoła był  pomalowany przez  Panią Wiosnę całą paletą wesołych kolorów i uśmiechał się do w promieni wschodzącego słońca. Wtedy, jak każdego innego dnia,  mała dziewczynka obudziła się w swoim zielonym pokoju. Odsłoniła zasłony, uchyliła drzwi i na bosaka, jak to do dzisiaj ma w zwyczaju, wyszła na balkon.  
Mała dziewczynka otworzyła szerzej jeszcze trochę zaspane zielone oczy i szczęśliwa uśmiechnęła się do ogrodu leżącego u jej stóp. Jednak najpierw spojrzała na ukochane ogromne drzewo, które od lat każdego dnia niezmiennie ją obserwowało. Nie spuszczało z niej oka nawet jak schowała się w najodleglejszym kąciku swojego pokoju. Ale zawsze z podmuchem wiatru przesyłało jej dobre słowo, a nawet czasem całe opowieści. Do rozmowy czasem wtrącały się dwa świerki, które z zazdrością patrzyły na olbrzymie drzewo. Świerki robiły też co mogły, ale daleko im było do wzrostu sąsiada. 
Mała dziewczynka podeszła do balustrady i dopiero teraz jej wzrok padł na kwitnącą jabłonkę i otaczający ją kolorowy  ogród. Część ogrodu mieniła się już w promieniach wschodzącego słońca, które na dzień dobry kąpało się w porannej rosie.
Mała dziewczynka obudziła się już całkowicie. 
"Szkoda czasu na stanie i patrzenie. Za chwilę wykąpane, ale spragnione słoneczko spije cała rosę z trawy. Muszę się spieszyć."
Nie namyślając się dłużej mała dziewczynka w pidżamie i nadal na bosaka po cichutku zbiegła na dół. Otworzyła drzwi na taras i szczęśliwa zanurzyła stopy w zielonej, jeszcze nie skoszonej trawie. Nic więcej nie było jej potrzebne do szczęścia. Wschodzące słońce, zielona zroszona trawa, pachnące kolorowe kwiaty, witające śpiewem dzień ptaki....
"Chwilo trwaj wiecznie" pomyślała mała dziewczynka i szczęśliwa uśmiechnęła się do całego świata. 
Najprawdziwsze wyspy szczęśliwe
zamykają się w sercu
tam cisza i błękit spotyka się z marzeniem
o bezpiecznej przystani
w której motyle i gwiazdy recytują poezję.
Wyspy szczęśliwe
osłonione przed światem cichą miłością
nie toną w morzu łez
a promienie słońca budzą ciepłym dotykiem
opowiadane wiatrem historie.
Wyspy szczęśliwe zamknięte w sercu
czasami ulatują do gwiazd
by nabrać blasku i napić się ciszy...
Basia Wójcik
Teraz w tym roku patrzę szczęśliwa na nieskoszoną jeszcze w tym roku trawę.
Chyba tylko w maju trawa jest tak zielona, jak nigdy potem, mlecze tak żółte a  niebo tak błękitne.
Zaczyna się pora dmuchawców.
Przyglądam się z bliska dmuchawcom i dochodzę do wniosku, że to dosyć niesamowite stworzenia, zwłaszcza na etapie umierania... Wiem, brzmi to odrobinę niesamowicie ale taka jest  prawda. Dmuchawce dojrzałe, bujnie puchate nie są niczym niesamowitym. Dziwią mnie te usiłujące przeżyć mimo zbliżającego się nieuchronnie końca.
Wiatr odrywa ziarenka od puszystych kul i przywiewa je do mnie, przypominając, że wszystko wokół jest kruche i zmienne.
Moje myśli płyną i łączą się z dmuchawcowymi spadochroniarzami. Szybują również bezmyślnie.
Jeśli spadnie deszcz, pozostaną same główki i pora dmuchawców skończy bezpowrotnie. Ale czy na pewno?
Przecież mniszkowe ziarenka już zapewne znalazły podatny grunt do zapoczątkowania nowego życia.
Lubię na nie patrzeć, żółte mlecze, dmuchawce zawsze wywołują u mnie nostalgię, przywiewają wspomnienia…
Proszę cię jednak wiaterku, aby tylko nie w moim ukochanym ogrodzie, na trawniku z którego co roku wyrywam cały worek tego chwastu. W tym roku zrobił to za mnie ktoś inny. Przecież dawno mnie tutaj nie było. 
Mój wzrok kieruję również na tulipany, żonkile, szafirki, stokrotki.... Muszę zapamiętać ten widok na dłużnej. Kiedy znowu tu będę ponownie?
Spoglądam też na moje drzewa. Niestety jednego świerka już nie ma. Na chwilę robi mi się smutno, gdy patrzę na jego samotnego brata, którego jednak próbują pocieszyć buszujące w jego gałęziach ptaki. 
Patrzę na kwitnącą jabłonkę i zaraz robi mi się cieplej na duszy. Cóż może być piękniejszego niż kwitnące jabłonie?
Tak niewiele potrzeba aby świat wydał się na chwilę lepszy. Przecież:
Świat nie jest taki zły,
Świat nie jest wcale mdły,
Niech no tylko zakwitną jabłonie,
To i milion z nieba kapnie,
I dziewczyna kocha łatwiej,
Jabłonie, kwitnące jabłonie

Wszystkim manna pada z nieba,
Ludzie mają, co potrzeba,
Darmo światło, gaz, lokaje
Śpią od rana do wieczora,
Czasem drepczą do kościoła
I nocą zmęczeni śpiewają

Świat nie jest taki zły,
Świat nie jest taki mdły,
Niech no tylko zakwitną jabłonie
Babcie wnuczkom bajki klecą,
Złote zęby z nieba lecą,
Jabłonie, kwitnące jabłonie

Oto chmurka na niebiesiech,
Zgadujemy, co nam niesie -
Biały śnieg czy srebrne złotówki?
Wszyscy klniemy: "Toż to skandal!
Dzisiaj z nieba - wstyd i granda -
Lecą gorące parówki"

Świat nie jest taki zły,
Świat nie jest wcale mdły,
Tak kończymy tę naszą melodię
Wiosną ludzie umierają,
Wiosną ludzie się kochają,
I dziewczyna z ulicy, i złodziej

Policjanci i poeci,
Chuligani, złote dzieci,
Wszyscy tańczą do świtu kankana
Śpią od rana do wieczora,
Czasem drepczą do kościoła,
A w nocy zmęczeni śpiewają

Świat nie jest taki zły,
Świat nie jest wcale mdły,
Niech no tylko zakwitną jabłonie,
To i milion z nieba kapnie,
I dziewczyna kocha łatwiej,
Jabłonie, kwitnące jabłonie