When I'm Sixty-Four

Kiedy Będę Miał 64 lata

Kiedy będę stary i zacznę tracić włosy,

Za wiele lat.

Czy będziesz ciągle wysyłać mi Walentynkę,

Urodzinowe życzenia, butelkę wina.

Gdy wyjdę na kwadrans,

Czy zamkniesz drzwi.

Czy będziesz mnie ciągle potrzebowała, czy będziesz mnie ciągle karmiła,

Kiedy będę miał 64 lata.

Ty też będziesz starsza,

I gdy powiesz słowo będę mógł zostać z tobą.

Mogę być pod ręką by naprawić korki,

Kiedy wysiądzie światło.

Możesz uszyć sweter przy kominku,

W niedzielę rano iść pojeździć,

Posprzątać w ogrodzie, zasadzić nasiona.

Kto mógłby prosić o więcej.

Czy będziesz mnie ciągle potrzebowała, czy będziesz mnie ciągle karmiła,

Kiedy będę miał 64 lata.

Każdego lata będziemy mogli wynająć dom na wyspie Wight,

Czy to za dużo kochanie.

Powinniśmy oszczędzać.

Nasze wnuki będą siadać na twych kolanach,

Vera, Chuck i Dave.

Wyślij mi kartkę, skrobnij kilka słów.

Pokazując punkty widzenia.

Sprecyzuj dokładnie co masz zamiar powiedzieć.

Twój szczerze ci oddany marnieje.

Daj mi swą odpowiedź wypełnioną w formie.

Moja na zawsze.

Czy będziesz mnie ciągle potrzebowała, czy będziesz mnie ciągle karmiła,

Kiedy będę miał 64 lata.

John Lennon / Paul McCartney

Ostatnio moja szuflada wspomnień znowu została uchylona, a to za sprawą radiowych wiadomości.

Nie chce mi się wierzyć, że niedawno minęła 40 rocznica śmierci Johna Lennona. A przecież dopiero wczoraj z moją koleżanką zaczęłyśmy zachwycać się czwórką z Liverpoolu, gdy świat obiegła ta tragiczna wiadomość.  Tak, tak, czas biegnie nieubłaganie szybko.

Przecież za parę dni w najdłuższą noc w roku będę świętować moje… urodziny. Liczba taka jak inne, ale mi się podoba. 

Prawdę jednak mówiąc, a raczej pisząc, to chociaż w środku jestem osobą dużo młodszą, to niestety dla niektórych ważne jest to co na zewnątrz i na papierze.

Współczesna kultura stawia na młodość. Mamy być wiecznie młode i piękne, szczupłe. „Starość” to słowo nas przeraża i najchętniej wykluczylibyśmy je ze swojego słownika. W dzisiejszym świecie, gdzie liczy się głównie młodość, świeżość, zgrabne i jędrne ciało, starość nie jest trendy. Żyjemy w świecie, w którym wytyka się niedoskonałości. A przecież nikt nie jest idealny. Jestem kobietą z wadami, która każdego dnia przypomina sobie, że życie jest ulotne.

Jednak nie zawsze tak było. W mądrych starych kulturach to właśnie kobiety dojrzałe, tzw. prządki, tkaczki  mądrości były szanowane najbardziej. Ceniono je  za intuicyjną mądrość i  doświadczenie. To do nich zwracano się o radę, wskazówki dla całej wspólnoty. One wiedziały, jakie decyzje podjąć, aby były dobre dla wszystkich. Zastanawiam się, kiedyś powrócimy do tych mądrych starych tradycji?

To jednak zależy tylko od nas samych. Jeśli poddamy się panującym przekonaniom, że stare kobiety są zrzędliwe, humorzaste, tęskniące za utraconą młodością…. to wszystko pozostanie bez zmian. Nadal będziemy wytykać sobie niedoskonałości. Z upływem lat będziemy coraz słabsze i przygnębione.

Ale przecież tak nie musi być. Przecież nie jesteśmy inne niż te kobiety, które żyły dawno temu, a które ceniły swoje późne lata, były mocne i szczęśliwe.

SZANOWNY PANIE BALZAK

W Krakowie jest hotel "Pod Różą"

Gdzie bywał pan Balzac

Mieszkając tam dni niedużo

Myślałam sobie tak

Chęć nachodziła mnie taka

Takiej fantazji błysk

Żeby "Pod Różą" do pana Balzaca

Napisać taki list

Szanowny Panie Balzac

Sprawa jest bardzo konkretna

Kiedyś opisał Pan wszak

"Kobietę trzydziestoletnią"

Opisał Pan piórem swym

Ślęcząc po nocach w ukryciu

Kobietę, co w wieku tym

Wie niemal wszystko o życiu

Wpisała piekło i raj

W życiorys lekko pęknięty

I że być może to naj-, to naj-

To najwspanialszy wiek dla kobiety

Która wypełnia Ci świat

Szczęściem, goryczą, czułością

W wieku trzydziestu lat

Czyli na krok przed starością

I tu mnie w tym Pańskim hotelu

Dopadła taka myśl

Że gdyby Pan, przyjacielu

Swą powieść pisał dziś

Kobietę w pełni rozkwitu

Dziś portretować chcąc

Troszeczkę musiałby zmienić Pan tytuł

Bo przecież bądź co bądź

Kochany panie Balzac

Ja nie chcę z Panem się kłócić

Lecz tylko trzydzieści lat?

Niech Pan coś jeszcze dorzuci

Niech nam dorzuci Pan, gdy

Będzie nas Pan portretował

Dziesiątek - jeden, dwa, trzy

A co Pan będzie żałował

Aż się okaże, że maj

Czterdziesty z hakiem, niestety

To jest być może ten naj-, ten naj-

Ten najwspanialszy wiek dla kobiety

Co chce obracać na świat

Wzrok zakochany i ufny

W wieku lat la la la lat

A o starości nie mówmy

Laj la la laj, la la la la la

Laj la la la, la la laj la

Już widzę, jak oczy Pan mruży

Myśląc: "Wariatka" - och, znam to

Pozdrawiam Pana z hotelu "Pod Różą"

Pańska Irena Santor

Nikt teraz nie określiłby kobiety trzydziestoletniej, że jest w wieku balzakowskim. No właśnie, co teraz oznacza wiek balzakowski?

Dojrzałość to nie liczba przeżytych lat i zmarszczek na twarzy, ale też pewna postawa życiowa. Często to właśnie młodzi ludzie czują się staro i prowadzą “emerycki” tryb życia, a ludzie dojrzali są pełni energii, werwy, potrafią cieszyć się życiem. Wyczytałam też, że starzejemy się tylko dlatego, bo nosimy w swojej podświadomości przekonanie o nieuchronności starości i że tylko od nas samych i od naszego myślenia zależy, jak szybko i czy się zestarzejemy. Jednak trudno jest nam sobie wyobrazić siebie za lat 30, 40 lat. Można patrzyć w przyszłość optymistycznie i myśleć, że na emeryturze nareszcie będzie czas ba odpoczynek, nadrobienie zaległości w lekturze,  przecież „wesołe jest życie staruszka”

Niestety większość z nas jednak przywykła mówić : „starość nie radość”.

Jednak  u nas w Polsce coraz więcej współczesnych kobiet twierdzi, że dopiero w średnim zyskały pełny kontakt ze swoją kobiecością. Wyglądają one zdrowo, są pełne sił witalnych i przeżywają najlepsze lata swojego życia.

Jednak niestety nadal pozostają sfery, gdzie rządzi tylko młodość i inne zalety schodzą na drugi plan.

Ja także nie zamierzam narzekać, na mój wiek. Nie potrafię jednak zaakceptować zmarszczek u krewnych, szpakowych skroni u przyjaciół. Teraz, gdy pojawiają się twarze z dawnych lat, teraz już z oczami bez blasku i policzkami pokrytymi drobną pajęczyną, to zawsze udaje mi się dojrzeć tą wcześniejszą.

Czy ja boję się starości? Na pewno, ale cytując:

Marie Luise Kaschnitz, chciałabym wierzyć, że kiedy dobiję do sędziwego wieku, dojdę do wniosku, że "Starość nie jest dla mnie więzieniem, w którym siedzi się w odosobnieniu, lecz balkonem, z którego widać dalej"

Cycerona: „Czy jest coś bardziej przyjemnego niż starość otoczona młodością, która chce się czegoś nauczyć”

Starość

Rozmodlona starość

przesuwa paciorki różańca

jak złota jesień kolorowe liście.

Szeleszczą zdrowaśki w zasuszonych dłoniach

przeoranych troskami życia

i wędrują do nieba

z jesiennym wiatrem...

Szeleszczą liście na zasuszonych gałęziach

zmęczonych skwarem lata

i spadają na ziemię

z jesiennym wiatrem...

W niezwykłym tańcu

różańcowych modlitw i jesiennych liści

starość dziękuje za młodość

prosząc za innych

choć sama nieuchronnie zdąża

po ostatni liść

zapisany gęsto zdrowaśkami...

Basia Wójcik