Myśli nie tylko o przyjaźni

Szczelina

Jesteś

nawet gdy cię nie ma 

przez moje serce

przebiega głęboka szczelina

o barwie jaśniejszej niż biel wiosennych stokrotek

zbieranych z pierwszą rosą

by utrwalić piękno

którego nie sposób wypowiedzieć

więc pozostawiam ukrytą bruzdę

która każdego dnia

rozświetla moje życie

blaskiem nieznajomym dotąd

zaniosę go Chrystusowi

z naszego kościoła

by ocalił to czego strzegę

przed pyłem codzienności

Basia Wójcik

Znowu moja szuflada wspomnień jest uchylona. Czy to ja ją otworzyłam, aby ciekawe teraźniejszości skrzaty przeszłości wyjrzały ciekawie na świat? Nie pamiętam.

Ale wiem dlaczego tak się stało. Właśnie mija kolejna smutna rocznica przypominająca o osobie, którą znałam zbyt krótko. Tym razem okrągła.

Jak każdego roku zatem wspomnienia powracają jak bumerang rzucony w otchłań życia. Czy powinnam go schwytać, czy też pozwolić mu uderzyć w teraźniejszość i zapomnieć na chwilę o dzisiaj? Jednak jak zwykle poddaję się nostalgii po dniach spędzonych na pogoni za światem. Powroty bywają czasem oczyszczające, prowadzą mnie w moją naiwność tamtych lat. Wtedy żyło się każdą chwilą, każdym zapachem czy dźwiękiem.

Czy straciłam już poczucie nieskończoności i przemijania?

Zbyt często zapominam, gdzie przebiega granica dzieląca mnie od tamtych chwil.

Ponownie wyruszam w codzienny spacer mojej samotności.

Od zawsze byłam tak naprawdę kimś innym. Uciekałam co dnia goniona przez dziecięcą ciekawość. Mój świat zamykał się w przestrzeni ogrodów dziadków. Tam były wszystkie moje myśli i pragnienia. Wracam ponownie do tej tajemnicy, podchodzę cicho do ogrodzenia, aby nie spłoszyć Ich żyjących z drugiej strony. Wiele razy zadawałam sobie pytanie – gdzie oni teraz są?

Nie słyszę już prawie ich głosów czy szumu wiatru pośród tamtych drzew.

Magia czasu minionego pozwoliła na spotkanie z nimi. Nieśmiało i niepewnie drżącą ręką otwieram furtkę, która wtedy była dla mnie tak ważna. Dziadkowie z zaciekawieniem spoglądają na mnie. Czuję, że odnalazłem siebie, tamtą dziewczynkę, jestem w domu…

Przyjaźń

Nie szafuj słowem - przyjaźń

bo ono znaczy wiele,

znajomych pełno dokoła,

nieliczni to przyjaciele.

Życie razów nie szczędzi,

kark pochylają cierpienia,

ten co pomoże powstać,

wart miana przyjaciela.

Toczysz swój głaz pod górę,

on spada prawie na szczycie,

trzeba zaczynać od nowa

to syzyfowe życie.

Człowiek naprawdę życzliwy

- nie w chwale i brzęku mamony -

poda swą rękę pomocną

z kawałkiem chleba na dłoni.

Poda swe mocne ramię

i plecy prostować pomoże,

wesprze cię słowem i czynem,

na nim polegać możesz.

Kto szczęście z tobą podzieli

i losu zawiłe koleje,

tak w dobrej jak i złej dobie

na pewno jest przyjacielem.

Nie szafuj więc słowem - przyjaźń,

bo ono znaczy zbyt wiele,

znajomych pełno dokoła,

- nieliczni to przyjaciele.

Krystyna Kunigiel-Jabłońska

Jak wspomniałam mija kolejna smutna rocznica. Nie chce mi się wierzyć, że to już tyle lat nie ma mojej Babci.  Osoby, która chyba kochała mnie najbardziej na świecie i dziś byłaby zapewne moim najlepszym przyjacielem.

Przyjacielem….

Chyba każdy miał w dzieciństwie najlepszego, pierwszego przyjaciela...takiego jeszcze z "piaskownicy". Ja mam taką przyjaciółkę, chociaż nie z „piaskownicy”. To wspomnienie jest jednym z moich najsympatyczniejszych z okresu mojej wczesnej młodości…. Pamiętam dzień, w którym się poznałyśmy, jakże mogłabym go zapomnieć, chociaż minęło już ponad ...lat. Poznałyśmy się, gdy obie stałyśmy samotnie na korytarzu, czekając na pierwsze zajęcia. Nie wiem co mną kierowało, że podeszłam właśnie do niej, a przecież obok było jeszcze kilka osób w podobnej sytuacji.

Agnieszka… Imienniczka mojej zmarłej babci. Miała długie ciemne włosy zielone oczy i tajemniczy uśmiech…  Teraz myślę, że przyciągnął mnie do niej jakiś magnez, przeznaczenie…. Bo gdybym znała jej wszystkie cechy charakteru, to pewnie nigdy bym nie wybrała jej świadomie. A przecież zostałyśmy przyjaciółkami, pomimo różnic w naszych usposobieniach. Każda z nas jak przystało na rogaciznę, miała swój charakterek. Jednak przez te lata przyzwyczaiłyśmy się do naszych wad, które nas czasem zapewne denerwowały.

Dla mnie jednak ona była najważniejsza. Liczył się  czas który mogłyśmy spędzać. Wspólna nauka, wspólne wyjazdy, wspólne spacery, gotowanie….

Gdy byłyśmy razem nie ważne były dla mnie inne osoby. Z nią było troszkę chyba inaczej, jednak wiedziałam, że zawsze mogę na nią liczyć.

Jednak więź jaka wytworzyła się pomiędzy nami była i jest wyjątkowa.

Obecnie nasz kontakt nie jest tak intensywny. Jednak wiem, że nadal jestem dla niej kimś ważnym. I w każdej chwili mogę naniej polegać.

Wczoraj na chybił trafił otworzyłam moją Księgę Myśli i trafiłam na słowa Herberta:

ŻYCIE BEZ PRZYJACIÓŁ JEST ŚMIERCIĄ BEZ ŚWIADKA.

Może to natchnęło mnie do tych przemyśleń...

Przyjaźń

Czeka na mnie na końcu ulicy

i na początku

moknie w strumieniach deszczu

i moich łez

zasypia na rąbku poduszki

by nie spłoszyć snów o bliskości

wyciąga dłonie których rozmiar mieści każdorazowo 

ból mego serca

Basia Wójcik

Jak zwykle dzięki jednej małej dygresji odpłynęłam w innym kierunku. Miało być o Babci.... Ale przecież już tyle o niej pisałam. I jeszcze kiedyś znowu napiszę.

Czas zamknąć szufladę z przeszłością. Jednak nie na długo… Wkrótce znowu tu powrócę. Szufladę wspomnień otworzę, gdy znowu nadejdzie czas następnych porządków lub kiedy będę potrzebowała ogrzać się ich ciepłem i kolorem. Najważniejsze, że pozostaną tam na zawsze, na przekór temu, co w realnym życiu mija bezpowrotnie.