Myśli nie tylko o dzieciństwie Małej Dziewczynki

Moja wiara jest uśmiechem dziecka

które ufa że słońce ma uśmiechniętą buzię

wzięłam ją stąd

skąd stokrotki i cyganki

uporczywie zakwitały w przedwiośnianym piasku

wzięłam ją dawno

przed laty ze spracowanych rąk matki

u której wiara istniała 

od zawsze

odkąd kolejne matki

dawały ją w prezencie swoim dzieciom

przez pokolenia

moja wiara jest radością bez skazy

wierzę

i to mi wystarcza by żyć

szczęśliwa wiara

która nie szuka dociekliwie dowodów.

Czasem Małą Dziewczynkę nachodzą refleksje. A styczeń jest miesiącem, w którym są one szczególnie silne. Dzień Babci i Dziadka, ich urodziny i imieniny... To przywiewa wspomnienia. Dziś jednak nie będzie o Nich, a tylko o Małej Dziewczynce. A Dziadkowie może pojawią się w tle.

Jak słodko było być dzieckiem, jak miło było wieść beztroskie życie. Jak to zatem było, gdy Mała Dziewczynka była naprawdę mała? Czy ona w ogóle kiedykolwiek była dzieckiem? To przecież taka dawna, odległa epoka.

Dzieciństwo Małej Dziewczynki to:

czytane bajki na dobranoc,

szeptane wiersze i śpiewane kołysanki do uszka,

zapach domowego, drożdżowego ciasta,

odgłos krzątaniny mamy w kuchni,

ukochany miś przytulanka tuż przy twarzy,

potłuczone kolana,

podrapane łokcie,

dziury w spodniach,

umorusana buzia,

czereśniowo-wiśniowe kolczyki na uszach. 

zaróżowione policzki,

potargane włosy,

siedzenie na parapecie okna i patrzenie na świat,

przechodzenie przez płot,

gra w piłkę,

ciepły, żółty piec, do którego można się było przytulić,

karmienie krasnoludków na strychu,

wiara w świętego Mikołaja, który przylatuje na zaczarowanym dywanie,

smak oranżady ze szklanej butelki,

wyścigi na kapsle,

jazda na rowerze,

maślane bułeczki babci pieczone w prawdziwym starym piecu,

lekcje odrabiane przy świeczkach,

zapach palonych liści jesienią,

niewinność, naiwność i zdziwienie...

Lista mogłaby być jeszcze dłuższa, ale zabrakłoby tutaj miejsca na wyliczankę.

Mała Dziewczynka dobrze wie, ż dobrze być dzieckiem, miło żyć otaczaną opieką i bezpieczeństwem... Chociaż czasem przychodziły lęki i strachy. Ale o nich było już TUTAJ.

Jakim dzieckiem była Mała Dziewczynka? Trudne pytanie. Na pewno kochanym, szczęśliwym, niewinnym (często raczej naiwnym), ale umiejącym pokazać swoje rogi (znak zodiaku zobowiązuje). Rodzice musieli mieć z nią niezłe urwanie głowy i do tego oczy dookoła głowy. Nie dawała im wytchnąć. Zawsze musiała wymyślić coś ciekawego, co czasem kończyło się katastrofą. Ślady tego Mała Dziewczynka ma jeszcze do dnia dzisiejszego. Jednak rodzice nigdy nie zamieniliby jej na spokojną, trochę pyzatą, grzeczną, ładnie ubraną dziewczynkę z kokardkami. Mała Dziewczynka nie cierpiała kokardek, które Babcia starała się wpiąć w jej rachityczne piórka na głowie. Mama dawno z tego zrezygnowała.  Dlatego do liceum były to zawsze krótkie włosy.  

Czy  Mała Dziewczynka była zdolna? Na początku pewnie nie za bardzo. Od początku nie chciała się uczyć czegokolwiek w przedszkolu, ale gdy doszło do szkolnej rywalizacji zaczęła rozkwitać (szkoda tylko, że nie dotyczyło to też wyglądu). Z chudego, prawie najniższego, mało utalentowanego dziecka stopniowo zaczęła przeistaczać się w istotę nadal chudą, ale już wyższą i najzdolniejszą w pewnych dziedzinach (jest to udokumentowane na świadectwach i dyplomie).  Niestety w niektórych przedmiotach,  sprawach do tej pory pozostała beztalenciem i ignorantem. Mała Dziewczynka nawet nie próbowała i nadal nie zamierza tego zmienić. Przecież nie można mieć wszystkiego.

Za oknami mojego domu

las szumi kołysankę wspomnień

przywołując czar dzieciństwa

otoczonego miłością rozkwitłych róż.

Te same ptaki na gałęziach czeremchy

podziwiają słodkie grona akacji

bo gdy szumi las

w jego mowie słychać głos babci

przywołującej gospodarstwo

na południowy spoczynek

potem muzyka drzew

przybiera tony matki i ojca

liście zrzucają figle brata

a stokrotki zabawiają się w chowanego

z wiejskimi dziećmi

te same promienie słońca nad lasem

rzucają dotyk ciepła i nieskończoności

w nowe życie

osłonięte tą samą miłością

różnobarwnych róż.

Jak dobrze mieć wspomnienia, gdy przychodzi czas, że odkładasz zabawki na półki. Półki, które z czasem pękają pod naciskiem trudu dorosłego życia. I co wtedy?

Wtedy ulatują w zapomnienie lalki, misie, klocki, babki z piasku, a w sercu zostaje pustka, pustka z lat dziecięcych...

Z drugiej jednak strony Mała Dziewczynka cieszy się, chociaż nie wszyscy to zrozumieją, że jej dzieciństwo przypadło na lata trudne politycznie i gospodarczo, ale jakże inne jeżeli chodzi o relacje międzyludzkie. Zwłaszcza te międzydziecięce. Czas spędzało się razem. Nie było komputerów, komórek.... Marzeniem był adapter, magnetofon kasetowy, skórzana torba na ramię, kurtka, którą nosiło całe miasto...  

Czy dzisiaj dzieci mają takie marzenia? Przecież praktycznie wszystko dostają już i od razu. Ale czy dziecko nie powinno na pewne rzeczy poczekać, śnić i marzyć o nich? Może wówczas bardziej by je ceniło, szanowało? Dzisiaj niestety wszystko jest jednorazowe, ale to temat na inną opowieść.

Kiedyś piłka, hula-hop, kapsle, zwykła guma, rakietki z lotką i skakanka wystarczały do szczęścia na podwórku. Tak, czas spędzało się przede wszystkim na powietrzu. A dzisiaj dzieci tam już prawie nie ma.

Książki wypożyczane z lokalnej biblioteki zapierały dech w piersiach czasami na całe wieczory. A o swoich wrażeniach po przeczytaniu lektury, opowiadano sobie przy ogrodowym płocie lub trzepaku. Chociaż tak naprawdę Mała Dziewczynka nie przepadała za trzepakami. Zdecydowanie wolała wszelkie płoty. 

Mała Dziewczynka razem z rówieśnikami marzyła o przygodach, które przeżywają bohaterowie  książek.  Nawet z koleżanką próbowały pisać książkę.

Kolorowych pism nie było wiele, a jak już to przez niektóre lata były trudno dostępne. A jak takie się pojawiały w domu, to czytało się je od deski do deski.  Potem te ciekawsze artykuły Mała Dziewczynka wycinała i wklejała do zeszytu. Zeszyty te nadal leżą u niej na szafce i przywiewają wspomnienia.

Choć czasy były ciężkie, nikt nie uważał się za nieszczęśliwego, a czasem różnych rzeczy brakowało. Otrzymanie w prezencie kilograma bananów dla Małej Dziewczynki było czymś, co pamięta do dzisiaj.

Dziś trudno przekonać dzieci do obserwowania, jak obłoki płyną po niebie, a mrówki krzątają się wśród traw... Wszystko zastąpił "wirtualny świat". Z jednej strony to dobrze, że tak szybko się uczą, tyle potrafią, jednak w tym świecie, który stał się globalną wioską zapominają, a raczej nie znają tych najprostszych zabaw, gier,  wspaniałych książek. Nie doceniają tego co mają. Często uważają, że wszystko im się należy.....

Oczywiście na szczęście są wyjątki, ale.... 

Ciekawe jacy wszyscy będą jako dorośli?

Dzieciom

We włosy dziecka wiatr wplata

gwiazdy zstępujące wieczorem

po nitce wyobraźni

w oczach dziecka niebo zanurza błękit

z kropelkami rosy spływającymi po dziecięcej buzi

gdy świat traci barwę morza

w rękach dziecka

miękkie jak aksamit

pluszowe zabawki

ożywiają pod tchnieniem ciepłego oddechu

w sercu dziecka

zamyka się

przestrzeń dobra

pulsująca radosnym oczekiwaniem

na gwiazdy których nie dosięgną dorośli

na błękit który zmienił odcień

na pluszowe zabawki

które przestały oddychać

na okruszki dobra które potrącają dorośli

biegnący ciężko po twardej ziemi.

wiersze Basi Wójcik

To już koniec dzisiejszej opowieści, która obudziła tęsknotę za światem, który powoli bezpowrotnie odchodzi. Za światem, w którym był czas i miejsce na wszystko, czego dzisiaj już prawie nie ma.