Kiedyś zamieszkam w....

A więc jesień którą tak lubisz naprawdę się zbliża

I niczego nie brak złotych wspomnień ciepła słów

Strzępków wątku babiego lata

Wszystko jest naprawdę jak trzeba

Nawet marzenia o uśmiechu Mona Lisy

W sadach płoną jabłka

W trawie płomyki nagietek i chryzantem

Nocą jak biała dama wstaje mgła

W białej sukni staną sady jeszcze raz

Przed wiosną przed wiecznością

Dobry świt nie budzi już tak wcześnie nas

Może słońcu było wstyd a noc głęboka jak bas

Ześle sen powolny nam jak pieśń bez słów

W którym się miniemy znów

Widzisz jesień którą lubisz tak naprawdę się zbliża

W czuprynie wierzby pierwszy siwy włos

W babiego lata sieć porwało westchnienie

I słowa nasze milczkiem uciekają pamięci

Więc zanim ławki obsiądzie liści wielobarwna cyganeria

Zanim opuszczą nas ptaki

I wszyscy święci pomaszerują do nieba

Spotkajmy się

Potem w białej sukni staną sady jeszcze raz

Przed wiosną przed latem przed wiecznością

Dobry świt nie budzi już tak wcześnie nas

Może słońcu było wstyd a noc głęboka jak bas

Ześle sen powolny nam jak pieśń bez słów

W którym się miniemy znów

Zbigniew Wodecki

Pamiętasz? Było lato... upalne i słoneczne, czasem chłodne i gwałtowne. Jednak od kilku dobrych dni można już poczuć powiew prawdziwej jesieni. Poranki witają nas mgłą, a wieczory nie są już ciepłe.  Taka już kolej rzeczy, że lato się kończy, dzień staje się krótszy, z drzew zaczynają spadać liście... Jednak pomimo to ten czas ma w sobie dużo uroku przede wszystkim dla tych, co lubią upałów. Doceniają, że król Słońce jest teraz dużo sympatyczniejszy i zadowolony z życia niż w lecie. Jest po prostu przyjemnie ciepło, a nie upalnie.  Pani Jesień wychyla się już czasem przez okno z pałacu swojego ojca i pędzlem zaczyna muskać to, co wpada jej pod rękę. Dzięki jej niecierpliwości świat powoli ubiera się w ciepłe kolory. Na początku żółte, złote i bursztynowe. Potem, gdy królewna Jesień zacznie wędrować przez lasy, parki, pola staną się one czerwone, kasztanowe, purpurowe...  Na ścieżkach pojawią się kasztany, żołędzie i całe połacie spadających liści. Ale na to musimy jeszcze poczekać.

We wrześniu zazwyczaj jesteśmy już wypoczęci po wakacjach.

Ten czas zachęca nas do coraz częstszych chwil spędzanych w domu. Ja jednak o tej porze zawsze wybierałam się w podróż do jednego z najpiękniejszych miast, które pozostawiło w moim sercu wiele pięknych wspomnień. Przecież od dawna wiadomo, że babie lato to czas leniwy spokojny, dobry na wędrówki.  Do tego tak dawno nie wyjeżdżałam z domu...

Niestety w tym roku znowu tam nie pojadę. Jeszcze wiosną miałam takie plany, aby po krótkiej przerwie znowu się tam wybrać. Nawet kupiłam sobie piękną walizkę. Niestety stara w niezwykłym kolorze, kupiona jeszcze w ubiegłym wieku, ale bardzo ukochana zepsuła się na ostatnim wyjeździe do mojego Miasteczka.  Nowa też ma wyróżniający się kolor, ale nie wiążą się z nią jeszcze żadne wspomnienia. Chyba nawet metki nie zdążyłam odpiąć, bo wszystko potem potoczyło się bardzo niespodziewanie. 

Bardzo żałuję, że nie wypełnię jej najpotrzebniejszymi rzeczami, aby wyruszyć tak niedaleko na południe.  Przecież jeździłam w tym kierunku prawie każdego roku odkąd pamiętam. Teraz nie byłam tam od kilku lat, więc naprawdę wyjazd ten sprawiłby mi dużo radości. Niestety ostatnie wydarzenia z początku lata znowu pokrzyżowały mi plany. 

Babie lato

W ostatnim oddechu

Gasnącego lata

Cienka nić pajęcza

Leciutko się wplata

Wczesnym rankiem rosa

Gdy słońce już wstaje

Zdobi pajęczynki

W przepiękne korale

Diamentowe kolie

I diademy srebrne

Istnieją przez chwilkę

Czarując swym pięknem

Znalezione w Internecie

Ale jakże to ma być? Bez dorocznej opowieści o moich wyspach szczęśliwych?  Muszę coś napisać. 

Zatem otworzę woreczek wypełniony wspomnieniami. Jest ich wiele, każdy rok jest bowiem schowany w osobnej sakiewce.  Którą jednak wybrać? Każdy woreczek, to równie piękna i ciekawa opowieść.  

Dlatego cieszę się, że jest ich tyle i jest z czego wybierać.

Praga... Od samego początku szybko zorientowałam się, jakie perły skrywa to miasto. Chociaż byłam tam już tyle razy, to zawsze widziałam inaczej to miejsce. Każdego roku zmieniało się ono, stawało się każdego roku piękniejsze, odkrywające przede mną nowe ścieżki i zakamarki. Chociaż ostatnio potrafiło mnie też rozczarować. Może nie sama Praga, ale ludzie, którzy zaczęli ją zmieniać. Pozamykali kultowe dla mnie miejsca, które znałam od kilkudziesięciu lat, a w ich miejscu otworzyli bank, bar szybkiej obsługi, wielobranżową sieciówkę.... 

Każda dzielnica Pragi jest inna, ale każda na swój sposób zachwyca. Nie wiem, czy zdołam odkryć wszystkie jej zakamarki z ich historiami. 

Praga jest miastem o niepowtarzalnej urodzie. Co chwila zaskakuje jakiś niesamowity zakątek. Wędrówka jego uliczkami, to nieustająca radość. Niesamowitym doświadczeniem jest zagubienie się w jej nie tylko staromiejskich zaułkach i odkrywanie nowych, często nieznanych turystom, miejsc. 

Praga przyciąga niczym magnes o każdej porze roku zabytkami, jedzeniem (chociaż nie wszyscy tak myślą), atmosferą...

Musiałabym zamieszkać tam na dłużej, aby poznać nie tylko wszystkie urocze zaułki.

Teraz jak prawie co roku pozostaje przytoczyć wiersz, wierząc, że kiedyś to się spełni:

kiedyś zamieszkam w Pradze

w życiu trzeba mieć jakiś cel kochanie więc to będzie to

zamieszkam blisko Wyszehradu

i blisko przystanku tramwaju linii numer siedemnaście

żebym mógł jeździć tam i z powrotem wzdłuż spokojnej

rzeki przyglądając się spokojnym ludziom

nauczę się ich języka który śmieszy

moich rodaków ale mnie się podoba

to prosím vás jest łagodne a mnie

potrzeba łagodności kochanie

i będę popełniał czeskie błędy cokolwiek one znaczą

i oglądał czeskie filmy

a w kieszeni nosił kamyki dla františka k.

i będę wypatrywał ciebie kochanie bo w życiu trzeba mieć jakiś cel

Grzegorz Kozera

Jak już wcześniej pisałam, widok z Wyszehradu jest niespotykany i za każdym razem mnie wzrusza. Nawet, jak kiedyś zastanawiałam się, gdzie tak naprawdę w Pradze mogłabym zamieszkać, to wybór zawsze padał na Wyszehrad. Mam także wybraną uliczkę. Co tam uliczkę. Jest konkretny dom. No może trzy domy... I to marzenie pojawiło się zanim poznałam powyżej cytowany utwór. Widać zatem, że nie tylko ja chciałabym zamieszkać na Wyszehradzie.

Wówczas codziennie chodziłabym na spacer wałami, przysiadając na ulubionych ławeczkach pod kasztanami, aby zatopić się w jednym z najpiękniejszych widoków.  Na na drugi brzeg Wełtawy z górującymi nad czerwonymi dachami Hradczanami, na położone w dole, a tętniące życiem miasto.... Dodatkowym plusem tego miejsca jest to, że tak niewiele osób spaceruje wzdłuż wyszechradzkich wałów. Nie mogę zrozumieć, dlaczego tak mało turystów w ogóle zwiedza Wyszehrad. Ale dla jego mieszkańców jest to zapewne plus.

Oczywiście Wyszehrad kojarzy mi się od początku z tramwajem nr 17. Spacer do jej przystanku jest interesujący. Widok na płynącą w dole Wełtawę z sunącymi wzdłuż niej czerwonymi tramwajami zapiera dech w piersiach. 

Trasa siedemnastki jest naprawdę urocza. Podróż wzdłuż Wełtawy jest godna uwagi. Muszę jednak pamiętać, aby w pojeździe usiąść po lewej stronie. Można wówczas podziwiać mijane mosty, pływające pod nimi statki, łódki. Nad nimi góruje wzgórze, na którym wznoszą się Hradčany i Malá Strana. Trzeba jednak wiedzieć, kiedy przesiąść się na chwilę  na drugą stronę tramwaju, aby zobaczyć chociażby Tančící dům.

Lubię patrzeć Pragę przez okna tramwaju. Na stare budowle górujące nad Vełtawą, w oknach których zawsze przegląda się słońce. Na mosty, które łączą dwa brzegi miasta, a przez które tyle razy przechodziłam lub przejeżdżałam. Na mgłę, która o świcie otula wszystko swoją lekką kołderką. 

Moim zdaniem jak podróżować po Pradze, to przede wszystkim tramwajem nr 17 i oczywiście 22.

Ale o praskich tramwajach może jeszcze opowiem kiedyś. 

Tak.... Może rzeczywiście jak dorobię się jakiejś przyzwoitej emerytury, to zastanowię się nad przeprowadzką? Jednak czy taki moment nadejdzie? Owszem kiedyś nie będę pracować, ale czy będę miała wystarczająco dużo pieniędzy, aby tam trochę pomieszkać? Czy jednak jak będę miała dobrą emeryturę, to naprawdę zamieszkam w Czechach? Czy się na to  zdecyduję? Będzie mi przecież brakowało tak wielu osób i rzeczy. Do tego po pewnym czasie życie w Pradze spowszedniałoby mi i nie nie byłoby już takie wyjątkowe. Ale kto to wie co jeszcze w przyszłości wymyślę. Czy zostanę prażanką, a może tylko prażynką?