Myśli o (nie)dalekiej przyszłości

Ja byłam zatrudniona,

w wesołej pewnej rewii,

niestety był niewypał,

aktorzy zawiedli.

Nie mieli nadziei,

że biznes ten się uda,

więc biznes diabli wzięli,

bo nikt nie wierzył w cuda.

Bo trzeba mieć nadzieję,

że biznes się opłaci,

że będzie z niego zysk,

a firma nic nie straci.

Bo to co nas podnieca,

to się nazywa kasa,

a kiedy w kasie forsa,

to sukces pierwsza klasa.

Bo to co nas podnieca,

to czasem też jest seks,

a seks plus pełna kasa,

to wtedy sukces jest.

Lecz jeśli nie masz głowy,

lub brak ci też talentu,

to odpuść interesy,

i nie rób w nich zamętu.

Jest pewne sztywne prawo

Tak jasne, jak to słońce,

że jeśli robisz biznes,

to zrób też i pieniądze.

Bo trzeba mieć nadzieję...

Ostatnio, a zwłaszcza teraz przed niedzielą, dużo myślę o mojej przyszłości. Powiem, a raczej napiszę otwarcie, że marzę o spokoju, życiu bez pośpiechu, emeryturze… Może w moim wieku takie myśli wydają się śmieszne, ale dla mnie jak najbardziej jest to poważny temat. Zwłaszcza teraz, tyle się u mnie wydarzyło ostatnio i gdy zrobiło się głośno o emeryturach stażowych. 

A i bez tego lubię sobie czasem pomarzyć o czasach, gdy będę nareszcie emerytką. Wyobrażam sobie jak będzie wyglądał mój dzień, co będę robić...

Na emeryturze ludzie powinni mieć więcej czasu dla siebie, odpoczywać.

Wstają kiedy chcą, wkładają ciepłe kapcie, piją powoli ciepłą herbatę z ulubionego kubka, słuchają radia, patrzą przez okno na świat i spokojnie planują dzień.

Myślę o tym, że wreszcie nie będę musiała się nigdzie spieszyć. Do pracy, z pracy… Teraz praktycznie wszystko robię w biegu. Każda chwila dnia jest dla mnie cenna i w pełni wykorzystywana. A tak miałabym więcej czasu na obejrzenie ulubionego serialu, poczytanie gazety, rozmowę z sąsiadką, spacer, posiedzenie ot tak sobie na  ławeczce w parku…..

Kto wie, może zacznę częściej podróżować? Niekoniecznie na drugi koniec świata. Może odkryję nieznane mi jeszcze ścieżki mojej Małej Ojczyzny i nie tylko mojej? A może wreszcie nauczę się porządnie niemieckiego i poczytam coś w oryginale?

Teraz na to raczej nie mogę sobie pozwolić.

Jednak z drugiej strony miałabym mniej siły, bolałyby mnie stawy, łamałoby mnie kościach, miałabym siwe włosy….. Chociaż to ostatnie aż tak by mi nie przeszkadzało. Najważniejszy byłby dla mnie czas i brak pośpiechu. Odkąd pamiętam, nigdy nie miałam na nic czasu. No może kiedy jeszcze chodziłam do szkoły, na studia…. Ale i wówczas nie było aż tak idealnie. Jednak nie powinnam narzekać. Teraz dzieci mają gorzej. Codziennie mają dodatkowe lekcje pływania, angielskiego, szachów, pianina…. i tak ciągle, codziennie, bezustannie. Czy tak powinno wyglądać życie dziecka? Gdzie beztroska?

Znowu, jak to mam w zwyczaju, zbaczam z tematu. Miałam przecież pisać o emeryturze.

Pamiętasz, obiecałem Ci,

że przyjdą dla nas lepsze dni.

Choć czasem w oczy tylko wiatr,

a nadzieja poszła spać.

Nie pytaj mnie, czy to ma sens,

podobno wszystko po coś jest.

Choć świat nie pokazuje kart,

jutro Tobie wygrać dam.

Więc nie mów mi, że sił już brak,

I wszystko jakby na złość, jest nie tak.

Przecież dobrze wiesz, na dobre i na złe, ktoś obok jest.

Więc nie mów mi, że znowu deszcz,

i wszystko jakby na złość, jest na 'nie'.

Przecież dobrze wiesz, na dobre i na złe, masz obok mnie.

A gdyby tak, oszukać czas,

udawać, że nie dotknie nas.

Na życie znaleźć nowy plan,

w którym zaczniesz znów się śmiać.

Złe chwile schowam gdzieś na dnie,

straconych szans zapomnę smak.

Do tamtych wspomnień zgubię klucz,

żeby nie wróciły już.

Więc nie mów mi, że sił już brak,

I wszystko jakby na złość, jest nie tak.

Przecież dobrze wiesz, na dobre i na złe, ktoś obok jest.

Więc nie mów mi, że znowu deszcz,

i wszystko jakby na złość, jest na 'nie'.

Przecież dobrze wiesz, na dobre i na złe, masz obok mnie.

Rafał Brzozowski

„Kiedy planujesz przejść na emeryturę?” Na to pytanie zadawane w różnych stronach świata najczęściej padała odpowiedź: w wieku 65 lat lub później. Wcześniejsza emerytura wybierana była przez największe grupy respondentów tylko w nielicznych krajach, naturalnie także w Polsce.

Zastanawiam się jednak, czy to wynik optymizmu czy pesymizmu Polaków. Czy boimy się, że jak będziemy  starsi, to nie znajdziemy pracy lub zdrowie będzie już nie te? A może wierzymy, że na emeryturze nareszcie będziemy prowadzić życie, o jakim teraz marzymy.

60% pięćdziesięciolatków chce odejść na emeryturę jak najszybciej. I nic dziwnego, przecież ponad jedna trzecia zdrowych osób w Polsce w wieku 50 - 64 lat już jest na emeryturze

Wydaje się zatem, że praca nie jest naszym ulubionym zajęciem. Boimy się jednak do tego przyznać nawet sami przed sobą, bo nie mamy wyjścia – musimy zarabiać. Pracujemy dla pieniędzy. Polacy kwestię finansową skromnie pomniejszają, przekonując, że w pracy cenią przede wszystkim jej sensowność, możliwość rozwoju. A jednak tylko stosunek do pieniędzy jest w stanie wyjaśnić paradoks, że chociaż 78% Polaków deklaruje zadowolenie z pracy, to jednocześnie 60%  jej nie cierpi, bo chętnie czmychnęłaby na emeryturę przy pierwszej sposobności. Ja chyba także…. Niestety muszę jeszcze poczekać. Tylko czy dotrwam w pełni sił? Dotrwam, dotrwam, jeżeli chcę budzić się rano i z przyjemnością, bez stresu oraz słowa "muszę" zaczynać każdy dzień i może ot tak po prostu wsiąść do pociągu, który zabierze mnie do...

Wieczne trwanie

Pewnie to wiatr od morza

garść pięknych marzeń przynosi

i w piasek złoty na plaży

wtula życzenia najprostsze

zamki zwyczajnych dni

z wieczorów budowane i poranków

zamyka w szumie fal

i krzyku mew kluczem znaczących przyszłość

morska fala przy brzegu

szuka piętnastu muszelek

w których zamknięto miłość i wierność

i wieczne trwanie przy sobie

złotem odbija się słońce

w obliczu białej żaglówki

a może to blask ślubnej obrączki

w sukni białej młodością

znaczy kolejne rocznice

a jeśli to nawet obłoki

w serca zaglądają czyste

by uczyć się miłości najprostszej

to fale codziennych zdarzeń

szukać znów będą

nowych muszelek

spełnionych równym rytmem serc

Basia Wójcik i jej obrazy