Jesień w pełni

 Babie lato

tęsknotami oplotło moje marzenia

nicią pajęczą osaczyło serce

odnalazło mnie

w tej chwili mojego istnienia

o mglistym poranku

potrząsa moimi myślami

prowadzi w ciszę

żebym mogła zajrzeć w serce

zapomnieć każe o prawach fizyki

żeby nieważne stało się ważne

a ważne znów było nieważne...

dotykam ledwie widocznych nici

kolejnego babiego lata

które razem ze mną

rozmawia o porannych kroplach rosy

zabłąkanych w sercu...

Zrobiłam małe porządki w moim ogrodzie. Trzeba było uprzątnąć to co pozostawiło po sobie lato. Szkoda mi było tych kolorowych kwiatów, które przekwitły, liści, które spadły z drzew… Ale moje drzewo czeka na ostatnią chwilę. Czeka, aż dookoła wszystko rzuci swoje liście. Cóż, jako najpotężniejsze, ma zawsze ostatnie zdanie.  

Poszeleściłam zatem wśród jabłonkowych liści, potęgując szemraną symfonię i znalazłam kilka spóźnionych owoców, które najlepiej smakują właśnie jesienią. Lubię te późne prawie zimowe jabłuszka. Z chęcią dorzucę je do mojego koszyka pełnego już innych jesiennych przysmaków. Nie ma nic lepszego na podwieczorek w takie szare, ponure popołudnie. Do tego jeszcze aromat gorącej miodowej herbaty, książka czekająca na przeczytanie. Te spokojne chwile czasem przetykane są muzyką snującą się leniwie po pokoju.

Słońce na chwilę zalało swoimi promieniami budzący się świat, wyzłociło gałęzie za moim oknem, wydobywając ostatnie kolory jesieni – brąz, czerwień... Szkoda tylko, że tak  szybko dziś opadnie za horyzont.

Jesienne myśli

Zbieram jesienne myśli

wciąż kolorowe

mimo upływu czasu

są moje od zawsze

ale teraz odkrywam ich głębię

czas który przepływa przez moje ręce

rzeźbi bruzdę

wciąż głębszą

która szczeliną przebiega przez innych

widzę jak wrastają we mnie

moi bliscy

bez których nie byłoby jesiennych myśli

i blasku i światła

i smugi cienia i bruzdy

która przebiega przez moje serce

dlatego zbieram jesienne myśli

i wysyłam do bliskich

drogą serca

ze stemplem mojej miłości

Ruda córka Króla Słońce najchętniej ubiera się zwiewny płaszcz, narzuca na ramiona w szal utkany z babiego lata. Przystrojona jest koralami z czerwonych jarzębin…. Tak rzeczywiście potrafi mnie urzec barokowym przepychem barw złoconych słonecznym muśnięciem. Nikt tak jak ona nie potrafi ubrać świat w purpurę i złoto.

Drzewa, niczym tańczące dziewczyny ubrane w kolorowe sukienki są pełne uroku i barw. Na początku października mieszają się jeszcze style i pory roku. Wśród bogatych, ciepłych, jesiennych sukni, we wszystkich odcieniach żółci, czerwieni i brązów, plączą się jeszcze zielone, delikatne i  zwiewne, zielone stroje Królewny Lato. Soczysta zieleń przechodzi stopniowo w pełną gamę ciepłych barw począwszy od żółtego, poprzez czerwień, a kończąc na brązach. Tylko Królewna Jesień potrafi tak łączyć kolory, dzięki czemu liście mienią się tak intensywnie.

Jesień jest chyba najbardziej sentymentalną i  nostalgiczną córką Króla Słońce. To prawda, że ogrody o tej porze roku są przepiękne całe skąpane w żółtych, czerwonych i pomarańczowych barwach. Niestety szybko zaczynają szarzeć.

Jesienią Król Słońce także szybko wraca do swojego pałacu. Lubię patrzeć z mojego okna jak popołudniu zatrzymuje się na minutę nad horyzontem, a potem nagle zapada się niczym kolorowy głaz. I z każdym dniem robi to coraz wcześniej.

Pewnie dlatego coraz częściej Królewna Jesień jest smutna i tęskni nie wiadomo za czym.

Staram się jednak zatrzymać urodę Jesieni w kolorowych bukietach i słoikach pełnych owoców i warzyw, które przyniosła nam jesień.

Teraz jednak spróbuję zrobić sobie urlop od codzienności, obowiązków, myślenia i wybrać się na spotkanie z barokową jesienną królewną.

Jesienne zamyślenia

W czerwieni zachodzącego słońca

oglądam zatrzymane kadry lata

zieleń radości powraca we wspomnieniach

podnoszę uśmiech 

spod kamieni przysypanych liśćmi

przywołuję słowa

których nie zdołały zabrać

klucze odlatujących żurawi

wplątana w pajęczynę dobrych słów

chciałabym zatrzymać czas

rozciągam nici myśli

na jesiennych astrach

które mówią szeptem

że prawdziwej przyjaźni

nie zakryją pierwsze płatki śniegu

Wiersze i obrazy Basia Wójcik