Majowe czytanie

Czytanie

„No, już na dziś dość biegania!

Niech tu nisko siądzie Hania,

Julcia z lalką wyżej trochę,

Na kolana wezmę Zochę,

Bo Zosieńka jeszcze mała.

No i będę wam czytała.

O czym chcecie?”

„Ja chcę bajkę,

Jak to kotek palił fajkę!”

„A ja chcę o szklanej górze,

Gdzie to rosną złote róże!”

„A ja chcę o jędzy babie,

Co ma malowane grabie!”

„A to ja chcę o tym smoku,

Co to pękł z jednego boku!”

„Ejże! Co wam przyjdzie z bajki?

Czy to koty palą fajki?

Na cóż by się zdały babie

Jakieś malowane grabie?

Czy kto widział złote róże?

Czy kto był na szklanej górze?

Wszak wam wiedzieć będzie miło,

Co się u nas wydarzyło.

Posłuchajcie…

W bok Kruszwicy

Żył Piast w cudnej okolicy…

Miał synaczka…”

„Wiemy! Wiemy!”

„No i chcecie?”

„Chcemy! Chcemy!”

Maria Konopnicka

Nie wyobrażam sobie mojego życia bez książek. Bez telewizji, kina tak, ale nie bez książek. Internet też mogłabym ograniczyć, ale jego odrobina jest potrzebna, zwłaszcza w obecnym świecie. Mam tylko nadzieję, że Internet nie zabije książek.  Teatr miał zabić operę, film teatr, a telewizja film. Nic takiego się jednak nie stało. Teatr istnieje, opera też, a film tym bardziej. Chociaż ostatnio nie można z nich tak w pełni korzystać. Ale z drugiej strony znowu sięgnęliśmy po książki.

Niedawno natknęłam się na najnowszy raport o czytelnictwie w Polsce. Kiedyś już o tym pisałam. Nie będę się więc powtarzać, niewiele się bowiem zmieniło. Wspomnę tylko, że na zadawane od lat pytanie o czytanie w całości co najmniej jednej książki w ciągu ostatniego roku, twierdząco odpowiedziało 42% respondentów. Jest to najlepszy wynik od sześciu lat. Ale czy rzeczywiście można się tak w pełni cieszyć? W pewien sposób zostaliśmy zamknięci w domu i pewnie dlatego częściej sięgnęliśmy po książkę. 

Jednak jak wiele jest osób, które czytają książkę za książką?

Książki, a raczej ich czytanie to duża część mojego życia. Są dla mnie niczym świeże powietrze pośród zaduchu cywilizacji. Książki dają możliwość odcięcia grubą kreską problemów życia codziennego, dają niezapomniane wrażenia.

Od książek byłam, jestem i będę uzależniona, jakkolwiek czasy by się nie zmieniły. Po prostu wyniosłam to z dzieciństwa i nic tego nie zmieni.

Książka to nie tylko lekarstwo na problemy dnia codziennego. Potrafią być jak jak towarzysze podróży. Niektóre otwierają nam oczy na świat. Czasem są jak przyjaciel, który okryje ciepłym kocem, gdy za oknem szaruga niosąca melancholię. Niektóre znowu tylko przez chwilę zamącą nam w głowie i pozostawią z niczym.

PRZYJACIEL NA CAŁE ŻYCIE

Nie trzeba molem być książkowym,

grzbietu nad stołem ciągle schylać,

od kartek nie odrywać głowy

i książki w rękę brać co chwila.

Lecz w dzień powszechni czy w niedzielę

sam na sam z książką usiąść sobie,

witać się z nią jak z przyjacielem,

długo się bez niej nie móc obejść.

Nie trzeba bać się, że czasami

zmęczy nas książka albo znuży.

Bo ona chce pogadać z nami,

namówić chce nas do podróży,

pocieszyć chce, rozśmieszyć nieraz,

chce pożartować, bawić, uczyć

i kolorowych świat otwierać

czarną literą – cennym kluczem.

Hanna Łochocka

Ostatnio natknęłam się na książkę, która mnie zaskoczyła.

Przypadek spowodował, że zdecydowałam się sięgnąć po książkę Moniki Jaruzelskiej "Towarzyszka panienka".

- Mamo, to w końcu wierzysz w życie pozagrobowe?

- Wyłącznie.

- Jak to?

- Bo tu i teraz jest życie pozagrobowe. Kiedy chodzimy, jemy, oddychamy, wszystko to dzieje się poza grobem. Kiedy umieramy, trafiamy do grobu, więc możemy powiedzieć, że teraz cały czas żyjemy życiem pozagrobowym.

- Fajnie to wymyśliłaś, mamo.

- Nie ja, natura.

cytat z książki

Na początku podeszłam do niej z pewną rezerwą. Nie sądziłam, aby to była książka dla mnie. Nie wiedziałam czego się spodziewać. W końcu za namową pani z biblioteki postanowiłam po prostu sprawdzić, czy proza Moniki Jaruzelskiej mi się spodoba. I zdziwiłam się pozytywnie.

Książka okazała się autentyczna i… zwyczajna.

Na szczęście nie jest to książka o charakterze politycznym, jak się obawiałam.

Nawet muszę przyznać, że był to powrót do czasów moich dziecięcych i młodzieńczych lat.

„Towarzyszka panienka” to nie tylko opowieść o rodzinie, znajomych, przeżyciach autorki, ale przypomina też czasy, które są znane również mojemu pokoleniu.

Niespodziewane lekkie pióro i humor nadają książce specyficznego charakteru. Do tego wszystko zawarte w zwięzłej formie. Autorka porusza różne tematy, wiele bliskich każdemu z nas.

I jeśli nawet te trudne czasy były naprawdę ciężkie, to z nostalgią przypomniałam sobie obowiązkowe białe bluzki na szkolnych i granatowe spódniczki na szkolnych akademiach. Nawet uśmiechnęłam, gdy przypomniałam sobie moje zdjęcie na jednej z takich akademii, gdy wyróżniałam się ubiorem.  

Kto dzisiaj też pamięta oranżadę w proszku?

Dlatego sięgnęłam po kolejne części. 

"Rodzina" i "'Oddech" to też zbiór migawek z życia, krótkich scenek, ale z każdym rozdziałem coraz bardziej zmuszających do refleksji. Zwłaszcza ostatni tom jest bardziej poruszający i osobisty. Napisany już po śmierci ojca autorki.

W "Oddechu" Monika Jaruzelska opowiada o trudnych chwilach. O chorobie i śmierci ojca, o własnej trudnej chorobie, o uzależnieniu od papierosów, o relacji z matką...

Książka, co dla mnie jest dużym plusem składa się z krótkich rozdziałów.

Pewnie nie każdemu spodoba się poczucie humoru autorki.

Zastanawiam się też, czy wiele osób ją przeczyta, gdy na początku usłyszy nazwisko autorki. Przecież i ja musiałam zostać zachęcona. A teraz polecam ją sama.

O książkach i książeczkach

Książka to ten

Niewidzialny świat

Pełen barw

Dziecięcy, magiczny

Bez wad.

Każda historia

Choć w podtekście niezmiennym

„za górami”

Sens swój odkrywa,

Tak mało słów,

A tak wiele treści, jak często bywa.

Wystarczy ją tworzyć,

Dotknąć kruche stronice,

Poczuć zapach jej drogi przebytej,

By zanurzyć się w falach domysłów

Złudzeń,

Utopii dopiero odkrytej.

Jedna bawi

Druga uczy

Trzecia pyta,

Każda czar swój nieodparty

W wersach zamyka.

W” królestwie literatury”

Prym zgodnie wiodą,

Zapełniając półki,

Wnętrza domów zdobią.

Oczywiście każdej

Marzą się ambitne wyprawy,

Z lekka zniszczona to i żywot bardziej ciekawy…

I każdego dnia wołają do młodych

Głosem pełnym boleści:

„Czy w jednej na tysiąc głowie,

Choć tytuł się zmieści?”

Znalezione w Internecie