Pozaduszkowe myśli

Przysiadł zmęczony na pomnika granicie,

spod przymrużonych powiek oglądał świat skrycie.

Z nad głowy odgonił złowróżbnie kraczące ptaszysko.

Choć niewidoczny dla ludzi, sam widział wszystko:

Poranny ruch na cichych, grobowych alejkach,

sennych ludzi stojących w kolejkach,

po sztuczne kwiaty i martwe znicze,

które położą na lodowatej płycie.

Słyszał szepty nabożne i cichy płacz pod murem,

gdzie staruszek z głową okrytą kapturem

rozmawiał ze Śpiącą, której nikt nie zbudzi.

Uśmiechnął się, tak jakoś bardzo smutno

I ze skrzydłem pod głową zasnął, czekając na jutro.

Lecz gdy tylko zmrok nadejdzie, uchyli powieki,

by chłonąć światełka tych, co odeszli na wieki.

Znalezione w Internecie

Nadal jesienno-listopadowe smuteczki, nostalgie snują się po moich zielonych szumiących stronkach i jak co roku mają na mnie duży wpływ.  Staram się wynajdować sobie dodatkowe zajęcia, ale nie jest to takie proste.

Każdemu dookoła, zwłaszcza moim rodzicom,  życie pędzi do przodu. Minuty przemykają nam między palcami. Wszyscy mają coraz mniej czasu na wszystko, a zwłaszcza na przeszłość. 

W Zaduszki

To jest pamięć i tutaj świeczka.

Tutaj napis i kwiat pozostanie.

Ale zmarły gdzie indziej mieszka

na wieczne odpoczywanie.

Na cmentarzu

klony na wietrze

drozdy w jaśminach skoczne

a na końcu alei mrocznej

świeci jasna wysoka przestrzeń.

Smutek to jest mrok po zmarłych tu

ale dla nich są wysokie jasne światy.

Zapal świeczkę.

Westchnij.

Pacierz zmów.

Odejdź pełen jasności skrzydlatej.

Joanna Kulmowa

Minął Dzień Wszystkich Świętych, minęły Zaduszki... A z mojej szuflady nadal wychylają się wspomnienia, pełne zapachów z przeszłości.

Wiele osób nie lubi tego dnia, uważając go za zbyt smutny, przygnębiający. Ja czuję podobnie, ale nie do końca. Dla mnie to także dzień zadumy, ale takiej ciepłej, pełnej wspomnień o moich najbliższych.

Trochę wstyd mi przyznać, ale na cmentarz nie chodzę zbyt często. Pewnie czyniłabym to częściej, ale nie wyobrażam sobie, abym mogła pójść tam sama, a inni nie zawsze mają na to czas, ochotę…

Kiedyś poszłam tam sama i niestety nie mogłam sobie dać rady z wszechogarniającym mnie uczuciem samotności i przygnębienia.  W towarzystwie innych nie rozklejam się tak łatwo.

Staram się jednak, aby w szczególnych dniach pamiętać o tych co odeszli, aby paliła się lampka, aby stały kwiaty. Niestety jedni Dziadkowie pochowani są daleko i praktycznie raz lub dwa razy w roku mam możliwość osobiście pomodlić się nad ich grobem. Tuż po ich śmierci długo nie mogłam się przemóc, aby tam pojechać.

To dobrze, że mam tam jeszcze kogoś, kto może mnie tam na te dni przygarnąć, wesprzeć. Samej w tym pełnym wspomnień miasteczku byłoby mi ciężko.

Zawsze starałam się tam jeździć w tygodniach poprzedzającym Dzień Wszystkich  Świętych, gdy jeszcze nie ma tłumów, aby spokojnie można było się pomodlić i zadumać... A i w pociągu było wygodniej.

W tym roku, po przerwie wywołanej pandemią, udało mi się tam pojechać dużo wcześniej.

Świętym nieznajomym z imienia

Zapalam świeczki na waszych grobach

i zrzucam zeschłe liście

które jesienią piszą poemat

o codziennym życiu w którym nie brakło łez

o krzyżu dźwiganym razem z Chrystusem

bez Szymona i bez Weroniki

z modlitwy szeptanej o zmierzchu i poranku

z łez i potu zbieranych przez lata

spadające kasztany układają różaniec

podawany do rąk żywym

przez nieznanych świętych

zapalających dla nas światełka na niebie.

Basia Wójcik 

Ten wierz ostatnio często do mnie powraca. Może dlatego, że brakuje mi kasztana rosnącego nad grobem Babci. Kiedyś narzekałam na spadające jesienią liście. Teraz jednak, gdy go nie ma, tęsknię za jego kasztanami.

Zanurzając się we wspomnieniach wypływających z szuflady, próbuję sprowadzić się na twardą ziemię, zaczynając od sięgnięcia po szmateczkę od kurzu, który dość grubą warstwą przykrył półki. Podobnie jak wspomnienia za bardzo gromadzą się w mojej rzeczywistości.

Nie mogę jednak ot tak zapomnieć o tym co było i całkowicie skupić się na tym, co jest i dopiero będzie. Wiem, że trzeba brnąć do przodu, nawet jeśli wydaje się, że niczego nowego nie ma dalej, że jest tylko wciąż to samo zwykłe codzienne życie. "KTO KŁOPOCZE SIĘ TYM, CO BYŁO, TRACI TERAŹNIEJSZOŚĆ I RYZYKUJE PRZYSZŁOŚĆ". Ja jednak nie potrafię przeciąć tej nitki łączącej mnie z przeszłością.

Może warto zatrzymać się, rozejrzeć dookoła, zerknąć na chwilę wstecz i zapomnieć o tym co przede mną?

Czasem lubię jak w moim sercu gości nostalgia związana z listopadowymi wspominkami.

Z moimi wspomnieniami dziś zasnę... Chciałabym, aby te wspomnienia na zawsze pozostały w mojej szufladzie, aby nikt nigdy nie robił tam porządku, bo a nóż coś by z niej wyrzucił.

Wspomnienie

Nie ma cię

tak jak nie ma śniegu

na skrzydłach skowronka

i trudno uwierzyć

że nie ma twojego uśmiechu

w gałęziach rodzimych drzew

i głosu zapewniającego że będzie dobrze

nie ma cię

na drogach pokrytych kurzem

i w biegu podróżnych

a może jesteś w górskiej mgle

witającej Tatry każdego ranka

i w szeleście znajomych liści

w szumie wartkiego strumyka

i na rozkołysanej karuzeli wspomnień

która znów przywołuje znaki pamięci.

Basia Wójcik