Nie tylko przedświątecznie

Dziś są moje urodziny...

żyję na tym świecie

lat czterdzieści kilka

a ten czas tak szybko minął

jakby jedna chwilka.

Dziś są moje urodziny...

i choć jestem o rok starsza

dotąd o tym nie myślałam

i nad tym nie zastanawiałam

że czas tak szybko ucieka.

Dziś są moje urodziny...

smutno było mi czasami

że nikt o tym nie pamiętał

a najbardziej bolało

gdy bliscy zapominali.

Dziś są moje urodziny...

i choć jak zawsze jestem sama

w moją kolejną życia rocznicę

wypiję za swe szczęście

i za przyszłości lepsze życie.

znalezione w Internecie

Dziś...??? Zdecydowanie nie. Ale gołąbki pocztowe przyfrunęły już  do mnie z pięknymi życzeniami, więc bez wyrzutów zaczęłam  świętować. Najbardziej ucieszyły mnie podarowane anioły, które dołączyły do mojej coraz liczniejszej gromadki. 

Tak naprawdę dopiero za kilka dni są moje urodziny. Ale ponieważ urodziłam się tuż przed świętami, to zazwyczaj zaczynam  świętować w ostatni weekend Adwentu. Czyli jest tak, jak co roku.

Minął prawie kolejny rok w moim życiu. Lecz czy był dla mnie szczęśliwy? Pewnie, mógłby być zdecydowanie lepszy. Może kolejny będzie dla mnie bardziej przyjazny? Czego zatem życzę sobie na kolejne miesiące? Chciałabym:

przez życie kroczyć odważnie prostą drogą,

nie oglądać się za często siebie,

nadążać za życiem, 

jednak czasem przystanąć na chwilę, aby spojrzeć na świat,

nigdy nie tracić nadziei

Adwent, czas napełniony oczekiwaniem i nadzieją. Święta tuż tuż, a ja jak dziecko czekam na te zbliżające się dni. Czekam na odrodzenie. Ostatnie jesienne miesiące są dla mnie niezbyt wesołe. Wierzę jednak, że w zbliżające się moje urodziny, a tuż za nimi w święta Bożego Narodzenia znowu zaświeci gwiazdka moim życiu.

Ostatnio mam cały czas pod górkę, jednak żyję nadzieją, że ten pełen nadziei okres, będzie początkiem czegoś dobrego. Jak długo może być ciężko? Wszystko przecież musi mieć swój koniec.

W tym roku czas oczekiwania na Boże Narodzenie jest dla mnie szczególny.  Jednak, aby wszystko ułożyło się jak najlepiej potrzeba także mojej cierpliwości i wytrwałości. Łatwo nie jest i nie będzie.

Wychodząc parę dni temu z domu widziałam tęczę – chyba to dobry znak na przyszłość.

Przecież ten przedświąteczny czas jest pełen magii.  Ale przede wszystkim nadziei, oczekiwania, i obietnicy na spełnienie życzeń, migających światełek, uśmiechów dzieci marzących o prezentach. Dla mnie, chociaż nie lubię zimna i krótkich dni, tak naprawdę najcudowniejszy jest ten adwentowy czas. Budzi się wówczas we mnie dziecko, które w pozostałe dni raczej śpi sobie cichutko i tylko czasem daje znać o sobie.

Nawet na przekór niesprzyjającym okolicznościom i w tym roku lubię czas adwentu. A ponieważ zwolniłam, mogę go przeżywać spokojniej i spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Chociaż z drugiej strony wolałabym znowu przyspieszyć, niż tkwić w jednym miejscu.

Mój Adwent

Życie jest oczekiwaniem,

Na Twe przyjście do mnie Panie.

Na Twe święte zmiłowanie,

Na spotkanie z Tobą Panie,

Twoje we mnie królowanie.

W chwilach spotkań z Tobą.

Serca mego otwieranie,

I do niego zapraszanie.

Ciebie Boże mój i Panie.

I serdeczne radowanie,

Ze spotkania z Tobą Panie.

Tyś jest moje dobro.

To jest ciągłe powstawanie,

Kiedy w grzech popadam, na dnie.

Nieustanne nawracanie,

I kolejne me spotkanie,

Z Tobą miłosierny Panie.

Bo być dobrze z Tobą.

Adwent mój, to przybliżanie,

Do Królestwa Twego Panie.

Ciągłe moje wędrowanie,

Tam, gdzie wieczne bytowanie,

Z Tobą Królu mój i Panie.

Wciąż mą kroczę drogą.

Moje życie, to mój Adwent,

To jest nieustanny zamęt.

To powstanie i upadek,

Skrucha i nad grzechem lament,

Z dobrem - zło, ciągłe zmaganie.

Z Tobą zniosę wszystko.

Adwent świecy to spalanie,

Jej końcowe dopalanie,

Gdy nadejdzie me konanie,

I ze śmiercią, gdy spotkanie,

Wiem, że będziesz ze mną Panie.

Pójdę, więc z ochotą.

Panie Jezu, mam nadzieję,

Gdy zakończę moje dzieje,

Ty powołasz mnie do Siebie,

I ja będę miała w niebie,

Własne Boże Narodzenie!!!

By narodzić się na nowo.

Lidia Szymanowska

Siedzę zatem przy moim oknie i patrzę na przedświąteczny świat.

A życie nadal pędzi do przodu, ma coraz mniej czasu. Nawet nie ma chwili, aby chociaż na chwilę zatrzymać się i pomachać mi z daleka. Chociaż tyle. 

Wszyscy prosto z pracy biegną do kolejnych obowiązków. Czy którykolwiek z przechodniów podążający do domu spogląda dookoła lub w niebo? Często wychodząc po pracy na dwór każdy wtula głowę w ramiona, jakby kończący się dzień wymagał skurczenia się, przygarbienia. To wielka szkoda, bo przecież widok dookoła jest taki piękny.

Ale nie, wszyscy biegną do przodu. W tym wyścigu szczurów spotykają się z ludźmi, którzy mogą im coś załatwić i dla nich mają czas. Zapominają o tym co jest dla nich ważne. O przyjaźni, obietnicach, świętach, tradycji…. Piszę "oni". Ale czy i ja taka trochę nie byłam?

Święta i tradycje z nimi związane  powoli tracą swój prawdziwy charakter. Przestały byś świętem skupienia, teraz raczej kojarzą się z komercją, prezentami, przygotowaniami na ostatnią chwilę….

Wszyscy dookoła mają coraz mniej czasu na wszystko. 

PRZY WIGILIJNYM STOLE

Przy wigilijnym stole

Łamiąc opłatek święty,

Pomnijcie, że dzień ten radosny

W miłości jest poczęty;

Że, jako mówi wam wszystkim

Dawne, odwieczne orędzie,

Z pierwszą na niebie gwiazdą

Bóg w waszym domu zasiędzie.

Sercem go przyjąć gorącym,

Na ścieżaj otworzyć wrota —

Oto, co czynić wam każe

Miłość, największa cnota.

A twórczych pozbawił się ogni,

Sromotnie zamknąwszy swe wnętrze,

Kto z bratem żyje w niezgodzie,

Depcąc orędzie najświętsze.

Wzajemne przebaczyć winy,

Koniec położyć usterce,

A z walki wyjdzie zwycięsko

Walczące narodu serce.

Jan Kasprowicz (autor w tym roku wybrany nieprzypadkowo)

A przecież adwent jest właśnie doskonałym czasem na zatrzymanie się i spojrzenie na świat z innego punktu widzenia. To czas dla rodziny, przyjaciół, dla tych którym na co dzień nie poświęcamy zbyt dużo swojego drogocennego czasu. Marzyłabym o tym, aby zapędzeni ludzie czasem przystanęli, wsłuchali się w śpiew kolęd i zapomnieli o pośpiechu, uśmiechnęli się do siebie, znaleźli czas dla najbliższych….

Tak, zbyt mało mamy czasu dla tych których kochamy.

Ja także żałuję, że nie opróżniłam do ostatniej kropelki chwil, którą w pucharze ofiarowali mi najbliżsi.

Z łezką w oku wspominam tą smutną wigilię sprzed  40 lat. Wiem, że prawie w każdym polskim domu ten świąteczny wieczór nie był tak radosny jak co roku. Przy wielu stołach zabrakło kogoś najbliższego. Jednak wielu nieobecnych przy wigilijnym stole wróciło. I przy moim rodzinnym, wigilijnym stole zabrakło kogoś. Ale stan wojenny nie miał na to wpływu. Było inaczej. To były pierwsze święta bez mojej Babci, która już do nas nie wróciła. Ale każdego roku czułam i na nadal czuję jej obecność.

Parę dni temu poczułam się jak zwierzak, który odzyskał swój teren. Po długiej nieobecności wróciłam do Domu. Właśnie zamykam oczy i czuję ciepłe promienie słońca, które przypominają mi o prostych rzeczach, które dawały mi tyle radości. Czasem mój Dom wydaje mi się odległą planetą, którą ponownie szybko nie będzie mi dane zobaczyć. I tak było ostatnio.

Od dziecka uwielbiam powroty do mojego Domu, a w Święta Bożego Narodzenia szczególnie. Tą krzątaninę, cudowne zapachy wydobywające się z kuchennego wnętrza, ubieranie choinki, wyczekiwanie na pierwszą gwiazdkę, rozpakowywanie prezentów, śpiewanie kolęd, pasterkę… . Z wiekiem radość związana z przeżywaniem tych grudniowych dni nie mija.

Wyjeżdżając stąd po świętach zawsze czuję się jakbym została rzucona w teraźniejszość, przyszłość bez powrotu do przeszłości. Jednak tym będę martwić się już w Nowym Roku. Wówczas może będę wiedziała, kiedy wyruszę w dalszą drogę.