Myśli o wędrowaniu

Strofy o późnym lecie

Zobacz, ile jesieni!

Pełno jak w cebrze wina,

A to dopiero początek,

Dopiero się zaczyna.

Nazłociło się liści,

Że koszami wynosić,

A trawa jaka bujna,

Aż się prosi, by kosić.

Lato, w butelki rozlane,

Na półkach słodem się burzy.

Zaraz korki wysadzi,

Już nie wytrzyma dłużej.

A tu uwiądem narasta

Winna, jabłeczna pora.

Czerwienna, trawiasta, liściasta,

W szkle pękatego gąsiora.

Na gorącym kamieniu

Jaszczurka jeszcze siedzi.

Ziele, ziele wężowe

Wije się z gibkiej miedzi.

Julian Tuwim 

Właśnie zachwycam się płowowłosą, opaloną, z piegami na twarzy i spracowanymi rękami królewną Lato.

Zmęczona żniwami, pracą w sadach i ogrodach  Pani Lato skraca dni i wydłuża noce. Świat, zwłaszcza pracujący razem z córką Króla Słońce, także potrzebuje odpoczynku. Ja praktycznie nie pomagam im w zbieraniu plonów, jednak tradycyjnie jak co roku zaczynam marzyć o odpoczynku, o wędrowaniu znajomymi ścieżkami.

Niestety w tym roku nie wyjeżdżam. Dopiero co, po miesiącach siedzenia na zakręcie, wyruszyłam w drogę, z obawą stawiając pierwszy krok, a potem następny i następny.. Mam tyle do nadrobienia, nadgonienia.... No nie, gonienia to raczej nie będzie, a jedynie szybszy marsz. Dlatego złapię za rękę ubraną w sierpniową sukienkę królewnę i poproszę, aby zwolniła. Bo gdzież ona tak się spieszy? Bo czyż nie lepsze będzie wędrowanie z jej ojcem Królem Słońce i spokojne podziwianie świata dookoła? Każdy dzień można  rozpoczynać, gdy jeszcze nie do końca obudzony Król Słońce w towarzystwie śpiewu ptaków myje twarz, a jego promyczki odbijają się w błyszczących kroplach rosy.

Również wieczory są godne uwagi, gdy zmęczony wędrówką Król Słońce czerwienieje, purpurowieje.... Ale oczywiście nie z gniewu. Może raczej ze zmęczenia. Każdego ranka i wieczoru jest est  inna paleta barw. 

Lubię to wędrowanie w leniwe, spokojne i stateczne dni dojrzałej Pani Lato. 

Bo przecież nie chodzi o to, aby jak najwięcej zobaczyć, zwiedzić, zaliczyć.....

Podróż

Je­śli wy­bie­rasz się w po­dróż niech bę­dzie to po­dróż dłu­ga

wę­dro­wa­nie po­zor­nie bez celu błą­dze­nie po omac­ku

że­byś nie tyl­ko ocza­mi ale tak­że do­ty­kiem po­znał szorst­kość zie­mi

i abyś całą skó­rą zmie­rzył się ze świa­tem

Za­przy­jaźń się z Gre­kiem z Efe­zu Żydem z Alek­san­drii

po­pro­wa­dzą cie­bie przez uśpio­ne ba­za­ry

mia­sta trak­ta­tów kryp­to­por­ty­ki

tam nad wy­ga­słym ata­no­rem ta­bli­cą szma­rag­do­wą

ko­ły­szą się Ba­si­le­os Va­lens Zo­si­ma Ge­ber Fi­la­let

(zło­to wy­pa­ro­wa­ło mą­drość po­zo­sta­ła)

przez uchy­lo­ną za­sło­nę Izy­dy

ko­ry­ta­rze jak lu­stra opra­wio­ne w ciem­ność

mil­czą­ce ini­cja­cje i nie­win­ne or­gie

przez opusz­czo­ne sztol­nie mi­tów i re­li­gii

do­trze­cie do na­gich bo­gów bez sym­bo­li

umar­łych to jest wiecz­nych w cie­niu swych po­two­rów

Je­że­li już bę­dziesz wie­dział za­milcz swo­ją wie­dzę

na nowo ucz się świa­ta jak joń­ski fi­lo­zof

sma­kuj wodę i ogień po­wie­trze i zie­mię

bo one po­zo­sta­ną gdy wszyst­ko prze­mi­nie

i po­zo­sta­nie po­dróż cho­ciaż już nie two­ja

Wte­dy oj­czy­zna wyda ci się mała

ko­ły­ska łód­ka przy­wią­za­na do ga­łę­zi wło­sem mat­ki

kie­dy wspo­mnisz jej imię nikt z tych przy ogni­sku

nie bę­dzie wie­dział za jaką leży górą

ja­kie ro­dzi drze­wa

kie­dy tak iście mało po­trze­ba jej czu­ło­ści

po­wta­rzaj przed za­śnię­ciem śmiesz­ne dźwię­ki mowy

że - czy - się

uśmie­chaj się przed za­śnię­ciem do śle­pej iko­ny

do ło­pu­chów po­to­ku do stecz­ki do łę­gów

prze­mi­nął dom

jest ob­łok po­nad świa­tem

Od­kryj zni­ko­mość mowy kró­lew­ską moc ge­stu

bez­u­ży­tecz­ność po­jęć czy­stość sa­mo­gło­sek

któ­ry­mi moż­na wy­ra­zić wszyst­ko żal ra­dość za­chwyt gniew

lecz nie miej gnie­wu

przyj­muj wszyst­ko

Co to za mia­sto za­to­ka uli­ca rze­ka

ska­ła któ­ra ro­śnie na mo­rzu nie pro­si o na­zwę

a zie­mia jest jak nie­bo

dro­go­wska­zy wia­trów świa­tła wy­so­kie i ni­skie

ta­blicz­ki w proch się roz­pa­dły

pia­sek deszcz i tra­wa wy­rów­na­ły wspo­mnie­nia

imio­na są jak mu­zy­ka przej­rzy­ste i bez zna­cze­nia

Ka­lam­ba­ka Or­cho­me­nos Ka­val­la Le­va­dia

ze­gar sta­je i od­tąd go­dzi­ny są czar­ne bia­łe lub nie­bie­skie

na­sią­ka­ją my­ślą że tra­cisz rysy twa­rzy

kie­dy nie­bo po­ło­ży pie­częć na twej gło­wie

cóż może od­po­wie­dzieć ostom wy­żło­bio­ny na­pis

od­daj pu­ste sio­dło bez żalu

od­daj po­wie­trze in­ne­mu

Więc je­śli bę­dzie po­dróż niech bę­dzie to po­dróż dłu­ga

po­wtór­ka świa­ta ele­men­tar­na po­dróż

roz­mo­wa z ży­wio­ła­mi py­ta­nie bez od­po­wie­dzi

pakt wy­mu­szo­ny po wal­ce

wiel­kie po­jed­na­nie

ZBIGNIEW HERBERT

Świat jest jak książka, a kto nie podróżuje, przeczytał tylko jedną stronę – pisał św. Augustyn. Dziś książek czytamy mniej, ale podróżujemy coraz więcej. Czego szukamy, co znajdujemy, co możemy znaleźć?

Chcemy oderwać się od codzienności, odpocząć, nacieszyć słońcem, poleniuchować.

Czasem nawet najwięksi zwolennicy nicnierobienia podnoszą się z leżaków, gdy usłyszą propozycję obejrzenia czegoś ciekawego. Nie ma znaczenia, czy będą to piramidy w Egipcie, bazar w Tunezji czy kościółek na Mazurach – reakcja jest zawsze podobna. Chęć poznania czegoś nieznanego okazuje się silniejsza od lenistwa. Kto mu ulegnie, robi pierwszy krok w kierunku przemiany z turysty w podróżnika. Nawet chiński mędrzec Laozi mówił: „nawet najdalsza podróż rozpoczyna się od pierwszego kroku”. Jeśli zdecydujemy się postawić następny, nie sposób przewidzieć, dokąd zajdziemy i co odkryjemy.

Bo podróż to nie tylko pokonywanie drogi, to także przekraczanie granic między tym, co znane i swojskie, a tajemnicze i inne. Inny człowiek, kultura, religia, obyczaje... To  wywołuje zaciekawienie i chęć poznania czegoś nowego.

Podróżowanie jest poznawaniem świata, ale także samego siebie. Niespodziewanie odkrywamy w sobie nieznane wcześniej emocje, uczucia, wrażliwość.

Im lepiej poznajemy świat, tym bardziej uświadamiamy sobie, że nie ma w nim prostych podziałów na to, co dobre i złe, prawdziwe i niesłuszne, czarne czy białe... Jego istotą i największą wartością jest różnorodność. Każdy człowiek ma swoją prawdę, od każdego można się czegoś nauczyć, trzeba jedynie chcieć się otworzyć na tę wiedzę. Jeśli potrafimy to zrobić, spojrzymy na rzeczywistość innymi oczami i być może wyłowimy z niej skarby, których istnienia nawet nie podejrzewaliśmy.

Prawdziwa podróż to taka, która nie polega na snuciu się w tłumie znudzonych turystów za powtarzającym wyuczone formułki przewodnikiem, a nie daj Boże za pędzącym i poganiającym.

Wolę wstawać o własnej, dogodnej godzinie, a czasem nawet zaspać. Potem iść swoim tempem i nawet zabłądzić. Zjeść obiad w spokoju i powoli ruszyć dalej, a może po prostu usiąść na ławeczce, pniu, kamieniu i zapatrzyć się w niebo lub przestrzeń przed sobą. Bo dlaczego mam się spieszyć? 

Prawdziwe wędrowanie, to takie, które pozwalała na spokojne wsłuchanie się w świat i w siebie. Nie musi to być wyprawa na krańce świata. Król Słońce równie pięknie wschodzi i zachodzi nad Bałtykiem i Morzem Śródziemnym.  Górskie pejzaże z równą siłą urzekają w Bieszczadach jak i w Alpach. Radość dzieci jest taka sama w Polsce i w Afryce. Poddając się urokowi tych obrazów zapominamy o tym, co nas martwi, niepokoi.... Nie ma nic bardziej złudnego niż oceny innych wystawiane na podstawie obrazków obejrzanych  zza szyby autokaru czy pertraktacji ze sprzedawcami pamiątek  w sklepikach przed hotelem. To tak jakby cudzoziemiec obszedł w kilka minut Jasną Górę, rzucił okiem na obraz Czarnej Madonny, zrobił parę zdjęć modlącym się tłumom i już wydawał opinie o religijności i duchowości Polaków. Zupełnie inaczej spojrzałby na nie, gdyby choć na kilka godzin  przyłączył się do pielgrzymów. Zwłaszcza że to oni są "ludźmi drogi w przeciwieństwie do turystów "zaliczających" kolejne atrakcje. 
Dlatego warto zrobić ten pierwszy krok w kierunku prawdziwego wędrowania, a potem następnego i kolejnego... Warto spróbować. 

Wędrowiec
Wę­dro­wiec szedł przez pu­sty świat,

znu­żo­ny wiel­ce, głod­ny był;

wtem uj­rzał wda­li ślicz­ny sad,

do­szedł więc doń, do­byw­szy sił:

ga­łę­zie ja­błek, śliw i grusz

zgię­te nad zie­mią wi­szą tuż,

lecz mór na wszyst­kie drze­wa padł,

i owoc ro­ba­czy­wy był...

I wę­drow­co­wi po­nad skroń

za­świsz­czał wiatr, mó­wią­cy doń:

idź da­lej... da­lej... da­lej!...

I strasz­ny, wście­kły słoń­ca żar

po­czął wę­drow­ca pra­żyć z nieb,

i duch w nim od pra­gnie­nia marł,

a wody kro­pli nie miał step -

wtem uj­rzał palm zie­lo­ny liść

i ku oa­zie po­czął iść,

ale nie zna­lazł wod­nych czar,

tyl­ko wy­schnię­tej stud­ni sklep...

I wę­drow­co­wi po­nad skroń

za­świsz­czal wiatr, mó­wią­cy doń:

idź da­lej... da­lej... da­lej!...

Wsparty o swój wędrowny kij,

jął się więc martwą pustką wlec

i wołał niebu: dalej drwij!

a z trudu pot mu począł ciec - -

wtem ciemnych dębów dostrzegł las

i pobiegł doń odpocząć raz.

KAZIMIERZ PRZERWA-TETMAJER