Zamieszkać na Zielonym Wzgórzu

Czy jest jeszcze gdzieś

Prawdziwa ta wieś

Zielona, pachnąca lnem?

Z polami wśród łąk,

Z garnkami, co schną

Na płotach do góry dnem?

Z chatami wśród pól

I z mlekiem na stół,

Z żelazkiem, co duszę ma?

Niech każdy jedzie

Tam, gdzie chce,

A ja swoje ścieżki znam!

Chcę wyjechać na wieś,

Gdzie się zatrzymał w polu czas;

Chcę w nieruchomym stawie

Zobaczyć swoją twarz.

Chcę wyjechać na wieś,

Dojrzałe wiśnie z drzewa rwać,

W glinianym piecu upiec chleb

Ostatni może raz.

Czy jest jeszcze gdzieś

Prawdziwa ta wieś,

Spokojna, wesoła wieś,

Gdzie kisi się barszcz,

Gdzie w piątek na targ

Furmanką się rano gna,

Gdzie całe dwa dni

I noce na bis

Niejedno wesele trwa?

Niech każdy jedzie

Tam, gdzie chce,

A ja swoje ścieżki mam!

Chcę wyjechać na wieś,

Gdzie się zatrzymał w polu czas;

Chcę w nieruchomym stawie

Zobaczyć swoją twarz.

Chcę wyjechać na wieś,

Dojrzałe wiśnie z drzewa rwać,

W glinianym piecu upiec chleb

Ostatni może raz.

Wojciech Stanislaw Trzcinski

Obiecałam TUTAJ opowieść o niezwykłej kobiecie. 

Zatem....

Tasha Tudor, a właściwie Starling Tasha Tudor Burgess urodziła się 28 sierpnia 1915 w Bostonie jako córka architekta marynarki wojennej  i znanej portrecistki Rosamund Tudor. Po urodzeniu została nazwana na cześć swojego ojca. Jednak ponieważ ojciec był wielbicielem Nataszy z Wojny i Pokoju, to córka wkrótce stała się Nataszą. Imię potem zostało skrócone do Tasha.

Wczesne lata Tasha spędziła w Marblehead w stanie Massachusetts, zanim ojciec w związku z pracą, nie został przeniesiony do North Chevy Chase w stanie Maryland.

Podczas spotkań towarzyskich była zwykle przedstawiana jako „córka Rosamund Tudor, Tasha”. To prowadziło do przekonania, że jej nazwisko brzmiało Tudor. Tasha polubiła to brzmienie i ostatecznie zmieniła legalnie nazwisko, gdy po raz drugi się rozwiodła.

Tasha Tudor była znaną i cenioną, amerykańską pisarką i jednocześnie ilustratorką książek dla dzieci. Tworzyła przepiękne, sielskie obrazki, przywołujące wspomnienia spokojnego, beztroskiego i radosnego dzieciństwa.

Tasha Tudor zilustrowała prawie sto książek rysunkani z epoki wiktoriańskiej. Jej utwory przetłumaczono na kilka języków. Jej pierwsza historia, Pumpkin Moonshine, została wydana w 1938 roku jako prezent dla młodej siostrzenicy jej męża. To opowieść o małej dziewczynce i uciekającej dyni. Natomiast ostatnia z książek to Corgiville Christmas wydana w 2003 roku. Rysunki Taszy pojawiały się nie tylko w książkach, ale też na kartkach z życzeniami, zakładkach do książek i przedmiotach codziennego użytku.

Tasha Tudor miała czwórkę dzieci.  

W wieku 57 lat, gdy odchowała dzieci, zamieszkała w domku, wybudowanym dla niej przez syna w miejscowości Marlboro w Vermont i zdecydowała przenieść się ze swoim życiem do XIX wieku. Do epoki, którą kochała i którą tak pięknie malowała słowami i farbą. Zdobyła się na odwagę, aby żyć w sposób, który wielu współczesnych ludzi określiłoby zacofanym, staroświeckim.  Jednak dla Tashy było to urzeczywistnienie marzeń. Tam aranżowała swój świat. Ulubionym okresem historycznym Tashy była właśnie epoka wiktoriańska, dlatego urządziła swoje życie zgodnie z jej duchem. Cofnęła więc czas do 1830 roku bez projektantów i innych doradców, tylko według własnych pomysłów. Zaczęła tworzyć własny wymarzony, dla niektórych nierealny, ale dla Małej Dziewczynki jakże bajkowy świat, do którego i ona by się przeniosła. W którym chciałaby zanurzyć się choć na jeden dzień. 

Pewnie niektórzy pomyślą, że to niemożliwe.... Ktoś napisze ponownie, że Mała Dziewczynka powinna nareszcie dorosnąć i mocno stanąć obiema nogami na ziemi. A nie fruwać w obłokach, albo nie wiadomo gdzie. A ona przecież tak naprawdę bardzo szybko dorosła i w życiu realnym nikt, no prawie nikt, nie nazwałby jej Małą Dziewczynką, którą czasem jest tylko tutaj na zielonych, szumiących stronach. Tu taką może być do woli.

Jednak to nie temat na dzisiaj.

dzień jak co dzień na wsi

siano pachnie snem

siano pachniało w dawnych snach

popołudnia wiejskie grzeją żytem

słońce dzwoni w rzekę z rozbłyskanych blach

życie pola złotolite

wieczorem przez niebo pomost

wieczór i nieszpór

mleczne krowy wracają do domostw

przeżuwać nad korytem pełnym zmierzchu

nocami spod ramion krzyżów na rozdrogach

sypie się gwiazd błękitne próchno

chmurki siedzą przed progiem w murawie

to kule białego puchu

dmuchawiec

księżyc idzie srebrne chusty prać

świerszczyki świergocą w stogach

czegóż się bać

przecież siano pachnie snem

a ukryta w nim melodia kantyczki

tuli do mnie dziecięce policzki

chroni przed złem

Józef Czechowicz

Tashy Tudor udało się to. Przez 36 lat konsekwentnie rezygnowała ze wszystkiego, co przyniosła cywilizacja i postęp. Ale za to miała to, o czym zawsze marzyła. Wolność, swobodę i życie zgodne z naturą i podporządkowane jedynie jej prawom.

Bohaterka opowieści to krucha starsza pani, która ubierała się jak kobiety z epoki wiktoriańskiej. Nosiła długie, obszerne spódnice, koronkowe kołnierze, chustki na siwych włosach zaplecionych w warkocz  upięty z tyłu głowy. A ponieważ umiała szyć, tkać, robić na drutach, a także wytwarzać i farbować włóczkę, była praktycznie samowystarczalna.

Dom Tashy Tudor wyglądał tak, jak wyglądały domy w latach 30-tych XIX wieku. Został też zbudowany z materiałów jakich wtedy używano. Dom był stary, drewniany. Proste meble, sprzęt kuchenny i ogrodniczy był dopasowany do tego, jaki był używany w epoce wiktoriańskiej. Dom wymagał dużo pracy. Ale potrafi się odwdzięczyć ciepłem i przytulnością.  Nie było w nim prądu, a światło dawały lampy naftowe.  O miejscu na telewizor, radio, telefon, a co dopiero komputer nie było mowy.  Czy jednak Mała Dziewczynka dałaby sobie z tym radę?  Chociaż malutkie radio i telefon? Bo z kim mogłaby porozmawiać lub czegoś posłuchać...? Tashy Tudor towarzyszyły ukochane zwierzęta, ale czy na nie zdecydowałaby się Mała Dziewczynka?

Wieczorami dom oświetlały ciepłe płomienie świec, które sama robiła z pszczelego wosku, zaś w zimę robiła na drutach, grzejąc się w cieple kominka.

W czasach, gdy w amerykańskich domach pojawiały się pralki i lodówki, ona przeniosła się do chaty bez prądu i bieżącej wody, którą codziennie dźwigała w wiadrach ze studni. A żelazko podgrzewała na piecu opalanym drewnem. Wielu taką zmianę postrzegałoby jako porażkę. Ale nie Tasza! Dla niej przeprowadzka była spełnieniem marzeń o życiu z dala od hałasu i sztucznych problemów.

W chatce Corgie nie było więc TV, radia ani zegara. Tascha żyła tak, jak chciała, zgodnie z rytmem natury. Pobudką był wschód słońca – wówczas wędrowała do studni po wodę i zaczynała krzątaninę wokół domu, zwierząt i ogrodu. Dbała o zasoby spiżarni, szyła odzież dla rodziny, gotowała, sprzątała, dekorowała dom, podejmowała przyjaciół, dzieci i wnuki. W chwilach wolnych od pracy nadal tworzyła ilustracje do książek, robiła piękne pocztówki i inne ręcznie wykonywanych prezentów, którymi hojnie obdarowywała rodzinę i znajomych podczas świąt.  A przed pójściem spać, wraz z zachodem słońca, siadała przy kominku z filiżanką herbaty.

Mała Dziewczynka stara się żyć zgodnie z wędrówką Króla Słońce po niebie, ale nie zawsze jest to możliwe. Może kiedyś uda się to jej?

Na wsi

Tu Pan Bóg jest na serio pewny i prawdziwy

bo tytaj wiedzą kiedy kury karmić

jak krowę doić żeby nie kopnęła

jak starannie ustawić drabinkę do siana

jak odróżnić liść klonu od liścia jaworu

tak podobne do siebie lecz różne od spodu

a liści nie zrozumiesz ani nie odmienisz

tu wiedzą że konie stoją głowami do środka

że kos boi się bardziej w ogrodzie niż w lesie

że skowronek spłoszony raz jeszcze zaśpiewa

kukułka tutaj żywa a nie nakręcona

pszczoła wciąż się uwija raz w prawo raz w lewo

a mirt rozkwita tylko w zimnym oknie

ptaki też nie od razu wszystkie zasypiają

zresztą mogą się czasem serdecznie pomylić

jak ktoś kto bije żonę by zranić teściową

i wiadomo że sosny niebieskozielone

a dziurawiec to żółte świętojańskie ziele

tu Pan Bóg jest jak Pan Bóg pewny i prawdziwy

tylko dla filozofów garbaty i krzywy

ksiądz Jan Twardowski