Myśli zza mgły

Jutrzenka

Spójrz

różowieje niebo

dla ciebie

pierwszy promień słońca

rosę zamienia w perły

rozpływają się razem z poranną mgłą troski

które przygniatały ciężarem jeszcze wczoraj

poranna jutrzenka

utkała pomost

po którym myśli biegną do nieba

otwórz oczy

maleńki ptak

na wierzchołku starej gruszy

zamienia twoją modlitwę

w najpiękniejszą melodię

zawieszoną nad polską łąką

pod polskim niebem

patrzysz w obłoki swoich myśli

i już nie jesteś sam

ktoś tuż obok ciebie

szeptem słyszanym tylko o jutrzence

zanosi swoją myśl

ponad obłoki codziennych zdarzeń

byś mógł uwierzyć

że niebo codziennie

budzi się dla ciebie.

Jestem, wróciłam z mojego miasteczka. Jednak dni wypełnione po brzegi minęły zbyt szybko. Na szczęście jak co roku nazbierałam cały woreczek wspomnień. Powinny mi wystarczyć na rok, jednak znając życie i mnie samą, wiem, że już wiosenny wiatr przywieje tęsknotę za tymi stronami.

Nie chce mi się wierzyć, że jeszcze wczoraj temu wędrowałam uliczkami i ścieżkami, które pamiętam z dzieciństwa. Szłam i chwytałam każdą chwilę, aby schować je do mojego woreczka, a raczej worka. Te wspomnienia będą mi towarzyszyć w długie, chłodne jesienno-zimowe wieczory. Już wiem, że często będę rozwiązywać sznurek, aby mgiełka nostalgii otuliła mnie niczym ciepły koc. 

Przede wszystkim będę pamiętać tą chwilę sprzed kilku dni, gdy wysiadłam z pociągu na remontowanej stacyjce. Ileż razy witałam już to miasteczko z drugiego peronu?

Wzruszenie złapało mnie za gardło. Czas praktycznie stanął tam w miejscu. Te same domy dookoła, te same sklepy w pobliżu. Ale idąc dalej patrzyłam czasem na inne oblicze miasteczka. Gdzież podział się ogródek jordanowski Małej Dziewczynki? Łezka popłynęła po policzku. Jak bardzo w danej chwili znowu chciałam być dzieckiem. Dla mnie tutaj nadal pozostał śmiech bawiących się dzieci, ich beztroska i radość. Jakże jednak trudno je usłyszeć patrząc na wybudowane mury budynku. Mury te obudziły ogromny smutek, zwłaszcza że pamięć przywołuje z przeszłości żywe, pełne dziecięcego gwaru obrazy.

Nie ma też starego cmentarza poniemieckiego. Czy takie miejsca powinny ginąć? Bez względu na to, kto na nich spoczywa?

Dom Dziadków pozostał budynkiem, wszak mury stoją, ale ludzi nie ma. Wyjechali lub odeszli na zawsze. To boli, bo to kochane przez lata miejsce staje się trochę obce. Ale jakże z drugiej strony nadal bliskie, do którego zawsze się tęskni.

Z nostalgią patrzyłam na ten budynek. Przecież to nie tylko mury z cegieł, okna, drzwi, balkony... To także jego dawna dusza, która jeszcze czasem wygląda z najdalszych kącików. Skrywa ona dawną historię. Słychać w niej śmiech i łzy dawnych mieszkańców, ich marzenia, zmartwienia. Pozostał tutaj beztroski głos dzieci, rozmowy dorosłych. 

Tak, Miasteczko nie jest już takie jak dawniej. Niektóre miejsca zniknęły. Zmienili się ludzie. Jedni odeszli, inni się dopiero pojawili. A przecież to ludzie i miejsca stanowią podstawę wszystkiego. Za każdym razem dostrzegam, że ich ubywa. To prawda pojawiają się nowe budynki, nieznane osoby, a ja z żalem stwierdzam, że wszystko jest kruche, mija bezpowrotnie.

Czasem boję się tych powrotów do mojego Miasteczka. Bo czy ono jest jeszcze moje? Nie ma już wszystkich znajomych zapachów, dźwięków, twarzy… A to one kojarzą mi się z najszczęśliwszymi latami życia. Ich brak sprawia, że czuję się jeszcze bardziej samotna. Dlaczego więc wracam do tamtych bezpiecznych, wakacyjnych  tygodni, które tam spędziłam? Dlaczego ponownie tam pojechałam?  Ponieważ ostatnia niteczka łącząca mnie z tym miejscem jeszcze jest i mam nadzieję, że nikt jej długo jeszcze nie przerwie.  

Jest już bardzo cieniutka, ale bardzo mocna i spokojnie mogę się jej nadal uchwycić.

Nadal bowiem spotykam tam jeszcze ludzi, z którymi mogę rozpocząć rozmowę od "nic się nie zmieniłaś, dobrze, że jesteś, pamiętasz jak....?". Te słowa sprawiają, że serce zaczyna bić szybciej, a na duszy robi się cieplej.

Nie chcę nawet myśleć o tym, że kiedyś ta nitka łącząca mnie z Miasteczkiem może się urwać definitywnie. Dlatego wracam i będę tu wracać dopóki jest. 

Będę wracać także dla tych niespotykanych, niepowtarzalnych chwil, gdy spoglądałam na otulone mgłą łąki lub jezioro z górującym nad nim klasztorem. Gdy pragnęłam, aby początek każdego dnia był tylko dla mnie. Jednak król Słońce również zaczynał powoli swój dzień i stopniowo wypalał mgłę, chociaż jego promienie z trudem przeciskały się przez tą poranną, mleczną zasłonę. Pierwsze promienie króla Słońca zaczynały tańczyć na powierzchni wody. Gdy król Słońce zaspał, to wyręczał go wiatr. Wówczas z mlecznej kotary powoli zaczynał wyłaniać się obraz budzącego się Miasteczka. Delikatna mgła otulająca fasady domów znikała. Wiatr przywiewał zapach świeżego pieczywa i kawy. Piękne aromaty, ale smaki nie dla mnie.

Starałam się wtedy zrzucić z ramion ciężar problemów, a przynajmniej część z nich zgubić na polnej drodze lub zatopić w jeziorze. 

Poranna mgła

Życie rozpływa się

jak poranna mgła nad kwietną łąką

jeszcze jeden dotyk

jedno muśnięcie warg

słowo zwieszone na pajęczej nici,

jedno spojrzenie zmęczonych oczu

a mgła opada na kolejne kwiaty

przyginając ku ziemi

piękno i pychę

mądrość i nieroztropność

młodość i doświadczenie

życie spływa wolno

nad łąką niespełnionych marzeń

płaczą kwiaty

a może to opadająca mgła

sprawia

że wilgotnieją oczy

pozostających

na poszarzałym kobiercu barw.

Czas biegnie w moim Miasteczku swoim rytmem. Nikt się tak nie spieszy, nie stresuje tym, że jeszcze jest coś do zrobienia. Wszystko co można zrobić dzisiaj – robione jest dzisiaj, a jeśli się nie uda – bez problemu zostawia się na jutro. To dobrze, że przez chwilę mogłam pożyć w takim tempie.

Za szybko nastał czas powrotu. 

Jak będzie wyglądała wyremontowana stacyjka następnym razem? Czy jej klimat pozostanie? Kogo zastanę w Miasteczku, jak wrócę. Jakie miejsce zniknie? 

Teraz trudno wrócić mi do rzeczywistości. Trudno jest mi wyrwać się z objęć przeszłości. Ale dam radę…. Życie musi toczyć się dalej. Czasem jednak potrzebna jest taka  mgiełka nostalgii.

Powroty bywają czasem kojące. Wiodą mnie w moją beztroskość tamtych szczęśliwych dni, gdy żyło się każdą chwilą, każdym dźwiękiem,  smakiem, zapachem. Kto wówczas się martwił, że straci pracę, że nie dostanie się do lekarza, że nie starczy mu do pierwszego…

Jednak cieszę się z mojego ostatniego powrotu do przeszłości. Spokój panujący w moim miasteczku, rodzinne opowieści, spacer po plantach, polach, lesie…. To przywołało obrazy sprzed lat...

Jeszcze dziś zamykam oczy i jestem daleko stąd... Jakby czas zatrzymał się w miejscu. Jakbym tam jeszcze była i nigdy nie wyjeżdżała... Jednak powoli wspomnienia powoli zaczynają się rozpadać. Na skutek pęknięć, wywołanych pukaniem codzienności, kruszą się. Z drugiej jednak strony wydają się całkiem nieskazitelne, niezniszczalne.

Uśmiecham się do tych moich wspomnień. Czuję ciepło, radość, ale i łzę na policzku.

Nie chcę zamykać tych wspomnień. To w moim sercu, pamięci przetrwał ten dawny czas. Czas senny, trochę bardziej spowolniony, ale jakże radosny. U mnie dookoła jest czas teraźniejszy. A tam ukrył się czas, gdzie wszystko jest proste, sensowne, gdzie dzień Małej Dziewczynki zawsze był i jest lekki jak piórko dmuchawca.

Czy zapomnę o tym wszystkim? Czy wspomnienia z woreczka rozwieje wiatr? A może przysłoni je mgła? Może powinnam schować dodatkowo woreczek do kieszeni?

Czas jesieni

Chcę cię obdarować pięknem

zasypać złotymi liśćmi

zatrzymać czas

mimo że słońce w pośpiechu

maluje obraz na nieboskłonie

zatrzymuję się oczarowana

chłonę jesienne barwy

zapisuję dla innych

na czas niepogody i słoty

zgarniam obłoki

zanurzam się we wschody i zachody

niepoprawna marzycielka

ciągle dziecko

ze wspomnieniami w kieszeniach życia

daję ci jesienne liście za darmo

wiem że je przygarniesz

bo

jesteś pięknem

piękniejszym

niż jesienne zachody słońca.

wiersze Basia Wójcik