Bez Ciebie...

TĘSKNOTA

Tnie ostrzem świeżą łzę

nie zważając na okoliczności

uderza falami we wspomnienia

z natarczywością chwili budzi pamięć

wydobywa najskrytsze okruszki

kroi skołatane serce na tysiące

cząstek o nierównych krawędziach

wiesz że ich nie posklejasz

a jednak otwierasz ramiona

przygarniasz tęsknotę z czułością

rozmawiasz z nią jak z przyjaciółką

i karmisz się bólem o gorzko słodkim smaku…

Rok temu moje myśli rozpadły się na tysiące drobinek, kawałków... Nie mogłam zrozumieć wiadomości, którą dostałam. A przecież tak naprawdę była ona spodziewana. Chociaż do końca człowiek miał nadzieję, wierzył, że...

Nagle fala samotności uderzyła w mój okienny parapet. Chociaż nie czułam się samotna, to poczułam się opuszczona...

Przez długi czas nic dla mnie nie miało sensu. Przez Święta Wielkanocne jakoś przebrnęłam. 

Potrzebowałam czasu, aby moje roztrzaskane na kawałki myśli znowu poskładały się w całość. Chociaż tak naprawdę dzisiaj nie są już takie same.

Zrozumiałam, że żałoba potrafi nieodwracalnie zniszczyć wszystko. Odwiedza także przyjaciół, zwłaszcza tych najbliższych. Tak, wiem w rodzinę uderza mocniej i pozostaje dłużej, zapewne na zawsze. Jednak w moim sercu również pozostanie do końca. Jeszcze dzisiaj myślę o czekających mnie sekundach, minutach, dniach, tygodniach, miesiącach, latach bez mojej Przyjaciółki...

Nadal nie mogę znaleźć sobie miejsca. Moje myśli dryfują niczym łódka bez kotwicy po oceanie w małej łódce...

Podchodzę do okna. Spoglądam na wielką tarczę króla Słońce, chowającą się powoli za dachami domów... Uśmiecham się jednak do niej z wzajemnością.

Przyjaźń niezwykła

Przyjaźń wędruje polnymi ścieżkami

kłania się trawom

i zbiera stokrotki

o świcie osiada na rzęsach

z lekkim muśnięciem światła

kąpie się w promieniach słońca

napełniając się gotowością czuwania

unika zgiełku i sztucznych świateł

jakby anonimowość była pokarmem jej duszy

cichutko przemierza odległości

szybko i niezawodnie

by zdążyć na czas rozproszyć mroki

i rozłożyć parasol nad światem obojętności

właśnie usiadła na moim ramieniu

jest tam od dawna

nazywam ją przyjaźnią

ona wie

kim jest naprawdę.

Jesteśmy... Cały czas się łapię, że myślę o Niej w czasie teraźniejszym, A więc byłyśmy jak słońce i księżyc.

Wśród ludzi Ona wesoła, rozgadana... Ja zamknięta w sobie na wiele kluczy, milcząca... Jak udało się nam przetrwać przez te kilkadziesiąt lat od pierwszego dnia na studiach? Byłyśmy przecież tak różne... Często w środku byłam na nią zła, że się spóźnia, że nie przywiązuje wagi do czasu... Zazdrościłam jej jednak, że jest taka spontaniczna, pełna ciepła, nie przejmująca się... Taka była na zewnątrz... Może w środku przejmowała się bardzo? Nie... Jeżeli już to tylko trochę...

Z drugiej strony byłam ja ze swoją punktualnością, zorganizowaniem, zbyt poważnym podejściem do wielu spraw... Zapewne także i Ona była czasem rozdrażniona moją postawą... Nigdy jednak nie pokłóciłyśmy się, nie wymieniłyśmy się złym słowem...

Może właśnie dzięki tolerancji udało się nam przetrwać? A może po prostu nasze przeciwne cechy urzekły nas? Wszak od zawsze wiadomo, że plus z minusem się przyciągają...

Zawsze imponowała mi jej ogromna wiedza, ciekawość świata, nie przejmowanie się tym co myślą inni..

Umiałyśmy się pocieszyć, wysłuchać, zrozumieć... Zawsze dodawała mi otuchy, siły aby iść dalej do przodu....

Nigdy nie miałam siostry...

Wszak przyjaźń to także umiejętność uważnego słuchania, reagowania...

Nasze losy spotkały się na tej drodze, którą jest życie, aby po chwili związać się niczym nitki z dwóch kłębków spłątanych przez kota.... Jakże trudno je rozsupłać, rozłączyć...

Bardzo przywiązuję się do ludzi. Dlatego zawsze jest mi ciężko pogodzić się z sytuacją kiedy ktoś bliski odchodzi.... Wyjeżdża na stałe, odchodzi na zawsze....  Oczywiście po pewnym czasie rany się goją, ale blizna pozostaje do końca życia.

Ludzie są niepowtarzalni. Nie da się jedną osobę zastąpić drugą... A o taką przyjaźń w dzisiejszych czasach jest bardzo trudno. Z wiekiem też coraz trudniej...

DLA PRZYJACIELA

Ocieram łzy ukradkiem

płaczę choć nie chcę płakać

przecież przyjaźń na śmierć nie umiera

nie ginie wśród łoskotu

spadającej grudki ziemi

nawet nie pozwala uwieść się obłokom

i nie szybuje w odległe przestworza

        

kiedyś zakorzeniła się mocno w sercach

odczuwających tak samo odgłosy życia

oplotła te same marzenia i te same radości

stanęła pod krzyżem cierpienia

by ich drobinki przemieniać w wieczną nadzieję

przyjaźń wrosła we wspomnienia

zamieszkała w słowach i gestach

trochę staromodna powtarza wciąż to samo

i uczy rozdzielać dobro niezmiennie

przyjaźń nigdy nie umiera

choć płacze cichutko nad grobem.

wiersze Basia Wójcik

Moja cierpliwa klawiatura wysłuchuje moich trochę  chaotycznych zwierzeń.... Jednak, gdy w pobliżu pojawiają się osoby żywe, milknie... Chwila nostalgii zgasła jak iskierka ognia. Może to i dobrze. Pora wrócić do realnego życia.  Nie chcę jednak, aby moje wspomnienia się zacierały.

Pora zamknąć szufladę wspomnień. Również moje serce zostaje zatrzaśnięte....

„Szukamy ciepła nawet w kubku z gorącą herbatą, w zaparowanych oknach, bo tak bardzo tęsknimy za ciepłą duszą…”

Tadeusz Różewicz

„Prawdziwymi przyjaciółmi są ci, którzy nigdy nie opuszczają naszego serca, nawet jeśli na chwilę znikną z naszego życia.”

Autor nieznany

„To smutne, kiedy osoby, które dały ci najlepsze wspomnienia, stają się jednym z nich.”

Autor nieznany

„Dobrych przyjaciół trudno znaleźć, a jeszcze trudniej zapomnieć.”

John Green

„Przyjaciel to człowiek, do którego dzwonię po wielu miesiącach milczenia, a nie pyta: dlaczego się nie odzywałaś, tylko mówi: cieszę się, że właśnie dziś słyszę Twój głos.”

Roma Ligocka