Krzyże naszej codzienności

Przyzwyczajenie

Po raz kolejny

bierze Krzyż na swoje ramiona

przyzwyczailiśmy się,

że po trzykroć upadnie

i nie obchodzi nas

że można przez moment

stać się Szymonem

i chusta Weroniki nie jest nam droga

śmieszą nas płaczące niewiasty

i scenę Ukrzyżowania

umiemy na pamięć

przyzwyczailiśmy się

do Jego Drogi Krzyżowej

i mijamy ją obojętnie

dopóki nie stanie się naszą

wtedy dopiero

można się nią zachwycić

i zrozumieć miłość.

Basia Wójcik

Kończą się zimowe miesiące. Powoli mija marzec. Zbliża się Wielkanoc, wyjątkowo wcześnie w tym roku.

Jaka będzie? Czy taka, jaką pamiętam, całkiem nie tak dawno, gdy sypał biały, puszysty śnieg, przykrywając wszystko, co wcześniej uśmiechnęło się do słońca, przekonane o rychłym nadejściu wiosny. Drzewa zaczęły uginać się wówczas pod białymi czapami, a musiałam przeprosić ciepłe kurtki,  które schowałam do szafy. Ale były też święta na początku kwietnia, gdy wyciągałam letnie bluzeczki, spodenki, sandałki... Cóż nigdy nie wiadomo, na jaką pogodę się trafi. W marcu jak w garncu, kwiecień plecień... Zapowiada się jednak naprawdę wiosennie, słonecznie.

Teraz przed Wielkanocą wszystko już obudziło się po nietypowej zimie. Pąki na drzewach już się prawie rozwinęły,  kwiaty śmiało rozglądają się dookoła, ptaki radośnie witają każdy dzień, cieplej grzeje... Każdego dnia budzi się coś nowego do życia. Natura rozkwita całym swym bogactwem już od przedwiośnia. W tym roku niepodziewanie trawnik zasypany jest nie tylko licznymi żółtookimi stokrotkami, ale  i pachnącymi fiołkami. Obok w doniczkach uśmiechają się żółto-filetowe bratki...

Tak, fioletu tak ważnego w tym czasie, nie brakuje w moim ogrodzie.

Królewna Wiosna w zielonej sukience utkanej z nadziei wędruje przez świat.

Wszyscy mamy nadzieję na ciepłe, radosne Święta Wielkiej Nocy. 

Nie chce mi się jednak wierzyć, że już kolejne święta. Dopiero było Boże Narodzenie, drugiego lutego chowałam dekoracje świąteczne, a już do drzwi  puka Wielkanoc...

W naszych domach stoją już palmy z gałązkami wierzby lub inne dekoracje z baziami. Obok wazonów przycupnęły żółciutkie kurczaczki, kolorowe koguciki, wesołe zajączki, puszyste baranki... Pisanki jak od lat będą tyko barwione w łupinach cebuli...

Te przygotowania dają chyba nie tylko mi wiele radości, uśmiechu....

Tak mamy już dookoła wielkanocny nastrój...

Jednak najpierw jest Wielki Czwartek, Piątek...  Kiedy wspominamy, jak Chrystus wziął na swoje ramiona ciężki krzyż, niósł go milcząc, upadał, podnosił się, został ukrzyżowany... Tylko po to, aby każdy z nas został zbawiony.

Jak to kontrastuje z naszym codziennym, powszechnym narzekaniem?  Bo przecież często uskarżamy się, że dostaliśmy swój Krzyż do niesienia? Czy naprawdę jest on taki ciężki?

Niestety często narzekamy:

• gdy tylko czegoś nam zabraknie,
• że wyglądamy nie tak jak trzeba,
• że coś znowu musimy zrobić,
• że taką mamy pracę...

A może tymczasem powinniśmy raczej cieszyć się:

• tym, co mamy,
• że wyglądamy, tak jak wyglądamy,
• że mamy siłę i możliwość, aby coś zrobić,
• że mamy pracę, zdrowie, rodzinę...?

To narzekanie, tak naprawdę pokazuje, jak wiele jest w nas sprzeciwu wobec losu, pretensji, żalu... Ale czy staramy się coś z tym zrobić, zmienić...?

ZWYCZAJNE POWOŁANIE

Moje powołanie

nie pędziło świetlanym szlakiem

z uporem prostego człowieka

deptało wiejskie ścieżki

nie bacząc na kurz i błoto

budziło się każdego dnia o świcie

i zasypiało późną nocą

zmęczone po stokroć przecierało oczy

prostowało obolałe kości

każdego dnia umierało

by znów zmartwychwstawać…

zwyczajne powołanie

milion razy

składane pod Krzyżem…

Basia Wójcik

Jednak nie tylko my przytłoczeni jesteśmy problemami zdrowotnymi, zawodowymi, rodzinnymi, materialnymi... Nie jesteśmy w tym wyjątkowi, jak myślimy... Może po prostu skupiamy się tylko na sobie, wyolbrzymiamy problemy i nie zwracamy uwagi na osoby obok nas... Osoby, które zdecydowanie mają większe problemy od nas. Dłuższą i bardziej stromą drogę na ich własną Golgotę, Kalwarię...  Jednak pod maską milczenia, czasem wymuszonego uśmiechu ukrywają swoje naprawdę prawdziwe dramaty, tragedie... Same zmagają się ze swoim krzyżem. Nie proszą o pomoc, nie chcą innych obarczać problemami... 

Może więc zamiast jak każdego dnia narzekać, jakiż to ciężki krzyż przyszło nam dźwigać rozejrzyjmy się wkoło. Może ktoś czeka na naszą pomocną dłoń, dobre słowo, uśmiech. Dla nas to tak niewiele, a dla nich wszystko... 

Pamiętajmy, w zależności od tego czy jesteśmy wierzący, czy też nie, że teraz nie tylko zmartwychwstały Chrystus daje nam kolejną szansę, nadzieję... Robi to też Pani Wiosna każdego roku od nowa...

Wraz z nadejściem królewny Wiosny każdy z nas odczuwa przypływ pozytywnej energii, czuje radość, ale także wewnętrzną wiarę, a przynajmniej nadzieję na lepsze dni, tygodnie, miesiące... Może dlatego właśnie w tym czasie robimy porządki, odświeżamy pokoje....

Pani Wiosna to nowy początek, więc dajmy sobie również nową szansę, nadzieję na coś nowego, dobrego, pięknego...

Chociaż nasze codzienne pytanie "dlaczego ten krzyż?" pozostaje wciąż aktualne, niezmienne...

Dlaczego krzyż

uśmiech

rana głęboka

Widzisz

to takie proste

kiedy się kocha...

ks. Jan Twardowski