Był sobie spokój...

Bezustannie wiruje i dudni

Głos spod dworca w podwórzu jak w studni

Z okna widok ten sam

Przed oczyma wciąż mam

Wielki dworzec, pociągi i dym

Lubię patrzeć z facjatki podniebnej

W dół na szyny dalekie i srebrne

Nocą błyszczy od gwiazd

Tor, co wiedzie do miast -

Paryż, Wiedeń, Neapol i Rzym

Kilka dni temu był sobie spokój, ale został w pociągu, którym przyjechałam z Małego Miasteczka. Pod drzwiami mojego mieszkanka czekała na mnie codzienność. W szaro-burej sukience siedziała smutna na ostatnim schodku opierając się o zieloną ścianę. Jak tylko mnie zobaczyła, westchnęła z ulgą i poderwała się na nogi. Jednak zamiast zamiast przywitać mnie z uśmiechem, zaczęła niecierpliwie krążyć wokół mnie. Nie mogła się doczekać, kiedy tylko wpuszczę ją do środka, aby rozsiąść się wygodnie na mojej kanapce i wyrzucić z siebie nie tylko całą listę niezwłocznych spraw do załatwienia...

Westchnęłam zrezygnowana. Nie na takiego powitania oczekiwałam, ale czego można się było po tej dziewczynie spodziewać. Również westchnęłam i zamknęłam pokój, w którym się rozgościła. Cóż kwiaty balkonowe podleję później. Wytrzymają. Przecież podczas mojej nieobecności były dobrze zaopiekowane. Chyba...

Mam jeszcze trochę czasu na to, aby porozmawiać z tą czekającą dziewczyną. Czekała tyle dni, poczeka jeszcze chwilę. A ja chciałabym odroczyć jak najbardziej ten moment. Chociaż z reguły nie lubię odkładać niczego na później. Zawsze muszę wszystko zrobić już tu i teraz. Zwłaszcza chcę mieć jak najszybciej za sobą wszystkie obowiązki, problemy... Tylko czasami mówię jak  Scarlett O'Hara - "Pomyślę o tym jutro".

Wiem, że Pani Codzienność już się niecierpliwi, chętnie zapukałaby do drzwi pokoju w którym ją zamknęłam, aby ją wypuścić. Tyle ma mi przecież do przekazania. Ale jeszcze nie teraz.

Jeszcze wypiję spokojnie herbatę. Jeszcze zamknę oczy i wrócę do minionych dni...

Gdyby człowiek miał więcej pieniędzy

Wsiadłby w pociąg i uciekł czym prędzej

Od tych nocy i dni

I od dworca, co grzmi

Tuż pod oknem od tylu już lat

A tymczasem spoglądam przez szyby

W wielką podróż wyruszam na niby

Pędzi pokój i dom

Na spotkanie mym snom

Patrzę oknem, jak mija mnie świat

A jeżeli wróżyły mi gwiazdy

Jakieś wielkie podróże, wyjazdy

Może przyjdzie mój czas

I zobaczę nie raz

Paryż, Wiedeń, Neapol i Rzym

Przez parę dni, tym razem przed swoimi imieninami Mała Dziewczynka, powróciła do swoich młodzieńczych lat. Odpoczęła od wszystkiego, codzienności... 

To prawda, podróże sentymentalne są piękne, ale czasem robi się mokro na policzkach, gdy zobaczy się miejsca, do których tęskniło się tak długo.

Jeszcze wczoraj wieczorem mogła zakosztować ostatnich chwil spokoju. Późnym popołudniem siedziała na ławeczce nad jeziorem w Małym Miasteczku. Patrzyła jak król Słońce wraz otulającymi jezioro domami, przegląda się w tafli wody. Niezmiennie od lat ten widok odbijającego się Małego Miasteczka zawsze ją chwyta za serce. 

Mała Dziewczynka lubi te ławeczki nad jeziorem. 

W ostatni dzień siedzącą na ławeczce małą dziewczynkę otuliła dobra cisza. Była niczym ciepły koc, który chciało się zatrzymać.

Tak otulona Mała Dziewczynka siedziała na ławeczce i patrzyła na jezioro. Zastanawiała się, czy to ono marszczy taflę na wieść o jej wyjeździe, czy też przeglądający się w wodzie król Słońce... A może po prostu i jezioro, i król Słońce robili to jednocześnie... Ale czy tylko na myśl o jej wyjeździe? Tyle przecież było i jest innych powodów... 

Mała Dziewczynka mogłaby tam siedzieć godzinami. Wspominać, jak jeszcze siadała na ławeczce na plantach z Babcią, może i z Dziadkiem... Nie sięgała jeszcze stopami ziemi, więc z radością machała nogami w powietrzu. A i teraz Mała Dziewczynka lubi usiąść czasem wyżej, aby mieć możliwość beztroskiego nimi majdania. Ale to już nie to samo. Nie ma bowiem obok Babci, która swoimi ubarwionymi opowieściami potrafiła upiększyć świat. Babcia zawsze czarowała swoimi opowieściami. Praktycznie wraz z Nią prawie wszystko co najpiękniejsze w dzieciństwie odeszło. 

Myśli Małej Dziewczynki starają się sięgnąć w przeszłość, aby wydobyć te opowieści z przeszłości. Ale ich tam już nie ma. A jeżeli są, to są już zamglone, niepełne... Mała Dziewczynka stara się je uchwycić i raz na zawsze zamknąć je w szufladzie wspomnień. Ale szuflada nie ma zamka i nie można jej zamknąć na kluczyk. Może to dobrze. Wspomnienia bowiem czasem wychylają się z niej i uśmiechają do Małej Dziewczynki. Po co zamykać je na stałe? Przecież kiedyś nikt ich już nie doceni tak jak ona.

Teraźniejszy świat nie ogląda się do tyłu. Ważna jest tylko codzienność i przyszłość.

Pora otworzyć drzwi od pokoju. Pani Codzienność już czeka...

Ale jeszcze chwileczkę. Popatrzę w dół na pędzące pociągi także do Małego Miasteczka....

A gdy świat mi się znudzi ciekawy

To zatęsknię do smutnej Warszawy

Noc ukaże mi znów

W najpiękniejszym ze snów

Wielki dworzec, pociągi i dym

Aż mnie wreszcie przywiodą z powrotem

Szyny srebrnym leżące pokotem

Przed wysoki mój dom

Ku tym nocom i dniom

Które pachną jak młodość, jak kwiat

Aż odnajdę i pojmę nareszcie

Dawne szczęście zgubione w tym mieście

Łzami zmyje się kurz

Gdy usiądę tuż, tuż

Przy mym oknie, przy oknie na świat

Jerzy Paczkowski