Wężowe ziele

ESTRAGON

W sukurs przychodzi

potrawom

ziele co zwie się estragon

estragon

choć dobry bywa

i suszony

lecz najsmaczniejszy

zielony

Zalicza się ostatnio

do dobrego tonu

jadanie estragonu

znalezione w Internecie

Dzisiaj przyprawa, którą stosuję częściej niż inne. Jednak nie ze względu na to, że ją bardzo lubię, bo tak nie jest... A tylko dlatego, że jest jedną z nielicznych przypraw należących do  Przemiany Drzewa wg kuchni Pięciu Przemian (chociaż różne są co do tego teorie, ale ja trzymam się swojej, której nauczyłam się wiele lat temu). Trudno też znaleźć wiersz z tą rośliną.

Bylica estragon, tymianek hiszpański lub ogrodowy, wężowiec, wężowe ziele, dragonek, bylica dragonek, zwana też bylicą głupich, dragankiem, a najczęściej po prostu estragonem.  To aromatyczna bylina z rodziny astrowatych wytwarzająca liczne zdrewniałe, pełzające kłącza, których kształty przypominają dziwne zwierzęce postacie – jaszczurki, węże lub smoki. Właśnie to podobieństwo znalazło odzwierciedlenie w łacińskiej nazwie gatunku „dracunculus”. Draco czyli „wąż, smok”.

Według jednej z legend nazwa ta wywodzi się stąd, że bylica estragon miała moc odstraszać węże i smoki. W innej wersji legendy, roślina ta była uważana za lekarstwo na ukąszenia węży i innych jadowitych zwierząt. Inna wersja pochodzenia nazwy może być związana z nitkowatymi listkami rośliny, które przypominają język gadów. Jeszcze inni twierdzą, że tą nazwę nie zawdzięcza systemom korzeniowym, które wyglądem przypominały węża.

Udało mi się też przeczytać, że nazwa rośliny pochodzi od imienia greckiej bogini Artemis, strażniczki ogrodu zielarskiego w Phasis.. Bylica inaczej Artemisia. Artemis czyli „zdrowie”.

Ojczyzną bylicy draganka jest południowa Azja, Chiny i Syberia. Rośnie w Europie Wschodniej, Azji i Ameryce Północnej do Meksyku. W starożytnym Egipcie około 3500 lat temu destylowano z tego ziela olejki eteryczne do wyrobu perfum.

Estragon został przywieziony do Hiszpanii w XI wieku przez Mongołów. Pierwsze wzmianki można spotkać w książce arabskiego zielarza Ibn-alBaytar z XIII wieku. Cenili go także bardzo arabscy doktorzy, zwłaszcza Awicenna - arabski uczony, mistyk i lekarz, który żył na początku XI wieku.

Do Europy zioło najprawdopodobniej sprowadzili Maurowie, którzy podbili Hiszpanię.

Natomiast do Francji trafił w XIV wieku, gdy św. Katarzyna odwiedziła papieża Klemensa VI i przywiozła ze sobą zioła z rodzimej Sienny.

To aromatyczne ziele przewędrowało najpewniej z Rosji i Syberii.

Pod koniec XVII wieku zarządca sadów i warzywników Ludwika XIV założył dużą hodowlę estragonu i wprowadził go na królewski stół. Wcześniej roślina ta znana była jako środek pobudzający apetyt i wydzielanie kwasów żołądkowych, podnoszące energię i poprawiające zdrowie. Żucie tej rośliny likwidowało czkawkę. Zaczęto stosować draganek przeciw wzdęciom, dla przywrócenia apetytu w anoreksji, dla uśmierzenia boleści miesiączkowych, a nawet dla podniesienia odporności. Zalecano go także jako lek wzmacniający, przeciwzapalny, rozkurczowy, działający też żółciopędnie.

Na przestrzeni wieków był używany w medycynie ludowej przy bólach i zawrotach głowy, padaczce czy jako środek obniżający poziom cukru we krwi. Roślina ta skutecznie neutralizowała trucizny.

Już w starożytności estragon był uznawany za roślinę, która pomaga leczyć ukąszenia węży i wściekłych psów. Starożytni Grecy często żuli gałązki estragonu, aby uśmierzyć ból zębów i dziąseł. Z kolei rzymski uczony Pliniusz Starszy zalecał podróżnym, aby włożyć kilka gałązek estragonu w buty, co miało zmniejszyć zmęczenie w czasie podróży.

Do Polski zioło przywędrowało razem z Krzyżakami, którzy przywieźli tą przyprawę z wypraw krzyżowych do Europy Środkowej. Przez przez naszych przodków był noszony  w woreczku na piersi - chronił przed ukąszeniami gadów i przed czarami.

W średniowieczu damy obdarowywały swoich żołnierzy gałązkami estragonu, aby uchronić ich przed urokami, chorobami i nieszczęściami.

Ambitne zamierzenia

Zło zwyciężę dobrem

herbatę posłodzę solą

ziemniaki posolę estragonem

nienawiść pokonam miłością

a potem

napiszę o tym klasyczny wiersz

prozą.

znalezione w Internecie

Draganek to roślina, która ma wiele zastosowań w medycynie tradycyjnej. W składzie zawiera olejek estragonowy, fitosterole, kumaryny czy  flawonoidy.

Estragon uzupełnia braki witaminy A w organizmie oraz jest źródłem łatwo przyswajalnego żelaza. Zawiera też dużo witaminy C dzięki czemu wzmacnia odporność.

Działa też bakteriobójczo, rozkurczowo. Estragon pobudza trawienie, poprawia apetyt, działa uspakajająco.

Ma także działanie przeciwwymiotne. Roślina ta może pomóc w łagodzeniu nudności i wymiotów, zwłaszcza w przypadku choroby lokomocyjnej i chorób żołądka.

Korzystnie wpływa na skórę oraz wzrok. Pomaga regulować poziom cukru we krwi.

Podobno sportowcy powinni przyjmować estragon, aby zwiększyć masę mięśni. Przypuszcza się, że zwiększa on absorpcję keratyny do mięśni. Jego działanie jest zatem zbliżone do przyjmowania dużych ilości białka.

Jednym z najważniejszych zastosowań bylicy estragon jest jej zdolność do łagodzenia bólu i zapobiegania skurczom mięśni. Dzięki eugenolowi powoduje drętwienie ust, a tym samym znosi ból zębów i dziąseł.

Roślina ta ma również właściwości antyoksydacyjne i przeciwzapalne, co czyni ją skuteczną w leczeniu stanów zapalnych i chorób autoimmunologicznych.

W kosmetyce liście bylicy estragonu są wykorzystywane przede wszystkim ze względu na swoje właściwości antybakteryjne i przeciwzapalne. Stosowane są w produktach do pielęgnacji skóry tłustej i mieszanej. Hamują też powstawanie stanów zapalnych i trądziku.

Niestety wraz z upływem czasu, draganek zaczął być wykorzystywany przede wszystkim jako przyprawa.

Jako intensywnie aromatyczna przyprawa jest stosowany w wielu europejskich i azjatyckich krajach. Jednak ze względu na dominujący i bardzo charakterystyczny smak dodawany jest do potraw w małych ilościach. Smak estragonu jest bowiem gorzki. Im starsza roślina, tym bardziej liście mają mocniejszy smak. Dlatego warto lepiej sięgać po młode liście.

W kuchni można użyć zarówno świeżego jak i suszonego estragonu. Świeży ma bardziej intensywny smak i aromat, ale  suszony jest łatwiejszy w przechowywaniu.

Liście draganka idealnie komponują się z mięsem, jajkami, ziemniakami...  Bylicę estragon można również dodać do zup, a nawet do pieczywa, aby nadać im ciekawego smaku. Można także sporządzać z jego dodatkiem masło ziołowe. Jednak nic nie smakuje tak dobrze, jak ryba doprawiona estragonem.

A draganek dodany do octu, nadaje mu wyjątkowy smak i aromat. Dlatego jednym z najważniejszych jego zastosowań jest dodawanie go do marynat, sosów i sałatek. Ma ona niepowtarzalny smak, który często określa się jako lekko słodkawy z nutą anyżu.

Czyli estragon pasuje prawie do wszystkiego... Jednak aby uzyskać wyrazisty aromat, należy go dodać w trakcie ostatnich 15 minut gotowania. Nie jest on bowiem odporny na działanie wysokich temperatur.

Draganek można również użyć w kombinacji z innymi ziołami, takimi jak bazylia, rozmaryn... Wówczas nadaje się potrawom bardziej złożonego, ciekawego smaku.

Estragon szczególnie popularny jest w kuchni francuskiej i hiszpańskiej. Przyprawia się nim na przykład klasyczny sos do mięs remoulade, tatarski, Bernasie czy francuski. Dobrze współgra ze szczypiorkiem, pietruszką czy trybulą, tworząc z nimi mieszankę „ziół aromatycznych”.

Nic zatem dziwnego, że estragon często nazywany jest królem wśród przypraw. No może ja chyba się trochę (a nawet bardzo) zdziwię...:)))

ZATOKA ARMEŃSKA

Po drodze do biura ludzi zagubionych obracam w ustach obrączkę.

Smakuje estragonem i obowiązkiem. Obowiązek

widziany z lotu ptaka układa się w miękki, geometryczny wzór.

Schodzimy w doliny, gdzie oddycha się pełnym ciałem

świszczącą myślą. Synchronizacja odbywa się automatycznie,

czas wydechu może ulec zmianie.

Góry za brudną szybą szepczą szumem, jedziemy nad morze

które nie należy do nas, jedziemy w doliny

gdzie oddycha się pełnym ciałem.

Jedziemy się radować, fikać i falować.

Zofia Bałdyga