Jestem...

WRZESIEŃ

Wrześniowy

dzwonek żwawo

otwiera drzwi

szkoły i  barwnych opowieści

znów spadają

dojrzałe kasztany

a nić babiego

lata plącze wspomnienia

w kielichach

kwiatów ubarwionych jesienią

strojne motyle

napawają się obfitością nektaru

rozkrzyczane

sroki przerywają ciszę poranka

zatopioną w

krajobrazie spadających liści

z kanapką w

ręku biegnie czyjś anioł stróż

żeby zdążyć na

pierwszą lekcję

przesuwają się

zamglone korowody

zdarzeń postaci

i darów…

ulotna pamięci

coraz krótsza jak dni jesienne

nie pozwól

zapomnieć…

Jestem...

Wróciłam z mojego Miasteczka. Tym razem udało się mi być w nim drugi raz w roku. W zeszłym roku również miałam takie plany, ale los wytyczył dla mnie całkiem inną drogę...Drogę? To nawet nie była

ścieżka, a tylko ławeczka na zakręcie, na której całe lato sobie posiedziałam.

Wróciłam, ale już tęsknię. Jak dobrze byłoby, gdyby można było zatrzymać czas i opóźnić chwilę wyjazdu i powrotu do Domu.

Wspomnienia jednak pozostaną. Jak zawsze nazbierałam cały ich woreczek. 

Najważniejsze, że znowu spotkałam bliskie mi osoby. A nawet niespodziewanie również te, które widziałam jeszcze w czasach podstawówki... Kto wie czy i kiedy nasze drogi ponownie się przetną. Zawsze jednak będę pamiętać to niezwykłe spotkanie.

Jakże ciekawi ludzie mieszkają w moim Miasteczku. Tacy inni, spokojniejsi, powolniejsi i cisi... Ale jakże gościnni, zainteresowani drugim człowiekiem... Nie to co w dużym mieście.

Jechałam do Miasteczka szybkim pociągiem. Za oknem piękne widoki. Niestety tylko ja je podziwiałam. Podróżujący ze mną skupieni byli na swoich komórkach, laptopach... Nie dostrzegali mijanego świata za oknem. A przecież jest on taki piękny. 

Każdego dnia biegniemy coraz szybciej i szybciej. Czasem nawet już nie wiadomo po co i dokąd. Nadmiar obowiązków nas przytłacza. Ale i tak bierzemy na swoje barki coraz więcej i więcej. Pracujemy ponad siły, wciąż brakuje nam czasu, nie nadążamy... Byle tylko szybciej, dalej, wyżej... Nie rozmawiamy. Tracimy z oczu naturalne priorytety...  Dla mnie czasem jest to za szybko. Niestety czasem trzeba dotrzymać wszystkim kroku. Dla mnie nie jest to proste. Czasem nie daję po prostu rady. Najchętniej chciałabym na chwilę zatopić się w tym dawnym, wolniejszym świecie... Kto go jeszcze pamięta?

CHWILA

Zawsze jest jedna i niepowtarzalna

zauroczenie życiem tu i teraz

jedno spojrzenie i jedna myśl

powietrze przesycone pięknem

unosi marzenia nad wodą

zamykam ten moment w dłoniach

zamykam go w sercu...

Snujące się dookoła pajęczyny przywołały wspomnienia i tęsknotę za Miasteczkiem.

Powszechnie wiadomo, że bardziej niż odkrywanie nowych Mała Dziewczynka lubi odwiedzać miejsca związane z przeszłością. Często spotyka się z różnymi zmianami. Zmieniają się ulice, budynki, parki, sklepy... Części z nich już niestety nie ma. Ale te które przetrwały próbę czasu, wywołują wzruszenie, czasem nawet łezkę na policzku.

Mała Dziewczynka z uwagą obserwuje zmiany, które wniosły do wyglądu, historii Miasteczka kolejne pokolenia. Niektóre z tych miejsc zyskały po latach uśpienia dodatkowe znaczenie. Na ten widok Mała Dziewczynka zawsze się uśmiecha. Z drugiej strony znikają miejsca, kiedyś bliskie sercu. Musiały ustąpić miejsca marketom, parkingom... To boli...

Małe Miasteczko pełne jest wspomnień, które wywołują różne emocje.

Ludzie, dźwięki, zapachy, widoki przenoszą zawsze Małą Dziewczynkę w tamte, dla niektórych odległe, nieznane czasy. Wtedy wszystko wydawało się możliwe.

Jak zawsze wzruszenie i radość towarzyszyły Małej Dziewczynce podczas podróży sentymentalnej. Ale też smutek...

Jakże chętnie przysiadłaby na ganku działki i posłuchała opowieści Dziadków z dawnych lat. Zapewne zrobiłaby wiele zdjęć... Jakże żałuje, że dawniej nie robiono ich tylu....

Jednak coraz częściej  czuje się w Miasteczku anonimowa. Kiedyś w małych wioskach, miasteczkach wszyscy się znali, w pewien sposób byli ze sobą spokrewnieni... Tak było też w Miasteczku Dziadków. Prawie wszyscy znali Dziadka... A teraz?

ŚWIT

Rozpływa się mrok cichutko

blednieje granatowa firana nieba

nieśmiało i ostrożnie świt zstępuje na ziemię

bawi się koralikami rosy

zapala kolejne pochodnie dnia

budzi słońce i otwiera kwiatom kielichy

wkrada się w śpiące serca z nową nadzieją...

Niewiele miejsca zostało już na tą opowieść... Zatem króciutko o porannych i wieczornych chwilach...

Król Słońce zjawiał się każdego dnia punktualnie na swoim posterunku, przeglądał w jeziorze, aby potem bezlitośnie świecić w oczy siedzącej na ławeczce Małej Dziewczynce. Mała Dziewczynka chłonęła cały piękny, otaczający ją świat. Kiedy znowu tutaj wrócę? Siedziała, myślała, wędrowałam po wspomnieniach i nie miała ochoty wstać. Najchętniej zostałaby w tym miejscu na dłużej.

Pani Jesień zaczynała już powlekać świat miedzią. Kwietna łąka zachwycała jednak nadal letnią paletą barw i zapachów. Ktoś powiedziałby, że czasem wychylał się z niej chwast. Jednak czy dla Małej Dziewczynki rzeczywiście był pasożytem?

Słychać było brzęczenie pszczół uwijających się wśród kwiatów, cykanie świerszczy.... Wszystko pachniało dookoła, przypominając dawne letnie wakacje u Dziadków.

ZMIERZCH

Doczekał się swojej chwili

rozkłada olbrzymi płaszcz

i zasłania niepokorne słońce

osiada na drzewach bezszelestnie

i zarządza ciszą wszechświata…

Wieczorem powietrze pachniało lasem, jeziorem... Po prostu wakacjami. A rozgwieżdżone niebo wyglądało niesamowicie. Mała Dziewczynka na chwilę wstrzymała oddech. Wydawało się jej, że gwiazd jest tysiące. Było ich o wiele więcej niż w dużym mieście. Także świeciły o wiele jaśniej.

Zanim zasnęła przez otwarte okno słuchała późno letniego koncertu świerszczy. Nie potrafiłaby chyba zasnąć w

zupełnej ciszy. Chociaż z drugiej strony w hałasie także nie jest w stanie spać. A w małym Miasteczku sen przytulał ją wieczorem nie wiadomo kiedy.

Mała Dziewczynka przez te dni uspokoiła się, wyciszyła....

WDZIĘCZNOŚĆ

Wdzięczność jest pamięcią serca

a serce wiele pomieści

z dawnych pokładów wydobywa zapomniane

przywraca blask wyblakłym zdarzeniom

nieustannie przywodzi poszarzałe fotografie

i gładzi zmarszczki na uśmiechniętej twarzy

czasem ukrywa się pod piekącą powieką

by łzą spłynąć na wspomnienia

które nie chcą umierać...

wiersze Basia Wójcik

Dzisiaj zamykam oczy wracam myślami do minionych dni.  Wspomnienia jeszcze są kolorowe, żywe. Jednak z dnia na dzień powoli blakną przysłaniane przez szarą codzienność. Jednak wiem, że są niezniszczalne, że zawsze ze mną zostaną. Uśmiecham się do nich. Czuję ciepło, ale i łzę na policzku. Dookoła jest czas teraźniejszy.

W moich myślach nadal szumi ten dawny czas. Odrobinę senny, bardziej spokojny, gdzie wszystko jest prostsze....

Mała Dziewczynka czasem niczym piórko dmuchawca unosi się nad ziemią.

Koniec. Codzienność puka do okna. Jak znalazła mnie tak wysoko?

Chowam wspomnienia do woreczka. Zamykam szufladę. Nie chcę, aby rozwiał je wiatr lub przysłoniła mgła....