Jeszcze listopadowe myśli

Znicze
Palą się znicze...
Przypominają,
Że ktoś odchodzi,
Inni zostają.

Pośród cmentarzy
Cichych uliczek
Jak wierna pamięć -
Palą się znicze...
Ryszard Przymus

Dni stają się coraz krótsze. Także i ja spowolniałam. Staram się korzystać z wyjątkowej w tym roku pogody. Przecież dobrze pamiętam listopady ze śniegiem i mrozem. Dookoła w miarę jest ciepło, a Jesień ubrana w jeszcze kolorową sukienkę, jednak coraz częściej poprzetykaną szarymi nitkami. Minęły już Zaduszki. Pomimo tego jesienne smuteczki snują się po moich Zielonych Szumiących Stronkach. Jest to bowiem czas smutnych rocznic, które ponownie przywołują wspomnienia o osobach, których już nie spotkam, nie uśmiechnę się do nich, nie usłyszę ich ciepłego słowa.
Nie mogę wyrwać się z objęć przeszłości, chociaż staram się, aby każda chwila była wypełniona po brzegi. Jednak i tak mgiełka nostalgii w te listopadowe dni otula mnie niczym szal.
Upływ czasu, przemijanie.... Żałuję minionych lat, dni, chwil.... Staram się o tym nie myśleć, ale...
Każdy z nas prędzej, czy później odczuje upływu czasu. Dzieje się to zazwyczaj, gdy ktoś odchodzi, gdy dzieci zaczynają dorastać....

Cóż jest życie?
Życie to przemiana materii (...)
to ścigłe i niepochwytne zwierzę. (...)
Mijanie to mijanie się ze światłem,
to mijanie się z człowiekiem.
Mijanie to żal prędki.
Julian Przyboś

Kilka lat temu poczułam takie pierwsze ukłucie w sercu, ciężar na duszy. 

- Jestem już prawie dorosły – powiedział wówczas Kajtek
– Jaki dorosły? – zdziwiłam się
– Przecież jestem już nastolatkiem. Nie jestem już dzieckiem - odparł i wyszedł z pokoju, a ja poczułam się taka stara.

Przecież uważałam się za osobę nawet jeszcze nie w średnim wieku, a z duszą i sercem znacznie młodszym Nie zwracałam uwagi na kolejne lata, które nieubłaganie lądowały na moich plecach i lekko srebrzyły pojedyncze włosy.
Pamiętam jak po powrocie do mieszkania usiadłam w fotelu i zaczęłam przeglądać jeszcze nie tak stare zdjęcia. Był tam mały też Kajtek przebrany do zdjęcia w przedszkolu. Łezka zakręciła się mi w oku. To ujęcie najlepiej pokazywało, jak jest podobny do swojej babci. Dalej Kajtek otoczony misiami i wszystkimi pluszakami. I to z lata, gdy przytulają się z Kubą do swojego taty... Przecież to jeszcze dziecko.
Nie wiem jednak, jak to się stało, że tak szybko dorósł. Przecież nie tak dawno woziłam go w wózeczku, czytałem mu bajki, razem budowaliśmy konstrukcje z klocków, graliśmy piłkę…Taki był jeszcze drobny, delikatny. Teraz jednak jest już wyższy ode mnie, a jak kopie piłkę, to lepiej uciekać z bramki.
Chciałabym jeszcze pokazać Kajtkowi I Kubie miejsca, w których jako dziecko byłam szczęśliwa. Chcę aby był dobrymi ludźmi. Ufnymi i uczciwymi, ale nie dającymi się wykorzystać. Dobrymi, ale nie litościwymi. Samodzielnymi, ale nie samolubnymi. Kochającymi życie, a nie zakochanymi w sobie. Dzielącymi się z innymi, a nie egoistami. Otwartymi na świat i jego zmienność, a nie przywiązanymi do utartych ścieżek.
Tak, za chwilę Kajtek będzie dorosły. Powoli zaczyna się przekonywać, że świat nie jest tylko czarny i biały. Przyjmuje do wiadomości, że są jeszcze różne odcienie szarości, jednak trudno mu to zrozumieć.
Cieszę się jednak, że mamy dobry kontakt ze sobą, wspólne zainteresowania, tematy do rozmów... Jednak te dawne czasy minęły i już nie wrócą.
Również Kubuś nie jest już chłopczykiem, ale jeszcze przez kilka lat pozostanie nastolatkiem.

Jak mi ręce urosną,
jak mi nogi urosną,
jak już będę dorosła 
i wysoka jak sosna,
to zostanę, zostanę, zostanę...
no, kim?

To na pewno zostanę lekarzem!
Przyjdę w białym fartuchu,
mamie zajrzę do ucha,

tatę klepnę po brzuchu,
powiem: ,,Trzymaj się, zuchu!",
i zapiszę, zapiszę, zapiszę...
no, co?
I zapiszę paskudne lekarstwo!
Co mi płacze i krzyki!
Będę robić zastrzyki!
Będę strasznie się trudzić!
A jak już mi się znudzi,
to zostanę, zostanę, zostanę... no, kim?
To zostanę okrutnym piratem!
Nie posłucham się taty.
Będę strzelać z armaty,będę w worku pękatym
przechowywać dukaty,
będę straszną mieć brodę i pistolet... i co?
I piracką przepaskę na oku!
Co mi wiatry i burze!
Mogę trwać jak najdłużej!
Niechaj żyją podróże!
A jak nimi się znużę,
to pojadę, pojadę, pojadę... no, gdzie?
To pojadę z powrotem do mamy!
Danuta Wawilow